20. Posadowienie bezpośrednie budynków. Rodzaje fundamentów bezpośrednich. Rozwiązania materiałowo-konstrukcyjne fundamentów (rysunki).

Na ogół posadowienie budynków rozwiązuje się przez usunięcie wierzchnich warstw gruntu i posadowienie stopy fundamentu na gruncie rodzimym. Fundamenty, przekazujące nacisk budowli na grunt przez poszerzoną powierzchnię stopy (spodu) fundamentu, nazywa się bezpośrednimi lub płytkimi. Wykonuje się je w wykopach otwartych i zagłębia się co najwyżej 3-4 m. poniżej powierzchni terenu. Fundamenty bezpośrednie projektuje się tak, aby nie występowało wypieranie gruntu spod stopy fundamentowej, aby fundament nie obsuwał się na podłożu gruntowym lub razem z nim, co może się zdarzyć na stokach wzgórz i wreszcie aby fundament nie przesuwał się. Zjawisko to występuje na terenach szkód górniczych lub podlegających trzęsieniom ziemi. Głębokość posadowienia jest zależna od:

- głębokości przemarzania gruntu (w Polsce 0,8-1,4 m.)

-

-nośnośc podłoza

warunków hydrogeologicznych i hydrologicznych

- wymagań konstrukcyjnych i eksploatacyjnych

Głębokość posadowienia powinna eliminować wypieranie gruntu. Im większa głębokość posadowienia tym mniejsza możliwość wypierania gruntu i tym większe obciążenie może przyjąć grunt.

Rodzaje fundamentów bezpośrednich ( fundamenty rusztowe, płytowe, skrzyniowe)

1. Ławy fundamentowe: ceglane, kamienne, betonowe, żelbetowe, z odsadzkami od 5 do10cm Na rys. ława fundamentowa a) z obustronną odsadzką, b) z jednostronną odsadzką.

Ławy wykonuje się pod ścianami ciągłymi, gęsto rozstawionymi rzędami słupów lub pod

słupami konstrukcji szkieletowych stawianych na słabych gruntach.

2. Fundamenty stopowe (kamienne, ceglane, z poduszką żelbetową): - kielichowe z elementów

prefabrykowanych (fundamenty pracują na ściskanie i zginanie).

Rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe fundamentów bezpośrednich (przekazujących obciążenia bezpośrednio na grunt):

Taśmowe (ławy fundamentowe) mają kształt belek, które spoczywają na podłożu (rys. jak niżej)

Stopowe mają niezależne posadowienie każdego słupa oddzielnie lub tworzą fundamenty. To, czy ławy, czy stopy zależy od warunków gruntowych, schematów statecznych (w halach przeważnie stopy).

Rusztowe (wspólny ruszt) powstają z połączenia układu ław fundamentowych przecinających się na ogół w osiach słupów.

21. Głębokość posadowienia

Głębokość posadowienia budynków - poza koniecznością oparcia na gruncie o odpowiedniej wytrzymałości zależy jeszcze od: głębokości przemarzania gruntu, liczby i wysokości kondygnacji podziemnych budynku, poziomu wody gruntowej.

