Różaniec Misyjny
Afryka – oznacza lasy i święty kolor muzułmanów.
Modlitwa
Boże, spojrzyj z miłością na młode Kościoły Afryki i spraw, aby coraz jaśniej widziały, że jesteś jedyną Drogą i Prawdą. Niech dzielą się tym przekonaniem ze swoimi siostrami i braćmi, którzy Cię jeszcze nie spotkali.
Ameryki – oznacza pierwszych czerwonoskórych mieszkańców.
Modlitwa
Dziewico z Gwadelupy, Matko obu Ameryk, wstaw się u Pana, by napełnił głodem świętości cały Lud Boży i wzbudził liczne powołania. Matko Pięknej Miłości, strzeż rodziny, by żyły w zgodzie i błogosław wychowaniu dzieci i młodzieży.
Europa – oznacza białą skórę Europejczyków i Papieża.
Modlitwa
Królowo Apostołów, Matko Jezusa Chrystusa, byłaś z Nim u początków Jego życia i Jego misji. Przygarnij do siebie narody Europy. Ojcze, spraw, by rodziny i społeczeństwa powróciły do swoich chrześcijańskich korzeni. Niech Kościół stanie się na nowo źródłem licznych powołań misyjnych.
Oceania – Oceania i jej niezliczone wyspy.
Modlitwa
Maryjo, dziękujemy Ci za miłość, którą obdarzasz swych synów i córki w Papui Nowej Gwinei, dziękujemy za macierzyńską troskę o głosicieli Ewangelii Twego Syna w tym kraju. Zanosimy do Ciebie błagania o nowe powołania do kapłaństwa i życia zakonnego. Proś Pana żniwa, by posłał robotników do winnicy swojej.
Azja – oznacza żółty kolor skóry Azjatów.
Modlitwa
Panie, wybrałeś sobie spośród narodów Azji wielu łudzi gotowych dla Ciebie na wszystko. Spraw, aby świadectwo ich życia wskazywało drogę ku Tobie. Niech Azja szuka Cię żarliwie i podąża za Twoim głosem. Niech ewangeliczne ziarno zapadnie głęboko w świadomość tych ludów i niech przyniesie obfity plon.
Rozważania Misyjne
Tajemnice Radosne
(odmawia się w poniedziałek i sobotę)
Tajemnice radosne wprowadzają nas w rzeczywistość, która daje początek spełnianiu się Bożych obietnic. „…Pozdrowienie Dziewicy z Nazaretu przez Gabriela łączy się z wezwaniem do radości mesjańskiej: <<Raduj się Maryjo>>. W tej zapowiedzi osiąga swój cel cała historia świata” (RVM 20). Módlmy się, aby Ewangelia – Dobra Nowina ożywiała wiarę ochrzczonych, a dla nie znających Jezusa była źródłem nadziei na spotkanie z Bożą łaską.
I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
Anioł wszedł do niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami (Łk 1,26). W Nazarecie, dzięki Maryi „pełnej łaski”, nastała „pełnia czasu” dla człowieka i całej ludzkości. Bóg wszedł w historię świata, aby pozostać już z nami na zawsze. Ale jeszcze tak wiele narodów nie zna Jezusa ani Jego Matki. Maryjo, Twoim „fiat” został objęta cała ludzkość, prosimy Cię o nowe powołania misyjne, by nigdy nie zabrakło zwiastunów Dobrej Nowiny.
II. Nawiedzenie św. Elżbiety
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasz i pozdrowiła Elżbietę (Łk 1,39-40). Jakże obfita okazała się Boża łaska w życiu Maryi, a tym samym stała się ona darem dla tych, którzy, z ufnością oczekiwali Zbawiciele. Maryja – Świątynia Boga, z radością zanosi Jezusa Elżbiecie. Maryjo, dziś nadal przez misjonarzy prowadzisz dzieło głoszenia Chrystusa. Ucz nas, jak należy kształtować uczniów według Serca Twojego Syna, Jezusa.
