Pytania egzaminacyjne z prawa wykroczeń 2012/2013. Termin „0”.

1.Pojęcie wykroczenia i jego funkcjonowanie w innych systemach prawnych.

Wykroczenie (ART.1) – czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 zł lub nagany.

Sprawca czynu zabronionego nie popełnia wykroczenia, jeżeli czyn jest niezawiniony

Odpowiedzialności za wykroczenie odpowiada każdy, kto ukończył 17 rok życia. Odpowiedzialności podlegają czyny popełnione na terytorium RP, statku wodnym lub powietrznym, Odpowiedzialności podlega działanie umyślne lub nieumyślne, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za działanie umyślne.

W przypadkach określonych przez ustawodawcę karze za wykroczenie podlega również usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo w popełnieniu wykroczenia (w przypadku podżegania oraz pomocnictwa dodatkowo wymagalne jest popełnienie przez sprawcę czynu zabronionego).

2.Pojęcie wykroczenia i jego struktura.

Pojęcie wykroczenie - to czyn wypełniający znamiona zachowania zabronionego przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, pod groźbą przynajmniej jednej z kar wymienionych w art. 1 par. 1 KW, a przy tym czyn ten wykazuje społeczną szkodliwość, a jego sprawcy można przypisać winę.

Wykroczeniem może być tylko czyn człowieka, tj. zachowanie zależne od jego woli.

Wykroczeniem jest tylko czyn zawiniony.

Struktura wykroczenia – to takie elementy jak:

- element formalny – czyn zabroniony przez ustawę – element ten spełnia funkcję gwarancyjną

-element materialny – czyn społecznie szkodliwy – element ten odwołuje się do treści społecznej czynu, udziela odp. na pyt. Dlaczego określone zachowanie zostało zabronione

-bezprawność – naruszenie nakazu lub zakazu zawartego w prawie

- wina

-czyn– oznaczenie podmiotu

3.Zasady odpowiedzialności za wykroczenia.

Art. 1. § 1. Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5 000 złotych lub nagany.

§ 2. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

4.Czas i miejsce popełnienia wykroczenia.

Obowiązuje zasada „Nie ma wykroczenia bez ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa”.

- wykroczenie popełnia się w czasie działania lub zaniechania działania sprawcy

- gdy zmieniają się przepisy to stosujemy tą ustawę która jest względniejsza dla sprawcy (generalnie stosujemy nową).

- miejsce, w którym sprawca działał lub zaniechał działania albo nastąpił skutek lub skutek miał nastąpić wg zamiaru.

5.Zasada terytorialności w prawie wykroczeń.

Zasada terytorialności, Polskiemu PW podlegają:

wszyscy sprawcy wykroczeń, którzy popełnili wykroczenie na terytorium RP, jak też na polskim statku wodnym lub powietrznym (wody morskie wewnętrzne i terytorialne 12 mil linii brzegowej) oraz słup powietrza wyznaczony do wysokości wyznaczonej lotami kosmicznymi i odpowiednio w głąb ziemi. Obywatelstwo sprawcy nie ma znaczenia.

6.Rozwój polskiego prawa wykroczeń.

*W okresie międzywojennym obowiązywało prawo zaborcze austriackie, niemieckie, rosyjskie.

*Po odzyskaniu niepodległości przyjęto model administracyjno-karny, ustanowiono uprawnienia w tym zakresie dla komisarzy ludowych (później starostów) na terenie powiatu.

Powiatowa władza adm. uzyskała prawo orzekania w sprawach o wykroczenia.

Podjęto działania o przygotowanie Konstytucji dla państwa polskiego. Ostatecznie Konstytucja Marcowa z 1921 r . przyjęła zasadę prawa obywatela do sądu. Z tej zasady wynikało prawo kontroli sądowej do orzeczeń władzy administracyjnej. Wykroczenia znajdują się obok pojęcia przestępstwa.

Lipca 1932 r. wychodzi rozporządzenie Prezydenta „Prawo o wykroczeniach” – uregulowanie prawa wykroczeń – pierwsza ustawa.

W 1951 r. do orzekania w zakresie wykroczeń zostały powołane kolegia karno-administracyjne przy organach terenowej władzy administracyjnej. Miały charakter społeczny. Regulowała to ustawa z dnia 15 grudnia 1951 r. o orzecznictwie karno-administracyjnym – kolegia do spraw wykroczeń.

17 czerwca 1966 r. ustawą dokonano przekazania niektórych drobnych przestępstw do orzecznictwa karno-administracyjnego.

