1. Co świadczy o występowaniu stropu w skałach osadowych

- uziarnienie frakcjonalne,

- warstwowanie ukośne,

- spękania błotne i kliny mrozowe,

- powierzchnie erozyjne,

- przebieg penetracji,

- forma bentoniczna i mikrobiolity,

- wypełnienie geopetalne,

- położenie pni drzew,

- powierzchnie erozyjne ścinające kompleksy skał zdeformowanych tektonicznie,

Dla warstw niepoziomych, niezaburzonych:

- warstwowanie skośne (przekątne),

- taksy (detryty rafowe)

- pokrywy lessowe, laterytowe itp.

2. Pojęcia: antyklina, synklina, wergencja, undulacja

Antyklina – forma fałdu zawierająca w jądrze starsze utwory.

Synklina – w jądrze utwory młodsze.

Wergencja – jest to kierunek pochylenia fałdu.

Undulacja – wygięcie osi fałdu w górę lub w dół. Undulacja skierowana w górę to elewacja, w dół – depresja.

3. Różnice pomiędzy tektoniką i glacitektoniką

Tektonika: naprężenia pochodzą z procesów endogenicznych, intensywność zjawisk maleje ku górze, zasięg deformacji – setki km, występuje bez ograniczeń, deformuje osady starsze.

Glacitektonika: naprężenia z nacisku lodowca, intensywność zjawisk rośnie ku górze, zasięg deformacji – 200 – 300m, występuje tylko w strefach zlodowaceń, deformuje głównie osady trzeciorzędowe i czwartorzędowe.

4. Mapa Geologiczna Polski 1:200.000

Mapa (wydana w latach 1969 - 1998) obejmuje Obszar całej Polski. Wydana została w dwóch wersjach:

A – mapa geologiczna zakryta,

B – mapa geologiczna odkryta, bez utworów czwartorzędowych.

Na każdym arkuszu zamieszczony jest przekrój geologiczny oraz profile stratygraficzno – litologiczne.

Barwny arkusz mapy zarówno wersji A jak i B jest w skali 1:200 000, uzupełnia komplet map czarno – białych w skali 1:50 000, składających się z 16 arkuszy będących powiększoną kopią granic geologicznych wraz z lokalizacją i profilem stratygraficznym punktów dokumentacyjnych. Komplet takich map jest drukowany w ograniczonym nakładzie. Do każdego arkusza są opracowane objaśnienia tekstowe w postaci broszury, w którym omówiono budowę geologiczną obszaru objętego mapą, przedstawiono profile głębokich otworów wiertniczych oraz wyniki przeglądowych prac zajęciowych lub wyniki zestawień map w skalach bardziej szczegółowych.

5. Elementy mające wpływ na dokładność pomiarów GPS

- typ odbiornika – odbiorniki geodezyjne pozwalają na pomiar z dokładnością rzędu milimetrów. Lepsze odbiorniki kartograficzne mają dokładność 20 – 40cm, tańsze kodowe ok. 1m. odbiorniki nawigacyjne ok. 15m.

- ilości i rozmieszczenia satelitów na niebie – średnio na nieboskłonie widać 6-8 satelitów, czasem nawet 11, ale zdarza się, że na krótko są 3-4. Jeśli jakaś górka lub budynek zasłoni kawałek nieba pomiar może być niemożliwy.

- stopnia zasłonięcia nieboskłonu – przez las, domy, skały, zbocza dolin czy wąwozów. Praca w cieniu takich obiektów jest niemożliwa lub mocno utrudniona.

- stan jonosfery – ewentualne burze magnetyczne w jonosferze najsilniej zniekształcają sygnał w drodze na ziemię. Tylko część tego błędu jest zniesiona przez poprawkę emitowaną razem z sygnałem.

6. USKOK LISTRYCZNY, CHARAKTERYSTYKA I WYSTĘPOWANIE.

Uskoki o zmiennym kącie upadu. Szuflowe i nawieszone (palmowe i tulipanowe).

7. FAŁDKI CIĄGNIONE, CO MOŻNA ZINTERPRETOWAĆ NA ICH PODSTAWIE.

Najczęściej można je spotkać w skałach o charakterze fliszowym, np. we fliszu karpackim, który cechuje się zmiennością litologiczną: pomiędzy pakietami piaskowców pojawiają się wkładki łupków.