III. Narodzenie Jezusa
Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla Nich miejsca w gospodzie (Łk 2,7). Były to zwykłe narodziny, chociaż przyszedł na świat Zbawiciel. Ukazują one niewyszukaną miłość Boga, która objawia się w tajemnicy Wcielenia. Maryjo, troszcząca się o Syna, czuwaj z tą samą troską nad wszystkimi swymi dziećmi, zwłaszcza z krajów misyjnych, aby Chrystus w pełni się w nas ukształtował.
IV. Ofiarowanie Jezusa w świątyni
Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu (Łk 2,22). Józef i Maryja nie szukali przywilejów dla siebie, ale zgodnie z pobożnym zwyczajem poszli, aby ofiarować Jezusa w świątyni, w domu Ojca. Jezus jest bowiem darem Ojca dla wszystkich. Maryjo, która w tajemnicy ofiarowania otrzymałaś zapowiedź miecza boleści, naucz nas wielkodusznie ofiarować w intencji misji nie tylko nasz czas i talenty, ale także bolesne doświadczenia.
V. Znalezienie Jezusa w świątyni
Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami (Łk 2,46-47). Paradoksem wydaje się być zgubienie Jezusa, ale przecież tym samym był On bliżej Ojca i jego spraw. Od tej chwili wzrastał w mądrości u Boga i u ludzi. Wzrost w łasce jest powołaniem każdego człowieka. Maryjo, gdy część świata, niegdyś chrześcijańskiego, zagubiła już Twojego Syna, daj nam na nowo odszukać w Twoich ramionach i w Twoim Sercu – Jezusa, błogosławiony Owoc Twojego Żywota.
Tajemnice Światła
(odmawia się w czwartek)
Tajemnice światła, do medytacji których zaprasza Ojciec Święty Jan Paweł II, wskazują nową perspektywę dynamizmu naszej wiary. „Każda z tych tajemnic jest objawieniem Królestwa, które już nadeszło w samej Osobie Jezusa” (RVM 21). Pomóc innych poznawać Chrystusa, to podstawowy obowiązek chrześcijański. Aby to jednak czynić, musimy się nieustannie nawracać i każdego dnia żyć Ewangelią.
I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3, 16-17). Chrzest Jezusa zapowiada jego publiczną działalność, czyli wyjście z darem miłości, przebaczenia i pokoju do wszystkich, którzy oczekiwali Zbawiciela. Niech dzięki odpowiedzialności za nasz własny chrzest prawda Ewangelii dotrze do nie znających jeszcze Jezusa. Maryjo, Matko umiłowanego Syna, rozpoczynającego głoszenie Królestwa, wstawiaj się za misjonarzami, którzy właśnie przygotowują się do działalności misyjnej.
II. Objawienie siebie na weselu w Kanie
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie (J 2,11). Wydarzenie w Kanie było zwyczajne, ale jednocześnie jakże ważne. Jezus wszedł w ludzkie sprawy, gdzie potrzebna była Boża łaska i Boże błogosławieństwo. Dziś Kościół, który z natury jest wspólnotą misyjną, troszczy się, aby wśród wszystkich ludów i narodów nie zabrakło obecności Jezusa. Maryjo obecna w Kanie, uczestnicząca w misji swego Syna, pragniemy wypełniać Twe macierzyńskie napomnienia skierowane do Kościoła wszystkich czasów: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie.
III. Głoszenie Królestwa Bożego i wezwanie do nawrócenia
Mówił więc: Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym można je porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posadził w swoim ogrodzie (Łk 13,18-19). Wciąż niezmierzone pozostają horyzonty misji, dlatego chrześcijanie nie inaczej jak tylko przez swoje własne nawrócenie mogą potwierdzić troskę Kościoła o jego misyjną działalność. Siłą duchowego wzrostu jest Boża łaska. Maryjo, pośredniczko łask, chroń i rozwijaj naszą wiarę złożoną w nas jak ziarnko gorczycy, byśmy stali się jej odważnymi głosicielami.
