Celem ćwiczenia był pomiar opóźnienia średniego oraz procent traconych wiadomości. Jak wynika z wykresów średnie opóźnienie pakietów rośnie gdy zwiększamy rozmiar bufora przy stałej intensywności generacji i stałym rozmiarze pakietów. Wynika to z tego że większy bufor sprawia iż pakiety dłużej oczekują na wysłanie, rośnie liczba pakietów w kolejce, więc stacja znacznie wydłuża czas prośby o nadawanie. Procent traconych wiadomości maleje wraz ze wzrostem bufora, ponieważ im większy bufor tym jest w stanie pomieścić znacznie więcej pakietów i gdy rozmiar ten osiągnie wartość graniczną wszystkie pakiety zmieszczą się w buforze i współczynnik traconych pakietów wyniesie 0%. Natomiast gdy bufor jest zbyt mały, część pakietów jest po prostu pomijana, nie mieści się w buforze więc współczynnik jest duży. Jak można zauważyć intensywność generacji pakietów ma wpływ na obydwa wcześniej wymienione parametry. Średnie opóźnienie oraz procent traconych pakietów rosną wraz ze wzrostem intensywności generacji pakietów (przy stałym rozmiarze bufora). Wynika to z tego iż bufor zostanie znacznie szybciej zapełniony. Czas opóźnienia liczony od końca generacji pakietu do momentu aż token “przejdzie” przez wszystkie stacje w pierścieniu i trafi na stację nadawczą będzie wydłużony przez wcześniejszy start mierzonego czasu. Rozmiar wiadomości ma wpływ na straty i średnie opóźnienie. Rośnie średnie opóźnienie ponieważ bufor szybciej wysyła małe wiadomości (500 B) niż trzy razy większe wiadomości (1500B). Podobna sytuacja jest w przypadku utraty pakietów. Aby zniwelować straty wiadomości trzy razy dłuższej, musi być on odpowiednio większy dlatego dla tych samych rozmiarów bufora współczynnik traconych pakietów jest większy.