Pytania od Ramony :

1. Zapisać i objaśnić warunki równowagi sił poziomych dla fundamentów bezpośrednich.

T_r<=m_(T)*T_f

Składowa pozioma wypadkowej obciążeń działającej na fundament dąży do jego przesunięcia, które może nastąpić w dwóch płaszczyznach

1. Poślizg konstrukcji po gruncie – na ogół zachodzi w gruntach spoistych, warunek stateczności wymaga aby opor tarcia o podstawę fundamentu i przyczepność gruntu do podstawy lub opor tarcia wew gruntu jego spojnosci był przynajmniej półtora razy większy od siły N. Jeżeli spójność jest brana po stronie nosnosci trzeba uwzglednic odpowiedni wspolczynnik, bo spojnosc jest bardzo wrażliwa na zmianę wilgotności.

1. Rozkład naprężeń pod ławami fundamentowymi oraz wartości naprężeń krawędziowych w zależności od rodzajów konstrukcji i warunków geotechnicznych.

1. Nośność fundamentu bezpośredniego wg E7 dla gruntu jednorodnego

W warunkach „z odpływem” zakłada się, że naprężenia w podłożu od konstrukcji nie powodują istotnego wzrostu ciśnienia porowego. Warunki takie występują przy powolnym wzroście naprężeń. W warunkach „bez odpływu” przyjmuje się, że przyrost naprężeń w gruncie jest na tyle szybki, że powoduje wzrost ciśnienia wody w porach gruntu, a w konsekwencji redukcję wytrzymałości gruntu. W przypadku sytuacji obliczeniowej trwałej należy rozpatrywać warunki „z odpływem”. W sytuacjach przejściowych, przy szybkim przyrastaniu naprężeń i w gruntach spoistych plastycznych należy uwzględniać również warunki „bez odpływu. Jako miarodajne do oceny oporu granicznego podłoża w warunkach „z odpływem” wg EC7 należy przyjmować efektywne parametry wytrzymałościowe gruntu: φ’ i c’. Jednostkowy opór graniczny podłoża dla warunków „z odpływem” wyznaczany jest w Eurokodzie w oparciu o poniższy wzór:

1. Z odpływem

1. Bez odpływu

1. Porównaj i scharakteryzuj podstawy dla pali Vibro, Vibrex, Franki, prefabrykowane żelbetowe, pale wbijane, pale rurowe z dnem otwartym i zamkniętym.

Vibro :

Średnica rury stalowej do wykonania pali Vibro-Fundex wynosi od 406 do 610 mm.

Vibrex:

Najczęściej stosowane średnice pali wynikające ze średnicy zewnętrznej rury obsadowej i buta stalowego to: 406/460mm, 457/510mm, 508/560mm, 560/610mm, 610/660mm (zewnętrzna średnica rury/ średnica buta).

Franki:

są formowane z użyciem stalowej rury osłonowej wbijanej w grunt, najczęściej pale mają średnicę od 420 do 610 mm

prefabrykowane żelbetowe:

najczęściej przekrój kwadratu 25x25cm, 30x30cm, 40x40cm, 45x45cm

pale wbijane: od 25x25 do 40x40

pale rurowe z dnem otwartym:

pale rurowe z dnem zamkniętym:

1. Ściany oporowe z gruntu zbrojonego – charakterystyka i zastosowanie

Idea ścian oporowych z gruntu zbrojonego polega na współpracy elementów kotwiących (siatek stalowych lub siatek geosyntetycznych) z zasypką inżynierską. Reakcją na parcie wywołane przez obciążenia stałe oraz zmienne jest siła rozciągająca w elementach kotwiących. Odpowiedni dobór długości zakotwienia zapobiega przemieszczeniom lica.

Mur oporowy, tworzy ściana składająca się z części licowej i części zbrojącej w nasypie. Grunt zbrojony, w zależności od rodzaju systemu, różni się elementami składowymi. Murek oporowy może mieć różne zastosowania. Wykorzystuje się je przede wszystkim do:

• budowy przyczółków obiektów mostowych

• wykończenia stożków przy przyczółkach

• wykończenia skarp nasypów o nachyleniu od 86°do 90°

• zabezpieczenia skarp nasypów

1. Zabezpieczenie wykopów głębokich, zastosowanie metody stropowej i schematy statyczne (scharakteryzuj fazy wykonania)

wykop głęboki – wykop o ścianach pionowych, zabezpieczonych obudową o głębokości większej od 3 m, konstrukcja zabezpieczająca wykop musi być na tyle sztywna, aby nie doszło do oderwania się klina odłamu gruntu, nierzadko powinna być rozpierana lub kotwiona,

• ściana szczelinowa,

• obudowa berlińska,

• ścianka z grodzic stalowych,

• palisada z pali (np. CFA) lub mikropali,

• ściany z kolumn wykonanych metodą iniekcji strumieniowej,

• ściany gwoździowane,

• technologie mieszane, np. ściana szczelinowa i obudowa berlińska, palisady i ściany gwoździowane, obudowa berlińska i mikropale oraz inne.

