• Wymagania ekologiczne buka

Klimat atlantycki

Wymagania przeciwstawne do świerka

Temp: najwyższa +20*C do +10*C

Gatunek cienioznośny, do 30 roku życia znosi ocienienie(ustępuje pod tym wzg jodle i cisowi)

Ulega szkodom od mrozu – fałszywa twardziel, obniżenie wartości drewna. Wrażliwy na wiosenne przymrozki i wahania temperatury.1

Wymaga znacznej wilgotności powietrza i gleby. Rośnie na glebach umiarkowanie wilgotnych i wilgotnych ale bez wody gruntowej w zasięgu korzeni. Wymaga gleb bogatych w próchnice i składniki mineralne, zasobnych w wapń. Najwyższą bonitację osiąga na glebach brunatnych, płowych i rędzinach

• Zagrożenia abiotyczne buka

mroźne zimy – fałszywa twardziel, pęknięcia mrozowe. Uszkodzenia pączków szczytowych w odnowieniach, deformacja pędu ( rozwidlenia )

Często ulega zgorzeli słoneczne ( cienka i gładka kora)

Wrażliwy na działanie wiatru – śniegołomy, wykroty ( sercowaty, płaski system korzeniowy). Śnieg powoduje duze szkody, zwłaszcza w młodnikach.

Wrażliwy na uszkodzenia mechaniczne.

• Wpływ na glebę buka zwyczajnego

Ściółka bukowa rozkłada się bardzo powoli , szybciej jednak niż gatunków iglastych. Bardzo wydajny pod względem produkcji ściółki (gęsta korona). W warunkach górskich i w wilgotnym klimacie spotyka się często grubą warstwę butwiny. Ściółka bukowa zawiera umiarkowaną ilość substancji kwaśnych i duzą ilość zasadowych sub. Buforujących. C:N – 45 i 51

• Wymagania ekologiczne świerka pospolitego

Okres wegetacji przynajmniej 60 dni. Odpowiada mu klimat chłodny lub klimat nawet bardziej ostry, kontynentalny, lecz odznaczający się taką ilością opadów śnieżnych, że są one wystarczająco zasobym źródlem wilgoci w ciągu całego okresu wegetacyjnego. Jest drzewem górskim, w Europie Środkowej obejmuje swoim zasięgiem wszystkie lasy górskie i wysokogórskie. Naturalny świerka nie obejmuje obszaru będącego pod wpływem klimatu oceanicznego i śródziemnomorskiego, natomiast poza dysjunkcją na terenie Polski wysuwa się daleko na wschód i dociera aż po północną granicę lasu po północną granicę lasu. Świerk jest raczej gatunkiem przywiązanym do zalegania pokrywy snieznej.

W warunkach optymalnych jest gatunkiem cienioznośnym. W młodości znosi ocienienie do kilkunastu lat, na nizinach i reglu dolnym nieznacznie ustepuje jodle. Najlepiej przyrasta przy pełnym dostępie światła. Zapotrzebowanie świerka zalezy w znacznym stopniu od zaopatrzenia w składniki odżywcze i wilgotność.

Do prawidłowego wzrostu wystarcza mu mała ilość ciepła i stosunkowo krótki okres wegetacyjny. Wykazuje duza odporność na mrozy zimowe. W naszym klimacie na powierzchni odsłoniętej źle znosi późne przymrozki wiosenne. Wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem Morza rośnie zapotrzebowanie świerków na ciepło w okresie wegetacji, w szczególności w sezonie letnim. 800m npm – poziom graniczny, powyżej i poniżej którego świerki różnią się swoją wrażliwością na temp. Panujące w lecie.

Świerk jest mniej wrażliwy na susze atmosferyczne niż glebowe. Wzrasta na obszarach o niższych opadach (585mm) wybiera jednak wtedy lokalne obniżenia terenu, miejsca przy ciekach wodnych, ekspozycje północne. Jest mezohigrofitem. Brakiem odpowiedniej ilości opadów tłumaczy się również występowanie pasa bezświerkowego, przechodzącego ze wschodu w kierunku północnego zachodu przez centralną Polskę.

