Słowo ‘dulszczyzna’ tłumaczy się, jako: „zespół cech i postaw charakteryzujących się dwulicowością, podwójną moralnością, z których jedna odkrywana jest tylko wobec siebie i najbliższych a druga, ukazywana wobec reszty ludzi i całego świata”. Określenie to pochodzi od nazwiska bohaterki utworu Gabrieli Zapolskiej pt. „Moralność pani Dulskiej”, która jest obłudna, postępuje niemoralnie, nieuczciwie, dbając jedynie o to, by w opinii publicznej ona i jej rodzina pozostawała nieskazitelna. Moralność pani Dulskiej zawiera się w idei "prania brudów we własnym domu" oraz w przekonaniu, że za pomocą pieniędzy można zatuszować wszelkie niemoralne uczynki. Jednocześnie bohaterka nie ustaje w ciągłym moralizowaniu i pouczaniu innych, jak powinni żyć.

Uważam, że w obecnych czasach można zauważyć, na każdym kroku przejawy ‘dulszczyzny’. Ludzie nie są idealni, choć dążą do tego. Wielkie gwiazdy estrady najczęściej udają osoby, którymi wcale nie są, ponieważ muszą wykreować się na takie postacie, aby wzbudzić zainteresowanie swoją postawą. Również dewotki są dobrym przykładem opisywanej przeze mnie hipokryzji. Ukazują one powierzchowną pobożność. Najczęściej chodzą one codziennie do kościoła, starając się, aby każdy widział jak żarliwie się modlą i jak dużo pieniędzy rzucają na tacę, zaś poza świątynią nie są już tak idealnymi chrześcijankami. Często są to osoby, które mają rygorystyczną postawę wobec innych. Inny przykład można znaleźć w polityce. Dulszczyzna zazwyczaj towarzyszy kampanią wyborczym, kiedy naród wybiera np. prezydenta. Kandydaci składają wiele obietnic, które okazują się złudne. Także ich życie prywatne różni się bardzo od wyidealizowanych obrazków z przedwyborczych reklamówek.

Podsumowując uważam, iż dulszczyzna zawsze była, jest i będzie na świecie, dopóki wszyscy ludzie nie staną się tolerancyjni, będą umieli zaakceptować wady drugiego człowieka oraz nie będą dążyć do perfekcji.