W procesie zginania takiego niejednorodnego litologicznie pakietu skał ma miejsce posuw międzyławicowy, a w konsekwencji wzdłuż powierzchni ławic działają pary sił ścinających. W następstwie ich działania w pakiecie łupkowym rozwijają się fałdki o charakterze ciągnionym, dysharmonijne względem sąsiednich ławic. Są one asymetryczne, a ich powierzchnie osiowe są zwykle pochylone w stronę przegubu antykliny. Powierzchnie osiowe fałdków ciągnionych wykazują też zwykle równoległość do powierzchni osiowych struktur nadrzędnych.

z obecności fałdków ciągnionych możemy wnioskować o geometrii struktury nadrzędnej.

8. UKŁAD "1965" DLA POLSKI.

W układzie tym obszar Polski podzielono na pięć stref odwzorowawczych, przy czym podstawą do wydzielenia stref były granice podziału administracyjnego. Każda strefa objęła pewną liczbę województw zgodnie z ówczesnym podziałem administracyjnym.

Kolejne strefy obejmowały następujące województwa:

• strefa I - kieleckie, krakowskie, lubelskie, łódzkie i rzeszowskie,

• strefa II - białostockie, olsztyńskie i warszawskie,

• strefa III - bydgoskie, gdańskie, koszalińskie i szczecińskie,

• strefa IV - opolskie, poznańskie, wrocławskie i zielonogórskie,

• strefa V - katowickie.

Strefy mają różną wielkość, a nonsens oparcia ich granic na podziale administracyjnym ujawnił się już w 1975, kiedy wprowadzono nowy podział administracyjny kraju na 49 województw. Okazało się wówczas, że niektóre województwa znalazły się w dwóch, a nawet trzech strefach odwzorowawczych.

Każda strefa została oddzielnie odwzorowana w płaszczyznę. Dla stref: I, II, III i IV zastosowano odwzorowanie quasi-stereograficzne, natomiast dla strefy V odwzorowanie Gaussa-Krügera. Uzyskano małe wartości zniekształceń ze względu na niewielkie rozmiary stref. W strefach I - IV, rzutowania dokonano na płaszczyzny sieczne, dlatego też zniekształcenia odwzorowawcze rozkładają się koncentrycznie do punktów głównych tych stref. W strefie V bez zniekształceń odwzorowują się dwie linie.

Z każdą strefą odwzorowawczą jest związany odrębny układ współrzędnych prostokątnych. Początki układów współrzędnych mają wartości rzędnej i odciętej dobrane tak, aby współrzędne w układzie "1965" stwarzały wrażenie współrzędnych w układzie "1942". Osie rzędnych układów współrzędnych nie są skierowane w stronę północy geograficznej. Dla każdej strefy mają one inny kąt skręcenia dochodzący nawet do kilku stopni. Rzeczywiste współrzędne w układzie "1965" mają cztery cyfry znaczące. Na mapach w układzie "1965", współrzędne opisujące siatkę kilometrową są pozbawione pierwszej cyfry.

Każde odwzorowanie quasi-stereograficzne jako wiernokątne odwzorowanie płaszczyznowe elipsoidy definiuje się określając położenie punktu głównego (punktu styczności płaszczyzny z powierzchnią elipsoidy) oraz skalę odwzorowania w tym punkcie, będącą równocześnie skalą podobieństwa odwzorowania. W strefach 1-4 układu przyjęto skalę w punkcie głównym m₀ = 0,9998, czyli zniekształcenie odwzorowawcze w tym punkcie wynosiło z założenia -20 cm/km. Układ "1965" był przeznaczony głównie do tworzenia i eksploatacji mapy zasadniczej.

9. UKŁAD GUGIK 1980, EKWIDEFORMATY DLA TEGO UKŁADU CO TO ZA UKŁAD.

układ współrzędnych płaskich prostokątnych oparty o odwzorowanie quasi-stereograficzne powierzchni elipsoidy Krassowskiego. Układ jest jednolity dla całego kraju.

Punkt główny (przyłożenia układu) ma współrzędne 52°10' N, 19°10' E na elipsoidzie Krassowskiego, dla których wartości w układzie GUGIK 1980 wynoszą:

• X₀ = 500000m,

• Y₀ = 500000m,

a skala długości wynosi na tym punkcie 0.9997143.

Zniekształcenia układu wynoszą od -29 cm/km w punkcie głównym i rosną do +90 cm/km u źródeł Sanu. Układ stanowił podstawę do sporządzania map w skalach 1:10000 i mniejszych.

Obecnie (na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 2000^[1]) jedynym, obowiązującym układem współrzędnych dla opracowań małoskalowych (1:10000 i mniejszych) jest PUWG 1992, który zastąpił układ GUGIK 1980. Układ 1992 oraz układ współrzędnych 2000 (dla opracowań wielkoskalowych, 1:5000 i większych) stanowi część państwowego systemu odniesień przestrzennych.

