Wnioski:

Przeprowadzone doświadczenie potwierdza, że korozja betonu jest zjawiskiem złożonym, związanym ze zmianą wyglądu zewnętrznego, składu chemicznego oraz wytrzymałości betonu w wyniku destrukcyjnych oddziaływań agresywnego środowiska zewnętrznego.

Na podstawie wykresów i danych z tabel zaobserwowaliśmy, że prędkość zachodzenia reakcji oraz ubytek masy w poszczególnych próbkach jest zależna od stężenia roztworu kwasu jak i od składu chemicznego danego betonu. Według danych z tabeli stopień korozji betonu zależy wprost proporcjonalnie od stężenia kwasu - im większe stężenie kwasu HCl tym szybciej zaprawa bądź beton ulegają rozkładowi.

Na podstawie otrzymanych wykresów zależności zużytej ilości kwasu do czasu trwania testu korozji, można dostrzec, że obie badane próbki betonu, które zostały włożone do kwasu ok. 2% i poddane jego działaniu w ciągu pierwszych 20 minut szybko reagowały w kontakcie z roztworem kwasu solnego, a następnie cały proces korozji zwolnił. Obie próbki betonu, która zostały włożone do kwasu ok. 4% i poddane jego działaniu, w ciągu całego czasu trwania testu korozji nie dostrzegliśmy intensywnego skoku zmian szybkości korozji. Aczkolwiek zaobserwowaliśmy niewielkie zwolnienie szybkości tempa korozji po pierwszych 20 minutach testu.

Próbka betonu nr 1 o jaśniejszym zabarwieniu składała się z cementu portlandzkiego z dodatkiem pyłu krzemionkowego stanowiącego spoiwo, popiołu lotnego oraz z kruszywa pollytag. Badana próbka betonu nr 3 o ciemniejszym zabarwieniu składa się głównie z cementu portlandzkiego, piasku rzecznego, żwiru oraz domieszek upłynniających do betonowania pod wodą, które stanowią spoiwo.

Podczas doświadczenia zostało wykonane oznaczenie odczynu każdego betonu. Po zwilżeniu kilkoma kroplami fenoloftaleiny po jednej próbce badanych betonów oraz próbek zawartych w nim kruszyw zaobserwować można iż w obydwu przypadkach zabarwieniu uległo spoiwo zaś kruszywo nie zmieniło swojego koloru, co wskazuje na to, iż spoiwo ( dla betonu nr 1 – pył krzemionkowy, beton nr 3 – domieszki upłynniające) jest bardziej podatne na działanie kwasu. Jednocześnie można zauważyć, że fenoloftaleina na betonie nr 3 posiada intensywniejszy kolor niż na betonie nr 1 co świadczy o tym, iż beton nr 3 podsiada wyższy odczyn.

Na podstawie badania sprawdzającego odczyn przełamu próbek jaśniejszego betonu, zabarwione zostało spoiwo na kolor jasno malinowy (fuksjowy). Na podstawie tej obserwacji wnioskujemy, że spoiwo zawarte w tej mieszance jest bardziej podatne na korozję kwasową niż inne składniki betonu takie jak kruszywo. Przed wykonaniem testu próbka betonu nr 1 posiadała jasną barwę oraz płaską powierzchnię, po upływie 80 minut od rozpoczęcia testu na korozję, odcień próbki stał się dużo ciemniejszy, płaskie powierzchnie stały się chropowate, a na powierzchni próbki zostało uwydatnione wystające kruszywo, z czego można wysnuć wnioski, iż spoiwo jest bardziej podatne na korozję niż kruszywo zawarte w tej próbce.

W przypadku próbki ciemniejszego betonu spoiwo pod wpływem działania fenoloftaleiny wykazało większą podatność na korozję barwiąc się na jasno malinowo (fuksjowo), natomiast po polaniu kruszywa nie zauważyliśmy zmiany barwy. Dlatego na podstawie obserwacji próbek przed jak i po badaniu, otrzymujemy wynik jak w przypadku próbki nr 1 mówiący nam o tym, że spoiwo jest bardziej podatne na działanie korozji kwasowej niż kruszywo. Przed rozpoczęciem opisaliśmy kolor próbki jako szaro-metaliczny, natomiast po wykonanych testach kolor szaro-metaliczny zniknął, a próbka nabrała barwy charakterystycznej dla spoiwa.

Obliczone objętości wybranych składników betonu (wodorotlenku wapnia, glinianów i krzemianów), które mogły przereagować z obliczoną ilością kwasu zużytego w całym czasie trwania testu korozji jest większa niż ubytek masy każdej próbki betonu. Uwzględniając poszczególne ilości wybranych składników, to ani jeden ze składników nie przekroczył ubytku masy próbki badanego betonu. Największy ubytek masy został zaobserwowany w próbce betonu nr 3 zanurzonej w rozwtorze 4% kwasu solnego i wynosi ona aż 10,87%.

Wyliczona objętość wybranych składników wodorotlenku wapnia, glinianów i krzemianów, które mogły przereagować z kwasem solnym na skutek reakcji w całym czasie trwania naszego badania korozji jest większa niż ubytek masy każdej próbki betonu. Uwzględniając poszczególne ilości wybranych składników to ani jeden ze składników nie przekroczył ubytku masy próbki badanego betonu. Da się stwierdzić że reakcja wodorotlenku wapnia i krzemianu z kwasem solnym nastąpiła w podobnych ilościach, lecz ilość glinianów przereagowanych z kwasem jest prawie o połowę mniejsza od ilości przereagowanych wyżej wymienionych składników.

Wszystkie otrzymane wyniki mogą być obarczone błędem spowodowanym niedokładnością pomiarową, niedokładnością obliczeniową oraz niedokładnością osób wykonujących ćwiczenie (z powodu braku wystarczającego doświadczenia w poruszaniu się po labolatorium).