Czarny kot (ang. The Black Cat) – jest to nowela Edgara Allana Poe. Po raz pierwszy została opublikowana 19 sierpnia 1843 roku na łamach The Saturday Evening Post. Jest to psychologiczne studium winy, często łączone analitycznie z innym utworem Poe pt. Serce oskarżycielem[1]. W obu przypadkach, morderca skrupulatnie ukrywa swoją zbrodnie i myśli, że pozostanie bezkarny, lecz koniec końców załamuje się i ujawnia swoje przestępstwo, prześladowany przez dokuczliwe wspomnienia własnej winy. Historia prezentowana jest z perspektywy narracji pierwszoosobowej, z anonimowym narratorem. Opowiada on, że od najmłodszych lat kochał zwierzęta. On i jego żona posiadają ich wiele, włączając w to dużego czarnego kota Pluto. Narrator i zwierzę są sobie wyjątkowo bliscy. Ich wspólna przyjaźń trwa kilka lat, do momentu gdy popada on w alkoholizm. Pewnej nocy, gdy przychodzi do domu pijany, zauważa, że kot stara się go unikać. Gdy próbuje go złapać, przestraszone zwierzę gryzie go. Ten w napadzie szału chwyta go, wyciąga nóż z kieszeni i umyślnie wydłubuje kotu oko.
Od tego momentu kot ucieka z przerażeniem na widok swojego pana. Początkowo narrator ma wyrzuty sumienia i żałuje swojego okrucieństwa. Ale to uczucie szybko ustępuje miejsca irytacji. Pewnego razu zabiera on zwierzę na zewnątrz i wiesza je na drzewie, gdzie umiera. W nocy jego dom ogrania tajemniczy pożar, który zmusza narratora, jego żonę i służbę do ucieczki. Gdy następnego dnia wraca do ruin swojej posiadłości, spostrzega na jedynej ścianie, która ocalała, figurę gigantycznego kota, powieszonego na linie.
Początkowo jest przerażony, ale stopniowo, wymyśla logiczne wyjaśnienie do tej sytuacji i zaczyna tęsknić za Plutem. Po pewnym czasie znajduje on w tawernie podobnego kota. Ma taką samą wielkość i kolor jak Pluto, także brakuje mu jednego oka. Jedyną różnicą jest duża biała plamka na brzuchu zwierzęcia. Narrator zabiera je do domu, lecz szybko zaczyna czuć odrazę, a nawet strach do kota. Plamka na brzuchu zwierzęcia zaczyna nabierać kształtów i widzi on w tym obraz szubienicy. Następnie, gdy narrator i jego żona odwiedzają piwnicę w ich nowym domu, kot wchodzi pod nogi swojego pana, tak, że ten niemal spada ze schodów. W napadzie szału, bierze do ręki siekierę i próbuje zabić zwierzę, lecz jego żona go powstrzymuje. Rozwścieczony rozbija głowę swojej żony. Aby ukryć jej ciało, usuwa cegły ze ściany, chowa tam zwłoki i zamurowuje całość ponownie. Gdy zaalarmowana policja przychodzi do domu, nic nie znajduje i narrator jest wolny. Kot, którego chciał uśmiercić, przepadł. Ostatniego dnia śledztwa, towarzyszy on policji w piwnicy. Ten, pewny swojego bezpieczeństwa, komentuje solidność budynku i puka w miejsce gdzie schował ciało swojej żony. Nieludzki odgłos wypełnia wtedy pomieszczenie. Zaalarmowana policja burzy mur i znajduje ciało żony. Na jej głowie, ku przerażeniu narratora, znajduje się piszczący czarny kot. Zamurowałem potwora w mogilnej wnęce - dodaje.