Elementarna skala długości obliczana jest ze wzoru:

10. ROZPOZNAĆ CZY OPISANY USKOK NA MAPIE TOPOGRAFICZNEJ JEST PODŁUŻNY, WDŁUŻ BIEGU I UZASADNIĆ.

11.mapy topograficzne-które określają naturę 2000/obszary zielone

Mapa geologiczno gospodarcza Polski 1:50 000

Mapa geośrodowiskowa Polski 1: 50 000.

12.różnica odwzorowania 1942, 1992 w odwz.Gaussa-Krugera

UKŁAD WSPÓŁRZĘDNYCH PROSTOKĄTNYCH "1992"

Współrzędne płaskie prostokątne X, Y dla obszaru Polski są obliczane w odwzorowaniu kartograficznym Gaussa-Krügera, w pasie dziesięciostopniowym z południkiem osiowym L₀ = 19° i przy współczynniku skali w południku osiowym 0.9993

Początkiem układu „1992" jest punkt przecięcia się obrazu południka osiowego L₀=19° z obrazem równika, przy czym przy określaniu współrzędnych od X odejmuje się 5 300 000 m, a do współrzędnej Y dodaje 500 000 m.

Układ 1942 ten określają następujące dane:

a)      za powierzchnię odniesienia przyjęto elipsoidę Krasowskiego, która została obliczona  w 1940 roku (tab.3).

Tab. 3. Parametry elipsoidy Krasowskiego

Elipsoida Krasowskiego - 1940
Rozmiary elipsoidy w metrach
duża półoś a
6 378 245

Źródło: Opracowanie własne

b)      punktem początkowym triangulacji jest środek okrągłej sali obserwatorium w Pułkowie, którego geograficzne współrzędne astronomiczne są następujące:

                 - szerokość γ = 59° 46` 18,55``

                 - długość    λ = 30° 19` 42,09``

c)      azymut wyjściowy - 121° 40` 38,79`` z orientacją  na Bugry

13.olistolity -co to są i czym się różnią od olistolitów kontynentalnych

Są to masy skalne przemieszczone na skutek ześlizgu grawitacyjnego wzdłuż łagodnie nachylonej powierzchni. Bloki ześlizgowe. Klasyczne olistolity występuję w osadach morskich, ale mogą również powstawać na lądzie – olistolity kontynentalne.

14.uskok skośny, różnice od uskoku diagonalnego

Uskok skośny – względem generalnego kierunku strukturalnego

Diagonalny – skośny względem lokalnego kierunku strukturalnego

15.załączniki w objaśnieniach mapy szczegółowa mapa geologiczna

- Szkic geomorfologiczny 1:100 000

- szkic geologiczny odkryty 1:100 000

- szkic występowania surowców mineralnych 1:100 000

- szkic hydrogeologiczny 1:100 000

- szkic geologiczno – inżynierski 1:100 000

16.przy jakich mechanizmach fałdowania występuje różnica miąższości na skrzydłach

- fałdowanie ze ścinania,

- fałdowanie z płynięcia,

17.co pokazuje GPS na szczycie Rysów ?

18.uskok antytetyczny i homotetyczny

19.warstwa o poł. 125/45, na niej uskok zrzutowy(?) o parametrach 45/45. Typ uskoku to odwrócony, transformujący.....,likwistyczny(czy jakoś tak).podkreśl odpowiednią odpowiedź lub odpowiedzi.

20.z jakich 4 składników składa się szczegółowa mapa geologiczna Polski

- mapa geologiczna zakryta

- odkryta

- objaśnienia (zielona książeczka)

- załączniki

21.dlaczego w zapadlisku przedkarpackim nie ma wysadów solnych

22.jakie są i jakie warunki muszą spełniać odwzorowania przy tworzeniu map topograficznych

Wymagania:

- równokątność, czyli zgodność tych samych kątów mierzonych w terenie i na mapie

- minimalne zniekształcenia długości,

Warunki te spełniają:

- zmodyfikowane odwzorowania Merkatora (odwzorowanie Gaussa – Krugera i odwzorowanie UTM),

- Odwzorowanie stereograficzne.

23.jakie są sposoby badań młodych i świeżych(?) ruchów tektonicznych na podstawie teras rzecznych

- systemy teras rzecznych,

- profile podłużne akumulacyjne teras rzecznych,

- profile podłużne koryt rzecznych i skalnych cokołów terasowych.

