Człowiek od najdawniejszych lat dążył do usprawnienia narzędzi pracy. Jako przykład możemy podać zmieniające się kształty narzędzi kamiennych, coraz bardziej dostosowywanych zarówno do typu wykonywanej pracy jak i dłoni użytkownika. Już w XIX wieku zaczęto podejmować badania nad pracą ludzką. Badania te prowadzono pod kątem dostosowania organizmu ludzkiego do istniejących maszyn. Głównie zwracano uwagę na pomiar wydajności pracy i jej selekcję.
W pierwszym okresie swych prac projektanci nie liczyli się z możliwościami i ograniczeniami człowieka. Przełomem okazała się II wojna światowa. Lepiej funkcjonujący człowiek - większy sukces. Rozwiązania zaczęto przenosić na płaszczyznę cywilną.
Ergonomia zajmuje się dostosowaniem maszyn i urządzeń do możliwości fizycznych i funkcjonalnych człowieka. Z jednej strony zajmuje się badaniami naukowymi, charakteryzującymi człowieka,
a z drugiej poprawnym projektowaniem i konstrukcją na podstawie wyników uzyskanych w trakcie badań.
„Ergon” - praca, trud; „nomos” - prawo, przepis, zasada
Celem jest dostosowanie maszyn, urządzeń i materialnego środowiska do anatomicznych, fizjologicznych i psychicznych właściwości, możliwości, funkcji człowieka. Obiektem ergonomii jest człowiek i maszyna.
W krajach wysoko rozwiniętych ergonomia staje się priorytetowym elementem badań w rozwoju techniki. Struktura badań naukowych ergonomii to:
Badania podstawowe, badania naukowe bez określonego zastosowania praktycznego, prowadzone w celu poznania rzeczy nieznanych i podniesienia poziomu wiedzy
Badania stosowane, rozwijające się w oparciu o osiągnięcia badań podstawowych i mające na celu ich praktyczne wykorzystanie
Badania rozwojowe i prace mające na celu wdrożenie wyników badań do produkcji
Ergonomia korekcyjna: dążenie do poprawy istniejących warunków pracy
Ergonomia koncepcyjna: ma na celu stosowanie ergonomiczne poprawnych rozwiązań już w fazie projekcyjnej. Ich działalność przeplata się ze sobą.
Na człowieka w miejscu pracy oddziaływają następujące czynniki: oświetlenia, hałas, mikroklimat, pomieszczenie, pozycja przy pracy, tempo pracy.
W antropometrii ergonomicznej oprócz stosowanych w klasycznej antropometrii punktów dodatkowo wykorzystuje się nowe punkty, płaszczyzny i układy odniesienia związane z przestrzenią pracy człowieka. Badane są cechy statyczne i funkcjonalne.
Ponieważ populacja charakteryzuje się rozkładem normalnym to przy projektowaniu trzeba brać pod uwagę 95% populacji. Korzystamy z zakresu od 5 do 95 centyla czyli obejmujemy w projektowaniu tzw. szeroką normę populacyjną.