Poza terenami zabudowanymi głębokie wykopy realizowane są najczęściej metodą wykopów szerokoprzestrzennych. Stateczność obudowy głębokiego wykopu wykonanego jedną z tych technologii (z wyjątkiem ścian gwoździowanych) zapewniają rozpory, kotwy gruntowe lub stropy kondygnacji podziemnych. Technologie te są stosowane do zabezpieczania pionowych ścian wykopów w budownictwie ogólnym (podziemia budynków użyteczności publicznej, podziemne garaże budynków mieszkalnych lub parkingi), komunikacyjnym (tunele kolejowe, samochodowe i tunele metra wykonywane metodami odkrywkowymi, głębokie wykopy fundamentów mostów) i podczas robót instalacyjnych (kolektory wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze).

Metoda stropowa – budowa kondygnacji podziemnych w obudowie wykopu ze ścian szczelinowych,

- do realizacji budynków biurowych z wielopoziomowymi garażami,

fazy metody stropowej:

1. Zrobienie dwóch wąskich wykopów do głębokości około 2m orz wykonanie w nich ścianek prowadzących

2. Głębienie sekcjami wykopów szczelinowych w osłonie zawiesiny iłowej

3. Wykonanie ścian tunelu

4. Wykonanie wykopu szerokoprzestrzennego do głębokości dolnej krawędzi stropu

5. Wykonanie stropu tunelu z pozostawieniem otworów technologicznych

6. Zasypanie wykopu i przywrócenie stanu pierwotnego powierzchni terenu

7. Wybranie gruntu ze środka tunelu

8. Wykonanie płyty dennej tunelu

Etap A

W pierwszej kolejnosci bezposrednio w gruncie wykonywane są sciany szczelinowe. Stanowią one podczas realizacji budowy nie tylko zabezpieczenie wykopu, ale takze docelowo konstrukcyjny element obudowy tunelu. Wykonany zostaje wykop do poziomu spodu páyty stropowej (rys. 1). Wyrównane podłoze gruntowe staje sie naturalnym szalunkiem żelbetowej płyty stropowej.

Etap B

Drugi etap to wykonanie plyty stropowej, która staje się rozporą scian szczelinowych. Rozpoczyna się drązenie wykopu pod wykonaną Īelbetową páytą stropową klasycznie do przewidzianego poziomu plyty dennej. W omawianym przypadku zalozenia geometrii skrajni wewnĊtrznej obiektu sprawiáy, iĪ przed wykonaniem wykopu do poziomu páyty dennej konieczne byáo poĞrednie zakotwienie Ğcian szczelinowych. Dlatego schemat etapu B przewiduje wykonanie wykopu do poziomu zakotwienia poĞredniego. Jest to etap, w którym Ğciany szczelinowe są najbardziej naraĪone na dziaáanie maksymalnych wartoĞci momentów zginających. Na tym etapie realizacji technologicznej moĪliwe jest odtworzenie pierwotnej funkcji terenu nad páytą stropową.

Etap C

Po wykonaniu kotwienia poĞredniego, które poprawia statecznoĞü i redukuje momenty zginające w konstrukcji Ğcian szczelinowych moĪliwe jest kontynuowanie wykopu do poziomu páyty dennej. KoĔcową czynnoĞcią jest wykonanie Īelbetowej páyty dennej bĊdącej ostatnim elementem konstrukcyjnym páytkiego tunelu komunikacyjnego. Docelowo stropy stanowią rozpory dla Ğcian szczelinowych, a kotwy tracą swą rolĊ konstrukcyjną. KaĪdy kolejny etap technologiczny budowy tunelu wymaga stworzenia nowego schematu statyczno–obliczeniowego pracy Ğcian szczelinowych. Schematy statyczne róĪnią siĊ sposobem podparcia Ğcian oraz zróĪnicowanym obciąĪeniem .