PRASÓWKA

1. Rośnie aktywność inwestorów

Wartość transakcji może wzrosnąć nawet o 20%.

Według prognoz firmy Cushman & Wakefield globalna wartość transakcji inwestycyjnych na rynku nieruchomości w ujęciu rocznym utrzyma się na poziomie zbliżonym do wyniku z 2011 r.  i wyniesie 805-815 mld dol. W przypadku nieruchomości komercyjnych czyli centrów handlowym, biurowców oraz magazynów będzie to kwota 710-720 mld dol.

Według analityków z firmy w porównaniu z pierwszym półroczem wolumen obrotów w drugiej połowie 2012 r. może wzrosnąć o 20 proc.

Z opracowania firmy wynika, że Polska jest atrakcyjną lokalizacją inwestycyjną, którą interesuje się wielu inwestorów. Ponadto zalicza się już raczej do grupy głównych rynków, z bardziej ustabilizowaną sytuacją na rynku. Podmioty zainteresowane większymi zyskami będą zmuszone poszukiwać możliwości inwestowania w innych krajach, między innymi w Rosji i Turcji, lub na mniej popularnych segmentach rynku.

1. Polskie „NIE” w sprawie emisji

Po wielogodzinnych rozmowach Polska zawetowała wnioski posiedzenia ministrów środowiska w sprawie tzw. kroków milowych na drodze do redukcji CO2 w Unii do 2050 r.

Rada UE (ministrowie - PAP) potrzebuje poważnej dyskusji na temat rozwoju polityki klimatycznej. To nie może być tak, że na pierwszym spotkaniu zaczynamy i kończymy dyskusję i bierzemy +na wiarę+ to, co przygotowała Komisja Europejska" - powiedział w piątek minister środowiska Marcin Korolec. Dodał, że "co najmniej państwa regionu popierają polskie stanowisko."

"Możemy podejmować tylko takie zobowiązania, które będziemy w stanie zrealizować. (...) Różne państwa mają swoje punkty wrażliwości i to powinno być szanowane" - podkreślił.

Po wielogodzinnych rozmowach (trwały od godz. 10 rano) Polska zawetowała wnioski piątkowego posiedzenia ministrów środowiska w sprawie tzw. kroków milowych na drodze do redukcji CO2 w UE do 2050 r. Jak powiedziało polskim dziennikarzom źródło zbliżone do uczestników piątkowych rozmów, duńska prezydencja nie chciała rozpatrywać oddzielnego zestawu wniosków krajów Grupy Wyszehradzkiej oraz nie przychyliła się do propozycji Czech, by wrócić do stołu negocjacyjnego.

Prezydencja duńska chciała, by "27" przyjęła we wnioskach z posiedzenia tzw. kroki milowe, które w swojej analizie wskazała Komisja Europejska. W 2030 r. UE miałaby zredukować emisje o 40 proc., w 2040 r. - o 60 proc., a w 2050 r. - o 80 proc. w porównaniu z 1990 r. Polska już raz zawetowała te propozycje w 2011 r.

Duńska komisarz UE ds. klimatu Connie Hedegaard podkreślała podczas konferencji po spotkaniu, że wszystkie kraje poza Polską zgadzały się z przygotowanymi przez Duńczyków kompromisowymi rozwiązaniami.

"Jeszcze raz znaleźliśmy się w sytuacji, że jeden kraj zablokował wnioski (z posiedzenia ministrów - PAP), ale z drugiej strony 26 krajów poparło wnioski prezydencji, by dać mandat KE, aby wyszła z propozycją dalszych kroków w zakresie unijnej polityki klimatycznej" - powiedział duński minister ds. klimatu Martin Lidegaard.

Komisarz Hedegaard oświadczyła: "będziemy robić swoje, będziemy wychodzić z potrzebnymi propozycjami, tak, jak w przypadku międzynarodowych negocjacji klimatycznych, nigdy nie zaakceptujemy sytuacji, żeby jeden kraj zablokował resztę świata w postępach, to samo tyczy się Europy: jeden kraj nie może blokować 26 krajów."