• Wpływ na glebę świerka pospolitego

Krótke, proste igły tworzą zbitą masę utrudniającą dostęp powietrza. Igliwie świerkowe zawiera dużo ligniny, substancji kwasowych i mało zasadowych subst buforujących. Z pośród gatunków rodzimych wykazują najmniej azotu i stosunkowo mało tlenku wapnia. Kwaśna (pH ok. 3,8-4,2) i trudno rozkładająca się ściółka C/N=48 o dużej zawartości garbników hamujących rozkład mat. Org. Przyczynia się do powstawania surowej próchnicy(butwiny). Prowadzi to do ługowania a na glebach lekkich do bielicowania.

• Wymagania ekologiczne Sosny

Rozległy obszar występowania, duza amplituda wymagań klimatycznych. Latem od 10-20*C, zimą -40 do 0*C. Znosi gorące lata i najchłodniejsze zimy, brak jej natomiast na obszarach zachodniej Europy o łagodnych zimach ( klimat atlantycki). Obok Md,BrzBrod i osiki należy do najbardziej światłorządnych gatunków. Na takie wymagania wskazują: ażurowa, świetlista korona, 3 roczniki igieł na gałęziach, szybkie oczyszczanie strzał. Na siedliskach suchszych i ub oz szych sosna wymaga wiecej światła niż na żyźniejszych. W korzystnych war. Siedliskowych wytrzymuje w pierwszych latach życia lekkie ocenienie, a w młodości znosi nawet silne, boczne zwarcie. Nalot sosnowy wymaga 4-10% światła pełnego. Z wiekiem staje się bardziej światłożądny. Najlepiej wzrasta na powierzchniach otwartych i południowych ekspozycjach. Występuje na glebach bardzo suchych, ale także podmokłych i torfowiskach. Najlepsze warunki wzrostu znajduje na glebach świeżych, głębokich z małymi wahaniami wilgotności. Unika terenów zalewowych

Wpływ na glebę sosny

Powolny rozkład ściółki prowadzi do jej nagromadzenia się na powierzchni gleby i intensywnego zakwaszenia. W borach pod grubą warstwą opadłego igliwia utrudnającą dostęp powietrza do gleby może wytwarzać się pokład surowej próchnicy który potęguje zakwaszenie wierzchnich warstw i przyczynia się do postępu bielicowania.

• Zagrożenia abiotyczne Sosny

W fazie drągowiny niebezpieczeństwo stanowi okiść, śniegołomy. Odporna na upały i mrozy. Drzewa o wąskim pokroju koron znoszą bardzo źle silne wahania wilgotności gleby. Odporna na wiatr. Cierpi od zgryzania.

• Rola i znaczenie zadrzewień. Podaj przykłady

• Procesy zachodzące w d-stanie. Opisz wydzielanie się drzew

- proces naturalnego przemieszczanie się drzew w warstwach d-stanu:

Zmiana polegająca na przejściu drzew z jednej klasy biosocjalnej do drugiej. Może mieć ona charakter pozytywny lub negatywny. O pozytywnym mowimy, gdy efektem przemieszczania się jest zdobycie wyższej pozycji socjologicznej i odwrotnie. Najintesnywniej proces przebiega w młodszych d-stanach, z wiekiem zanika.

-proces naturalnego wydzielenia się drzew z d-stanu(poziome różnicowanie się populacji:

Nastepuje w chwili gdy w zostanie osiągniete zwarcie w mlodniku. Oznacza to ze zmniejsza się liczba drzew w wyniku obumierania spowodowanego zróżnicowaniem wysokościowym i osłabieniem biologicznym ( wpływ środowiska, oddziaływanie na siebie wzajemnie drzew, konkurencja). Proces ten przebiega b. intensywnie do wieku drągowiny, potem jego tempo znacznie slabnie. Naturalną konsekwencją procesu negatywnego przemieszczania się drzew jest wydzielanie się drzew. Ubytek ma cqharakter nierównomierny. U gatunków światłożądnych proces wydzielenia się przebiega szybko i trwa niezbyt długo. D-stany takie ulegaja przerzedzeniu stosunkowo wczesnie. Gat cienioznośne w młodości wolniej i później osiagają zwarcie, dlatego wydzielenie tutaj zaczyna się później przebiega na ogół powoli i długo trwa. Na siedliskach żyźniejszych d-stan równowiekowy przerzedza się wcześniej, w większym stopniu i dłużej niż na uboższych. Zmieniajaca się wy wyn. Wydzielenia liczba drzew na jednostce powierzchni pociąga za sobą zmiany w budowie, strukturze i jakości d-stanu.