Tak samo jak w noweli Serce oskarżycielem, narrator w Czarnym kocie jest w wątpliwym stanie psychicznym. Na początku historii mówi, że faktycznie musiałby on osiągnąć stan szaleństwa, jeśliby miał oczekiwać od czytelnika, że ten uwierzy w historię, dając do zrozumienia, że został już oskarżony o szaleństwo[2]. Czarny kot zawiera twarde potępienie alkoholizmu. Czyny narratora są spowodowane działaniem alkoholu, wrogiem, który niszczy jego osobowość[3]. W noweli da się także dostrzec skłonność do opisu zła samego w sobie. Narrator wie, że zwierzęta są niewinne, właśnie dlatego je kocha, jednak daje on się porwać i gnębić duchowi przekory, aż zabija on w afekcie swoją żonę.
Sobowtór - także w noweli William Wilson
Wina - również w utworze Serce oskarżycielem.
Historia może być rozumiana jako satyra o Nowym Jorku (pierwotnie zamieszkanego przez Holendrów), który został „zaatakowany” przez diabła, grającego na jego skrzypcach piosenkę zwaną Judy O'Flannagan and Paddy O'Rafferty – przykład archetypu nazwisk irlandzkich imigrantów. Krytycy często porównują opowieść do innej nowojorskiej satyry pt. Historia Nowego Jorku napisanej przez Washingtona Irvinga pod pseudonimem Diedrich Knickerbocker.
Jest wiele bardzo znanych ilustracji do tej krótkiej opowieści. Podając przykład dwóch z nich, jedna to dzieło włoskiego artysty Alberto Martininiego, która jest bardzo dokładna w przedstawieniu kluczowych momentów, druga natomiast stworzona przez Belga Jamesa Enso, obrazująca przybycie nieznajomego do miasta.
Nowela została opublikowana po raz pierwszy 18 maja 1839 roku na łamach filadelfijskiej gazety Saturday Chronicle and Mirror of the Times.
Między latami 1908 a 1914 francuski kompozytor Claude Debussy pracował nad dwiema jednoaktowymi operami, jedną bazującą na Diable na wieży, a drugą na Zagładzie domu Usherów. Jednak powstało zaledwie 30 minut opery inspirowanej Zagładą domu Usherów, gdyż artysta zmarł. Odnośnie adaptacji Diabła na wieży, mówił on, że chciał stworzyć „szczęśliwą mieszankę rzeczywistości i fantastyki”. Jego wizja diabła, mówił dalej, „położyłaby kres idei, że jest on duchem zła. Jest on po prostu duchem sprzeczności”. Postać diabła nie miała ani mówić ani śpiewać, a jedynie gwizdać[1].
Portret owalny (ang. The Oval Portrait) – jest nowelą Edgara Allana Poe, której tematem są niepokojące okoliczności związane z pewnym portretem znajdującym się w zamku. Jest to jeden z najkrótszych utworów autora, zajmował on jedynie dwie strony, kiedy został po raz pierwszy opublikowany w 1842. Historia zaczyna się z pozycji rannego narratora, szukającego schronienia w opuszczonej posiadłości w Apeninach. Nie jest jednak podany powód jego zranienia. Spędza on swój czas podziwiając dzieła sztuki, którymi jest udekorowany pokój o dziwnych kształtach, czyta też uważnie książkę, która zawierała „ rzekomo ocenę i opis obrazów”. Koniec końców odkrywa on obraz, który szokuje go jego ekstremalnym realizmem, który polega na absolutnej „żywotności wyrazu”. Spędza moment (czytelnik dowiaduje się, że była to „niemal godzina”) w stanie cichego podziwu, a gdy nie jest już w stanie znieść jego widoku, szuka wyjaśnień w książce. Pozostała część fabuły jest wycinkiem z tej książki, gdzie jest wytłumaczone jak ów obraz powstał – co tworzy swojego rodzaju historię w historii. Czytelnik dowiaduje się, że portret został namalowany przez ekscentrycznego artystę, który uwiecznił na nim swoją żonę. Obraz stał się jednak dla niego obsesją do tego stopnia, że zaczął zaniedbywać kobietę, którą sportretował. Gdy prace dobiegają końca, jest on zszokowany swoim własnym dziełem i wykrzykuje: „Zaiste! To życie samo!”. Następnie obraca się w kierunku panny młodej i odkrywa, że jest martwa.