20 maja 1971 r. nastąpiła kodyfikacja prawa wykroczeń. W trzech ustawach wprowadzono:

*Kodeks wykroczeń

*Kodeks postepowania w sprawach o wykroczenia

*Ustawa o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń

1990 r. – kolegia do spraw wykroczeń zostały usytuowane przy sądach rejonowych.

Zmiana kodyfikacji prawa karnego w 1997 r. dokonano zmian pojęciowych i rzeczowych w zakresie materialnego prawa wykroczeń i procesowego prawa wykroczeń. W konstytucji zawarto przepis, który stanowił, że kolegia mają funkcjonować jeszcze przez 4 lata.

W 2001 r. sprawy z kolegiów ds. wykroczeń przejęły sądy.

7.Modele prawa wykroczeń.

Model sądowy francuski.

Ukształtowany pod wpływem rewolucji francuskiej: przestępstwo to zbrodnie, występki i wykroczenia (wykroczenie nie ma podziału).

Model administracyjny (Austriacki).

Dwie kategorie wykroczeń:

*Wykroczenia kryminalne – poważniejsze ; wykroczenia o charakterze ogólno-kryminalnym znajdujące się w KK były poddane orzecznictwu sądowemu.

*Wykroczenia administracyjne – tylko w części zamieszczane w KK, podlegały orzecznictwu organów administracji.

Przyjęto ze wykroczenia naruszają porządek administracyjny, godzą w funkcjonowanie administracji i ona ma uprawnienia do odpowiednich działań przeciwko tym naruszeniom porządku publicznego.

Model Mieszany (Pruski )

Przyjął się w państwie pruskim a następnie w Rzeszy Niemieckiej.

(w Niemczech – występuje kategoria wykroczeń porządkowych).

System ten, przyjął zasadę, że w sprawach o wykroczenia orzekają sądy, lecz zastępczo(posiłkowo) organy administracyjne do tego upoważnione.

8.Wymień źródła prawa wykroczeń.

Kodeks wykroczeń z 20 maja 1971r. z późniejszymi zmianami

Rozporządzenie Rady Ministrów, ministra

Przepisy porządkowe z upoważnienia ustawy

Możliwe historyczne źródła prawa pod postacią zwyczaju, orzecznictwa (mogą wpływać na kształt stanowionego prawa, lecz nie mogą być samodzielnym źródłem prawa).

9.Wymień zasady stosowania materialnego prawa wykroczeń.

1)„Nullum crimen sine lege” – ,,nie ma wykroczenia bez ustawy”

Wykroczenie jest to czyn zabroniony przez ustawę w momencie jego popełnienia. Podciąga się do odpowiedzialności za sytuacje wyraźnie przewidziane w tej ustawie

2)nie ma kary bez przepisu ustawy – za wykroczenia można stosować tylko karę przewidzianą w KW. Cztery rodzaje kar: - areszt, - ograniczenie wolności, - grzywna do 5 tys. zł., - nagana.

3) stosowanie ustawy aktualnie obowiązującej chyba, że przepisy poprzednie są dla sprawcy względniejsze.

Jeśli ustaw jest kilka, też bierze się pod uwagę tę względniejszą dla sprawcy, nie można część z jednej a część z drugiej.

10.Wskaż podstawowe różnice pomiędzy wykroczeniem i przestępstwem

Przestępstwa i wykroczenia są czynami społecznie szkodliwymi.

Różnica o charakterze merytorycznym – kryterium stopnia społecznej szkodliwości czynu

- wykroczenie to czyn społecznie szkodliwy w stopniu znikomym

- przestępstwo wykazuje wyższy poziom społecznej szkodliwości czynu

Różnica o charakterze formalnym – intensywność karania

- kary za wykroczenia: k. aresztu, k. ograniczenia wolności, k. grzywny i nagana

- kary za przestępstwa: k. pozbawienia wolności, k. pozbawienia wolności, k grzywny

Kary za przestępstwa są większe.

- dolna granica kary za przestępstwo, to górna granica kar za wykroczenia.

11.Pojęcie prawa wykroczeń, jego funkcje i miejsce w systemie obowiązującego prawa.

Prawo wykroczeń - zespół norm prawnych regulujących zwalczanie naruszeń porządku prawnego (wykroczeń) za pomocą przewidzianych w tych normach kar i innych środków oddziaływania.

Inaczej można stwierdzić, że określa czyny stanowiące wykroczenia oraz formułuje zasady odpowiedzialności za nie, a także określa kary przewidziane za wykroczenia i reguły ich orzekania.