- proces naturalnego oczyszczania się pni drzew z gałęzi(zmiany pokroju i właściwości technicznych) proces ten decyduje o wartości produkowanego surowca drzewnego. Zależy on od:

- wymagań świetlnych gatunku tworzącego d-stan(im bardziej światłożądny tym lepiej się oczyszcza)

- od warunków siedliskowych (na lepszych siedliskach wzrost bujniejszy a oczyszczanie słabsze)

- od więźby początkowej (im rzadsza tym proces ten jest wolniejszy)

- od ekotypu gatunku (należy stosować rodzime ekotypy, obce źle się oczyszczają)

- od stosowanych zabiegów pielęgnacyjnych(przyśpieszają go zabiegi częste, ale o słabszym nasileniu)

- proces starzenia sięd-stanu (d-stan jako ogniwo naturalnej sukcesji )

proces następujący po długim okresie dojrzałości i aktywności wzrostowej w wyniku których drzewa osiągają imponujące rozmiary. W procesie starzenia przyrost na grubość i wysokość wyraźnie maleje, odporność drzewa zmniejsza się, proporcje między częścią nadziemną a podziemną stają się niekorzystne. W efekcie drzewo obumiera.

• Wymień granice lasu. Opisz górną

Północna, górna, właściwa, empiryczna,granica drzew,kontynentalna,powodowana suszą rzeczywistą, nadmiarem / niedoborem wilgotnoci, silnym wiatem,dolna

Granica lasu:

-zmniejszanie się liczby gatunków budujących las

-wzrost drzew zarówno na grubość jak i na szerokość wyraźnie maleje

-zmniejsza się zagęszczenie drzewostanu.

Północna granica lasu: linia oddzielająca zasięg lasu na północy i południu od okołobiegunowych obszarów bezleśnych. Na półkuli północnej przebiega ona mniej więcej równoleżnikowo. Jej przebieg pokrywa się w przybliżeniu lipca równą , i wykazuje rozpiętość . Szer. geogr. Najdalej na północ wysunięta jest w północnej Syberii na 72st. Szer. Geogr PN. a najdalej na południe . Szer geogr PN. na terenie Alaski i nowej Finlandii.

-wg. Mayra: minimum istnienia lasu stanowi temperatura + dla IV najcieplejszych miesięcy(tetraterma).

-wg. Wecka: przy zapewnionym minimum wilgotności wystarczający jest 60 dniowy bezprzymrozkowy okres wegetacji ze średnią temperaturą dobową +

-wg Goldberga: północna i południowa granica lasu pokrywa się w przybliżeniu z linią łączącą miejscowości z sumami temperatur z zapewnioną wilgocią równą .

Górna granica lasu: jest to krzywa łącząca wszystkie najwyżej położone punkty lasu ciągłego i jego smug w których drzewa dorastają średnio do 8m wysokości. W przypadku braku ingerencji człowieka górna granica lasu jest odpowiednikiem klimatycznej granicy lasu.

Jest ona uwarunkowana:

- klimatem

- glebą

- orografią

- położeniem- szerokość geograficzna

- wielkości masywu- im większy tym wyżej w Alpach do Tatrach płd- pn-1630

- ekspozycją- południowa podwyższa

- nachyleniem stoków

- wiatrem (na dowietrznej podwyższa, na odwietrznej obniżenie) w tym wiatry miejscowe.

biologicznym przystosowaniami roślin- konkurencja

- działalnością człowieka- karczowanie lasów, pasterstwo

Granica zasięgu drzew właściwa: stanowi ją krzywa łącząca najwyżej, względnie najdalej ku północy rosnące pojedynczo lub w małych grupach drzewa mogące obradzać nasiona zdolne do skiełkowania i dalszego rozwoju w normalne drzewa.

