I okres twórczości Godarda - Nowa Fala
1. Nowa Fala - jest to termin francuski, który w tymże języku brzmi: nouvelle vague.
2. Jest to zjawisko, które zaistniało we Francji, w latach od 1959 do 1964.
3. Na samym początku termin ten odnosił się do przemian obyczajowych, jakie nastąpiły po II wojnie światowej.
4. Jednak w grudniu 1957 roku, na łamach tygodnika „L'Express”, zostały opublikowane wyniki ankiety, którą przeprowadzono wśród młodych ludzi. Okazało się, że nowe pokolenie Francuzów przyjmuje inną postawę wobec świata niż ich rodzice, z czego wynika również to, iż ważne są dla nich inne wartości, i inne zasady moralne.
5. Nowa Fala zrodziła się w środowisku młodych krytyków i ludzi pióra: w redakcji miesięcznika „Cahiers du Cinema”. Grupa redaktorów tego czasopisma, tzw. Janczarowie - Francois Truffaut, Erich Rohmer, Claude Chabrol, Jean - Luc Godard - pod wodzą Andre Bazina wyraziła sprzeciw wobec tradycji i kształtu francuskiego kina, zaczęli promować nieznanych reżyserów, którzy kształtowali własny, rozpoznawalny styl, była to tzw. Polityka autorska.
6. Wyróżnia się dwa nowofalowe pokolenia:
(na temat pierwszego nie będę mówić, ponieważ nie dotyczy ono Godarda. Ale informacje o nim każdy dostanie oddzielnie)
2. Pokolenie, które przeżyło okupację w dzieciństwie→ Jacąues Rivette, Agnes Varda , Claude Chabrol, Jean-Luc Godard , Jacques Deray, Louis Malle, Francois Truffaut
Byli maniakami lektury, ale literatura współczesna albo była im niedostępna, albo niewiele miała im do powiedzenia.
Kino francuskie tworzone w czasie wojny, otwierało im oczy na świat.
Kinofilia→ krążenie wokół kin, wpatrywanie się w fotosy wystawione w hallu, snucie wyobrażeń wokół plakatów, tworzenie klimatu strachu, zakazu, zagrożenia, wywoływanie w sobie poczucia winy podsycanego przez pożądanie, oddawanie się - w tajemnicy nocnej projekcji - samotnej przyjemności, która wzmagała poczucie wspólnictwa z filmem.
Niebawem właśnie oni (wyjątkiem był Eric Rohmer) utworzyli grupę janczarów, młodych wściekłych krytyków z redakcji „Cahiers du Cinema
7. Główne założenia filmowe Nowej Fali:
niechęć do obsadzania gwiazd. Wybierali młodych aktorów, którzy wyglądali i zachowywali się naturalnie.
W swoich filmach, Godard, główne role obsadzał młodymi aktorami, np. Anna Karina - zagrała w „kobieta jest kobietą”, miała wtedy tylko 21 lat.
Skłonność do improwizacji.
Przedstawianie zdarzeń jak najbardziej autentycznie
Brak sztucznego oświetlenia
Praca głównie w plenerach, a nie w atelier.
Stosowanie zabiegów paradokumentalnych
Praca z lekką kamerą, która nie wymagała ciężkich wózków i dźwigów, a jednocześnie nie rozpraszała naturszczyków, pozwoliła na swobodne operowanie sprzętem i stwarzała większe możliwości zbliżeń, jazd itp.
Konstrukcja filmu łączyła, na zasadzie kolażu, techniki reportażu i wywiadu, ikoniczne cytaty z rzeczywistości - ze scenami inscenizowanymi. Mistrzem takiej poetyki był właśnie Godard.
Użycie monologu zza kadru, pełniącego funkcję rzeczywistego komentarza, analizującego akcję, często podważającego wiarygodność narracji obrazowej. Niektórzy reżyserzy sami wygłaszają ów komentarz, co zbliża utwór do poetyki eseju; najczęściej - Godard, Varda, Truffaut. W rezultacie wszystkich podobnych zabiegów - widz, zamiast pytać, „co się zaraz stanie?" pyta raczej „co wynika z tego, co się dzieje?"; nie jest skłaniany do identyfikowania się z bohaterami, lecz do patrzenia, słuchania i wyciągania wniosków.