24.odwzorowania -opisz strefy z 1965 i ile ich jest

Posiada on 5 stref odwzorowawczych (rys. 10), przy czym:

-    dla czterech odwzorowawczych przyjęto odwzorowanie quasi-stereograficzne (odwzorowanie płaszczyznowe ukośne, wiernokątne). Są to: strefa 1- obejmująca południowo-wschodnią część Polski; strefa 2- część północno- wschodnią; strefa 3- część północno-zachodnią; strefa 4- część południowo-zachodnią Polski.

 -   dla strefy 5 przyjęto odwzorowanie Gaussa-Krügera z 3-stopniowym pasem odwzorowawczym. Strefa 5 obejmuje byłe województwo katowickie w granicach sprzed reformy administracyjnej 1975 r.

25.geomorfologiczne sposoby wykrywania młodych ruchów tektonicznych

- powierzchnie zrównania i ich deformacje

- systemy teras rzecznych

- profile podłużne akumulacyjne terasów rzecznych

- profile podłużne koryt rzecznych i skalnych cokołów terasowych

- terasy morskie i ich deformacje

- charakter brzegów morskich

- załamania i przerwy w ciągłości grzbietów i dolin

- charakter sieci rzecznej

- systemy jaskiniowe i ich zaburzenia

- rowy grzbietowe

- zaburzenia młodych form akumulacyjnych,

- skarpy uskokowe

- góry blokowe

26.skale szczegółowej mapy geol. Polski 1:50 000, Tatr 1:10 000 i Sudetów 1:25 000

27.jakie zagrożenie gliacitektoniczne występują w kopalniach odkrywkowych węgla brunatnego

28.właściwości UTM

• odwzorowanie poprzeczne walcowe wiernokątne, walec jest sieczny do elipsoidy symetrycznie względem południka osiowego danej strefy,

• skala liniowa w południkach środkowych (osiowych) każdej strefy wynosi m₀ = 0.9996,

• w każdej strefie istnieją dwie równoległe do południka osiowego linie (obrazy kół siecznych) odwzorowujące się bez zniekształceń (m₀ = 1), odległe od niego o 180 km,

• zastosowano tu 6° pasy południkowe w układzie słupów Międzynarodowej Mapy Świata 1 : 1 000 000,

• w najbardziej oddalonych od południka osiowego punktach położonych na równiku (3°, czyli około 333 km) skala liniowa wynosi m₀ = 1.00097,

• zmiana skali w zależności od odległości od południka osiowego ma przebieg paraboliczny,

• siatka kilometrowa układu UTM oparta jest na osiach: N – obraz południka osiowego (Northing – oś X u Gaussa-Krugera) oraz E – obraz równika (oś Y),

• współrzędne punktów początkowych układów współrzędnych prostokątnych w każdym pasie: E = 500 km, N = 0 km,

• UTM stosuje się dla powierzchni kuli ziemskiej pomiędzy równoleżnikami 84° N a 80° S,

• odwzorowanie dzieli powierzchnię elipsoidy na 60 stref po 6° długości każda, ponumerowanych od 1 do 60 (zaczynając od południka 180° – wzrost numerów na wschód, czyli pierwszy południk osiowy to 177° W), wyjątkiem jest strefa 32 (między 56° i 64°szerokości geograficznej północnej), która jest rozszerzona do 9° (od 3° do 12° E), co skutkuje tym, iż strefa 31 ma szerokość 3° (od 0° do 3° W),

29.czym się różnią mapy tematyczne przed rozbiorami Polski od tych po rozbiorach

30.podział map geol.

1. Według skali:

- ogólne poglądowe 1:100 000 i w większych skalach – kompilacyjne

- szczegółowe: 1:10 000 – 1:50 000 – wykonywane w terenie

- wielkoskalowe, plany, specjalne: 1:500 – 1:5000 – wykonywane w terenie

b) według „głębokości”

- powierzchniowe (odkryte, zakryte)

- wgłębne

c) według tematyki

- stratygraficzne (litologiczne, litostratygraficzne)

- tektoniczne

- strukturalne

- litologiczno – facjalne

- paleogeograficzne

- geologiczno – inżynierskie

- hydrogeologiczne

- surowcowe

- geomorfologiczne

- geofizyczne

- kompleksowe = podstawowe

31.mapa geologiczno-gospodarcza 1:50 000

Opracowana w układzie „1942”

Celem mapy jest przedstawienie:

- perspektyw i prognoz występowania kopalin

- Stanu zagospodarowania i klasyfikacji złóż kopalin

- rzeczywistych i potencjalnych zagrożeń środowiska przyrodniczego związanych z występowaniem złóż oraz eksploatacją i przeróbką kopalin

- wybranych elementów hydrogeologicznych w celu ochrony wód podziemnych przed nieracjonalnym zagospodarowaniem

- obiektów przyrodniczych i obszarów chronionych

- obiektów dziedzictwa kulturowego

- warunków podłoża budowlanego

Mapa przeznaczona jest głównie dla potrzeb planowania przestrzennego, do wykorzystania przez regionalne oraz lokalne samorządy i organy administracji państwowej.