IV. Przemienienie na górze Tabor
Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe. I zjawił się obłok osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie! (Mk 9,2.7). Wydarzenie z góry Tabor było mistycznym doświadczeniem Apostołów. Jednocześnie stało się ono darem dla wszystkich, aby „umiłowany Syn” znalazł otwarte serca i umysły na miłość, jaką niesie od Ojca Miłosierdzia i Łaski. Maryjo, która jesteś niedoścignionym wzorem kontemplacji oblicza Syna, pomóż nam utkwić na zawsze wzrok w Chrystusowym obliczu i otworzyć się na przyjęcie tajemnicy Trójcy Przenajświętszej.
V. Ustanowienie Eucharystii
A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: bierzcie, to jest Ciało moje (Mk 14,22). Dramat Golgoty poprzedziło ustanowienie Eucharystii. Dzięki niej Jezus stał się obecny wśród nas na zawsze, w sposób pokorny i rzeczywisty. Jest z nami, aby być dla wszystkich. Maryjo, która najlepiej wiesz, czym jest bliskość Jezusa, spraw, by dzięki posłudze kapłanów-misjonarzy Chleb eucharystyczny był rzeczywiście dzielony dla wszystkich.
Tajemnice Bolesne
(odmawiane we wtorek i w piątek)
Ludzkie życie często jest przepełnione cierpieniem i bólem, czego doświadczamy rozważając tajemnice bolesne. „Różaniec wybiera pewne momenty męki, skłaniając modlących się, aby skupili na nich wejrzenie swego serca i przeżył je na nowo” (RVM 22). Idąc z Jezusem ostatecznie wychodzimy z obszaru cierpienia, aby budować nowego człowieka, który sens swoich wszystkich cierpień widzi w zjednoczeniu z ofiarą Zbawiciela.
I. Modlitwa w Ogrójcu
A kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem będę się modlił (Mk 14,32). Jezus przychodząc do ogrodu podejmuje świadomie mękę, ponieważ z tej ofiary rodzi się niepojęty dar miłości, która bez żadnych granic ogarnie wszystkich ludzi. Maryjo, sercem zawsze obecna przy swoim Synu, otocz swą macierzyńską miłością i otul tych, którzy przeżywają lęk w obliczu cierpienia.
II. Biczowanie
Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie (Mk 15,15). Jakże łatwo jest się komuś przypodobać, nawet za cenę cierpienia i pogardy dla drugiej osoby. Wtedy jeszcze Piłat nie wiedział, że spełniają się proroctwa, a tym samym Boże obietnice. Biczowanie Jezusa nie było karą, ale drogą do największej ofiary.
Maryjo, „tak” Twojego Syna wobec planów Ojca to także wkraczanie na drogę krzyża. Ukaż nam zbawczy wymiar cierpienia i sens ludzkich wysiłków i zmagań.
III. Cierniem ukoronowanie
Ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę. I zaczęli Go pozdrawiać: Witaj, królu żydowski (Mk 15,17). Tak jak wtedy, tak i dzisiaj wyszydzanie drugich nie należy do rzadkości. Jest ono bolesnym doświadczeniem tylko na pewien czas. Ostatecznie bowiem zwycięstwo zawsze należy do pokory. Maryjo, widząc oblicze Syna – Ecce homo – i tak dobrze znająca rzeczywistość poniżenia, ucz nas cierpliwie znosić wszelkie doświadczenia oraz powierzać nasze troski miłosiernemu Sercu Chrystusa.
IV. Droga krzyżowa
Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego (Mk 15,21).
Jezus idąc drogą krzyżową znaczył jej kolejne etapy, które tradycja chrześcijańska ujęła
w czternaście stacji. Każdy krok Jezusa, również z Szymonem, to krok uczyniony z miłości, aby ofiara była pełna. Maryjo, Ciebie także nie zabrakło na drodze krzyżowej Syna. Nie opuszczaj nas w nieszczęściu, módl się za nami grzesznymi, zwłaszcza gdy nadejdzie godzina naszej śmierci.
