1. Wymienić rodzaje linii stosowanych w rysunku technicznym i podać po jednym przykładzie ich zastosowania.

Linie rysunkowe są typowymi znakami graficznego zapisu konstrukcji. Kształty linii rysunkowych i ich wymiary podlegają normalizacji.

Występują również inne linie jak: linia kreskowa gruba, linia gruba z długą kreską i kropką oraz linia cienka z długą kreską i dwoma kropkami stosowane do specjalistycznych przedstawień na rysunkach technicznych.

Na rysunkach w budowie maszyn są stosowane dwie grubości linii. Zaleca się aby proporcje grubości linii wynosiły 1:2.

Stosowane grubości linii grubej w [mm]: 0,25; 0,35; 0,5; 0,7; 1; 1,4; 2. Zalecane grubości to: 0,5mm oraz 0,7mm.

1. Wymienić rodzaje formatów arkuszy rysunkowych. Podać wymiary formatu podstawowego. Jaka jest zasada tworzenia pozostałych formatów.

Rodzaju formatów arkuszy rysunkowych jest wiele (np.A5, A4, A3, A2, A1, A0) jednak wszystkie one opierają się o budowę i wymiary formatu A4(210x297 mm) którego wymiarydefiniuje norma ISO 216. Formaty większe niż A4 są wielokrotnością jego wymiarów tzn. wyobraźmy sobie że składamy do siebie 2 kartki A4 leżące w pionie. Po złożeniu otrzymujemy format A3 o wymiarach(297x420 mm). Podobnie robimy aby otrzymać format większy od A3 czyli A2(420x594 mm) ale w tym przypadku musimy złożyć do siebie dwie kartki A3. Format mniejszy od A4 czyli A5 możemy zrobić dzieląc w płaszczyźnie poziomej kartkę A4 na pół. Otrzymujemy format A5 o wymiarach(148x210 mm nie 148.5 jakby wychodził z dzielenia 297/2, musimy tutaj zaokrąglić do 148 mm). Wysokość dzielona przez szerokość dla wszystkich formatów serii A wynosi √2 (1.4142).

1. Czym różnią się metody rzutowania E i A. Naszkicować oznaczenia graficzne tych metod.

Rzutowanie wg metody europejskiej – E polega na wyznaczaniu rzutów prostokątnych przedmiotu we wzajemnie prostopadłych rzutniach przy założeniu, że przedmiot rzutowany znajduje się pomiędzy obserwatorem i rzutnią. A-z przodu, B-z góry, C-od lewej, D-z prawej, E- z dołu, F-z tyłu

Rzutowanie metodą amerykańską – A cechuje się tym, że rzutnia znajduje się pomiędzy obserwatorem a przedmiotem rzutowanym co powoduje przestawienie niektórych rzutów w stosunku do metody E .

W celu uniknięcia nieporozumień w odbiorze rysunków, w przypadku międzynarodowej wymiany dokumentacji należy na rysunkach umieszczać graficzne oznaczenia zastosowanej metody rzutowania prostokątnego.

1. Jakie zasady należy stosować ustalając położenie przedmiotu względem rzutni.

1. Liczba rzutów powinna być ograniczona do minimum niezbędnego do jednoznacznego przedstawienia kształtów przedmiotu i wymiarowania. Najczęściej wystarczają dwa lub trzy rzuty, rzut główny zawsze występuje.

2. Przedmiot powinien być tak ustawiony wewnątrz wyobrażalnego prostopadłościanu rzutni, aby większość jego powierzchni płaskich i osi była równoległa lub prostopadła do rzutni w celu ułatwienia rysowania i wymiarowania.

3. Rzut główny (jeżeli jest to możliwe) powinien przedstawiać przedmiot w położeniu użytkowym widzianym od strony najbardziej charakterystycznej.

4. Usytuowanie rzutów względem powinno być zgodne z rozwinięciem prostopadłościanu rzutni.

Dopuszcza się odstępstwa od w/w zasad:

a) przedmioty długie, których położenie użytkowe jest pionowe można narysować w położeniu poziomym, dolną część przedmiotu umieszcza się z prawej strony rzutu,

b) przedmioty nie posiadające pionowego lub poziomego położenia użytkowego oraz przedmioty zajmujące rożne położenia użytkowe rysuje się w położeniu poziomym lub pionowym.

c) dopuszcza się dowolne rozmieszczenie rzutów, w razie trudności uzyskania układu wynikającego z rozwinięcia prostopadłościanu rzutni.