Przemarzanie gruntu polega na zamarzaniu cząsteczek wody znajdujących się w gruncie. Zamarzanie powoduje zwiększanie objętości wody, grunt zaczyna pęcznieć i wysadzać spoczywające na nim elementy ku górze, powodując uszkodzenia podłóg położonych na gruncie oraz przesunięcia fundamentów i murów piwnic. Ze względu na głębokość przemarzania obszar polski podzielony jest na 6 stref. Głębokość ta kształtuje się od 0,8 do 1.4 m.ppt. Wykonywanie fundamentu poniżej poziomu wody gruntowej jest związane z koniecznością zabezpieczania wykopów przed zalaniem. Jeżeli istnieje tylko możliwość posadowienia budynku powyżej tego poziomu, staramy się ją zawsze wykorzystać np. przez podniesienie poziomu parteru i równoczesne zmniejszenie zagłębienia piwnic w gruncie. Nośność gruntu ma jednak decydujący wpływ na wybór fundamentu pod budynek. Miarę nośności określa się modułem ściśliwości, a od jego wielkości zależy wielkość osiadania budowli przykłady gruntów nośnych: skały , żwiry, iły, gruboziarniste zwarte zagęszczone piaski . Grunty nie nośne : muły, torfy, świeżo osiadłe grunty pylaste oraz grunty spoiste o konsystencji miękkoplastycznej i płynnej. Miara nośności podłoża - jest to dopuszczalne obciążenie jednostkowe które zależy od charakterystyki samego obiektu, rodzaju i stanów gruntów. Wytrzymałość gruntu powinna być większa od wytrzymałości fundamentu. Głębokość posadowienia powinna eliminować wypieranie gruntu. Im większa głębokość posadowienia tym mniejsza możliwość wypierania gruntu i tym mniejsze obciążenie może przyjąć grunt. W zależności od naprężeń dopuszczalnych w gruncie stosuje się różne rodzaje fundamentów - gdy naprężenia dopuszczalne powyżej 1MPa stosuje się fundamenty płaskie, a ich głębokość określa się wg. przemarzania, piwnic, wody gruntowej. Gdy naprężenia dopuszczalne poniżej 0,05 MPa stosuje się fundamenty głębokie na palach lub studniach, gdzie pale i studnie przenoszą obciążenia budynku na grunt nie tylko podstawą, ale także w skutek tarcia ścian bocznych o grunt. Gdy pod budynkiem występuje warstwa słabego gruntu położona na warstwie gruntu o dużej nośności, wówczas konieczne jest przejście fundamentem lub ścianą przez warstwę zewnętrzną i oparcie ciężaru budynku na niższej warstwie gruntu nośnego fundament taki będzie miał formę pali, studni lub ław piaskowych.

22. Czynniki występujące na głębokości posadowienia fundamentów naciski jednostkowe w gruntach.

Obliczenia naprężeń ( obciążeniami osiowymi) δ = P/F - tzn. Gdy nie występują. Przy obciążeniu mimo środowym zakłada się , że naprężenia rozciągające nie występują pod fundamentem, a wypadkowe nacisku i odporu leżą na tej samej prostej. W przypadku gdy siła P. znajduje się w obrębie rdzenia podstawy liczymy wg wzoru δ_max= P/F.+ M_x/ W_x + M_y/W_y

δ_min = P/F - M_x/W_x - M_y/W_{y ,} gdzie M_x, M_y - momenty zginające. Gdy siła P. jest poza rdzeniem δ_max = Pυ/S_D.

υ - odległość od osi obojętnej do krawędzi naroża.

S_D - moment statyczny powierzchni ściskanej strefy.

Obliczanie osiadania fundamentów: wielkość osiadania S = δ h/E, δ - średnie naprężenie w gruncie, h - miąższość warstwy gruntu której osiadanie liczymy, E - moduł ściśliwości gruntu.

Należy uwzględnić trzy fazy budowy- naprężenia w gruncie przed rozpoczęciem wykopu, - obciążenia gruntu na skutek wykonania wykopu, - pełne obciążenie. Osiadanie kończy się po zakończeniu budowy ( grunty piaszczyste). Osiadanie wynosi 50 - 70% po zakończeniu budowy ( grunty miękkie i twardo plastyczne).