Mapa składa się z:

- planszy głównej, obszernego tekstu objaśniającego wraz z tabelami i mapami uzupełniającymi (arkusz na tła: jednostek fizjograficznych, budowy geologicznej, głównych zbiorników wód podziemnych i europejskich przyrodniczych systemów ochrony przyrody, w skali 1:50 000)

- komputerowej bazy danych o złożach kopalin

32.niezgodności kątowe

33.Mechanizmy fałdowania

1. Fałdowanie ze zginania:

- polega na przemieszczaniu masy skalnej wzdłuż powierzchni międzyławicowej

- ławice zachowują mniej więcej stałą miąższość, czego efektem jest powstanie struktur koncentrycznych lub symilarnych, w których zmiany miąższości ograniczają się do przegubów

- występują odspojenia przegubowe

- tworzą się żyły siodłowe

- powstają fałdy harmonijkowe, będące efektem przełamania fałdu w strefie osiowej

- powstają uskoki epiantyklinalne

- występują wachlarzowo lub radialno – koncentryczne pola naprężeń

- mogą występować zjawiska: posuwu fałdowego, kliważu spękaniowego i budinażu

- mogą tworzyć się fałdki ciągnione i fałdy pasożytnicze

b) fałdowanie ze ścinania:

- polega na przemieszczaniu masy skalnej wzdłuż gęstych powierzchni przecinających ławice, równolegle do powierzchni osiowych fałdów

- występuje tzw. Fałdowanie kliważowi

- występuje wzrost smukłości fałdów w wyniku ich przemieszczenia wzdłuż powierzchni poślizgu

- ma miejsce zróżnicowanie miąższości na przegubach i skrzydłach

- może występować zróżnicowanie miąższości ławic w skrzydłach stromych i połogach

c) fałdowanie z płynięcia:

-fałdy powstałe w ten sposób cechują znaczne zgrubienia na przegubach i ścienienia na skrzydłach

- w wyniku niestatecznego warstwowania gęstościowego następuje całkowite lub częściowe odwrócenie układu warstw

34.Testonika złóż soli w Wieliczce
35.Pojecie pietra strukturalnego, tektonicznego i jednostki tektonicznej

Pietro strukturalne – kompleks skał oddzielony w spągu i stropie od kompleksów przyległych, powierzchniami regionalnych niezgodności, Strukturalnych o znacznej wartości kątowej, zwykle wykazujący odrębność zespołów skalnych, magmatyzmu, metamorfizmu.

Piętro tektoniczne – kompleks skał w pewnym przedziale głębokości, poddany deformacjom tektonicznym jednocześnie z kompleksami przyległymi od dołu i od góry, ale z powodu odrębnych własności skał i/lub odmiennych warunków deformacji wykazujący odrębny styl tektoniczny.

Jednostka tektoniczna – złożona struktura tektoniczna lub zbiór struktur, wyodrębniona spośród obszarów otaczających pewnymi cechami budowy i/lub genezy i w związku z tym stanowiąca pewną całość tektoniczną.

36.Wskazniki położenia stropu w skalach magmowych

- lawy poduszkowe

- próżnie i migdały w lawach

W warstwach niepoziomych, niezaburzonych:

- pokrywy lawowe, tufowe i tufitowe

- stożki wulkaniczne


37.budowa wewnętrzna płaszczowin

a)” warstwowe” wybitnie płaskie i niezaburzone (płaskie) – powstają gdy czoło wędrującej płaszczowiny nie napotyka masywu oporowego lub gdy może na niego łatwo „wpełznąć”.

b) struktury imbrykacyjne – powstają z szeregu uskoków inwersyjnych i nasunięć tworzące regularne łuski. Uskoki ograniczające łuski zazwyczaj są uskokami listrycznymi =, szuflowymi, łącząc się ku dołowi w jedną główną powierzchnię nasunięcia. Imbrykacje są wyrazem kompensacji przestrzennej nasunięcia.

c) budowa skibowa – szereg załuskowanych fałdów obalonych niekiedy izoklinalnych, o znacznej rozciągłości. Skiby powstają przez odkłucia w skrzydłach brzusznych obalonych antyklin. Zjawisko to jest połączone z wytłoczeniem tego skrzydła lub nawet całej stykającej się z nim synkliny.

d) zafałdowania powierzchni nasunięć występują w skutek lokalnego spiętrzania, a nawet diapirowatego wyciśnięcia podłoża, które dzięki temu może odsłonić się w oknie tektonicznym.