Rzuty można rozmieszczać dowolnie na jednym arkuszu lub na wielu arkuszach rysunkowych stosując odpowiednie oznaczenia. W przypadku rozmieszczenia rzutów zgodnie z rozwinięciem prostopadłościanu rzutni nie są potrzebne dodatkowe oznaczenia rzutów.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego jak powstaje widok cząstkowy, kiedy znajduje zastosowanie, czy rzutuje się go zgodnie z metodą europejską ?

Stosuje się je aby ograniczyć czynności kreślarskie oraz zwiększyć czytelność rysunku. Widoki cząstkowe wykonuje się w postaci odrębnych rzutów, których nie ogranicza się żadną linią od strony nie narysowanej części przedmiotu chyba że rysuje się widok połowy określonego fragmentu przedmiotu. widok cząstkowy powinien być wykonany w rzutowaniu metodą A, linią ciągłą grubą i połączony z widokiem lub przekrojem głównym linią osiową.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego jak powstaje widok rozwinięty, czym musi być opisany, jaką linią rysuje się linię gięcia ?

Widoki rozwinięte przedmiotów rysuje się w celu pokazania budowy przedmiotów walcowych i stożkowych oraz przedmiotów wyginanych z blachy. (linia _.._)

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego jak powstaje widok pomocniczy, co przedstawia i kiedy znajduje zastosowanie ?

W celu zaoszczędzenia miejsca na arkuszu i czasu, zamiast całych rzutów (widoków i przekrojów) przedmiotów można rysować tylko istotne w konkretnych przypadkach części rzutów zwane widokami pomocniczymi. Widok pomocniczy stosuje się, gdy należy przedstawić część przedmiotu w płaszczyźnie nierównoległej do żadnej z podstawowych płaszczyzn rzutowania prostokątnego.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego jak powstaje widok cząstkowy w zwiększonej podziałce, kiedy znajduje zastosowanie ?

Gdy trzeba przedstawić w powiększeniu jakiś szczegół budowy przedmiotu, to szczegół ten ujmuje się na rysunku w kółko, owal lub np. (cienką linią) i oznacza wielką literą. Tę samą literę powtarza się nad powiększonym szczegółem przedmiotu, podając przy tym podziałkę powiększenia.

Powiększony szczegół przedmiotu może zawierać elementy przedmiotu nie pokazane na rzucie, na którym zaznaczono szczegół powiększany. Ponadto szczegół powiększany może być narysowany w widoku, a powiększenie w przekroju lub odwrotnie. Gdy powiększony szczegół ma być narysowany na innym arkuszu, to numer tego arkusza należy wpisać pod literą oznaczającą powiększany szczegół.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje przekrój prosty.

Odwzorowany przedmiot „przecinamy” płaszczyznami w miejscach interesujących szczegółów w postaci konstrukcyjnej. Niewidoczne elementy możemy przedstawić jako widoczne za pomocą ciągłych lini strukturalnych. Rzut będący przekrojem wykonuje się w ten sposób, że rysujemy to co jest w płaszczyźnie przekroju oraz to co jest widoczne za płaszczyzną przekroju.

1. Wymienić rodzaje przekrojów (podział w zależności od liczby płaszczyzn przekroju).

W zależności od zastosowanej liczby płaszczyzn przekroje dzielimy na proste – jedna płaszczyzna i złożone - dwie lub więcej płaszczyzn. Przekroje złożone z kolei dzieli się na stopniowe – gdy płaszczyzny tnące są równoległe względem siebie oraz łamane, jeżeli między płaszczyznami

jest kąt rozwarty . W zależności od obszaru objętego przekrojem dzieli się je na kompletne,

częściowe oraz cząstkowe (zwane wyrwaniami).

1. Omówić i wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje przekrój stopniowy. W jakich przypadkach jest stosowany?

Przekrój stopniowy- jest to przekrój dwiema lub więcej płaszczyznami równoległymi.Na rzucie takiego przekroju przedstawia się tylko te części przedmiotu, które leżą w tych płaszczyznach równoległych.

1. Omówić i wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje przekrój łamany obrócony. W jakich przypadkach jest stosowany?