23. Posadowienie budynków pośrednie. Fundamenty na palach. Sposoby przekazywania obciążeń na podłoże.

Jeżeli podłoże gruntowe bezpośrednio pod fundamentem jest zbyt słabe, aby utrzymać nacisk budowli wprowadza się pale, które przenoszą obciążenia w głąb gruntu. Pale mają małe wymiary poprzeczne w stosunku do długości. Pale przekazują obciążenia przez reakcję w podstawie i przez opór tarcia po bocznicy o grunt lub opór ścinania gruntu w otoczeniu pobocznicy. Jeżeli pal przechodzi przez grunt słaby i sięga do gruntów dużej wytrzymałości to nazywamy go palem stojącym. Gdy nie sięga to nazywamy go palem wiszącym ( zawieszonym). W palach krótkich przeważa odpór, a przy długich tarcie na pobocznicy. Pale klasyfikujemy: ze względu na materiał ( drewniane, stalowe, betonowe, żelbetowe), ze względu na sposób zagłębienia ( wbijane, wiercone, wpłukiwane prądem wody, wibrowane, zawiercone, wtłaczane), ze względu na wykonanie ( przygotowane przed zagłębieniem, betonowane w przygotowanym otworze), ze względu na wymiary ( pale tradycyjne o wymiarach 20 -60 cm i długości 3m., pale wielkośrednicowe o wymiarach 60cm , pale małośrednicowe o średnicy 9.5 - 22 cm , pale krótkie niższe od 3 m. i stosunek średnicy do długości 1:3.

24. Rola ścian w przenoszeniu obciążeń i usztywnianiu budowli. Konstrukcje murowe ścian z elementów drobnowymiarowych (cegieł, bloczków).

Ściany szczelinowe: mur podwójny wykonany z dwóch ścianek z pustką powietrzną między nimi. Stosowanie takich ścianek zapewnia szczelność przegrody od przenikania wody wskutek kapilarności. Jednak warunkiem szczelności jest brak połączeń między ściankami, przez które mogłaby przenikać woda. Stosowane są więc kotwy stalowe ocynkowane. Lepsze warunki izolacyjne uzyska się jeśli między mury z cegły wsypiemy żużel. Ściany szczelinowe mają niższą wytrzymałość niż ściany pełne o tej samej grubości. Stosowane są w budynkach do dwóch kondygnacji lub dwie ostatnie kondygnacje. W ścianach tych nie wolno wykonywać żadnych bruzd.

Ściany warstwowe: ze względu na niebezpieczeństwo kondensacji pary wodnej w materiale ocieplającym należy zawsze umieszczać warstwy ocieplające na zewnętrznej stronie ściany.

Ściany z pustaków: najpopularniejsze są dziurawki podwójne 25*12*14 lub poczwórne 25*25*14. Aby uniknąć przenikania zimna przez spoiny poziome, stosuje się pustaki o bardziej skomplikowanych kształtach, w których spoina ta jest przerwana przez wgłębianie ułatwiające jednocześnie uchwycenie go.

25. Sposoby wiązania elementów drobnowymiarowych w ścianach murowych.

Wiązanie elementów w konstrukcjach murowych ma na celu równomierny rozkład naprężeń w murze, wpływa na wytrzymałość konstrukcji i zapobiega odkształceniom. Z warunków statycznych pracy konstrukcji murowych wynikają zasady wiązania: a) elementy w murze układać prostopadle do obciążeń tj. na płask, b) spoiny pionowe jednej warstwy powinny przykrywać się pełnymi powierzchniami, c) warstwy muru należy układać ściśle w poziomie.

1. Wiązanie pospolite (blokowe, kowadełkowe)

2. Wiązanie krzyżykowe (weneckie)

3. Wiązanie polskie

4. Wiązanie wielorzędowe (amerykańskie)

26. ściany budynków. Wymagania techniczne. Zasady konstruowania.

Grubości ścian ceglanych. Przy ustaleniu grubości ścian w najwyższych kondygnacjach należy kierować się względami izolacji cieplnej, dźwiękowej, przeciwogniowymi i konstrukcyjnymi. Grubości ścian niższych kondygnacji określa się na podstawie określenia statycznego. Maksymalne wartości współczynnika k dla ścian zewnętrznych w budynkach przeznaczonych na długotrwałe przebywanie ludzi w ciągu doby, ustalone są dla stref klimatycznych.