38.mezostruktury tektoniczne

Budinaż  foto - powstaje przy stromym ustawieniu ławic, gdzie znaczna plastyczność procesu w połączeniu z działającą pod dużym kątem kompresją warunkuje wydłużenie ławic przez co ławice podatne poddają się w sposób ciągły, a ławice kruche pękają. Jest to więc podział ławic mniej podatnych w otoczeniu podatniejszych na bochenkowate fragmenty, częściowo lub w całości izolowane od siebie przez materiał podatniejszy.  

Duplex - ciało nasunięte, rozbite w trakcie ruchu na szereg wąskich bloków rozdzielonych powierzchniami poślizgu.

Fałdki kolankowe - patrz kink bandy

Fałdki pasożytnicze -  występują w sfałdowanych kompleksach o znacznych różnicach podatności. Są one podrzędne, dysharmonijne, obejmujące ławice nie bardziej, lecz mniej podatne od ławic sąsiednich. W ich powstaniu ważną rolę odgrywa ogólne skrócenie fałdu nadrzędnego w pierwszym okresie fałdowania.                                                                                            

foto

Fałdki wyoczkowane - wytwór dwóch faz deformacji, z których pierwsza polegała na skróceniu, druga na rozciąganiu i rozrywaniu wcześniejszych fałdów. Przeguby fałdowe ulegają nabrzmieniu i izolują się, natomiast skrzydła cienieją.

foto

Fałdki załamowe - patrz kink bandy                                                                                                        

  góra

Foliacja - płasko - równoległa tekstura w skałach krystalicznych lub makroskopowo rozpoznawalne powierzchnie S.

Gufraż (zmarszkowanie tektoniczne) - linijne zaburzenie foliacji, najdrobniejsze (do kilku mm amplitudy) spośród struktur widocznych makroskopowo. Niekiedy polega na drobnym sfałdkowaniu przenikającym całą skałę (krenulacja).

Gzyms tektoniczny foto - przerwanie i rozsunięcie powierzchni ciosu wzdłuż powierzchni uławicenia.

Kink bandy  (fałdki kolankowe, fałdki załamowe) foto -  powstają zwykle jako zgięciowo – fałdowy ekwiwalent zaczątkowego ścinania w płaszczyznach ukośnych względem gęstych powierzchni anizotropii sedymentacyjnej lub metamorficznej, pod działaniem ściskania równoległego lub bliskiego równoległości do tych powierzchni i raczej pod znacznym ciśnieniem otaczającym, utrudniającym ogólny, rozproszony posuw fałdowy.  

Kliważ – gęste równoległe powierzchnie nieciągłości nadające skale oddzielność łupkową. Tymi powierzchniami nieciąłości mogą być powierzchnie gęstej foliacji a także gęste, płaskie spękania lub mikrospękania, a nawet dyskretne powierzchnie rozpuszczania pod ciśnieniem.                            

     góra

Kliważ krenulacyjny - powstaje podczas zaawansowanego fałdowania translacyjnego, dochodzi wtedy do wyginania starszej foliacji lub powierzchni sedymentacyjnych stycznie do kontaktów mikrolitonów. Są to gęste powierzchnie podziału skały.

Lineacja schemat - jakakolwiek liniowo – równoległa cecha skały widoczna makro- lub mikroskopowo wewnątrz skały lub na jej powierzchni.

A-lineacja – lineacja, tworząca się prostopadle do osi fałdu,

B-lineacja – lineacja, tworząca się równolegle do osi fałdu. Powstaje ona w trakcie fałdowania, przy decydującym udziale związanych z nim poślizgów wzdłuż powierzchni warstw i foliacji.

Lineacja intersekcyjna - wynik przecinania się dwu lub więcej zespołów struktur planarnych: powierzchni warstwowania z powierzchniami kliważu, powierzchni kilku systemów złupkowania lub kliważu między sobą itp.                                                                                                                                                    

    góra

Powierzchnie S - wszelkie płaszczyzny anizotropii mechanicznych uwarunkowane uporządkowaniem budowy skały (złupkowanie, ścinanie, warstwowanie).