Przekrój łamany jest to przekrój wykonany dwiema lub więcej płaszczynami, których ślady na płaszczyźnie tworzą linie łamana o kątach rozwartych. Przekrój taki sprowadza się do jednej płaszczyzny, ale tylko w przypadku gdy nie budzi to wątpliwości i nie zamazuje rysunku. Części ukośne takiego przekroju można wtedy skrócić.

1. Wymienić rodzaje przekrojów (podział w zależności od obszaru przedmiotu przedstawionego na przekroju).

W zależności od obszaru objętego przekrojem dzieli się je na kompletne, częściowe oraz cząstkowe (zwane wyrwaniami).

Przekroje kompletne- przedstawiają pełny przekrój całego przedmiotu.

Przekroje częściowe- w przypadku prostych przedmiotów symetrycznych czy o kształtach obrotowych z powodzeniem zastosować można przekrój częściowy przedstawiający tylko pewną część zarysu przedmiotu. Pozwala to na znaczne uproszczenie prac graficznych przy tej samej informacji na temat projektowanego elementu.

Przekrój cząstkowy- Zwany potocznie wyrwaniem, stosuje się gdy zachodzi potrzeba ukazania drobnych szczegółów wewnętrznych przedmiotu, bez potrzeby stosowania przekroju kompletnego.

1. Omówić i wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje półwidok – półprzekrój. W jakich przypadkach może być stosowany a w jakich nie ?

W przypadku półprzekroju należy zwrócić uwagę, że zgodnie z normą może on być prawą lub dolną stroną rzutu. Warto dodać, że w praktyce inżynierskiej, odwzorowując przedmiot obrotowy w jednym rzucie, rysuje się go z reguły w półwidoku-półprzekroju, mimo że półprzekrój wystarcza.

Półwiodko-pół przekrój możemy stosować do przestawiania figur symetrycznych. Do nie symetrycznych nie możemy stosować.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje przekrój cząstkowy (wyrwanie). W jakich przypadkach jest stosowany?

Przekrój cząstkowy, zwany potocznie wyrwaniem, stosuje się gdy zachodzi potrzeba ukazania drobnych szczegółów wewnętrznych przedmiotu, bez potrzeby stosowania przekroju kompletnego. Rysowany na widoku przedmiotu, oddzielony jest linią falistą (cienką). Stosując ten rodzaj przekroju należy pamiętać, że linia ograniczająca przekrój nie powinna nigdy pokrywać się z linią zarysu lub krawędzią przedmiotu. Jeżeli rysuje się kilka położonych blisko siebie przekrojów cząstkowych, należy je połączyć

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje przekrój pomocniczy. W jakich przypadkach jest stosowany?

W celu zaoszczędzenia miejsca na arkuszu i czasu, zamiast całych rzutów (widoków i przekrojów) przedmiotów można rysować tylko istotne w konkretnych przypadkach części rzutów zwane przekrojami pomocniczymi.

1. Wyjaśnić na podstawie przykładu rysunkowego w jaki sposób powstaje kład.
   W jakich przypadkach jest stosowany?

Kład jest to zarys figury geometrycznej leżącej w płaszczyźnie przekroju poprzecznego przedmiotu, po sprowadzeniu tej płaszczyzny do płaszczyzny sporządzanego rysunku (czyli obrót o 90⁰) i położony na widoku przedmiotu lub poza jego zarysem.

1. Jakie części konstrukcyjne przedstawia się zawsze w widoku?

2. Jaki powinien być kąt nachylenia linii kreskowania przekroju? Czy można wykonać kreskowanie pod innymi kątami i w jakim przypadku?

Pola przekroju kreskuje się liniami cienkimi. Linie kreskowania powinny być nachylone pod kątem 45^ᵒ do zarysu (a), osi przedmiotu (b) lub poziomu (c). Przekroje zagięte można kreskować pod kątem 30^ᵒ(d), zaś długie i wąskie tylko przy końcach i otworach (e). Jeszcze węższe przekroje można zaczerniać (f). Jeżeli zaczernionych przekrojów jest więcej, pozostawia się między nimi prześwit (g).

1. Jakie są i na czym polegają cztery podstawowe zasady wymiarowania?

Stawianie wszystkich wymiarów koniecznych. Zawsze podajemy wymiary gabarytowe (zewnętrzne). Wymiary mniejsze rysujemy bliżej rzutu przedmiotu. Zawsze podajemy tylko tyle

i takich wymiarów, które są niezbędne do jednoznacznego określenia wymiarowego przedmiotu.

