Ostrzenie wierteł.

W zależności od zastosowania można wyróżnić różne formy zaostrzenia wierteł krętych.

Forma zaostrzenia bez korekcji. Zaostrzenie normalne. Zastosowanie: do wszystkich zwykłych wierceń w stali, metalach kolorowych, tworzywach. Kąt ostrza zależny od skrawalności obrabianego materiału.

Korzyści: silne główne krawędzie tnące, niewrażliwe na uderzenie i siły boczne. Prosty szlif,

możliwość ostrzenia ręcznego.

Korekcja typu "A"

Zastosowanie: do wszystkich zwykłych wierceń przy użyciu wierteł z mocnym rdzeniem,

przy dużych średnicach wiercenia w pełnym materiale. Korzyści: dobre centrowanie przy

nawiercaniu przez skrócenie ścina na 1/10 średnicy; zmniejszenie siły nacisku i momentu

obrotowego.

Korekcja typu "B"

Zaostrzona krawędź ścina ze skorygowaną główną krawędzią tnącą. Zastosowanie: przy

wierceniu w stali o wysokiej wytrzymałości, stali manganowej o zawartości ponad 10% Mn,

do twardych stali sprężynowych i do rozwiercania. Korzyści: niewrażliwe na uderzenia,

jednostronne obciążenie i siły boczne.

Korekcja typu "C"

Zastosowanie: do wiercenia przy użyciu wierteł z mocnym rdzeniem, dla szczególnie

twardych materiałów i przy wierceniu głębokich otworów. Korzyści: dobre centrowanie,

zmniejszona siła nacisku. Podział wióra - lepsze usuwanie.

Korekcja typu "D"

Zastosowanie: do wiercenia w żeliwie szarym, ciągliwym i odkuwkach. Korzyści:

oszczędzanie naroży skrawających dzięki przedłużonym krawędziom tnącym, niewrażliwość

na uderzenia, dobre odprowadzanie ciepła (podwyższona trwałość).

Korekcja typu "E"

Zastosowanie: do wiercenia w blachach i miękkich materiałach, do otworów nieprzelotowych

z płaskim dnem. Korzyści: dobre centrowanie, mała ilość tworzonych zadziorów przy

wierceniu przelotowym, dokładne wiercenie w cienkich blachach i rurach (bez zahaczania).

Ostrzenie wierteł krętych wykonuje się różnymi metodami. Do najczęściej stosowanych

metod można zaliczyć:

• Metoda Washburne’a, w której główna powierzchnia przyłożenia jest fragmentem

powierzchni stożkowej (rys. 8a);

• Metoda Weiskera, w której główna powierzchnia przyłożenia jest fragmentem

powierzchni stożkowej (rys. 8b);

• Metoda śrubowa, w której powierzchnia przyłożenia jest fragmentem powierzchni

śrubowej (rys. 8c);

• Metoda płaszczyznowa (najczęściej dwupłaszczyznowa), w której główna

powierzchnia przyłożenia składa się z wielu płaszczyzn (rys. 8d) o coraz większym

kącie przyłożenia.

Na rys. 8 przedstawiono poglądowo wymienione sposoby ostrzenia wierteł krętych.