Centralnym problemem w utworze jest opis zawiłego związku między sztuką a życiem. W Portrecie owalnym sztuka i przywiązanie do niej są ostatecznie przedstawione jako czynniki unicestwiające, prowadzące do śmierci panny młodej. W tym kontekście sztuka zrównana jest synonimicznie ze śmiercią, podczas gdy związek między nią a życiem jest konsekwentnie rozważany jako rywalizacja. Odpowiada to teorii Poe, który uważał, że poezja jest rytmiczną kreacją piękna, a najbardziej poetycki temat na świecie to śmierć pięknej kobiety (Filozofia kompozycji). Portret owalny sugeruje, że piękno kobiety skazuje ją na śmierć[1].
Sztuka może unaocznić winę bądź zło artysty, a on sam może zniszczyć życie, które przekształcił w sztukę[2].
Poe mógł być zainspirowany przy pisaniu noweli obrazem swojego przyjaciela Thomasa Sully, przedstawiającego kobietę trzymającą w ręce medalion zawieszony na wstążce wokół jej nagiej szyi, ale też możliwie przez Tintoretto (1518-1594), który namalował portret jego martwej córki. Inną inspiracją mogła być powieść Ann Radcliffe pt. The Mysteries of Udolpho, którą to Poe wspomina w otwarciu historii. Fabuła utworu Poe wykazuje pewne podobieństwa do jednego z wątków powieści Ann Radcliffe, choć jego wersja jest objętościowo znacznie mniejsza. Wzorem dla autora mogło być także opowiadanie E.T.A. Hoffmanna pt. Die Jesuiterkirche zu G., w której ten wychodzi z założenia, że artysta potrzebuje ideału i muzy, której jednak w żadnym wypadku nie powinien poślubiać, ponieważ czar którym ta promienieje z dystansu, może się zatracić w kontakcie. Podobne tematy zostały wykorzystane w Berenice i w utworze Człowiek tłumu. Wątek śmierci pięknej kobiety jest także w dziełach Ligeja i Morella.
Utwór miał po części wpływ na powieść Portret Doriana Graya Oscara Wilda z 1891 . Pięć lat przed publikacją, Wilde chwalił rytmiczną ekspresję Edgara Allana Poe[3]. W powieści Wilda portret unaocznia stopniowo zło, ale raczej w odniesieniu do jego tematu, niż do artysty[4]. Podobną fabułę miał również The Birth-Mark z 1843, której autorem był Nathaniel Hawthorne[5]. Francuski producent filmowy Jean-Luc Godard cytował fragmenty z utworu w jego filmie z 1962 roku Żyć własnym życiem.
Owalny portret został najpierw opublikowany w wersji rozszerzonej zatytułowanej Life in Death w Graham's Magazine w 1824 roku. Life in Death zawiera kilka wstępnych fragmentów wyjaśniających jak narrator został ranny i informację, że zażywał opium aby uśmierzyć ból. Poe zrezygnował prawdopodobnie z tego wstępu, gdyż nie było to szczególnie ważnym elementem i dodatkowo sprawiało wrażenie, że historia nie była niczym innym jak tylko halucynacją. Wersja skrócona, nazwana Portret owalny została opublikowana 26 kwietnia 1845 roku w Broadway Journal[6].