Prawo wykroczeń traktowane jest jako oddzielna gałąź prawa.

Jest skodyfikowane: kodeks wykroczeń, kodeks postępowania w sprawie wykroczeń.

Funkcje prawa wykroczeń:

a)Funkcja ochronna - chroni społeczeństwo przed zrachowaniami szkodliwymi społecznie i naruszającymi porządek prawny, a nie będącymi przestępstwami;

b)Funkcja prewencyjna - kształtuje świadomość społeczną co do przestrzegania porządku prawnego i zasad współżycia społecznego;

c)Funkcja gwarancyjna - powinna gwarantować, że osoba postępuje zgodnie z zasadami prawa nie poniesie konsekwencji;

d)Funkcja kompensacyjna - wynagradza osobie pokrzywdzonej dolegliwości wyrządzonej wykroczeniem np. obowiązek naprawienia szkody

12.Wina w prawie wykroczeń.

Wina – to możliwość postawienia zarzutu sprawcy za dokonanie naruszania normy prawnej, mimo że mógł zachować się zgodnie z normą.

Wina umyślna – ktoś kto ma zamiar popełnienia wykroczenia

a)zamiar bezpośredni – działa taka osoba, która chce popełnić wykroczenie i do tego zmierza.

b)zamiar ewentualny – działa ten, kto godzi się na popełnienie wykroczenia, osoba uświadamia sobie skutek popełnienia wykroczenia, ale godzi się na ten skutek, czyn .

Wina nieumyślna – polega na naruszeniu pewnych regół

a)forma winy – lekkomyślność – polega na tym, że sprawca ma świadomość wykroczenia, skutku, ale przypuszcza, że nie popełni tego czynu, nie godzi się na popełnienie wykroczenia.

b)Forma winy – niedbalstwo – sprawca nie uświadamia sobie czynu zabronionego, nie przewiduje popełnienia czynu zabronionego mimo, że powinien był.

13.Błąd w prawie wykroczeń.

Błąd – różnica pomiędzy rzeczywistością a odbiciem tej rzeczywistości w świadomości sprawcy.

Dwa rodzaje błędu:

1)błąd co do karalności popełnionego czynu zabronionego, odpowiedzialność sprawcy wyłączona, nieumyślność usprawiedliwiona (np. nie mógł zapoznać się z przepisem)

2) błąd co do okoliczności stanowiących znamię czynu zabronionego, on wyłącza odpowiedzialność za wykroczenie popełnione umyślnie, ale wtedy odpowiada się za nieumyślne.(np. paser nie wie, że rzecz pochodzi z kradzieży ale na podstawie okoliczności towarzyszących transakcji kupna powinien domyśleć się, przypuszczać, że rzecz pochodzi z kradzieży i ponosi odpowiedzialność za wykroczenie popełnione nieumyślnie.

14.Rozwój prawa wykroczeń w Polsce i na świecie.

15.Przedmiot i strona przedmiotowa wykroczenia.

Przedmiot wykroczenia – wykroczenie zawsze skierowane jest przeciwko jakiemuś dobru, przedmiot wykroczenia to to dobro, a przedmiotem ochrony zespołu przepisów zawartych w poszczególnych rozdziałach KW są dobra zbliżone do siebie, lub tego samego rodzaju np. mienie, porządek publiczny, bezpieczeństwo w komunikacji, interesy konsumentów).

Stąd wyróżniamy:

- rodzajowy przedmiot ochrony lub zamachu – jest syntezą norm, które chronią analogiczne dobra pod względem rodzajowym.

- indywidualny przedmiot ochrony lub zamachu – stanowi dobro, które jest przedmiotem ochrony danego przepisu lub na które jest skierowany konkretny zamach. Rzecz jasna, że indywidualne przedmioty ochrony mieszczą się zawsze w ramach określonego przedmiotu rodzajowego.

Strona przedmiotowa wykroczenia – określa znamiona zewnętrznego

a) zachowania sprawcy,

b) jego skutek

c) okoliczności.

16.Podmiot wykroczenia i podmiotowa strona wykroczenia.