Niepowtarzanie wymiarów. Wymiarów nie należy nigdy powtarzać ani na tym samym rzucie,

ani na różnych rzutach tego samego przedmiotu. Każdy wymiar powinien być podany na rysunku tylko raz i to w miejscu, w którym jest on najbardziej zrozumiały, łatwy do odszukania i potrzebny ze względu na przebieg obróbki.

Niezamykanie łańcuchów wymiarowych. Łańcuchy wymiarowe stanowią szereg kolejnych wymiarów równoległych, (tzw. łańcuchy wymiarowe proste) lub dowolnie skierowanych (tzw.

łańcuchy wymiarowe złożone) W obu rodzajach łańcuchów nie należy wpisywać wszystkich wymiarów, gdyż łańcuch zamknięty zawiera wymiary zbędne wynikające z innych wymiarów. Łańcuchy wymiarowe powinny, więc pozostać otwarte, przy czym pomija się wymiar najmniej ważny.

Pomijanie wymiarów oczywistych. Pomijanie wymiarów oczywistych dotyczy przede wszystkim

wymiarów kątowych, wynoszących 0° lub 90°, tj. odnoszących się do linii wzajemnie równoległych lub prostopadłych.

1. Wymienić i scharakteryzować zasady wymiarowania wynikające z potrzeb konstrukcyjnych i technologicznych.

2. Podać przykład wymiarowania tego samego stożka w sposób „klasyczny” oraz za pomocą zbieżności.

3. Podać przykład wymiarowania tego samego klina niesymetrycznego w sposób „klasyczny” oraz za pomocą pochylenia.

4. Naszkicować zgodnie z zasadami rysowania gwintów, gwint zewnętrzny na wałku (widok) i wewnętrzny w tulei (przekrój).

5. Naszkicować połączenie gwintowe. Wałek z gwintem wkręcony do połowy długości gwintowanego otworu.

6. Wyjaśnić dlaczego niektóre wymiary muszą być tolerowane. Podać przykład oznaczenia pola tolerancji za pomocą: symbolu literowo-cyfrowego, wartości liczbowej odchyłek, wymiarów granicznych.

Żaden wymiar nie może być uzyskany z absolutną dokładnością. Należy liczyć się z błedami wykonania które zależą od przyjętej tolerancji. Niektóre wymiary muszą być tolerowane z odpowiednią dokładnością, aby elementy konstrukcji podczas eksplaatacji pracowały ze sobą prawidłowo, oraz aby jedną i tą samą część można było zastosować w dowolnym egzemplarzu danej konstrukcji.

Ø40_-0,000^+0.025(H7)

1. Jak powstaje pasowanie? Podać rysunkowy przykład połączenia, w którym występuje pasowanie i wyjaśnić występujące oznaczenia.

Pasowanie powstaje przez połączenie dwóch elementów o jednakowym wymiarze nominalnym i różnych odchyłkach.

+KARTKA

1. Wymienić rodzaje tolerancji kształtu i położenia oraz narysować ich znaki graficzne.

1. Podać praktyczny przykład zastosowania tolerancji równoległości i prostopadłości.

2. Podać praktyczny przykład zastosowania tolerancji okrągłości i współosiowości.

3. Narysować i omówić znaczenie symboli graficznych chropowatości.

tylko w oznaczeniu zbiorczym w celu wskazania, że na rysunku występują również inne chropowatości.

z wartością liczbową parametru Ra- parametr ma być uzyskany przez usuniecie lub bez usunięcia warstwy materiału.

z wartością liczbową parametru Ra-parametr ma być uzyskany przez usunięcie materiału.

oznacza że należy oznaczać chropowatość z poprzedniego procesu technologicznego;

z wartością liczbową parametru Ra-parametr chropowatości ma być uzyskany bez usuwania warstwy materiału.

1. Jakie informacje można podać za pomocą znaku struktury geometrycznej powierzchni ?

-wymagania dotyczące struktury geometrycznje; - metoda obróbki (np. frezowanie); -nierówność i kierunkowość powierzchni; -naddatek obróbkowy (jeśli jest wymagany)

1. Co to jest nakiełek? Wymienić rodzaje i podać oznaczenia graficzne nakiełków (podział ze względu na dopuszczalność występowania w gotowym wyrobie).