Spękanie - powierzchnie nieciągłości mechanicznej, utworzona przez pęknięcie, czyli przerwanie ciągłości bez makroskopowo dostrzeganego przemieszczenia wzdłuż tej powierzchni.

Spękania ciosowe -   zbiór spękań seryjnych wykazujących pewne uporządkowanie geometryczne w odstępach co najmniej o paru centymetrach.

 Istnieją też różnorodne lokalne układy spękań jak układ koncentryczny, kulisowy, pierzasty.

Spękania rąbkowe foto –                               schemat

      góra

Spękania konchioidalne foto –

Stylolity tektoniczne -  foto niewielkie struktury wykształcone w formie ząbkowanych powierzchni lub stref przenikających skały. Powstają w wyniku selektywnego rozpuszczania skał pod wpływem ciśnienia kierunkowego, wynikającego najczęściej z nacisku skał nadkładu bądź nacisków tektonicznych.

Tekstura gnejsowa (zgnejsowanie) – foliacja mniej penetratywna niż złupkowanie, nie przejawiająca się łupkowatością. Jest ona wyznaczona przez płasko – równoległe ułożenie blastów, wyrażone w równym stopniu przez anizometryczne osobniki minerałów ziarnistych, jak przez minerały blaszkowe

Zgnejsowanie – patrz tekstura gnejsowa

Złupkowanie – penetratywne uporządkowanie płasko – równoległe płaskich, głownie blaszkowych ziarn mineralnych przede wszystkim krzemianów warstwowych, niekiedy uporządkowaniu temu towarzyszy drobna laminacja.                                                                                                                                      

Zmarszczkowanie tektoniczne – patrz gufraż

39.szczegółowa mapa geologiczna polski

Mapa oparta jest na układzie „1942”

Szczegółowa mapa geologiczna polski wykonywana jest w oparciu o:

- instrukcję opracowania i wydania SMGP w skali 1:50 000

- metodykę opracowania SMGP w skali 1:50 000

W skład arkusza mapy wchodzą:

- arkusz mapy

- objaśnienia (zielona książeczka)

Na arkuszu mapy znajdują się

- mapa geologiczna w skali 1:50 000

- objaśnienia barw, szrafur i symboli

- profili litostratygraficznych (co najmniej jeden)

- przekroju geologicznego (co najmniej jednego) wykonanych wzdłuż linii przekrojowej zaznaczonej na mapie

- szkic podziału wykonawstwa fragmentów arkusza na poszczególnych wykonawców

- na odwrotnej stronie arkusza znajdują się skrócone profile wierceń zaznaczone na mapie

Objaśnienia do SMGP zawierają następujące rozdziały i załączniki:

1. Rozdziały

- wstęp (dane ogólne)

- ukształtowanie powierzchni terenu

-geomorfologia

-hydrografia

- budowa geologiczna

- stratygrafia

- tektonika

- rozwój budowy geologicznej

- charakterystyka surowców mineralnych

- charakterystyka hydrogeologiczna

- charakterystyka geologiczno – inżynierska

- podsumowanie

- literatura

b) załączniki

- szkic geomorfologiczny 1:100 000

- szkic geologiczny odkryty 1:100 000

- szkic występowania surowców mineralnych 1:100 000

- szkic hydrogeologiczny 1:100 000

- szkic geologiczno – inżynierski 1:100 000

41.Klasyfikacja fałdów KINETYCZNA

I. kryterium – położenie powierzchni osiowych i skrzydeł oraz ogólna pozycja form fałdowych

- fałd stojący

- fałd pochylony

- fałd obalony

- fałd leżący

- fałd przewalony

II. kryterium – symetria wewnętrzna

Fałdy symetryczne:

- stojące

- pochylone

Fałdy niesymetryczne:

- stojące

- pochylone

42.Układ kartezjański

Układem współrzędnych kartezjańskich nazywamy układ współrzędnych, w którym zadane są:

• punkt zwany początkiem układu współrzędnych, którego wszystkie współrzędne są równe zeru, często oznaczany literą O lub cyfrą 0.

• zestaw n parami prostopadłych osi liczbowych zwanych osiami układu współrzędnych. Dwie pierwsze osie często oznaczane są jako:

  • X (pierwsza oś, zwana osią odciętych),

  • Y (druga, zwana osią rzędnych),

Liczba osi układu współrzędnych wyznacza tzw. wymiar przestrzeni.

43:tektonika soli, zapadlisko przedkarpackie i Niz Polski




44. klasyfikacja zaburzeń glacjitektonicznych









45. mapa sozologiczna..