Podmiot wykroczenia: zgodnie z zasadą winy, wyrażoną w art. 1 § 2,

-podmiotem wykroczenia może być tylko człowiek,

-zdolny do ponoszenia winy za swój czyn,

-który osiągnął wiek odpowiedzialności (17 lat) (z wyjątkiem 12 przypadków, gdy popełnia czyn karalny, a nie wykroczenie)

-był poczytalny w czasie popełniania czynu zabronionego

Strona podmiotowa – wiąże się z problematyką winy. O ile strona przedmiotowa dotyczyła zewnętrznego zachowania się sprawcy, to w ramach strony podmiotowej rozpatrujemy sferę wewnętrzną w której istotny jest proces psychiczny warunkujący zachowanie się sprawcy.

Stąd też podział wykroczeń na:

wykroczenia umyślne i wykroczenia nieumyślne

Winą, zatem jest tylko zarzucany stosunek sprawcy do realizacji znamion czynu zabronionego, którego naganność wynika z normy prawnej w sytuacji, gdy sprawca powinien i mógł tej normy przestrzegać (stąd wyłącza winę: nieletniość, niepoczytalność, działanie w warunkach wyższej konieczności i błąd)

17.Wymień okoliczności wyłączające winę.

NIELETNIOŚĆ

Odpowiedzialność człowieka za wykroczenie rozpoczyna się w wieku 17 lat. Ustawa o post. w sprawach nieletnich mówi ze nieletni sprawcy czynów wykroczeniowych podlegają wyłącznie zasadom tej ustawy mogą to być np. środki wychowawcze. Są one liczne i odpowiednio zróżnicowanie.

Z powodu wykroczenia nie można orzekać najsurowszego środka ( zakładu poprawczego) ten jest tylko do przestępstw.

NIEPOCZYTALNOŚĆ

Niepoczytalną jest ta osoba, która bądź to z powodu choroby psychicznej bądź z powodu upośledzenia umysłowego, albo też z powodu innego zakłócenia czynności psychicznych nie mogła rozpoznać znaczenia czynu lub pokierować swoim postępowaniem.

BŁĄD

- błąd co do faktu

- błąd co do okoliczności stanowiących znamię czynu zabronionego

- błąd co do prawa – nieświadomość tego, ze czyn jest zabroniony karą ( np. gdy były liczne zmiany a kogoś nie było długo w kraju)

18.Omów znaczenie niepoczytalności i poczytalności ograniczonej dla odpowiedzialności za wykroczenie.

Kodeks wykroczeń rozróżnia dwie sytuacje:

Niepoczytalność - jako okoliczność całkowicie wyłączającą winę;

Poczytalność ograniczoną - jako okoliczność niewyłączającą winy, ale zezwalającą sądowi na odstąpienie od wymierzenia kary lub środka karnego.

Przyczyny niepoczytalności:, KW wymienia trzy przyczyny niepoczytalności:

*upośledzenie umysłowe

*chorobę psychiczną (np. schizofrenia, cyklofrenia),

*inne zakłócenia czynności psychicznych (np. skutki choroby zapalenia opon mózgowych, silne wzburzenie – afekt).

Na skutek powyższych schorzeń i uwarunkowań, sprawca wykroczenia nie może w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia (a więc np. nie zdaje sobie sprawy, że popełnia czyn zabroniony) lub pokierować swoim postępowaniem.

Przyczyny poczytalności ograniczonej

Poczytalność ograniczona pojawia się na skutek tych samych przyczyn co niepoczytalność (upośledzenie umysłowe, choroba psychiczna lub inne zakłócenie czynności psychicznych), natomiast o ile w przypadku niepoczytalności sprawca w ogóle nie może rozpoznać znaczenia swego czynu, w tym przypadku zdolność ta jest w znacznym stopniu ograniczona, ale nie wyłączona

19.Okoliczności uchylające bezprawność czynu.

Okoliczności uchylające bezprawność, czyli sprzeczność z normą prawa karnego, noszą nazwę kontratypów w przestępstwa. Do ujętych w k.k. kontratypów należą:

(Kontratyp –okoliczności uchylające bezprawność czynu)

1 Rodzaje kontratypów

a) Kodeksowe – określone w kodeksie karnym

obrona konieczna – art. 25 1 k.k.

stan wyższej konieczności – art. 26 1 k.k.

ryzyko związane z eksperymentem

b) Pozakodeksowe

zabiegi lecznicze

przerywanie ciąży w warunkach przewidzianych przez ustawę z 7-01-93r

karcenie nieletnich

ryzyko sportowe

zgoda pokrzywdzonego ( dysponenta dobrem)

b) Ustawowe – określone w ustawie

c) Pozaustawowe – określone poza ustawą

20.Obrona konieczna a stan wyższej konieczności w prawie wykroczeń.