Dodała, że w ubiegłym tygodniu podczas szczytu UE polski premier Donald Tusk "podpisał się pod rekomendacją, że idziemy naprzód w kierunku bezwęglowej gospodarki (...) a także, że najpóźniej w czerwcu zgodzimy się na dyrektywę ws. efektywności energetycznej".

Ministrowie przyjęli w piątek wnioski w sprawie przystąpienia UE do tzw. drugiego okresu obowiązywania protokołu z Kioto, chodzi o to, że UE złoży do sekretariatu ds. klimatu przy ONZ - do maja - swoje zobowiązanie ws. redukcji emisji CO2 o 20 proc. do 2020 r.

Polska nie chce nowych celów redukcji emisji CO2 po 2020 r. zanim nie zakończą się globalne negocjacje klimatyczne, co może nastąpić w 2015 r.

Zgodnie z obowiązującym pakietem klimatycznym z 2008 r., UE ma obniżyć swoje emisje o 20 proc. do 2020 r.

1. Kłopoty funduszy z obligacjami DSS

Wierzyciele Dol­no­ślą­skich Su­row­ców Skal­nych chcą upa­dłości li­kwi­da­cyjnej spółki, której obligacje mogą się okazać bezwartościowe

Mająca kłopoty firma DSS, budująca odcinek autostrady A2, wyemitowała obligacje korporacyjne, któ­re ku­pi­ły fun­du­sze in­we­sty­cyj­ne. W po­ło­wie ubie­głe­go ro­ku (ostat­nie opu­bli­ko­wa­ne da­ne) w port­fe­lach fun­du­szy znaj­do­wa­ły się papiery o war­to­ści no­mi­nal­nej 33,65 mln zł, za­pa­da­ją­ce w kwiet­niu 2014 r. – wy­ni­ka z da­nych Ana­liz On­li­ne.

Ob­li­ga­cje DSS miały naj­więk­szy udział w port­fe­lu – po­nad 8 proc. – fun­du­szu Co­per­ni­cus Dłu­żnych Pa­pie­rów Kor­po­ra­cyj­nych.

33,6 mln zł wynosiła wartość nominalna obligacji DSS w portfelach funduszy inwestycyjnych w połowie ubiegłego roku

Jak prze­ko­nu­je Mar­cin Bil­le­wicz, pre­zes gru­py Co­per­ni­cus, w fun­du­szu nie ma już po­ten­cjal­nie tok­sycz­nych pa­pie­rów. – Wła­ści­wie do­pie­ro co po­zby­li­śmy się tych ob­li­ga­cji. Bę­dzie to do­brze wi­docz­ne w wy­ce­nie jed­nost­ki uczest­nic­twa fun­du­szu da­to­wa­nej na 8 mar­ca, któ­rej war­tość spad­nie praw­do­po­dob­nie o ok. 1,7 proc. Wo­li­my wy­tłu­ma­czyć klien­tom ta­ką nie­wiel­ką stra­tę (na pa­pie­ry zna­lazł się na­byw­ca) niż po­ten­cjal­nie więk­szą w przy­pad­ku ewen­tu­al­ne­go ban­kruc­twa spół­ki – mówi.

W czte­rech fun­du­szach Idea TFI ob­li­ga­cje DSS w po­ło­wie ubie­głe­go ro­ku sta­no­wi­ły od 0,65 proc. do 3,87 proc. ak­ty­wów. W związ­ku ze wzro­stem war­to­ści ak­ty­wów fun­du­szy udział tych pa­pie­rów mo­że być obec­nie mniej­szy.

Przed­sta­wi­cie­le Idea TFI są spo­koj­ni o spła­tę ob­li­ga­cji. Jak za­pew­nia­ją, ob­li­ga­cje DSS zgod­nie z wa­run­ka­mi emi­sji są za­bez­pie­czo­ne, a za­bez­pie­cze­nie z za­pa­sem po­kry­wa war­tość zo­bo­wią­zań.