Granica empiryczna: linia łącząca wszystkie krańcowe punkty lasu, jest wyrazem wszystkich czynników kładących kres lasowi. Najłatwiejsza do badania i wyznaczenia w terenie

Granica drzew: linia łącząca okazy osiągające max 5m wysokości

Kontynentalna granica lasu: głównie zależy od czynnika wilgotności powietrza i gleby. Jest to krzywa oddzielająca strefę lasów od strefy zajmowane przez formacje roślinne przystosowane to suchego kontynentalnego klimatu. Z pojęciem tym wiąże się również zjawisko dolnej granicy lasu, występującej wyjątkowo w niektórych masywach górskich strefy podzwrotnikowej, w warunkach równoważenia się ilości opadów i parowania.

Nadmorska granica lasu: zasolenie, silne wiatry.

Wymień cechy drzewostanu i opisz zwarcie:

1. pochodzenie

2. wiek

3. wysokość (grubość)

4. wielkość i kształt

5. skład gatunkowy

6. budowa

7. zagęszczenie

8. zwarcie

9. jakość

10. struktura

Pochodzenie:

Naturalne-(samosiew)- duża różnorodność pod względem wieku wysokości i grubości oraz zagęszczenia.

Sztuczne-(siew lub sadzenie) charakteryzuje się dość regularną więźbą, wzrost jest dość równomierny na całej powierzchni.

Pod względem rozmnażania:

Wegetatywne: (las niskopienny). Z odrośli, w młodości wykazuje bardzo szybki wzrost, odrośla przyrastają wielokrotnie szybciej niż ziarnówka, liście są większe, ale żyją krócej i odporność ich jest mniejsza, a surowiec drzewny słabszej jakości. Największą zdolność odroślową wykazują: Os, Ol, Db, Wz.

Generatywne: (las wysokopienny). Z nasion, charakteryzują się długowiecznością, strzały są gonne proste i wysokie, korony wysoko osadzone, surowiec drzewny wysokojakościowy, ale warunkiem jest osiągnięcie przez drzewo dojrzałości (wiek owocowania).

Zwarcie drzewostanu oznacza rodzaj i stopień wypełnienia przestrzeni przez korony drzew w drzewostanie, jest to stosunek łącznej powierzchni poziomych rzutów koron drzew rosnących na jednostce powierzchni gleby do tej jednostki. Zależy od: jakości siedliska, gatunku drzew, wieku d-stanu oraz zabiegów gospodarczych.

Zwarcie

- decyduje o wzajemnym położeniu koron drzew

- stopniu wypełnienia przestrzeni nad glebą koronami drzew

- stopniu ocienienia gleby przez rosnący na niej drzewostan

Rozróżnia się 4 rodzaje zwarcie drzewostanu:

1. poziome, gdzie korony rozmieszczone są względem siebie na poziomie jednego piętra. W drzewostanie dwupiętrowym i wielopiętrowym, kiedy korony drzew jednego piętra znajdują się ponad koronami drugiego, zwarcie określa się oddzielnie dla każdego piętra.

2. pionowe, powstające przy zetknięciu się koron drzew z różnych pięter drzewostanu. W typowej formie wierzchołki drzew niższego piętra dotykają pułapu wyższego piętra i znajdują się pod jego osłoną górną.

3. schodkowe, powstające wówczas, gdy piętra nie wyodrębniają się wyraźnie, a wysokość drzew stykających się koronami zmienia się stopniowo i nieregularnie.

4. skośne powstaje w drzewostanach różnowiekowych lub wielogatunkowych, w których występują grupy lub kępy drzew różnej wysokości nie osłonięte z góry, a korzystające z osłony bocznej.

• zwarcie silne (1,2-1,1), korony wielu drzew napierają na siebie, zachodzą,

• zwarcie pełne (1,0-0,9), korony stykają się brzegami, w nielicznych przypadkach napierają na siebie, zachodzą,

• zwarcie rozluźnione, (umiarkowane; 0,8-0,7) korony nie stykają się, ale są rozmieszczone blisko siebie;

• zwarcie przerywane (0,6-0,5), między koronami istnieją miejscami przerwy, w których mogłyby pomieścić się korony pojedynczych drzew;

• zwarcie luźne (0,4), korony są od siebie znacznie oddalone, mogą zetknąć się w przyszłości, w przerwach mogłyby pomieścić się korony kilku drzew.