Dialog: Filmowcy Nowej Fali nie znosili sztucznie wycyzelowanych dialogów klasycznego kina.
Dialog pełen gier słownych, kalamburów, dowcipów; jakby ekstrakt języka kolektywnego, pokrywający pustkę potocznej konwersacji. Mistrzem takiego dialogu jest Godard, szczycący się tym, że w niektórych jego filmach nie ma ani linijki tekstu oryginalnego: wszystkie są cytatami.
W filmie Godarda „do utraty tchu” dialogi są bardzo autentyczne.
Dźwięk.
Jednym z powodów, dla których nowofalowcy uwielbiali Renoira, był fakt, że - jako jedyny reżyser klasycznego kina - już w latach trzydziestych posługiwał się on stale dźwiękiem naturalnym, rejestrował autentyczne odgłosy paryskiej ulicy.
Twórcy nowego nurtu początkowo nie zdobyli się na to; jeszcze w okresie ich debiutów nie można było pogodzić filmowania lekką kamerą z rejestracją dźwięku. Stało się to możliwe na początku lat sześćdziesiątych, dzięki wynalezieniu magnetofonu Nagra. Pierwszą fabułą nakręconą tą techniką było „Żyć własnym życiem” (1962) Godarda .
Już około 1962 roku nowofalowy impet wyczerpał się. Publiczność szybko zaczęła tęsknić do tradycyjnie opowiedzianych fabuł.
Jesienią 1963 roku, nadszedł moment, kiedy redaktorzy „Cahiers" postanowili ogłosić zamknięcie nurtu. Uznano, że ważniejsze cele zostały już osiągnięte, a kontynuacja wojującej strategii krytycznej przestaje być skuteczna. Trzy kolejne premiery, oddalone od siebie o pół roku, wyznaczają trzy warianty oficjalnego pożegnania Nowej Fali:
Premiera filmu Jacquesa Rozier Adieu Philippine, we wrześniu 1963 roku.
Pogarda Godarda
Parasolki z Cherbourga Jacquesa Demy
II okres twórczości Godarda - Okres kina walczącego
1 . Trwający od 1968 roku do mniej więcej 1972 roku.
2. Godard zajął wtedy stanowisko skrajnie lewicowe
3, Zerwał z kinem służącym interesom burżuazji, zerwał z nowofalowcami.
Wspólnie z Jeanem- Pierre'em Gorinem założył grupę Dziga Wiertow, która kręciła polityczne agitki, np.: „Wiatr ze Wschodu” (1969), „Prawda” (1970).
W praktyce oznaczało to jeszcze dalsze odejście od tradycyjnej formy, która udając wierność rzeczywistości narzuca odbiorcy burżuazyjną ideologię.
Spośród filmów zrealizowanych z Gorinem na szczególną uwagę zasługuje „Wszystko w porządku” (1972), gdyż jest doskonałą realizacją programu "politycznego filmowania" . Tematem jest strajk w rzeźni i próba uczciwego przedstawienia tych wydarzeń w masmediach.
III okres twórczości Godarda - okres fascynacji techniką wideo
1. Od połowy lat 70. partnerką Godarda w życiu prywatnym i zawodowym stała się Anne-Marie Miéville, razem z którą założył multimedialną firmę Sonimage. Ten okres rozpada się na trzy etapy.
W pierwszym, trwającym do końca lat 70., Godard zarzucił kino na rzecz wideo i produkcji dla telewizji oraz alternatywnych metod dystrybucji.
Drugi rozpoczyna film Niech, kto może, ratuje życie(1979)
Trylogia o tym, co wysublimowane, na którą składa się Pasja (1981), Carmen (1982) i Bądź pozdrowiona, Mario(1983).
Godard był jednym z pierwszych twórców filmowych, którzy zrozumieli, iż video otwiera przed kinem zupełnie nową perspektywę
IV okres twórczości Godarda - trwający mniej więcej od roku 1982 aż po dzień dzisiejszy
W tym czasie Godard tworzy na przemian i filmy i prace video (oraz programy dla telewizji), jak również dzieła, w których wykorzystuje obie te techniki