mit o Syzyfie
BOHATER
Syzyf - władca Koryntu: Jako król dobrze spełniał swe obowiązki - jego państwo było bogate, a ludziom żyło się tam dostatnio i wygodnie. Syzyf był bardzo szczęśliwy. Ten ulubieniec bogów urodził się, jak mawiali Grecy, pod szczęśliwą gwiazdą. Był częstym gościem na Olimpie, cieszył się przyjaźnią największych spośród bogów, a nektar i ambrozja utrzymywały go w dobrym zdrowiu. Niestety, Syzyf miał właściwą wielu ludziom, a bardzo irytującą olimpijczyków wadę - plotkarstwo. Był wielkim gadułą. Nie umiał niczego utrzymać w tajemnicy, był niedyskretny. W potrzebie Syzyf umiał się zdobyć na pomysłowość i odwagę. Umiał przechytrzyć samego Tanatosa. Nie zawsze był uczciwy. Nie tylko wyjawiał drobne tajemnice bogów, ale także wykradał nektar i ambrozję. I właśnie za te wady Syzyf poniósł karę.
Choć Syzyf uwięził Tanatosa dla własnej korzyści, przysłużył się całej ludzkości. Zwyciężył śmierć. Dzięki niemu ludzie przestali umierać i chorować, a co najważniejsze, nie musieli już bać się śmierci. To Syzyf sprawił, że na świecie zagościły zdrowie, życie i szczęście, a o tym marzymy wszyscy.
Syzyf znalazł się w podziemiach Hadesu. Musiał tam wytaczać na szczyt góry olbrzymi głaz. Tuż przed wierzchołkiem kamień spadał z powrotem w dół. W ten sposób praca Syzyfa nigdy nie miała końca.
PLAN WYDARZEŃ
Syzyf władcą Koryntu.
Szczęśliwe lata panowania.
Przyjaźń z bogami:
uczestnictwo w ucztach na Olimpie,
spożywanie ambrozji i picie nektaru - wieczna młodość,
łaski bogów.
Wada Syzyfa - plotkarstwo.
Gniew bogów.
Podstęp Syzyfa - uwięzienie bożka śmierci, Tanatosa.
Wieczne życie na ziemi.
Tanatos uwolniony - „tchnienie śmierci”.
Syzyfowa praca.
STRESZCZENIE
Syzyf był królem pięknego i potężnego Koryntu. Cieszył się sympatią bogów, którzy zapraszali go na Olimp, by z nimi ucztował, pił nektar, który chronił go przed chorobami i starością. Niestety, zgubiła go skłonność do plotkowania i własna pycha. Wyjawiał śmiertelnikom tajemnice bogów, wykradał też ambrozję i częstował nią swoich gości. Olimpijczycy wybaczali ulubieńcowi złe postępowanie, ale gdy zdradził ważną tajemnicę, stracili cierpliwość. Syzyf został skazany na śmierć. Był jednak bardzo przebiegły, nakazał żonie, by nie pogrzebała ciała i nie włożyła mu do ust świętego obola. Dusza króla błąkała się po Hadesie, głośno się skarżąc na postępek bezbożnej żony. Gdy zaś bogowie pozwolili Syzyfowi wrócić na ziemię i nakłonić żonę do sprawienia godnego pochówku, uwięził boga śmierci Tanatosa w lochach. Biesiadował ze swymi gośćmi, ciesząc się tym, że przechytrzył bogów.
Wkrótce jednak Hermes uwolnił więźnia i obaj zabrali Syzyfa do Tartaru. Został surowo ukarany. Musiał toczyć na górę ogromny głaz, który tuż przed szczytem spadał na dół. Nadaremny wysiłek grzesznika miał trwać wiecznie.
PROBLEMATYKA
Mityczny król Syzyf stał się symbolem; od jego imienia utworzono zwrot syzyfowa praca. Oznacza on bezskuteczny i bezcelowy wysiłek, który nie ma końca i nie przynosi rezultatów. Wyrazy bliskoznaczne: bezskuteczna, bezcelowa, daremna, niekończąca się, bez efektu, bezowocna, niepotrzebna, zbyteczna, nieprzydatna.
Tytuł powieści Stefana Żeromskiego Syzyfowe prace stanowi literacką aluzję do antycznego mitu.