Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny
Wydział Budownictwa i Architektury
Sprawozdanie z ćwiczenia laboratoryjnego
z mechaniki gruntów
Ćwiczenie numer 1
Analiza makroskopowa gruntu
Rok II
Semestr I
Wykonali:
Katarzyna Smentek
Grzegorz Skorupiński
WSTĘP:
Badania makroskopowe mają na celu wstępne określenie rodzaju gruntu i niektórych jego cech fizycznych bez pomocy przyrządów. Badania te wykonuje się w terenie i laboratorium. Wykonuje się je zawsze, bez względu na ostateczny zakres dokumentacji badawczej. Próbka do badania powinna mieć naturalne uziarnienie i wilgotność. Najczęściej badania makroskopowe obejmują określenie rodzaju i nazwy gruntu, stanu gruntu, jego barwy i wilgotności oraz zawartości węglanu wapnia. Dodatkowo rozpoznajemy rodzaj i ilość domieszek.
Rodzaj gruntu: w celu określenia rodzaju gruntu musimy wstępnie zaklasyfikować grunt, to znaczy ustalić: czy grunt jest mineralny, czy organiczny, a w ramach tych grup: skalisty czy nieskalisty Następnie w grupie gruntów mineralnych, należy ustalić spoistość gruntu tzn. określić czy grunt jest niespoisty czy spoisty. Dalsze czynności badawcze w celu dokładnego określenia nazwy gruntu zależą od wyniku wstępnej klasyfikacji. Czynności te są odmienne dla poszczególnych grup gruntów.
Nazwa gruntów niespoistych: zależy od procentowej zawartości frakcji o danych wymiarach i jest określana makroskopowo na podstawie wzrokowej oceny wielkości i ilości ziaren poszczególnych frakcji.
Nazwa gruntów spoistych: rodzaj gruntów spoistych zależy przede wszystkim od zawartości w nim frakcji iłowej, a nazwa zależy ponadto od zawartości frakcji pyłowej i piaskowej. Wyróżnia się cztery grupy gruntów spoistych, przy czym spoistość nadaje gruntom frakcja iłowa . Do ustalenia spoistości gruntu służą dwie próby: wałeczkowania (próba podstawowa) i rozmakania (próba uzupełniająca). Warunki wykonania próby wałeczkowania i rozmakania określa norma PN-88/B-04481. W celu określenia zawartości frakcji piaskowej należy wykonać próbę rozcierania gruntu w wodzie.
Stan gruntu spoistego: określa się za pomocą próby wałeczkowania. Wałeczkowanie przeprowadza się na próbie o naturalnej wilgotności w taki sam sposób, jak to się robi przy określaniu rodzaju gruntu, przy czym w tym przypadku nie wolno zwilżać gruntu. W trakcie wykonywania próby wałeczkowania osuszamy grunt dłońmi doprowadzając go do wilgotności odpowiadającej granicy plastyczności.
Oznaczanie wilgotności: wilgotność określamy, obserwując zachowanie się zgniatanych na dłoni grudek gruntu oraz zawilgacanie nimi pewnych przedmiotów
ANALIZA WG NORMY PN-EN ISO 14688:
Grunt niespoisty:
Rodzaj gruntu: Sa
Struktura: ziarnista
Barwa: żółta
Wymiary ziaren:
FSa >0,063-0,2mm ok. 55%
Msa >0,2-0,63mm ok. 35%
CSa >0,63-2,0mm ok. 5%
Domieszki: brak wyraźnych
Kształt: do określenia tylko przy pomocy przyrządów
Zawartość CaCO3: grunt bezwapnisty (0)
Grunt spoisty:
Rodzaj gruntu: sasiCl
Frakcja drugorzędna: Si
Plastyczność: duża
Zawartość części organicznych: brak
Barwa: szaro-żółta
Konsystencja: plastyczna (grunt można formować lekkim naciskaniem palcami)
Domieszki: Sa
Oznaczenie dylatancji pyłu i iłu: większa zawartość iłu niż pyłu
Zawartość CaCO3: grunt wapnisty (+) (lekko pieni się pod wpływem HCl)
Grunt organiczny:
Rodzaj gruntu: sisaOr (torf)
Barwa: brunatna
Plastyczność: małoplastyczny
Konsystencja: bardzo zwarta (z gruntu nie można uformować kulki, rozdrabnia się pod naciskiem, można zarysować go paznokciem)
Domieszki: cząstki roślinne
Termin: torf pseudowłóknisty (rozpoznawalne tkanki roślinne: brak wytrzymałości rozpoznawalnego materiału roślinnego)
Zawartość CaCO3: grunt bezwapnisty (0) (nie reaguje z HCl)
WNIOSKI:
Z doświadczenia zaobserwowaliśmy, że rozbieżności w nazwach gruntów, ich selekcji oraz określenia poszczególnych cech między nową i starą analizą makroskopową wynikają z różnic między treściami polskiej a europejskiej normy. Oznaczenie i podział gruntów według normy europejskiej jest bardziej skomplikowane, lecz konieczne do ujednolicenia klasyfikacji na arenie międzynarodowej.