Najmniejsza grubość ściany zewnętrznej poddasza i muru ogniowego wynosi 1 cegłę. Również grubość ścian wewnętrznych klatki schodowej, gdy klatka jest ogrzewana wynosi 1 cegłę, a gdy nie jest ogrzewana wynosi 1 i 1/2 cegły. Analogicznie obliczenia dla budynku o ścianach nośnych z cegły kratówki potwierdzają możliwości wykonania ich o grubości 25 cm. Obliczenia wykazują bowiem, że przy użyciu tej cegły marki 150 o ciężarze objętościowym 1,2T/m³ ciężar muru jest o 35% mniejszy od muru z cegły pełnej. Powstają stąd możliwości wykonywania cieńszych ścian, oszczędność robocizny i transportu.

Zasady projektowania ścian z elementów drobnowymiarowych. Budynki mieszkalne są projektowane przy zachowaniu koordynacji wymiarowej zarówno w poziomie jak i w pionie. Przy wznoszeniu budynków sposobem tradycyjnym z drobnych elementów ściennych i stropowych wymiarowanych modularnie wykorzystuje się istniejące elementy modularne albo tworzy się nowe typy drobnych elementów modularnych ścian i stropów. W fazie projektu wstępnego przy ustaleniu wymiarów przewiduje się użycie takich elementów ściennych i stropowych, aby można było uzyskać przede wszystkim modularne grubości ścian wewnętrznych, ewentualnie zewnętrznych. Elementy stropowe drobne powinny mieć wymiary modularne lub modularne wymiary zestawcze zespołu podstawowego. Stosowana siatka modularna wyznacza położenie większych elementów i zespołów elementów, natomiast małe elementy dostosowane do modułu podstawowego (M), będą również spełniać warunek koordynacji według modułu projektowego (MP). Projekt techniczny przewiduje umieszczenie elementów i zespołów w przestrzeni modularnej ze szczegółowym ustaleniem osi modularnych modułu projektowego (MP), jak również podstawowego(M) zarówno w poziomie dla ścian zewnętrznych i wewnętrznych, jak i w pionie w odniesieniu do poziomu stropu. W rysunkach roboczych detali w zależności od wielkości stosuje się, albo przyjęty w projekcie moduł projektowy (M) na podstawie modułu podstawowego dla określenia wzajemnej koordynacji siatek, albo na odwrót, przyjmuje się moduł podstawowy i koordynuje się go z siatką modułu projektowego. Zależy to od zastosowania skali wielkości elementu. Przy ustaleniu rozstawów osiowych konstrukcji i ścian nośnych w poziomie i pionie należy mieć na uwadze wymiary uprzywilejowane zalecane uchwałami Rady Ministrów (nr 285 i 507 z 1959r. ) Wymiary te dla budownictwa gospodarki miejskiej wynoszą odpowiednio w cm: 210, 240, 270, 300, 330, 360, 390, 450, 510, 570, 600, 750, 900, 1050, 1200, 1500, 1800, 2400, 3000. Wymiary pomieszczeń i budynków projektowanych na siatce modularnej (moduł budowlany M.=10cm)

według obowiązujących przepisów trudno jest uzgodnić z wymiarami cegły, która nie ma wymiaru modularnego, a poza tym ma dość znaczne odchyłki od wymiarów znormalizowanych. Z tych powodów przy projektowaniu konstrukcji z cegły jedynie otwory powinny mieć wymiary między osiami spoin równe n⋅M., z wyłączeniem skrajnych spoin n⋅M-s , łącznie ze skrajnymi spoinami n⋅M+s, gdzie s jest grubością spoiny, a n liczbą całkowitą. Osiągnąć to można za pomocą przycięcia cegły jeżeli zajdzie potrzeba. Formy planu odbiegające od prostokątnych pozwalają na odstępstwa od wymiarowania według modułu M.