• brak zwarcia (0,3 i poniżej), gdy drzewa rosną zbyt daleko od siebie aby mogły na siebie wpływać.

Budowa pionowa: wykształcenie w drzewostanie pięter drzewiastych, których przyczyną jest wiek i gatunek drzew. wyróżnia się: jednopiętrowe(zazwyczaj d-stany równowiekowe, poziome zwarcie koron drzew), dwupiętrowe(korony drzew leżąc w różnych płaszczyznach, najczęściej Pietro złozene z gat. Światłożądnych)wielopiętrowe(zazw. Równowiekowe, zbudowane z gat. Cienistych o 3 lub więcej pięter drzewiastych.

Jakość drzewostanu – wiąże się ze zwarciem i jest cechą o znaczeniu głównie gospodarczym

Wielkość:

drzewostan duży część lasu o powierzchni co najmniej 1ha, fragmenty lasu powyżej 0,5ha to cześć drzewostanu

kępa- 10-50ar

duża grupa: 5-10ar

mała grupa: do 5ar

drzewostan mały: 0,5-1ha

drzewostan ekologicznie samodzielny- to drzewostan duży u którego wpływy boczne (światło boczne, wywiewanie ściółki) nie wnikają do wnętrza drzewostanu

kształt: kolisty (mówimy wtedy o średnicy d-stanu), wydłużony(kryterium jest szerokość): smugi(szerokość nie przekracza wysokości drzew 20-30m) Pasy(szerokość od pojedynczej do podwójnej wysokości drzew 40-60m).

Skład gatunkowy:

Jest to najistotniejsza cecha drzewostanu określana na podstawie

- w młodszych drzewostanach na podstawie liczby drzew, lub powierzchni zajmowanej przez uprawę.

- w starszych udziału gatunków w powierzchni przekroju lub miąższości.

Wyróżniamy:

- Drzewostany 1-gatunkowe (lite). Gatunek główny w udziale 90%, inne gatunki do 10 % udziału liczbowego, powierzchniowego bądź miąższościowego(w naturze tylko w skrajnych warunkach siedliskowych)

- drzewostany wielogatunkowe (mieszane)

- drzewostany iglaste

- liściaste

Ze względu na stopień zmieszania gatunków wyróżniamy drzewostany mieszane o zmieszaniu:

Równomiernym 5So 5 Db; nierównomiernym 7 So 3Db

Gatunek główny jest to gatunek [przeważający na którym opiera się produkcja, pozostałe gatunki to domieszka.

Ze względu na formy zmieszania gatunków:

• Jednostkowe(skupienia do 1 ar, lub stoisko 1 drzewa)

• Rzędowe

• Smugowe i pasowe

• Mało i wielko grupowe

• Kępowe

Czas trwania domieszki:

Domieszki trwałe; przejściowe; użytki rębne; ochrona lub pielęgnacja gatunków głównych

Wysokość: zależy od wieku, bonitacji siedliska, gatunku, zmienności osobniczej, cięć pielęgnacyjnych

• Wymień fazy i okresy rozwojowe d-stanu. Opisz młodnik

.

Okres I drzewostan młodociany

1. Uprawa młodsza lub nalot młodszy

2. Uprawa starsza lub nalot starszy ( do 0,5mH)

3. Młodnik lub podrost (powyżej 0,5m-10mH)

4. Tyczkowina D=2-6cm H=10m

Okres II drzewostan dojrzewający (przedrębny)

1. Żerdziowina D=7-14 H=10-15m

2. DrągowinaD=15-20 H=15-20cm

3. Drzewostan dojrzewający D=21-35cm

Okres III Drzewostan dojrzały (rębny)

1. Drzewostan średniej grubości D=36-50cm

Okres IV Drzewostan starzejący się (przeszłorębny)

1. D-stan gruby D>50cm

Podgon jest to uprawa składająca się z gatunków domieszkowych szybko wzrastających w młodości w celu pobudzenia do bardziej energicznego wzrostu na wysokość gatunków głównych. Wprowadzany o okresie do 7 -10 lat po założeniu uprawy.