Zagłada domu Usherów (ang. The Fall of the House of Usher) – to nowela Edgara Allana Poe. Po raz pierwszy została opublikowana na łamach Burton's Gentleman's Magazine we wrześniu 1839 roku. Została nieco skorygowana przed włączeniem jej w zbiór jego utworów fikcyjnych pt.Opowieści groteskowo-arabeskowe (ang. Tales of the Grotesque and Arabesque) w 1840. Ta zawiera jeszcze wiersz Nawiedzony pałac, który został wcześniej opublikowany oddzielnie w kwietniu 1839 roku w magazynie Baltimore Museum. Historia rozpoczyna się dotarciem anonimowego narratora do domu jego przyjaciela, Roderyka Ushera, od którego otrzymał list z odległej części kraju, w którym ten narzeka na chorobę i prosi o słowa pociechy. Chociaż Poe napisał tę nowelę przed powstaniem nowoczesnych nauk psychologicznych, symptomy Ushera mogą być opisywane zgodnie z tą terminologią. Chodzi tu zarówno o przeczulice (wyjątkową wrażliwość na światło, dźwięki, zapachy i zmysł smaku), hipochondrię (nadmierne zamartwianie się o istnieniu poważnej choroby) oraz ostre lęki. Zostaje powiedziane, że bliźniacza siostra Ushera, Madeline, także jest chora i zapada na katalepsje, transy przypominające śmierć. Narrator jest pod wrażeniem obrazów Ushera i próbuje go pocieszyć, czytając z nim i słuchając jego improwizowanych kompozycji musicalowych na gitarze. Usher śpiewa Nawiedzony pałac, a następnie oznajmia narratorowi, że wierzy, iż dom w którym mieszka wykazuje pewne reakcje, i że powstają one z układu obmurowania i otaczającej go roślinności.
Usher informuje następnie narratora, że jego siostra zmarła i domaga się, aby została ona złożona w rodzinnej krypcie na dwa tygodnie, zanim zostanie pochowana. Przez następny tydzień zarówno Usher, jak i narrator są świadomi narastającego zdenerwowania bez jakiegoś wyraźnego powodu. Nadchodzi burza. Usher przychodzi do sypialni narratora, która jest usytuowana bezpośrednio nad grobowcem i otwiera okno w czasie burzy. Zauważa, że bagno wokół budynku zaczyna błyszczeć w ciemności, podobnie jak to miało miejsce przy obrazach Roderyka, pomimo faktu, że nie spostrzega oznak błyskawic.
Narrator próbuje uspokoić Ushera czytając mu na głos The Mad Trist, powieść o rycerzu zwanym Ethelred, który włamuje się do chaty pustelnika, aby uciec przed zbliżającą się burzą, a znajduje złoto pilnowane przez smoka. Odkrywa również lśniącą mosiężną tarczę wiszącą na ścianie, na której jest zapisana legenda: każdy kto zabije smoka, zdobędzie tarcze. Uderzeniem jego buzdyganu Ethelred powala smoka, który umiera wydając przeszywający ryk, i rycerz zmierza, aby wziąć tarczę. Ta spada na podłogę, wytwarzając przy tym nerwowy stukot. Gdy narrator czyta o przymusowym wejściu rycerza do chaty, obaj słyszą trzeszczące i rozdzierające dźwięki gdzieś w pałacu. Kiedy jest opisywany ryk umierającego smoka, ponownie słychać krzyk w domu. Podczas gdy jest relacjonowane, jak tarcza upada ze ściany, słyszalny jest pusty i metaliczny pogłos. Usher staje się coraz bardziej histeryczny i wreszcie wykrzykuje, że te dźwięki pochodzą od jego siostry, która była żywa, gdy została złożona do grobowca i Usher o tym wiedział. Drzwi sypialni się otwierają i ukazuje się Madeline. Upada ona martwa na podłogę, koło brata, który z przerażenia również umiera. Narrator ucieka z domu i gdy jest na zewnątrz, zauważa błysk światła, który skłania go do spojrzenia na dom Usherów, który rozpada się na dwie części, a spadające fragmenty wpadają do jeziora obok.