V. Śmierć na krzyżu
A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Boże mój, Boże, czemuś Mnie opuścił? (Mk 15,33-34).
W tym niepowtarzalnym dniu w dziejach ludzkości dokonało się dzieło zbawienia, chociaż w historii świata do tego dnia śmierć poniosło wielu skazańców. Śmierć Jezusa to śmierć dla życia, aby inni mieli je w obfitości. Maryjo stojąca pod krzyżem, spojrzeniem pełnym bólu wpatrzona w Ukrzyżowanego, nie pozwól nam nigdy utracić nadziei.
Tajemnice Chwalebne
(odmawiane w środę i w niedzielę)
Tajemnice chwalebne nie są tajemnicami sukcesu, lecz są kierunkowskazem ku nowej rzeczywistości, która jest trwałym owocem zbawczego dzieła Jezusa. „Różaniec zawsze wyrażał to doświadczenie wiary, wzywając wierzącego do wyjścia poza ciemności męki, by utkwić wzrok w chwale Chrystusa w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu” (RVM 23). Niebo jest otwarte dla „błogosławionych”, czyli dla tych, którzy z Ewangelii uczynili program swojego życia, a swoją wiarę wyrażają czynami miłości do Boga i bliźniego.
I. Zmartwychwstanie Jezusa
Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał (J 24,6). Grób nie jest miejscem, gdzie szuka się radości. Tym razem pusty grób stał się powodem wielkiego zdumienia i niezniszczalnej nadziei, której źródło jest w zmartwychwstaniu. Maryjo z wielkanocnego poranka, rozpromieniona radością zmartwychwstania, wzbudź w nas nowy zapał i entuzjazm dla misji.
II. Wniebowstąpienie
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do Nieba (Łk 24,50-51). Z horyzontalnego wymiaru ludzkiego życia, wniebowstąpienie przenosi nas w Boży wymiar. Wniebowstąpienie Jezusa jest czytelnym znakiem dla człowieka, wciąż jeszcze pozostającego pielgrzymem na Ziemi. Maryjo, niezrównana Mistrzyni w pielgrzymce wiary, wprowadzaj nas w głęboką znajomość misterium Jezusa.
III. Zesłanie Ducha Świętego
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1.4). Ten dzień nadszedł niespodziewania i był wielkim dniem łaski, ponieważ Kościół z małej apostolskiej wspólnoty rozpoczynał nowy wymiar swojej powszechności. Dobra Nowina została ofiarowana wszystkim ludom i narodom.
Maryjo, obecna w rodzącym się Kościele w dniu Pięćdziesiątnicy, wypraszaj dla wszystkich głosicieli Ewangelii Dary Ducha Świętego.
IV. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19,26-27). Maryja od początku znała wspólnotę apostołów, która była jej szczególnie bliska. Jednakże przez tajemnicę Wcielenia najbliższa była swojemu Synowi, Jezusowi. Boży Syn pragnąc nadal bliskości swej Matki, ofiarował Maryi Niebo. Maryjo, doskonała ikono macierzyństwa Kościoła, kieruj nasze myśli i serca ku niebieskiej ojczyźnie, gdzie wraz z Tobą będziemy na wieki kontemplować oblicze Jezusa.
V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi
Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmogący (Łk 1,46-49). Wiara i zaufanie Maryi stoją u początków Jej owocnego życia w łasce. Jej współpraca z Bogiem przeszła etapy radości i dramatu. Maryjo, Królowo Nieba i Ziemi, powierzamy Ci misyjną posługę Kościoła aż po krańce ziemi. Prowadź dalej przez nas dzieło głoszenia Chrystusa.
Żywy Różaniec
Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych
i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca. (Jan Paweł II)
Historia Stowarzyszenia Żywego Różańca
Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799–1862) w Lyonie w roku 1826. "Najważniejszą... rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich" – napisała wtedy. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później Żywymi Różami. Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest według Założycielki wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Dziełu Pauliny Jaricot udzieliło poparcia wielu biskupów oraz ojciec generał Zakonu Kaznodziejskiego, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał 'breve' aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Po pięciu latach,
w roku 1831, Paulina Jaricot napisała: "Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie
z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. (...) Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra". Kilka lat później dodała: "Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata".