OBRONA KONIECZNA + pomoc konieczna.

Prawo do obrony koniecznej ma ten kto spotkał się z bezpośrednim, bezprawnym i rzeczywistym zamachem na jakiekolwiek dobro chronione prawem. W ramach obrony koniecznej można więc chronić dobro własne, cudze albo publiczne (społeczne).

STAN WYŻSZEJ KONIECZNOŚCI, gdy pojawia się stan niebezpieczeństwa grożący jakiemuś dobru prawnie chronionemu i jeżeli tego niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć to wolno poświęcić cudze dobro w celu ratowania dobra zagrożonego. Można poświęcić dobro niższej wartości dla ratowania dobra wyższej wartości.

21.Podmiot i przedmiot wykroczenia.

Przedmiot wykroczenia – wykroczenie zawsze skierowane jest przeciwko jakiemuś dobru, przedmiot wykroczenia to to dobro, a przedmiotem ochrony zespołu przepisów zawartych w poszczególnych rozdziałach KW są dobra zbliżone do siebie, lub tego samego rodzaju np. mienie, porządek publiczny, bezpieczeństwo w komunikacji, interesy konsumentów).

Stąd wyróżniamy:

*rodzajowy przedmiot ochrony lub zamachu – jest syntezą norm, które chronią analogiczne dobra pod względem rodzajowym.

* indywidualny przedmiot ochrony lub zamachu – stanowi dobro, które jest przedmiotem ochrony danego przepisu lub na które jest skierowany konkretny zamach. Rzecz jasna, że indywidualne przedmioty ochrony mieszczą się zawsze w ramach określonego przedmiotu rodzajowego.

podmiot wykroczenia: zgodnie z zasadą winy, wyrażoną w art. 1 § 2,

Podmiotem wykroczenia może być tylko człowiek, zdolny do ponoszenia winy za swój czyn, który osiągnął wiek odpowiedzialności (17 lat) (z wyjątkiem 12 przypadków, gdy popełnia czyn karalny, a nie wykroczenie) i był poczytalny w czasie popełniania czynu zabronionego.

22.Wymień formy stadialne popełnienia wykroczenia i omów przygotowanie do wykroczenia.

Dokonanie – a więc zachowanie się człowieka, które już zaistniało, o którym możemy się wypowiedzieć w formie czasu przeszłego dokonanego. Dokonał czynu ten kto ten czyn zrealizował

Usiłowanie – ma miejsce gdy sprawca podjął czyn zmierzający ku dokonaniu, lecz nie dokonanie nie nastąpiło ( jest usiłowanie udolne i nieudolne) – karane jest tylko udolne gdy tworzy realne możliwość wykonania czynu zabronionego.

Przygotowanie – gdy pośrednio zmierza do popełnienia czynu zabronionego, tworząc warunki do jego dokonania w przyszłości.

Zamiar – sam zamiar nie jest karany.

Ustawa przewiduje wyłączenie karalności usiłowania, gdyby sprawca dobrowolnie odstąpił od czynu lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

23.Omów usiłowanie i odpowiedzialność za usiłowanie w prawie wykroczeń.

Usiłowanie – ma miejsce gdy sprawca podjął czyn zmierzający ku dokonaniu, lecz nie dokonanie nie nastąpiło ( jest usiłowanie udolne i nieudolne) – karane jest tylko udolne gdy tworzy realne możliwość wykonania czynu zabronionego.

Art. 11. § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

§ 2. Odpowiedzialność za usiłowanie zachodzi, gdy ustawa tak stanowi.

§ 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia.

§ 4. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od czynu lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

24.Wymień formy zjawiskowe popełnienia wykroczenia i wyjaśnij pojęcie podżegania do wykroczenia.

Formy zjawiskowe:

*najczęstsze: sprawstwo indywidualne (czyn sprawcy poprzez działanie lub zaniechanie)

*współsprawstwo: porozumienie sprawców nie wymagające jakiejś szczególnej formy, wynika z uzgodnienia podjętych czynności

*sprawstwo równoległe: dwie lub więcej osób dopuszcza się w tym samym miejscu i czasie, analogicznie, popełnia to samo wykroczenie.

*współuczestnictwo konieczne: dla bytu wykroczenia konieczna jest większa liczba osób (art. 50 zbiegowisko publiczne)

podżeganie - nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu (występuje tylko w zamiarze bezpośrednim)

25. Podżeganie i odpowiedzialność za podżeganie do wykroczenia.

Podżeganie - nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu.