Zagłada domu Usherów jest postrzegana jako najlepszy przykład "absolutu" Poe[1], gdzie każdy element i szczegół są powiązane i istotne. Motyw rozsypującego się nawiedzonego domu jest kluczową cechą Zamczyska w Ortanto autorstwa Horace’a Walpole’a, osiemnastowiecznej powieści, która w dużym stopniu przyczyniła się do zdefiniowania powieści gotyckiej. Zagłada domu Usherów ukazuje zdolność Poe do stworzenia emocjonalnego tonu w jego twórczości, zwłaszcza uczucia strachu, zguby i winy[2]. Te emocje koncentrują się na postaci Roderyka Ushera, który jak wiele charakterów Poe, cierpi na nieznaną chorobę. Tak jak narrator w Serce oskarżycielem jego choroba wywołuje wyostrzenie zmysłów. Schorzenie manifestuje się fizycznie, ale bazuje na stanie psychicznym, a nawet moralnym Roderyka. Jest chory, jest to zasugerowane tym, że spodziewa on się choroby, na podstawie rodzinnej historii zachorowań, co wskazuje w zasadzie na hipochondrię[3]. Podobnie ma się sytuacja z jego siostrą. Grzebie on ją żywcem, ponieważ spodziewa się, że będzie ona pochowana żywcem, tworząc w ten sposób jego własne spełniające się proroctwo.
Dom Usherów, z podwójnymi odniesieniami do rzeczywistej struktury i do rodziny, gra ważną rolę w noweli. Jest on pierwszym elementem, który narrator przedstawia czytelnikowi, ukazany jest on częściowo przez pryzmat ludzki: okna są niczym oczy w pierwszym akapicie. Szczeliny które powstają w jego ścianach, symbolizują upadek rodziny Usherów, a dom „umiera” wraz z obojgiem rodzeństwa Usherów. Związek ten był podkreślony w wierszu Roderyka Nawiedzony pałac, który zdaje się być bezpośrednim odniesieniem do posiadłości, która zwiastuje zgubę[4]. Lyon Sprague de Camp w jego biografii Lovecrafta napisał, że według znawcy Poe Thomasa O. Mabbotta, Lovecraft w książce Supernatural Horror rozwiązał problem interpretacji Poe argumentując, że Roderyk Usher i jego siostra Madeline, oraz cały dom dzielą ze sobą jedną wspólną duszę. Wyraźny psychologiczny wymiar tej historii skłonił wielu krytyków do jej analizy jako opisu ludzkiej psychiki, porównując, na przykład, dom do podświadomości, a jego środkową szczelinę do rozpadu osobowości zwanej osobowością mnogą. Wrażenie zaburzeń psychicznych jest również wywołane przez temat melancholii, możliwego kazirodztwa i wampiryzmu. Kazirodczy stosunek między Roderykiem i Madeline nie jest bezpośrednio stwierdzony, ale zdaje być zasugerowany dziwnym przywiązaniem obojga[5].
Motyw sobowtóra, znany z takich dzieł Poe jak William Wilson pojawia się również w Zagładzie domu Usherów. Odbicie domu w jeziorze jest opisane w początkowym akapicie, uderzające podobieństwo brata i siostry jest wspomniane, gdy Madeline umiera.
Poe używa w noweli motywu śmierci i zmartwychwstania kobiety, tak jak w dziełach Ligeia i Morella.
Temat choroby psychicznej jest zgłębiany w tej noweli, tak jak w kilku innych historiach, jak np. Berenice.
Motyw pogrzebania żywcem jest również w dziełach Przedwczesny pogrzeb oraz w Beczce Amontillado.
Jest tu również kilka różnych elementów gotyckiej fikcji, jak walący się zamek i jezioro, którego znaki rozkładu odzwierciedlają psychiczną kondycję Usherów, która szybko się pogarsza.