27. Konstrukcje murowe wg. PN- 87/B-03002

Wytrzymałość i sprężystość muru. Wytrzymałość muru jest zależna od wytrzymałości cegły, rodzaju zaprawy, grubości spoin, jakości wykonania i w pewnym stopniu od rodzaju wiązania. W murach bardziej smukłych, w których możliwe są wyboczenia, wytrzymałość zależy ponadto od stosunku wysokości do grubości i od usztywnień poprzecznych. Wytrzymałość muru jest funkcją złożoną, gdzie poszczególne zmienne mogą się zmieniać w sposób dowolny, trudny do uchwycenia. W miarę zwiększającego się obciążenia ściskającego mury, pojawiają się w oddzielnych cegłach początkowo mało dostrzegalne pęknięcia rozwijające się przede wszystkim z pęknięć włoskowatych, jakie były w cegłach jeszcze przed ułożeniem w murze. Następuje wówczas I faza zniszczenia. Zachodzi ona w murze na zaprawie wapiennej przy naprężeniu równym (0,4-0,6)R, w murze na zaprawie cementowo-wapiennej przy (0,5-0,7)R, a w murze na zaprawie cementowej przy (0,6-0,8)R, gdzie R jest wytrzymałością muru na ściskanie. Jeżeli pęknięcia I fazy nie będą zauważalne lub jeśli się je zlekceważy, to przy wzrastającym obciążeniu powodującym naprężenia równe (0,8-0,9)R nastąpi II faza zniszczenia, które charakteryzuje pojawienie się nieprzerwanych pęknięć na wysokości kilkunastu warstw cegieł. Po osiągnięciu fazy II, nawet bez przyrostu obciążenia następuje powiększenie rys. W tej fazie stan muru staje się groźny. Katastrofa może nastąpić bez zwiększenia obciążenia. Następna III faza zniszczenia występuje przy obciążeniu równym wytrzymałości muru, gdy poszczególne słupki lub bryły ukośne oddzielają się od muru tracąc stateczność i odpadają. Wytrzymałość normową muru na ściskanie określa się według wzoru:

R_nc=[(100+R_c)/(100+αR_c)]β{[(R_z/R_c)+a]/[( R_z/R_c)+b]}R_c

R_c- wytrzymałość na ściskanie cegły

R_z- wytrzymałość zaprawy na ściskanie po 28 dniach

α, β, a, b- współczynniki zależne od materiału murowanych elementów i od wysokości warstw

Można również przyjąć wartości wytrzymałości normowych na ściskanie murów z cegły według PN zależnie od rodzaju materiału, klasy cegły i marki zaprawy. Na rozciągania i ściskanie przyjmuje się wartości z tablic przy założeniu, że badany przekrój przebiega przez spoiny, bądź przez spoiny i cegły (miarodajna jest wytrzymałość mniejsza).

Współczynnik sprężystości E_m=E_o[1-(δ/1,1R_nc)]

E_o- początkowy współczynnik sprężystości (E_o=a_sR_nc)

δ- naprężenie ściskające panujące w murze

a_s- cecha sprężystości zależna od rodzaju muru: waha się od 300 do 1600

28. Charakterystyczne i obliczeniowe parametry murów, współczynniki odkształcalności muru.

Element murowy to element przeznaczony do ręcznego układania (cegły, bloczki, itp.). Wytrzymałość średnią elementu muru oblicz się jako średnią wyrażoną według obowiązujących norm przedmiotowych. Wytrzymałość charakterystyczna muru przyjmowana jest przy sprawdzeniu stanu granicznego użytkowania konstrukcji. Wytrzymałość obliczeniowa przyjmowana jest przy sprawdzeniu stanu granicznego nośności konstrukcji. Wytrzymałość obliczeniową przyjmuje się przez podzielenie wytrzymałości charakterystycznej przez współczynnik materiałowy γ_m. Jest on częściowym współczynnikiem bezpieczeństwa uwzględniającym wytrzymałość muru mniejszą od wytrzymałości charakterystycznej. Współczynnik korekcyjny m_m jest to iloczyn składowych korekcyjnych. Współczynnik m. zmniejszający wytrzymałość charakterystyczną lub obliczeniową ze względu na specyficzne elementy konstrukcji oraz warunki eksploatacji. Współczynnik sprężystości muru niezbrojonego oblicza się ze wzoru: E_m=α_mH R_mk

α_m.- cecha sprężystości muru

H - 1,3 dla murów z cegieł ceramicznych, wapienno-piaskowych, z betonu komórkowego, bloczków drążonych, kamieni naturalnych, dla pozostałych H=1,5

R_mk- wytrzymałość charakterystyczna muru niezbrojonego na ściskanie

Współczynnik odkształcalności termicznej α_t (według normy). Współczynnik pełzania ϕ_p. (według normy).