Otulina: to przekształcony Podgon który osłania glebę i przyspiesza oczyszczanie się pni.

Przedplon jest to wstępna agregacja gatunków drzewiastych pod której okapem już zaistniałych korzystniejszych warunkach wprowadza się gatunki właściwe dla siedliska (cienioznośne).

(Przerost = większy) (przedrost = starszy) rozpieracz

Młodnik- (H powyżej 0,5m) faza rozwoju drzewostanu następująca po uprawie, obejmująca młode pokolenie drzew gatunków lasotwórczych pochodzące najczęściej z nasadzenia sztucznego (z sadzonek). Faza młodnika obejmuje lata życia drzewostanu od 20 do 25 lat. W tym okresie w wyniku zwierania koron(rozpoczyna się zwarcie) i zmiany warunków świetlnych następuje proces oczyszczania się pni. Widoczny jest również wzmożony wzrost i różnicowanie wysokości drzew.

Podrost: faza rozwoju drzewostanu następująca po nalocie obejmująca młode pokolenie drzew gatunków lasotwórczych pochodzących często z samosiewu. Drzewa w podroście osiągnęły wysokość co najmniej 0,5m, występują jednak pod okapem wyższych pięter drzewostanu, a w przyszłości mogą odgrywać rolę głównego drzewostanu. W zwartym podroście w wyniku zwierania koron i zmiany warunków świetlnych może następować obumieranie dolnych gałęzi, prowadząc do naturalnego oczyszczania się pni.

• Wymień wskaźniki ekochemiczne gleb. Opisz jeden z nich

Odczyn, stopień kwasowości gleby(procentowy udział kationów o charakterze kwasowymi jonów H+), wysycenie zasadami kompleksu wymiennego i efektywnej kationowej pojemności wymiennej

• opisz spiralną chorobę lasu to

Istotą tej spirali jest jedność miejsca i czasu oddziaływania trzech grup czynników szkodotwórczych.czynniki podzielone są na predyspozycyjne (długookresowe). Jest to np. sytuacja kiedy zakładamy d-stan niezgodny z siedliskiem. Druga grupa to czynniki inicjujące, powodują one, że proces się rozpoczyna (susza, emisje przemysłowe). 3ci typ to czynnki współuczestniczące, np. grzyby, owady, które współuczestniczą w rozpadzie d-stanu. Czynniki te mogą równocześnie się na siebie nakładać w efekcie czego prowadząco destrukcji ekosystemów.

• Efekt gniazda leśnego

W gnieździe leśnym panują specyficzne warunki mikroklimatyczne. Im większe gniazdo tym bardziej zmienia się jego mikroklimat.Większe promieniowanie słońca w dzień oraz większe wypromieniowanie w nocy powoduje wzrost amplitudy dobowet temp. Gruntu. Większe gniazda w dzień są cieplejsze, ale w czasie wiosennych nocy są badziej narażone na nocne przymrozki.

• Opisz wpływ światła i wielkości gniazda na drzewostan w górach. Podaj przykłady to

Natężenie na stoku południowym jest większe niż na stoku północnym – intensywność światła w gniazdach położonych w nieckach była zbliżona do wartości w gniazdach leżących na stoku północnym.

we wszystkich gniazdach oświetlenie wzmagało się szybko ze zwiększeniem się średnicy do 1-1.5 h. drzew po czym nasilało się dalej, ale w wolniejszym tempie, zwiększając średnicę gniazda >1.5 h. D-stanu tracimy wpływ otaczającego d-stanu na mikroklimat.

- północna strona i środek gniazd

na południowym brzegu d-stanu otrzymuje większe ilości promieniowania niż strona zachodnia, na której z kolei jest nieco więcej światła niż po stronie wschodniej. Ostatnie miejsce zajmuje południowa strona leżąca w cieniu brzegu d-stanu. Zależy więc od wystawy, nachylenia stoku, na którym jest położone a także średnica gniazda (silna zależność do średnicy 1-1.5 h drzewa.

