„Proszę Cię spraw!”

Nie mam już słów do swych czynów okrutnych!

Nie mam już siły by dzień godnie przeżyć!

Nie mam już woli by w siebie mocno uwierzyć!

Proszę Cię mój przyjacielu miły o radę!

Zanim samego siebie kochać zupełnie przestanę!

Nie chciałem nigdy czuć tej podłej nienawiści!

Która mój umysł wypaliła nie dając szans żadnych!

Czas gdzieś ukazał ludzi, którzy mego bólu chcieli!

Okno na całe życie i dni radosne zamknęli!

Pochłonięci rządzą zawiści, niespełnionych marzeń!

Dali mi cierpienie z którym się zmagam w rozkoszy!

Czym jest ta rozkosz co nie daje mi sensu by trwać w sile?

Kiedy ukaże się ma wola, której tak pragnę a jej nie znam?

Noc się zjawia- ciemne niebo, drugi dzień jutro nastanie!

Ja wstanę rano z podniesioną głową i nic nowego się nie stanie!