Karę za podżeganie wymierza się w granicach przewidzianych dla sprawstwa.

Podżegacz odpowiada w granicach swojej umyślności niezależnie od odpowiedzialności sprawcy bezpośredniego. Ponosi on odpowiedzialność nawet wtedy, gdy sprawcy nie można przypisać winy (np. z powodu niepoczytalności, nieletniości).

Podżegacz nie odpowiada za eksces sprawcy. Oznacza to, że jeżeli sprawca uczyni więcej, niż to, do czego był podżegany, podżegacz nie ponosi za to odpowiedzialności, lecz nadal odpowiada tylko za to, do czego nakłaniał.

26.Wyjaśnij pojęcia; sprawstwo, współsprawstwo i pomocnictwo.

Sprawstwo – sprawcą jest osoba, która osobiście zrealizowała czyn zabroniony, w znaczeniu szerokim jest to też podżegacz i pomocnik.

W znaczeniu ścisłym sam realizuje czyn zabroniony w całości. Jest nim ten, kto wykonał personalnie wszystkie znamiona czynu zabronionego

Współsprawstwo – porozumienie działających sprawców, które oznacza więź psychiczną między nimi w zakresie realizowanego czynu. Porozumienie może być doraźne lub zrozumiałe ; realizują znamiona czynu zabronionego. Może być że wspólnie robią to samo, lub każdy Am określone zadania. Odpowiadają wspólnie za całość popełnionego czynu

Pomocnictwo – zachodzi gdy ktoś w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego swoim zachowaniem ułatwia jej popełnienie tego czynu, pomocnictwo psychiczne – udzielanie rad i informacji ; pomocnictwo fizyczne – np. dostarczanie materiałów lub narzędzi potrzebnych do popełnienia czynu zabronionego.

27.Przygotowanie i odpowiedzialność za przygotowanie do wykroczenia

Przygotowanie zachodzi wtedy, "gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności" mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania".

Przygotowanie jest działaniem celowym, które ma stworzyć warunki do podjęcia działań prowadzących bezpośrednio do dokonania zamierzonego przestępstwa.

Nie podlega karze za przygotowanie ten, kto dobrowolnie odstąpił od planowanego czynu

Przygotowanie może wystąpić w dwóch formach :

- w formie rzeczowej - polega na:

*nabyciu lub przysposobieniu środków do popełnienia przestępstwa, przez co należy rozumieć wejście w posiadanie takich środków (narzędzi) albo uzdatnienie do tego celu posiadanych przedmiotów

*może nastąpić w formie kupna, kradzieży, przeróbki posiadanych przedmiotów,

*zbieraniu informacji - wywiad przestępczy,

*sporządzenie planu działania.

Nie jest to jednak katalog zamknięty, bo w przygotowanie mogą wejść także inne czynności przydatne do popełnienia przestępstwa.

- w formie personalnej - polegające na wejściu w porozumienie z inną osobą lub osobami, którego treścią jest współdziałanie w popełnieniu przestępstwa. Jest to wspólne podejmowanie decyzji, podział ról a nie tylko ogólne uzgodnienie.

Przygotowanie do przestępstwa karalne jest tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi. Kodeks karny przewiduje karalność przygotowania do szczególnie ciężkich przestępstw : wszczęcia wojny napastniczej, ludobójstwa, zamachu stanu, zamachu na jednostkę sił zbrojnych, do przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, do dokumentów do fałszowania pieniędzy i papierów wartościowych a w wojskowości - do przestępstw dezercji i samouszkodzenia.

28.Wymień formy popełnienia wykroczeń.

Formy stadialne popełnienia wykroczenia

Dokonanie – a więc zachowanie się człowieka, które już zaistniało, o którym możemy się wypowiedzieć w formie czasu przeszłego dokonanego. Dokonał czynu ten kto ten czyn zrealizował

Usiłowanie – ma miejsce gdy sprawca podjął czyn zmierzający ku dokonaniu, lecz nie dokonanie nie nastąpiło ( jest usiłowanie udolne i nieudolne) – karane jest tylko udolne gdy tworzy realne możliwość wykonania czynu zabronionego.

Przygotowanie – gdy pośrednio zmierza do popełnienia czynu zabronionego, tworząc warunki do jego dokonania w przyszłości.

Zamiar – sam zamiar nie jest karany.

