Rozpoznanie wartości zabytkowych konstrukcji dachowych, cz. 1

Dokumentacja prac remontowych dotycząca zabytkowych konstrukcji dachowych Dokumentacja prac remontowych dotycząca zabytkowych konstrukcji dachowych oraz podejmowane na jej podstawie działania naprawcze, powinny być poprzedzone oraz podejmowane na jej podstawie działania naprawcze, powinny być poprzedzone szczegółowym rozpoznaniem wartości zabytkowych całości konstrukcji przewidzianej szczegółowym rozpoznaniem wartości zabytkowych całości konstrukcji przewidzianej do naprawy lub konserwacji. Rozpoznanie powinno dotyczyć zarówno sfery historii jak do naprawy lub konserwacji. Rozpoznanie powinno dotyczyć zarówno sfery historii jak i techniki. i techniki. Historyczne więźby dachowe posiadają wartości zabytkowe związane z historią rzemiosła (ciesielstwa) i technik stosowanych do wznoszenia budynków. Są zróżnicowane pod względem występujących typów konstrukcji (w danych epokach), ich pracy statycznej oraz pod względem zastosowanych materiałów (użytych do wykonania konstrukcji więźby oraz do pokrycia dachu). W ciągu wieków ewoluowały i doskonaliły się metody obróbki drewna, transportu i montażu na budowie, a wszystko to miało na celu zapewnienie odpowiedniej jakości i długotrwałości wykonanej konstrukcji. Ślady zachowane na obrabianych powierzchniach drewna pozwalają w różnym stopniu odtworzyć i udokumentować zapomniane techniki, ponieważ obecnie zawód cieśli i budowniczego to zawody częściowo zapomniane.   Konstrukcje pod ochroną prawną Konserwatorów zabytków obowiązują zapisy ujęte w obowiązujących przepisach prawnych1 oraz zawarte w międzynarodowych dokumentach dotyczących konserwacji zabytków, sygnowanych przez Polskę2. Obowiązująca doktryna konserwatorska mówi przede wszystkim o konieczności ochrony zachowanej substancji zabytkowej oraz o stosowaniu technik odwracalnych w celu jej naprawy. Ta odwracalność metod napraw bez powodowania uszczerbku dla substancji zabytkowej uznana została także za kluczowy problem w zaleceniach dotyczących konserwacji budowli drewnianych, sformułowanych przez Międzynarodowy Komitet Ochrony Drewna ICOMOS3   Nieznane przestrzenie Poddasza i znajdujące się tam ciesielskie konstrukcje do niedawna jeszcze nie budziły zainteresowania badaczy i naukowców. Do dzisiaj są to miejsca w obiektach zabytkowych, które w bardzo dużym stopniu nie zostały odpowiednio zinwentaryzowane, zbadane i udokumentowane. W XXI w. postęp w nauce i w metodach badawczych, które przyjmują coraz bardziej interdyscyplinarny charakter, wskazuje, że substancja zabytkowa, a w tym przypadku dawne drewno, jest nośnikiem jeszcze wielu innych, niezwykle interesujących informacji naukowych. Należy bardzo wyraźnie podkreślić, że historyczne drewniane konstrukcje dachowe współtworzą wartość całego zabytkowego obiektu architektonicznego – są z nim nierozerwalnie związane i stanowią część jego historii. Poddasza, konstrukcje dachowe, to część budowli zabytkowej bardzo cenna pod względem naukowym i historycznym. Dlatego też po przeprowadzeniu odpowiedniego rozpoznania wiele z historycznych więźb dachowych zasługuje na szerszą ochronę oraz zachowanie w formie możliwie niezmienionej. Doświadczenia europejskie jasno pokazują, że w przypadku zabytkowych konstrukcji dachowych projekt remontu zachowawczego w wielu przypadkach powinien raczej zakładać naprawę konstrukcji in situ, ograniczoną do miejsc, w których nastąpiło osłabienie konstrukcji, niż demontaż całej konstrukcji. Rozkładanie istniejących, często odkształconych i osłabionych konstrukcji drewnianych, zawsze wiąże się z ryzykiem ich dodatkowego uszkodzenia lub trudnościami z powtórnym zamontowaniem (po konserwacji) w pierwotnym miejscu. W stosowanych rozwiązaniach naprawczych znane są przykłady wprowadzania nowych, współczesnych konstrukcji, nie naruszających starych ustrojów i mających na celu ich częściowe lub całkowite odciążenie4. Niestety w Polsce nadal zbyt często traktuje się drewniane historyczne konstrukcje więźb dachowych jako użytkowe struktury techniczne pozbawione innych wartości. To błąd, wynikający z braku pełnego ich rozpoznania, a zatem i świadomości konieczności ich ochrony.   Projekt i remont W zależności od wartości zabytkowej konstrukcji, wykonanie projektu remontu jest możliwe dopiero po jej szczegółowym zbadaniu przez konserwatora i wydaniu wytycznych konserwatorskich dotyczących zakresu remontu. Inaczej powinno się bowiem traktować konstrukcję typową pochodzącą z XX w., która jest zazwyczaj standardowa, a inaczej konstrukcję np. z XVI w., rozbudowaną np. w XVIII w. i posiadającą wartości zabytkowe. W celu właściwego przygotowania remontu prace można podzielić na trzy następujące grupy: 1. Badania i dokumentacja stanu istniejącego – rozpoznanie naukowe prowadzące do określenia wartości zabytkowych (artystycznych, historycznych i naukowych) konstrukcji zabytkowej: 1.1. Kwerenda archiwalna5; 1.2. Inwentaryzacja architektoniczna; 1.3. Rozpoznanie i dokumentacja (ewentualna inwentaryzacja) oraz analiza znaków ciesielskich i inskrypcji występujących na powierzchniach elementów konstrukcji; 1.4. Traseologia – rozpoznanie i analiza śladów pozostawionych przez narzędzia ciesielskie; 1.5. Rozpoznanie układu i typu konstrukcji historycznej oraz jej wartości historycznej; 1.6. Ekspertyza dendrochronolgiczna – datowanie konstrukcji lub jej fragmentów również do badań stratygra- fi cznych; 1.7. Rozwarstwienie chronologiczne konstrukcji – fazy budowy. 2. Etap przedprojektowy – prowadzący do określenia stanu technicznego konstrukcji 2.1. Ekspertyza mykologiczna (mikologiczna); 2.2 Ekspertyza konstrukcyjna – zawierająca odpowiednie obliczenia statyczne wynikające z rzeczywistego stanu zachowania konstrukcji. 3. Projekt remontu – uwzględniający wnioski wynikające z wyników wcześniejszych badań, wykonany przez osobę z odpowiednimi uprawnieniami.