Informatyka wykład
Źródła prawa
Przepisy europejskie
Konstytucja
Regulacje ustawowe
Biuletyn Informacji Publicznej (BIP)
Ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego
W II p. XX w. władze publiczne uznały, że w interesie publicznym leży zwiększenie dostępu obywateli do informacji, które posiada administracja publiczna.
Europejskie standardy ustaliła Konwencja z 1998r. w sprawie informacji o dostępie do Informacji, Udziale Społeczeństwa w Podejmowaniu Decyzji oraz Dostępie do Sprawiedliwości w Sprawach Dotyczących Środowiska oraz Europejska Konwencja o dostępie do dokumentów publicznych z 2009r. wydana przez Radę Europy.
Art. 255 Traktatu o ustanowieniu Wspólnot Europejskich wprowadzony w 1997r. (w 1997r. w Polsce włączono prawo do informacji do materii konstytucyjnej).
Art. 61 K ustanawia prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i osób pełniących funkcje publiczne (jest to prawo polityczne) – [do egzaminu trzeba ustalić co ono obejmuje, jakie są konstytucyjne przesłanki do ograniczenia tego prawa]. Konstytucja przyznaje to tylko obywatelom.
Art 73 mówi o prawie do informacji o stanie i ochronie środowiska (przysługuje każdemu człowiekowi).
Prawo o dostępie do informacji musi być uregulowane ustawą, ale nie musi być to odrębna ustawa. W Polsce jest to ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. [podaje ona wykaz podmiotów, które są zobowiązane do udostępniania informacji publicznej- trzeba znać do egzaminu].
Ustawowo prawo do informacji przysługuje każdemu, a ten kto udostępnia nie może żądać wyjaśnienia do czego nam są potrzebne.
Uprawnienia:
Wgląd do dokumentów urzędowych
Uzyskanie informacji nieprzetworzonej, albo przetworzonej w takim zakresie w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.
Udostępnianie – forma ustna lub pisemna.
Trzeba odróżnić prawo do informacji od wolności informacji, która jest uregulowana w Konwencji Praw Człowieka z 1950r. polegająca między innymi na zniesieniu cenzury.
Do zamieszczania informacji w BIP zobowiązany jest minister właściwy do spraw administracji publicznej.
Termin udostępnienia informacji – nie później niż w ciągu 14 dni od złożenia wniosku, a w wyjątkowych sytuacjach w terminie do 2 miesięcy.
Udostępnianie informacji jest czynnością materialno-techniczną. Jedynie odmowa udostępnienia informacji następuje w trybie decyzji administracyjnej, zgodnie z przepisami k.p.a.
Pierwszeństwo ma ustawa o ochronie danych osobowych nad ustawą o dostępie do informacji publicznej.
Czy do udostępniania informacji zobowiązany jest organ, który otrzymał ją od innego podmiotu i posiada, ale nie ma obowiązku jej posiadania? – TAK
Trzeba się wystrzegać udostępniania informacji:
Gdy ktoś dzwoni lub wysyła prośbę elektronicznie, nie można powiedzieć, że jest to na stronie BIP, ale chociaż dać link
Nie można domagać się uzasadniena
Nie można odsyłać do kogoś innego (chyba, że ty sam się zapytasz o daną sprawę kogoś innego)
Nie może być zwłoki w udzielaniu informacji
Trzeba odpowiedzieć na zapytanie
Nie można odmówić udzielenia informacji przez telefon
Sektor publiczny jest dysponentem wielkich zasobów informacji. Istotną część stanowią informacje geograficzne, meteorologiczne i prawne.
W 2003r. UE przyjeła dyrektywę w sprawie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego. Ma ujednolicić przepisy i ułatwić tworzenie nowych produktów o wartości handlowej. Po 5 latach stosowania tej dyrektywy stwierdzono, że te nowe produkty i usługi mają roczną wartość w obrocie 27 mld euro. W Polsce ta dyrektywa została częściowo implementowana w ramach ustawy z 2010r. o infrastrukturze informacji przestrzennej. Natomiast w pozostałym zakresie implementacja ma nastąpić poprzez nowelizację ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Czy implementacja dyrektywy wpływa na obowiązek implementacji o ponownym wykorzystaniu? TAK
Europejska dyrektywa reuse odnosi się do danych w postaci tradycyjnej i elektronicznej. To jest inaczej niż w dyrektywie inspire, która odnosi się tylko do informacji w formie elektronicznej.
W Polsce ustawa o dostępie odnosi się do danych w formie tradycyjnej i elektronicznej.
W Polsce obecnie za pobieranie informacji z zasobów publicznych pobiera się opłaty (określane w rosporządzeniach, kalkulacja ich wysokości nie podlega weryfikacji).
Standardy europy (dyrektywa) wymagają, żeby określać kryteria naliczania opłat i umożliwiać sprawdzanie, czy opłaty są prawidłowo naliczane.
Dyrektywa przewiduje możliwość udostępnienia informacji publicznej bezwarunkowo lub po spełnieniu określonych warunków (licencja urzędowa). Polska ustawa z 2001r. nie przewiduje udzielania licencji na dostęp.
Dyrektywa zobowiązuje do tworzenia systemu metainformacji (informacja o informacji). W Polsce ten system jest niedorozwinięty.
Dyrektywa nakazuje także respektowanie zasad uczciwej konkurencji.
W Polsce podmioty publiczne mają dotąd uprzywilejowaną pozycję w stosunku do podmiotów gospodarczych i te przywileje w ramach implementacji muszą być zniesione.
Prawo do informacji było traktowane jako jednorodne. Od 2010r. w ramach prawa do informacji wyodrębnia się 5 typów usług danych:
1.wyszukiwanie i 2.przeglądanie, które mają pozostać bezpłatne
3.ściąganie, 4.przetwarzanie i 5.budowanie nowych własnych usług na podstawie danych publicznych, które mogą być odpłatne, albo oparte warunkowym dostępie (na podstawie licencji urzędowych.