Wszystkie książki wspomniane w historii istnieją naprawdę z wyjątkiem The Mad Trist. Nie ma również, dokładnie tak jak opisał to Poe, dzieła Vigiliae Mortuorum secundum chorum Ecclesiae Maguntina, choć istnieje rzeczywiście bardzo rzadka pozycja pod tym samym tytułem. Pozostałe tytuły w noweli to:
Jean-Baptiste-Louis Gresset (1709–1777): Vert-Vert (1734), La Chartreuse
Niccolò Machiavelli (1469–1527): Novella di Belfagor Arcidiavolo (1545)
Emanuel Swedenborg (1688–1772): De Coelo et Ejus Mirabilibus, et de Inferno, et Auditis et Visis (1758)
Ludvig Holberg (1684–1754): Niels Klims underjordiske Rejse (1741)
Robert Fludd/Robertus de Fluctibus (1574–1637):
Utriusque Macrocosmi at Microcosmi Historia (published between 1617 and 1619)
Integrum Morborum Mysterium: Medicinae Catholicae (1631)
Joannes Indagine (1467–1537): Die Kunst der Chiromantzey (c.1523)
Marinus Cureau de la Chambre (1594–1669): Discours sur les Principes de la Chiromancie (1653)
Johann Ludwig Tieck (1773–1853): Das alte Buch und die Reise ins Blaue hinein. Eine Mährchen-Novelle (1835)
Tommaso Campanella né Giovanni Domenico Campanella (1568–1639): Civitas Solis (1623)
Nicolau Aymerich (c. 1320–1399): Directorium Inquisitorum (1376)
Pomponiusz Mela: De situ orbis (c.43 CE)
Zagłada domu Usherów to najbardziej znana nowela Poe[6]. Ta przepełniona elementami makabrycznymi historia, jest postrzegana jako arcydzieło amerykańskiej literatury gotyckiej. Tak jak w wielu książkach Poe, tak i tutaj, autor zapożycza wiele z gotyckiej fikcji. G. R. Thomson pisał we wstępie do Great Short Works of Edgar Allan Poe, że dzieło dawno zostało okrzyknięte arcydziełem gotyckiego horroru, jest nim również w odniesieniu do dramatycznej ironii i symbolizmu strukturalnego. Rzeczywiście nowela była krytykowana za zbytnią schematyczność. Poe był krytykowany za podążanie za swoimi własnymi wzorami z nowel Morella i Ligeia, używających oklepanych charakterów w oklepanych ujęciach i sytuacjach. Monotonne tematy jak nieznane choroby, szaleństwo, oraz motyw zmartwychwstania również znalazły się w ogniu krytyki[7]. Inspiracją dla Poe mogły być wydarzenia w domu Usherów na nabrzeżu w Bostonie. Podług tej historii, marynarz i żona starego właściciela domu zostali złapani i zamknięci przez jej męża w miejscu, gdzie się spotykali. Gdy dom Usherów został zburzony w 1800, znaleziono dwa ciała w otworze w piwnicy domu[8].
Rękopis znaleziony w butli (ang. MS. Found in a Bottle) – nowela amerykańskiego pisarza Edgara Allana Poe. Została po raz pierwszy opublikowana na łamach Baltimore Saturday Visiter 19 października 1833 roku. Anonimowy narrator, rozstając się z rodziną i krajem, wypływa jako pasażer na pokładzie statku transportowego z Batavii (teraz znanej jako Dżakarta, w Indonezji). Po kilku dniach podróży statek, zostaje uderzony przez potężną falę, która porywa wszystkich poza narratorem i starym Szwedem. Niesieni przez tajfun w stronę południową, zderzają się z wielkim czarnym galeonem. Tylko narrator daje radę wdrapać się na pokład. Stwierdza on, że na statku znajdują się starzy członkowie załogi, którzy nie są w stanie go zobaczyć. Kradnie z kajuty kapitana przybory do pisania i prowadzi dziennik (tytułowy manuskrypt), w którym jest ustalona załoga, która wypłynęła w morze. Statek dalej płynie w kierunku południowym i bohater zauważa, że gdy dopływają do Antarktydy, załoga, mimo perspektywy zniszczenia, zdaje się wykazywać oznaki nadziei. Statek wpływa pomiędzy lody Antarktyki, gdzie zaczyna wciągać go ogromny wir wodny.