Ustawa przewiduje wyłączenie karalności usiłowania, gdyby sprawca dobrowolnie odstąpił od czynu lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

Formy zjawiskowe popełnienia przestępstwa:

Sprawstwo – sprawcą jest osoba która osobiście zrealizowała czyn zabroniony, w znaczeniu szerokim jest to też podżegacz i pomocnik. W znaczeniu ścisłym sam realizuje czyn zabroniony w całości. Jest nim ten kto wykonał personalnie wszystkie znamiona czynu zabronionego

Współsprawstwo – porozumienie działających sprawców, które oznacza więź psychiczną między nimi w zakresie realizowanego czynu. Porozumienie może być doraźne lub zrozumiałe ; realizują znamiona czynu zabronionego. Może być że wspólnie robią to samo, lub każdy Am określone zadania. Odpowiadają wspólnie za całość popełnionego czynu

Podżeganie – podżegaczem jest ten kto chce aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego ( wyraża swoją wolę aby drugi człowiek dokonał czynu zabronionego, polega na nakłanianiu , oddziaływanie na decyzję drugiej osoby

Pomocnictwo – zachodzi gdy ktoś w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego swoim zachowaniem ułatwia jej popełnienie tego czynu, pomocnictwo *psychiczne – udzielanie rad i informacji ; pomocnictwo fizyczne – np. dostarczanie materiałów lub narzędzi potrzebnych do popełnienia czynu zabronionego.

29.Okoliczności wyłączające odpowiedzialność.,

Okoliczności wyłączające odpowiedzialność karna to takie sytuacje, w których odpowiedzialność karna nie następuje, mimo, że mamy do czynienia z czynem naruszającym prawo karne. W związku z wystąpieniem tych okoliczności sprawca nie jest pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

Okoliczności wyłączające odpowiedzialność karna można podzielić na dwie grupy:

- okoliczności wyłączające winę

- okoliczności wyłączające bezprawność czynu.

Do okoliczności wyłączających winę zaliczamy:

*niepoczytalność,

*błąd co do faktu

*nieświadomość bezprawności czynu,

*rozkaz przełożonego.

Ta grupa okoliczności powoduje to, ¿e czyn pozostaje wprawdzie bezprawny, ale nie jest przestępstwem ze względu na brak winy. Wspomniano już - przy omawianiu elementów definicji przestępstwa, że czyn aby był przestępstwem musi być zawiniony. Art.1 § 3 KK stanowi: "nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Do okoliczności wyłączających bezprawność czynu zaliczamy:

*obrona konieczna,

*stan wyższej konieczności,

*działanie w ramach uprawnień lub obowiązków,

*zgoda pokrzywdzonego,

*czynności lecznicze,

*karcenie małoletnich,

*uprawianie sportu,

*uzasadnione ryzyko,

*ostateczna potrzeba,

*zwyczaj.

30.Omów jedność i wielość czynów wykroczenia.

Jedność czynów – jeden czyn może stanowić jedno przestępstwo/wykroczenie.

Wielość czynów nie zawsze oznacza wielość przestępstwa. Występują bowiem sytuacje, gdy między poszczególnymi czynami tego samego sprawcy zachodzi tak ścisły związek, iż możemy je potraktować jako jedno przestępstwo. Sytuacje te obejmujemy pojęciem prawnej jedności przestępstw (in. pozorny zbieg przestępstw)

Prawna jedność przestępstwa obejmuje:

1)Przestępstwa o wieloczynowo określonych znamionach- Szereg typów przestępstwa charakteryzuje wieloczynowe (częstotliwe) określenie znamion. Wówczas wielokrotność czynu (jego odmian) nie powoduje wielości przestępstw, lecz stanowi jedno przestępstwo. Wchodzą tutaj w grę przykładowo: przestępstwo „znęcania się” nad członkiem rodziny lub osobą zależną.

2) Przestępstwa złożone- Przestępstwo złożone polega na tym, iż określający je zespół znamion składa się z dwóch lub więcej czynów, które wypełniają znamiona innych przestępstw, ale w tym połączeniu tworzą całość „wyższego rzędu”, jeden typ przestępstwa. Tak np. kradzież rozbójnicza składa się zaboru rzeczy, a następnie użycia przemocy lub groźby w celu utrzymania się w jej posiadaniu.

3)Konstrukcję przestępstwa ciągłego- chodzi tu o sytuację, gdy ten sam sprawca dokonuje powtarzających się zamachów na to samo dobro, które z uwagi na więź między poszczególnymi zamachami rozpatruje się jako jedno przestępstwo.