• Opisz piętra roślinne w Bieszczadach i Beskidach

Pietra roślinne w górach

Bieszczady:

Lasy podgórskie: do 450 mnpm Są to lasy wielogatunkowe z udziłem Db Gb Lp na glebach brunatnych i brunatnych bielicowanych wytworzonych z piaskowców.

Regiel Dolny: od 450-1150mnpm. Do 800m są to lasy mieszane Św-Jd-Bk, i dawne uprawy rolne pokryte obecnie Ol szarą. Od 800-1150 mnpm. piętro litych buczyn z udziałem jaworu (Bk-Jw.)

Pietro połonin: Ostro odcięta granica lasu bukowego z zaroślami olszy zielonej (Ol ziel) jest to odpowiednik piętra kosodrzewiny w tatrach.

Tatry:

Lasy podgórskie: do 950 mnpm : Db, So, Gb, Kl, Lp ,Olcz, Md, Js, Jd, Bk, Św.

Regiel dolny: 950-1250 mnpm. Lasy Bk-Jd z domieszką Św, Jw., Md, Jrz ze znaczną przewagą Bk w części górnej. Po stronie południowej (granitowej) regiel dolny nie występuje).

Regiel Górny: od 1250-1550 mnpm. Bory świerkowe, sporadycznie Md, Jrz a w górnej granicy lasu Limba. (wraz ze wzrostem wys zwarcie i wysokość drzew maleją).

Piętro kosodrzewiny: od 1550-1800 mnpm. Oprócz kosówki pojedynczo występują Jrz, wierzba śląska, Brzoza karpacka, róża alpejska (wraz ze wzrostem wys zwarcie i wysokość kosówki maleje z do kilkunastu cm)

Piętro alpejskie: Od 1800 do 2250 mnpm. przeważa roślinność łąkowa i skalna typu alpejskiego.

Pietro turni: od 2250 mnpnm. Kraina płatów śnieżnych.

Beskidy: (Babia góra)

Lasy podgórskie: na południu do 650 mnpm. na północy do .n.pm. zespoły Bk-Jd z domieszką wiązu górskiego, Kl, Jw., Brz, Osiki i Db. Ostały zniekształcone na korzyść świerka.

Regiel dolny: na południu 650-1200 mnpm, na północy 600-1150 mnpm. Zespoły mieszane z udziałem Jd, Bk, Św, nielicznie Wiązu górskiego, Js, Jw., Md, Jrz. W dolnej części przeważa Jd w górnej Bk a miejscami Św.

Regiel górny: na południu 1200-1450 mnpm, na północy 1150-1400mnpm. Są to lite świerczyny w części dolnej sporadycznie Bk, Jd, Jw., Jrz.

Kosodrzewiny: na południu od 1450-1650 mnpm, na północy od 1400-1600 mnpm, Oprócz kosówki pojedynczo występują Jrz, wierzba śląska, róża alpejska.

Hale: ponad 1650mnpm, roślinność łąk górskich typu naskalnego, panuja kostrzewa niska i kosmatka brunatna.

Sudety (Karkonosze):

Lasy podgórskie: do 500 mnpm. naturalne zespoły tworzą Bk, Db, GB, Jw., Jd, Św.

Regiel dolny: 500-100mnpm., Lasy Bk-Jd-Św, na podłożu skał krystalicznych, oraz Lasy mieszane z przewagą liściastych Bk, Jw., Wiązu gór., i Md na skałach osadowych z lepiszczem wapnistym

Regiel górny: od 1000-1250 mnpm., Lite świerczyny

Kosodrzewiny: 1250-1450 mnpm.,

Piętro roślinności podalpejskiej: tworzą je porosty, mszaki, roślinnośc reliktowa : malina moroszka, wierzba lapońska, brzoza karłowata.

Pasy wg Sokołowskiego (występujące min. w Tatrach):

1.Pas zwartego lasu:

2.Drzewostan o zwarciu rozluźnionym.(kończy się tam gdzie drzewa osiągają ok.8 m, górna granica lasu)

3.Grupy drzew (składających się z kilkunastu do kilkudziesięciu osobników niższych od )

4.Pas krzywulców (rozrzuconych wśród łanów kosówki, dorastających od 2 do wys, górna granica gatunku).