96. Proszę opisać stanowisko Ministrów Spraw Zagranicznych RP wobec wstąpienia Polski do NATO.
Pierwsza troską rządów demokratycznej Polski było było dążenie do zapewnienia bezpieczeństwa kraju poprzez ulokowanie go w silnym i efektywnym systemie bezpieczeństwa. Na początku transformacji brakowało jednosci, czy mozliwe będzie przystąpienie Polski do zachodnich struktu bezpieczeństwa takich jak NATO, zwłaszcza, że istnia ł jeszcze Układ Warszawski i ZSRR. W pierwszych dziewięciu priorytetach polskiej polityki zagranicznej wygłoszonych przez ministra spraw zagranicznych Krzysztofa Skubiszewskiego NATO nie było uwzględnione jako najważniejsze dążenie naszego państwa. Jedna MSZ złozył wizytę w siedzibie NATO już 21 marca 1990 roku i był to pierwszy oficjalny kontakt z sojuszem. W czasie tego okresu zadaniem polskiej dyplomacji było przekonanie ważnych państw członkowskich, że NATO nie powinno pozostawiac Polski w Sowieckiej strefie wpływów. Jak wspomina Skubiszewski myslenie o NATO pozostawałow tamtych czasach bardziej w strefie życzeń i aspiracji, których nie należało ujawniac społeczeństwu, które nie było w tym czasie bardzo zainteresowane tym faktem. Jednak wspólpraca między MSZ a organami NATO nasilała się. 9 sierpnia 1990 doszło do nawiązania stosunków między Polska a NATO i ustanowienia misji łączącej nasze stosunki z Sojuszem. Zmiany w Sojuszu zachodziły stosunkowo wolno, uważano nawet, że wyrażenie chęći akcesji do NATO przez byłe państwa bloku radzieckiego może grozić ich bezpieczeństwu. Z tego powodu stosunek polskiego MSZ do tej kwesti był bardzo ostrożny ale otwarty na wspólpracę. Koło 1991 rozpoczeła się swoista gra o NATO. Po stronie państw byłego bloku powszechna była opinia, że wejscie do NATO jest jest jedyna drogą na przyszłosć, zas nato zaczeło stosować taktykę obronno-odstraszającą starając się zniechęcać państwa Europy Wschodniej do akcesji. W swym expose z z 8 maja 1992 roku powiedział, że celem polskiej polityki zagranicznej jest faktyczne właczenie polski w system sojuszu, jednak stanowi to cel perspektywiczny. Minister Skubiszewski musiał jeszcze odwiesć Prezydenta Wałęsę od jego niejasne idei NATO bis(nowy system bezpieczeństwa stworzony przez państwa Europy Wschodniej) i wyjasnić partnerą dyplomatycznym to nieporozumienie.
Prawdziwa wojna o NATO rozpoczeła się w 1993 roku wraz ze zmianą władzy w USA i jej aspiracji do konsolidowania przemian demokratycznych w rosji i ustalenia pozytywnych relacjiz tym krajem. Stawiał to polskie aspiracje do NATO na przegranej pozycji. Jednak w wyniku wizyty prezydenta Jelcyna w Warszawie udało się polskiej dyplomacji po wielkich trudach negocjacji uzyskać częsciową zgodę Rosji na przystąpienie Polski do Sojuszu, które jednak po kilku dniach została wycofana. Rosja nasila swoje dązenia polityki zagranicznej mające przekonać USA, że akcesja państw Europy Wschodniej nie leży w interesach relacji USA-Rosja. 25 października 1993 roku Skubiszewski w związku ze zmiana rządu przestaje być MSZ, bój o NATO wchodzi w nową fazę.
Następnym Ministrem spraw zagranicznych zostaje Andzej Olechowski, który równiez był zwolennikiem kursu proatlantyckiego. W tym okresie NATO zaczeło kreować ideę „Partnerstwa dla Pokoju” czyli systemu wspólpracy Sojuszu z Europą Wschodnią jako swoistego substytutu członkostwa.. Minister Olechowski odnosił się do tej propozycji dosc krytycznie i nie omieszkał wyrazic sojej opinii tak samo jak Prezydent Wałęsa. Wizyta w Pradze prezydenta Clintona nakłoniła państwa do wyrażenia zgody na Partnerstwo dla Pokoju,mając nadzieję, na potwierdzenie się słów Clintona, że rozszeżenie NATO jest tylko kwestią czasu. Polska dyplomacja postanowiła wykorzystać ideę Partnerstwa jako swego rodzaju szczeline w dzwiach tak, by przy pomocy ostrej retoryki i wypowiedzi publicznych naciskających na zbyt zachowawcze stanowisko USA w tej sprawie stac się de facto realnym członkiem Sojuszu. Po podpisaniu Indywidualnego Partnerstwa dla Pokoju w 1994 roku, kwatera NATO została zasypana polskimi ofertami wspólnych przedsięwzięć, głownie ćwiczeń militarnych. Pierwsze wspólne manewry Partnerstwa odbyły się własnie w Polsce.
Kolejnym Ministrem spraw zagranicznych został Władysław Bartoszewski (1995), w swoim expose kwestie jak najszybszego wejscia Polski do NATO uznał za jeden z najwazniejszych celów polityki zagranicznej. W tym okresie a w szczególnosci w pierwszych miesiącach 1996 roku NATO powoli ale jednak zaczeło przygotowywać się na przyjęcie nowych członków. Jednym z dowodów była wizita nowego Sekretarz Generalnego Javiera solany w Warszawie w kwietniu 96r. Podczas tej wizyty padłą deklaracja, że decyzja o powiększeniu Sojuszu została juz podjęta, niewiadoma pozostaje juz tylko dokładna data. Oficjalna decyzja o powiększeniu NATO zostałą podjęta na szczecie w Madrycie 8 lipca 1997 roku, do rozmów akcesyjnych zaproszono Polskę, Wegry i Czechy.
16 grudnia 1997 roku na sesji Rady Pólnocnoatlantyckiej MSZ Bronisław Geremek podpisał protokól akcesyjny