Bar­dziej scep­tycz­nie o za­bez­pie­cze­niach wy­po­wia­da się Bil­le­wicz. – Są to za­bez­pie­cze­nia wy­łącz­nie na spół­ce – jej ak­cjach, a nie na ma­jąt­ku. W przy­pad­ku ne­ga­tyw­ne­go roz­wo­ju wy­da­rzeń za­bez­pie­cze­nie w po­sta­ci udzia­łów w KKSM (Kie­lec­kich Ko­pal­niach Su­row­ców Mi­ne­ral­nych) mo­że się oka­zać bez­war­to­ścio­we. Zo­sta­li­śmy wpro­wa­dze­ni w błąd. Zgod­nie z za­pi­sa­mi memorandum informacyjnego emisji za­bez­pie­cze­nie mia­ło obej­mo­wać rów­nież ma­ją­tek spół­ki – mówi Billewicz.

Przed­sta­wi­cie­le DSS pod­kre­śla­ją jed­nak, że ob­li­ga­cje za­pa­da­ją za dwa la­ta i z ich spła­tą spół­ka nie bę­dzie mieć pro­ble­mów.

Tym­cza­sem Idea TFI, ak­cjo­na­riusz DSS, chce zwo­ła­nia NWZA 3 kwiet­nia w spra­wie zmian w za­rzą­dzie i ra­dzie nad­zor­czej fir­my. In­ny udzia­ło­wiec, Cal­tra­va Ca­pi­tal, do­ma­ga się po­wo­ła­nia nie­za­le­żne­go re­wi­den­ta do spraw szcze­gól­nych w ce­lu zba­da­nia pro­jek­tu dotyczącego bu­do­wy od­cin­ka C au­to­stra­dy A2 oraz in­we­sty­cji spół­ki re­ali­zo­wa­nych w Mon­go­lii.

Tematem mojej prezentacji jest

W literaturze spotykamy wiele definicji factoringu. Po krótce jest to forma inkasa należności. Uważany jest także za formę finansowania działalności przedsiębiorstwa. Factoring jest określany także jako outsourcing zarządzania należnościami przedsiębiorstwa. Jest to produkt homologicznie niejednolitym. Składa się na niego finansowanie, ubezpieczenie kredytu kupieckiego i usługi zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Oznacza ona także długookresową współpracę między dostawcami towarów bądź usług a wyspecjalizowaną instytucją w ramach której dochodzi do przelewu wierzytelności. Zagadnienie to zostanie rozwinięte w dalszej części mojej prezentacji.

A więc reasumując istotą factoringu jest nabywanie od przedsiębiorców za określoną cenę wierzytelności przysługujących im w przysługujących im w stosunku do dłużników i świadczeniu usług związanych z przelewem wierzytelności.

Do podmiotów transakcji factoringowych należą: Faktor, dłużnik i factorant.

Faktor — wyspecjalizowany podmiot finansowy (bank, spółka faktoringowa

bądź indywidualny przedsiębiorca zajmujący się działalnością faktoringową)

nabywający wierzytelności przysługujące faktorantom (przedsiębiorcom)

wobec ich dłużników (odbiorców towarów lub usług) oraz świadczący na ich

rzecz dodatkowe usługi.

Dłużnik — odbiorca towarów bądź usług zobowiązany z tytułu ich nabycia

do uiszczenia wierzycielowi (faktorantowi) świadczenia pieniężnego.

Faktorant — dostawca towarów bądź usług uprawniony z tego tytułu do

otrzymania świadczenia pieniężnego. Przysługuje mu więc wierzytelność

w stosunku do dłużnika (odbiorcy towarów lub usług), którą sprzedaje wyspecjalizowanej

instytucji, czyli faktorowi.

Oto stosunki łączące podmioty transakcji o których mówiłam przed chwilą. Faktoranta z dłużnikiem oraz faktorem łączą stosunki dwustronne. Natomiast stosunek dłużnika z factorem ma charakter jednostonny.

Porównajmy transakcję handlową bez udziału factoringu i z nim.