Badania dotyczące mapy sozologicznej obejmują: rejestrację, lokalizację i określanie źródeł (zaburzeń, skażeń powietrza, skażenie gleby), zasięg i charakterystykę oraz natężenie wszystkich zaburzeń, zagrożenia radioaktywnego i mikrobiologicznego, sztuczny deficyt wody, dewastacje krajobrazu, zanieczyszczenia i skażenia powietrza i wód podziemnych i powierzchniowych oraz wód morskich, zaburzenia naturalnych stosunków wodnych, zanieczyszczenia i przekształcenia rzeźby powierzchni ziemi, zanieczyszczenia i skażenia gleb, degradację szaty roślinnej, odpadów przemysłowych i komunalnych oraz hałas.

Elementy mapy sozologicznej [edytuj]

1. Ochrona Środowiska i jego zasobów

• chronione grunty orne, łąki i pastwiska, lasy chronione i gospodarcze, zieleń urządzona;

• złoża surowców mineralnych oraz strefy ochrony ujęć wody;

• parki narodowe i parki krajobrazowe wraz z otulinami, rezerwaty i pomniki przyrody oraz obszary chronionego krajobrazu;

2. Podatność środowiska na degradację.

• gatunki szczególnie narażone na degradacje antropogeniczna oraz na infiltrację zanieczyszczeń do wód gruntowych;

• gatunki narażone na zalanie powodziowe i sztormowe;

3. Degradacją środowiska

• degradacja powietrza atmosferycznego; w tym emitory gazów i pyłów oraz odorów i hałasów, strefy przekroczenia dopuszczalnych stężeń SO₂ i opadu pyłu, strefy podwyższonego promieniowania elektromagnetycznego oraz zasięg potencjalnego skażenia radioaktywnego;

• degradacja powierzchni terenu, w tym grunty antropogeniczne i antropogeniczne formy terenu zwałowiska i wyrobiska, zasięg pogórniczych osiadań, tereny oraz obszary górnicze, składowiska surowców i paliw, składowiska i wylewiska odpadów i cmentarze;

• formy degradacji gleb;

• wyniki i stopnie degradacji lasów;

• degradacja wód powierzchniowych, w tym zrzuty ścieków, przekroczenia wskaźników zanieczyszczeń wód i klasy ich czystości, strefy zanieczyszczeń wód przybrzeżnych, podpiętrzone wody powierzchniowe, antropogeniczne zaburzenia reżimu cieków oraz utrata więzi hydraulicznej;

• degradacja wód podziemnych, w tym: obszary o sztucznie podwyższanym lub obniżanym zwierciadle wód podziemnych, leje depresyjne, obszary o zniekształconych wodach podziemnych oraz kierunki przenoszenia zanieczyszczeń w wodach podziemnych;

4. Przeciwdziałanie degradacji środowiska.

• urządzenia redukujące zanieczyszczenie, ekrany akustyczne, oczyszczalnie ścieków oraz pasy wiatrochronne.

5. Rekultywacja środowiska

• kierunki rekultywacji terenów zdegradowanych.

6. Nieużytki antropogeniczne i naturogeniczne.

Komentarz zawiera:

• charakterystykę podstawowych komponentów środowiska przyrodniczego i niektóre właściwości

• rozszerzające dane do poszczególnych poziomów informacyjnych mapy (tekst, tabele)

• ogólną ocenę stanu środowiska i ocenę jego degradacji.

• wskazania dotyczące kształtowania i ochrony środowiska.

• inne istotne informacje i oceny( np. zaleca się zamieszczanie róży wiatrów, występowanie surowców mineralnych, danych dotyczących przedmiotu kontroli, monitoringu oraz informacji adresowych o tych punktach).

46. style tektoniczne

- płytowy

- warstwy pionowe

- monoklinalny

- fałdowy

- płaszczowinowy

- uskokowy

- brekcyjny

- tektoniki solnej

- intruzywny

- metamorficzny

- uderzeniowy

47. współrzędne ortogonalne systemu GPS – patrz układ 1992

Początkiem układu jest punkt przecięcia południka 19°E z obrazem równika. Południk środkowy odwzorowuje się na linię prostą w skali m₀ = 0.9993, na południku środkowym zniekształcenie wynosi -70 cm/km i rośnie do +90 cm/km na skrajnych wschodnich obszarach Polski


48. klasyfikacja strukturalna fałdów

1. wzajemne ułożenie ławic

- koncentryczny

- symilarny

- dysharmonijny

49.Jaka jest najdłuższa odległość na powierzchni terenu przy której nie jest brana pod uwagę krzywizna ziemi?