29. Zasady projektowania murów, zasady obliczeń statycznych.

Wytrzymałość muru jest zależna od wytrzymałości cegły, rodzaju zaprawy, grubości spoin, jakości wykonania i w pewnym stopniu od rodzaju wiązania. Obliczenie konstrukcji należy obliczyć metodą stanów granicznych. Mur traktuje się jako wykonany z jednego materiału (wyjątek zginanie). W przypadku murów wielowarstwowych do obliczania przyjmuje się mur o przekroju sprowadzonym do warstwy o największej wytrzymałości. W przypadku zginania przyjmuje się przekrój rzeczywisty i rzeczywistą wytrzymałość muru na rozciąganie.

Współczynnik sprężystości muru niezbrojonego oblicza się ze wzoru: E_m=α_mH R_mk

α_m.- cecha sprężystości muru

H - 1,3 dla murów z cegieł ceramicznych, wapienno-piaskowych, z betonu komórkowego, bloczków drążonych, kamieni naturalnych, dla pozostałych H=1,5

R_mk- wytrzymałość charakterystyczna muru niezbrojonego na ściskanie

Nośność muru na zginanie przy mimośrodzie e_o> 0,9y sprawdzamy z warunku M≤w R_mz

w- wskaźnik wytrzymałości

R_mz- wytrzymałość obliczeniowa muru niezbrojonego lub zbrojonego na zginanie

M. - moment zginający

Nośność muru przy zginaniu : początkowy mimośród przyłożenia siły N- podłużnej: e₀= e_s+ e_n ( e_s - mimośród z obliczeń statycznych, e_n - mimośród niezamierzony e_n= h/300 h≥10mm). W przypadkach smukłości obliczeniowej l₀/l>21

a) w układach o węzłach nie przesuwnych:

• gdy wykres momentów jest prostoliniowy e_s=(0,6M₁+0,4M₂)/N e_s≥0,4M₁/N

M₁ i M₂ - momenty zginające na końcach elementów |M₁|≥|M₂|

• gdy wykres momentów jest krzywoliniowy; e_s=|M₃/N|

• b) nośność przekrojów przy podporowych obciążonych momentami M₁ i M₂ sprawdzamy bez uwzględnienia smukłości (układy o więzach przesuwnych e_s|M/N|

M. - moment maksymalny na długości elementu

Wysokość obliczeniowa muru l₀=ψ_nψ_νl

l - wysokość kondygnacji (odległość między podporami muru)

ψ_n - współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia wzdłuż krawędzi poziomych (ψ_n=1-2)

ψ_ν - współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia wzdłuż krawędzi pionowych (ψ_ν=1,0 nieusztywnione, ψ_ν = 0,4 - 1 usztywnione jednostronnie, ψ_ν =0,1 - 0,5 usztywnione dwustronnie)

Miejsca przyłożenia sił.