Firma „Perfekt” jest producentem artykułów spożywczych. Hurtownia „Makron” jest jej kontrahentem. W dniu 10 lipca 2005 r. firma „Perfekt” sprzedała hurtowni „Makron” słodycze za kwotę 40 000 zł. W momencie sprzedaży wystawiła fakturę na kwotę 40 000 zł z terminem płatności, który upływa 9 sierpnia 2005 r. Płatnikiem jest firma „Makron”. Oryginał faktury otrzymała hurtownia „Makron”, a kopię firma „Perfekt”. Firma „Perfekt” zaniosła kopię faktury do Banku „Faktoria”, który świadczy usługi factoringu. Bank wykupił wierzytelność potwierdzoną fakturą, płacąc 39 700 zł.

W przypadku transakcji bez udziału factoringu Dostawca w postaci firmy perfect sprzedaje słodycze hurtowni makaron od której dostaje zapłatę.

Zakup wierzytelności przez Bank „Faktoria” możemy nazwać (oczywiście w uproszczeniu) faktoringiem

Firma „Perfekt”, to faktorant. Firma „Makron” to dłużnik. Bank „Faktoria” jest faktorem.

Dostawca towarów sprzedał słodycze hurtownikowi. Jednocześnie sprzedał wierzytelność bankowi. To ten teraz otrzyma zapłatę od hurtownika.

Do przedmiotów factoringu należą: Wierzytelności oraz usługi. Wyróżniamy następujące formy wierzytelności: pieniężne, z obrotu gospodarczego, którtkotermionowe, istniejące lub przeszłe, bezsporne, nieprzedawnione, udokumentowane , zwykle niewymagalne oraz bez ograniczeń przelewu. Natomiast usługi możemy podzielić na związane z przelewem oraz dodatkowe.

Wyróżniamy następujące funkcję factoringu: funkcję finansowa, funkcję administracyjną, funkcję zabezpieczającą, oraz dodatkową funkcję usługową.

Usługi związane z pełnieniem przez factoring funkcji finansowej możemy przedstawić w następujący sposób, czyli zaliczkowanie wierzytelności, okres tolerancji, wykup wierzytelności nba dłuższy okres, niż to wynika z faktury, dodatkowe kredytowanie faktoranta oraz dodatkowe kredytowanie dłużnika.

Usługi związane z pełnieniem przez factoring funkcji administracyjnej są jeszcze bardziej rozbudowane. Dzielimy je na usługi związane z minimalizacją ryzyka tj ocena wiarygodności dłużników, ocena wypłacalności dłużników, ocena dotychczasowej współpracy, ocena branży, wyznaczanie limitów kredytu kupieckiego. Kolejny typ usug jest związany z zarządzaniem wierzytelnościami tj.: prowadzenie rozliczeń z dłużnikami, monitoring spłat, sporządzanie raportów okresowych, ustalanie długości kredytu kupieckiego oraz inkaso nalezności. Natomiast usugi związane ze ściąganiem należności to : monitorowanie opóźnień wysyłanie monitów, windykacja pozasądowa oraz windykacja sądowa.

Przejdzmy dalej. Do usług wynikających z realizacji przez faktora funkcji zabezpieczającej mamy doczynienie z częściowym lub całkowitym przejęciem przez faktora ryzyka wypłacalności dłużników. Innymi usługami w tej kategorii są ocena zdolności kredytowej dłużników, ustalenie pułapów kredytów kupieckich oraz ustalenie maksymalnego okresu kredytu kupieckiego.

W ostatniej kategorii mamy usługi świadczone przez factorantów dodatkowo, czyli usługi księgowe, rozrachunki z dłużnikami, zarządzanie wszystkimi wierzytelnościami klienta, windykacja należności, usługi prawne, usługi marketingowe i promocyjne, analizy branżowe, ocena konkurencji, konsulting oraz usługi doradcze, mariaże firm, usługi magazynowe, dystrybucja towarów, negocjajce kontraktu zagranicznego, załatwianie formalności celnych, badanie zagranicznych kontrachentów oraz dodatkowe kredytowanie.