Rękopis znaleziony w butli jest jedną z opowieści morskich Poe, obok utworów W bezdni Maelströmu i Przygód Artura Gordona Pyma. Specyfika tej przerażającej historii bierze się z naukowych wyobrażeń i opisów fizycznego świata wykraczającego poza limity ludzkiej eksploracji. Podkreśla idee, zakomunikowane już na początku opowieści, w której narrator zapowiada swoje oddanie realizmowi. Ów realizm się zatraca w otchłani wiru wodnego, jak i przypuszczalnie życie w niej traci również narrator.
Przedmowa Poe jest częściowo zgodna z jego biografią, gdyż faktycznie było on źle traktowany przez rodzinę w której dorastał i przez to wyobcował się w jego rodzinnym mieście Richmond. Jednak nie odziedziczył on nawet centa. Historia odnosi się do opowieści o Latającym Holendrze z jednej strony, jak i do Teorii pustej Ziemi Johna Clevesa Symmesa Jr. z drugiej strony. Ziemia jest pusta i ma otwory w biegunie północnym i południowym, w które miał się wlewać ocean. Oba motywy są razem skomponowane w symfonie strachu. W jakiej formie Poe poznał legendę o Latającym Holendrze nie jest jasne, możliwe, że dzięki tłumaczeniu Wilhelma Hauffa pt. Gespensterschiff. Kto szuka symboli w opowieści, nie przejdzie obojętnie obok obu statków i ich „pękatej kobiecości”, w której narrator szuka schronienia. Po śmierci matki został on natychmiast oddany do matki zastępczej, po to tylko aby wpaść przy niej w katastrofę ostatecznego osierocenia. Jak wiadomość w butelce mogła uciec wirowi, w który wpadł statek, nie zostało przez Poe wyjaśnione.
Na łamach Baltimore Saturday Visiter 15 czerwca 1833 roku, wydawcy Charles F. Cloud i William L. Pouder zapowiedzieli nagrody w wysokości 50 dolarów za najlepszą opowieść i 25 dolarów za najlepszy wiersz, nie przekraczający 100 linijek do 1 października 1833 roku. Poe zgłosił Rękopis znaleziony w butli obok pięciu innych. Jury w składzie John Pendleton Kennedy, Dr. James Henry Miller i John H. B. Latrobe spotkali się w domu w Latrobe[1] i jednogłośnie wybrali historię Poe jako najlepszą. Nagroda została ogłoszona 12 października, przedruk został umieszczony w następnym wydaniu z 19 października z uwagą, że „Przedłożona historia została wybrana i nagrodzona przez komitet 50 dolarami. Jest ona bardzo obrazowa jeśli chodzi o styl jej kompozycji”[2]. Poe zgłosił się również do konkursu z wierszem The Coliseum, który został opublikowany kilka dni później, jednak nie wygrał nagrody[3]. W artykule z Philadelphia Saturday Museum4 marca 1843 roku, Henry B. Hirst wspomniał, że także Timothy Shay Arthur brał udział w owym konkursie. Rękopis znaleziony w butli został przedrukowany w People's Advocate w Newburyport 26 października[4]. Było w planach, że Rękopis znaleziony w butli miał być częścią kolekcji zwanej Tales of the Folio Club. Folio Club miał być fikcyjnym literackim stowarzyszeniem[5]. Idea była podobna w niektórych aspektach do Opowieści kanterberyjskich autora Geoffrey Chaucera. Raz w miesiącu każdy członek prezentowałby swoją historię. Saturday Visiter opublikował reklamę wzywającą prenumeratorów do ich kupna za 1 dolar za sztukę[6]. Jednak tydzień później gazeta ogłosiła, że autor wstrzymał się, wyjaśniając, że historie miałyby być wydrukowane w Filadelfii[7].