Papież Leon XIII w Breve z 13 czerwca 1881 roku napisał m.in. "Paulinie Jaricot ... zawdzięczamy szczęśliwy pomysł rozdzielenia wśród piętnastu osób piętnastu dziesiątków Różańca. W ten sposób ... cudownie rozpowszechniła i uczyniła nieustanną modlitwę do Matki Bożej". Gdy kilkadziesiąt lat później powstały Papieskie Dzieła Misyjne, Żywy Różaniec w naturalny sposób stał się ich wiernym współpracownikiem.
Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym Różaniec Dziewicy Maryi ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku). Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli żywe róże składają się z 20 osób.
Ceremoniał Żywego Różańca
Obecnie Żywy Różaniec istnieje prawie w każdej parafii. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe, czy światowe. W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego. Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:
• w dniu przyjęcia do Żywego Różańca,
• Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),
• Ofiarowania Pańskiego (2 II),
• Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),
• Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),
• Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),
• w święto Królowej Różańca świętego (w naszej Parafii w pierwszą niedzielę października)
• oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII).
Żywy Różaniec – C E R E M O N I A Ł
I. Żywy Różaniec oznacza:
a. Życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską i Pozdrowienie Anielskie oraz ewangeliczne Tajemnice naszego odkupienia. Z tego powodu Różaniec nazywamy streszczeniem lub zbiorem najważniejszych prawd Ewangelii.
b. Życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy – wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga ludzi.
e. Żywy Różaniec składa się z ŻYWYCH RÓŻ. Każda Róża posiada piętnaście osób, z których każda odmawia codziennie jeden dziesiątek różańca czyli jedną tajemnicę, połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w Róży codziennie cały Różaniec – piętnaście tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
II. Przyjmowanie do Żywego Różańca
a. Przyjmowanie do Żywego Różańca dokonuje się w kościele, najlepiej przy ołtarzu Matki Bożej, po Mszy św. lub nabożeństwie.
b. W każdej parafii należy prowadzić Księgę Żywego Różańca, do której wpisuje się imię i nazwisko przyjętych. Przy uzupełnianiu przyjęcie do Żywego Różańca odbywa się bez uroczystych ceremonii i polega na wpisaniu imienia i nazwiska do Księgi, w miejsce osoby, która umarła lub na stałe wyjechała. Na czele Róży stoi zelator lub zelatorka oraz ich zastępcy. Zelatorów mogą wybierać sami członkowie Żywego Różańca przy współudziale ks. Dyrektora. Każda Róża obiera sobie Patrona, od którego bierze nazwę. Wszyscy zelatorzy Żywych Róż tworzą RADĘ ŻYWEGO RÓŻAŃCA, która spośród siebie wybiera Przełożonego i zastępcę.
III. Miesięczna zmiana tajemnic różańcowych
Raz w miesiącu członkowie Żywego Różańca dokonują zmiany tajemnic różańcowych. Istnieje podwójny system zmiany tajemnic, mianowicie przez losowanie lub przez ciągłą kolejność tajemnic.
b. Zmiana tajemnic w kościele następuje po Mszy św. lub po wieczornym nabożeństwie. Zawsze przewodniczy jej ks. Dyrektor, który w kilku słowach zachęca do życia chrześcijańskiego, podaje miesięczną intencję, błogosławi tajemnice przyniesione przez zelatora do ołtarza, wymienia nazwiska zmarłych w ostatnim miesiącu członków Żywego Różańca, odmawia jeden dziesiątek Różańca i kończy nabożeństwo pieśnią maryjną.
IV. Obowiązki w Żywym Różańcu
a. Obowiązki członków Żywego Różańca:
• Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca.
• Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych.
• Częste przystępowanie do Sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych.
• Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
• Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.
• Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modłach za spokój jego duszy.