N < R_mF_mϕ

F_m -szerokość muru x długość muru

ϕ - współczynnik wpływu smukłości, cech sprężystych i długotrwałości ciążenia

R_m = R_mkm_m1/γ_mγ_m1 ,

m_m1- współczynnik korekcyjny

R_mk- wytrzymałość charakterystyczna muru na ściskanie

m_m1- współczynnik korekcyjny

γ_m.- współczynnik materiałowy

30. Sprawdzenie nośności elementów konstrukcji na zginanie.

Nośność na zginanie konstrukcji obciążonej prostopadle do jej płaszczyzny lub ścinanej przy e₀>0,9y (e₀- mimośród początkowy; minimalna odległość od środka ciężkości strefy dociskanej do krawędzi tej strefy), sprawdzamy z warunku M≤w R_{m ,} gdzie w- wskaźnik wytrzymałości przekroju poprzecznego muru obliczamy jak dla materiału liniowo-sprężystego [cm³]

R_m- wytrzymałość obliczeniowa muru niezbrojonego lub zbrojonego na zginanie

M. - moment zginający

Wytrzymałość obliczeniowa jest przyjmowana przy sprawdzeniu stanu granicznego nośności.

31. Sprawdzenie nośności murów ściskanych.

Wytrzymałość muru jest zależna od wytrzymałości cegły, rodzaju zaprawy, grubości spoin, jakości wykonania i w pewnym stopniu od rodzaju wiązania. Obliczenie konstrukcji należy obliczyć metodą stanów granicznych. Mur traktuje się jako wykonany z jednego materiału (wyjątek zginanie). W przypadku murów wielowarstwowych do obliczania przyjmuje się mur o przekroju sprowadzonym do warstwy o największej wytrzymałości. W przypadku zginania przyjmuje się przekrój rzeczywisty i rzeczywistą wytrzymałość muru na rozciąganie.

Współczynnik sprężystości muru niezbrojonego oblicza się ze wzoru: E_m=α_mH R_mk

α_m.- cecha sprężystości muru

H - 1,3 dla murów z cegieł ceramicznych, wapienno-piaskowych, z betonu komórkowego, bloczków drążonych, kamieni naturalnych, dla pozostałych H=1,5

R_mk- wytrzymałość charakterystyczna muru niezbrojonego na ściskanie

Nośność muru na zginanie przy mimośrodzie e_o> 0,9y sprawdzamy z warunku M≤w R_mz

w- wskaźnik wytrzymałości

R_mz- wytrzymałość obliczeniowa muru niezbrojonego lub zbrojonego na zginanie

M. - moment zginający

Nośność muru przy zginaniu : początkowy mimośród przyłożenia siły N- podłużnej: e₀= e_s+ e_n ( e_s - mimośród z obliczeń statycznych, e_n - mimośród niezamierzony e_n= h/300 h≥10mm). W przypadkach smukłości obliczeniowej l₀/l>21

a) w układach o węzłach nie przesuwnych:

• gdy wykres momentów jest prostoliniowy e_s=(0,6M₁+0,4M₂)/N e_s≥0,4M₁/N

M₁ i M₂ - momenty zginające na końcach elementów |M₁|≥|M₂|

• gdy wykres momentów jest krzywoliniowy; e_s=|M₃/N|

b) nośność przekrojów przy podporowych obciążonych momentami M₁ i M₂ sprawdzamy bez uwzględnienia smukłości (układy o więzach przesuwnych e_s|M/N|

M. - moment maksymalny na długości elementu

Wysokość obliczeniowa muru l₀=ψ_nψ_νl

l - wysokość kondygnacji (odległość między podporami muru)

ψ_n - współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia wzdłuż krawędzi poziomych (ψ_n=1-2)

ψ_ν - współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia wzdłuż krawędzi pionowych (ψ_ν=1,0 nieusztywnione, ψ_ν = 0,4 - 1 usztywnione jednostronnie, ψ_ν =0,1 - 0,5 usztywnione dwustronnie)

Miejsca przyłożenia sił.

N ≤R_mF_mϕ

F_m -szerokość muru x długość muru (powierzchnia ściskana)

ϕ - współczynnik wpływu smukłości, cech sprężystych i długotrwałości ciążenia

R_m = R_mkm_m1/γ_mγ_m1 ,

m_m1- współczynnik korekcyjny

R_mk- wytrzymałość charakterystyczna muru na ściskanie

m_m1- współczynnik korekcyjny

γ_m.- współczynnik materiałowy

---