LICZEBNIKI ZBIOROWE

Np. twoje, troje, czworo…itd.
Czasami stanowią one zastąpienie liczebników głównych. Tak się dzieje w przypadku połączenia liczebnika z rzeczownikiem pluralium tantum bo nie powiemy ‘dwa usta’ tylko dwoje ust, czy ‘dwa skrzypce’ tylko dwoje skrzypiec. Wymagają one liczebnika zbiorowego.
Podobnie rzecz się ma z rzeczwnikami zakończonym na –ę np. imię, ramię, strzemię, kurczę, dziewczę, bo powiemy dwoje imion, troje dziewcząt, czy czworo kurcząt. Formy te mają wyłącznie funkcję liczącą jak zwykły liczebnik, który jednak ze względów normatywnych jest tu wykluczony.
Kojarzyć ten liczebnik również możemy z cechą „niedorosłości” np. kurczę, pisklę, szczenię (dwoje kurcząt, pięcioro piskląt, czworo szczeniąt).

ODMIANA

M. pięcior - o ludzi
D. pięciorg - a ludzi
C. pięciorg - u ludzi - om
B. pięcior - o ludzi
N. pięciorgi - em ludzi
Msc. Pięciorg - u ludzi – ach

M. pięćdziesięcior – o student – ów
D. Pięćdziesięciorg – a student – ów
C. pięćdziesięciorg – u student – om
B. pięćdziesięcioro – o student – ów
N. pięćdziesięciorgi – em student –ów
Msc. Pięćdziesięciorg –u student – ach

Charakterystyczne są dla tych liczebników rozszerzone warianty tematów fleksyjnych w przypadkach zależnych typ: Pięcioro – pięciorga o „g”.

W ciągach liczebnikowych formy zbiorowe przybierają wykładniki dwu ostatnich miejsc: jedności i dziesiątki np. liczbę 1232 ludzi czytamy: tysiąc dwieście trzydzieścioro dwoje ludzi.