Nakiełki są to nawiercenia, wykonywane specjalnymi narzędziami (nawiertakami do nakiełków) na powierzchniach czołowych wałów w taki sposób, że oś nawiercenia leży na geometrycznej osi wału. Nakiełki pozwalają na podpieraniu wału w czasie jego obróbki. Po wykonaniu wału na gotowo nakiełki staja się zbędne, dlatego w pewnych przypadkach po zakończeniu obróbki są usuwane.

Dopuszczalny w gotowym wyrobie ; Nie dopuszczalny w gotowym wyrobie ; Wymagany w wyrobie

1. Co musi przedstawiać rysunek techniczny koła zębatego i co musi zawierać?

Musi zawierać:- przedstawienie koła zębatego z podaniem wymiarów odchyłek i oznaczeniem chropowatości,- tablicę danych technicznych uzębienia, inne dane dotyczące wykończenia powierzchni np. obróbki cieplnej.

Musi przedstawiać: -powierzchnię wierzchołków,- powierzchnię podziałową, - powierzchnię podstaw - stóp, - pozostałe elementy konstrukcyjne, -pochylenie linii zębów.

1. Omówić zasady zapisu obróbki cieplnej. Podać przykład oznaczenia dla przypadku gdy obróbce cieplnej podlegają powierzchnie przedmiotu tworzące zarys zamknięty i gdy tak nie jest.

Chyba tego nie :D

1. Naszkicować łożyska toczne: kulkowe zwykłe i walcowe w przedstawieniu uproszczonym i umownym. Wymienić elementy, z których składa się łożysko.

Łożysko składa się z:części tocznej, koszyczka, pierścienia z bieżniami, pierścienia zewnętrznego.

1. Naszkicować połączenie nitowe (nit z łbem kulistym i zakuwką kulistą) w przedstawieniu dokładnym i uproszczonym. Opisać sposoby przedstawiania wielorzędowych układów nitów tego samego rodzaju i o jednakowych wymiarach oraz różnego rodzaju lub o różnych wymiarach.

połączenie nitowe; Szereg jednakowych nitów ; Różne nity

1. Naszkicować w uproszczeniu połączenie spawane spoiną czołową V, w przekroju oraz w widokach od strony lica spoiny i od strony przeciwnej do lica spoiny.

Przekrój ; od strony lica (cienkie łuki) ; od strony przeciwnej (łuki przerywane i gruba linia przez środek) ;

1. Naszkicować w uproszczeniu połączenie spawane spoiną pachwinową, w przekroju oraz w widoku. Naszkicować to połączenie w przedstawieniu umownym.

<-w uproszczeniu; <-zapis symboliczny

1. Opisać sposób oznaczania spoin na przykładzie spoiny pachwinowej.

Oznaczenie spoiny składa się ze znaku spoiny oraz z podstawowych wymiarów w milimetrach, którymi są: grubość „a” spoiny, wpisywana nad linią odniesienia z lewej strony znaku spoiny i długość „l” spoiny wpisywana z prawej strony znaku. (al)

1. Naszkicować w przekroju i odpowiednio oznaczyć połączenie lutowane i połączenie klejone.

Połączenie lutowane; Połączenie klejone

1. Czym powinien charakteryzować się rysunek złożeniowy. Czego nie powinien zawierać.

Rysunek złożeniowy zespołu maszynowego charakteryzuje się następującymi cechami:

- w rzucie głównym przedstawia wyrób w położeniu użytkowym, - w rzucie głównym odzwierciedla budowę całego wyrobu, - przedstawia wszystkie części tworzące wyrób, ich wzajemne położenie oraz zastosowane połączenia, - zawiera wykaz części, które powinny być oznaczone zgodnie z tym wykazem, - umożliwia odczytanie budowy i zasady działania wyrobu.

Rysunek złożeniowy nie powinien: - zawierać wymiarów szczegółowych części lub całego wyrobu natomiast może zawierać wymiary gabarytowe lub inne charakterystyczne wymiary,-odzwierciedlać szczegółów konstrukcyjnych poszczególnych części tworzących wyrób, a szczególnie tych, które nie majką żadnego wpływu na zasadę działania (ścięcia, podcięcia, zaokrąglenia itp.), - zawierać dodatkowych rzutów odzwierciedlających jedynie szczegóły konstrukcyjne.