Omówię teraz dobre strony factoringu. Do jego głównych zalet zaliczamy:

•    Zapewnia dużą ilość gotówki w dodatku w szybkim czasie i bez zbędnych formalności
•    Oszczędza czas i koszt administrowania należnościami
•    Poprawia relacje z klientami.

•    Wielu klientów płaci faktorowi szybciej w obawie przed prawnymi konsekwencjami
•    Poprawia płynność i zapewna lepsze planowanie finansów
•    Faktoring nie obciąża bilansu firmy (w odróżnieniu od np. kredytu obrotowego)
•    Pozwala na uzyskanie przewagi konkurencyjnej np. poprzez wydłużanie terminów płatności
•    Dostarcza informacji o sytuacji finansowej kontrahentów – szczególnie ważne przy rozpoczynaniu współpracy z nowymi odbiorcami lub w niepewnych czasach
•    Eliminuje ryzyko działalności i gwarantuje odzyskanie należności (wybierając faktoring bez regresu)
•    Redukuje koszty ewentualnej windykacji i obsługi prawnej w przypadku kłopotów z odzyskaniem należności

Natomiast do wad factoringu zaliczamy:

•    Koszt – faktoring jest droższy od kredytu
•    Wymaga zmiany sposobu rozliczania z klientami 
•    Niektórzy kontrahenci wolą bezpośrednie kontakty, bez udziału faktora
•    Większość faktorów współpracuje z firmami o wysokich obrotach. Są  jednak i tacy, którzy specjalizują się w małych i średnich przedsiębiorstwach np. Bibby Financial Services
•    Aby skończyć współpracę z faktorem firma musi spłacić wszelkie zaliczki uzyskane na poczet przyszłych faktur
•    Sposób, w jaki faktorzy obsługują kontrahentów danej firmy, wpływa na opinię o firmie, dlatego tak ważny jest wybór profesjonalnego i godnego zaufania faktora

Chciałabym przejść teraz do pojęcia które jest bardzo bliskie factoringowi a mianowicie do pojęcia forfaitingu. Forfaiting jest jedną z form finansowania działalności przedsiębiorstwa. Forfaiting polega na wykupie wierzytelności przez forfaitera od forfaitysty. Z założenia transakcja forfaitingu przypomina faktoring, przy czym różni się tym, że w przypadku faktoringu wykupowi podlega większa ilość mniejszych należności, podczas gdy w forfaiting dotyczy pojedynczych transakcji, z reguły powstałych wskutek eksportu towarów lub usług. Przedmiotem forfaitingu są więc należności od podmiotów zagranicznych

Factoring jest często nie tylko mylnie utorzsamiany z forfaingiem ale również mylony z windykacją o czym mówi film.

Omówię teraz rynek usług factoringowych w Polsce. Na polskim rynku działają trzy rodzaje faktorów. Są to:-Banki -Firmy factoringowe -Pozostałe firmy

Banki aktywne na rynku factoringowym i prowadzące działalność bankową w ramach struktur bankowych to:

1. Raiffeisen Bank Polska SA

2. Getin Bank SA

3. Bank Gospodarki Żywnościowej SA

4. Bank Millenium SA

5. Kredyt Bank SA

6. ING Bank Śląski SA

7. WestLB Bank Polska SA

Rynek factoringu w Polsce po III kwartale wg danych Polskiego Związku Faktorów

Widzimy, że największy udział ma Raiffeisen Bank Polska bo aż 24,2%. Zaraz za nim Coface Poland Factoring z 16,42% oraz ING Commercial Finance z 15,04%.

Obroty firm członków Polskiego Związku Faktorów po III kwartale 2011r. w mln zł

Obroty zostały przedstawione w mln zł. Widzimy że nie chodzi tu o małe kwoty i zakres tego typu działań na rynku Polskim jest znaczący o czym świadczy ogólna suma rzędu prawie 47 mld. Wzrost w porównaniu z rokiem 2010 wynosi prawie 7 mld co świadczy o prężnym rozwoju tej gałęzi.