4)Współu - karane czyny uprzednie i następcze -W zakres prawnej jedności czynów wchodzą również współukarane czyny uprzednie i następcze. Chodzi tutaj o czyny poprzedzające dokonanie przestępstwa lub następujące po nim, które nie podlegają odrębnemu ukaraniu, gdyż uważa się, że przy całościowej ocenie przestępstwa zostaje „wliczone” ich ukaranie. Jeżeli chodzi o współukarane czyny następcze, to dotyczą one postępowania z przedmiotami pochodzącymi z przestępstwa albo zachowań wiążących się sytuacyjnie z dokonanym przestępstwem.

31.Zasady odpowiedzialności stosowane przy zbiegu znamion przestępstwa i wykroczenia.

Realny zbieg przestępstw/wykroczeń,

polega na rozpoznaniu dwóch lub więcej przestępstw w jednym postępowaniu karnym.

Warunkiem przyjęcia realnego zbiegu jest, aby sprawca za żadne z tych przestępstw nie był dotychczas osądzony, chociaż nieprawomocnym wyrokiem. W sytuacji realnego zbiegu przestępstw sąd wymierza najpierw kary za poszczególne przestępstwa, a następnie orzeka karę łącznie.

Realny zbieg przestępstw może być:

- jednorodzajowy -gdy w jednym postępowaniu podlegają osądzeniu dotąd nie ukarane czyny tego samego rodzaju np. kradzieże

- wielorodzajowy -gdy są to przestępstwa różnorodzajowe np. kradzież, udział w bójce.

W takich sytuacjach sąd wymierza najpierw kary za poszczególne zbiegające się

przestępstwa, a następnie orzeka karę łączną.

Pozorny (pomijalny) zbieg przestępstw

przez ten zbieg rozumie się sytuację, gdy jeden czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach, ale przepisy te pozostają wobec siebie w stosunku nadrzędności, podrzędności. Dzieje się tak na podstawie reguł wyłączania wielości ocen. Jako reguły wyłączania wielości ocen przyjmuje się :

-zasadę specjalności, wyraża się w regule, iż przepis szczególny wypiera zastosowanie

przepisu ogólnego

-zasada pochłaniania, ma zastosowanie, gdy przepisy pozostają wobec siebie w takim

stosunku, że jeden z nich zawiera w sobie treści objęte znamionami drugiego przepisu, a więc

pochłania ten przepis

zasada subsydiarności, wyraża się w regule, iż przepis zasadniczy wyłącza zastosowanie

przepisu pomocniczego.

Rzeczywisty zbieg przepisów

Zbieg przepisów ustawy polega na tym, że jeden czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach ustawy karnej, a nie zachodzi wypieranie lub pochłanianie przepisu przez drugi. Jednym rozwiązaniem sytuacji następuje prze skazanie sprawcy za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, drugim – na podstawie przepisu najsurowszego i trzecim –przyjęcie idealnego zbiegu przestępstw.

32.Wymień kary stosowane za popełnione wykroczenia

Kodeks wykroczeń przewiduje autonomiczny katalog kar za przewinienia. Ustawa wymienia następujące kary:

*Nagana,

*Grzywna,

*Ograniczenie wolności,

*Areszt.

Za wykroczenie sąd nie może wymierzyć innej kary niż te wyżej wymienione.

33.Wymień środki karne stosowane za popełnienie wykroczenia.

środkami karnymi są:

1. pozbawienie praw publicznych

2. zakaz zajmowania określonego stanowiska , wykonywania określonego zawodu, prowadzenia określonej działalności gospodarczej

3. zakaz prowadzenia pojazdów

4. przepadek przedmiotów

5. nawiązka

6. świadczenie pieniężne

7. podanie wyroku do publicznej wiadomości

34.Kara aresztu w prawie wykroczeń.

Obowiązujący kodeks ustalił karę aresztu na czas od tygodnia do trzech miesięcy, z możliwością orzekania jej w miesiącach i tygodniach. Kara aresztu nie pełni znaczącej roli w prawie wykroczeń ( wykroczenia tylko wyjątkowo mogą uzasadniać pozbawienie wolności ich sprawców.

Szczególne wykroczenia stanowiące przedłużenie przestępstw ( niektóre przeciwko mieniu, bezpieczeństwu) ale także wykroczenia przeciwko porządkowi spokojowi publicznemu.

Można orzec tylko za wykroczenia umyślne. Kara aresztu może być karą zamienną za grzywnę lub karę ograniczenia wolności.

35.Kara ograniczenia wolności w prawie wykroczeń.

Na treść tej akry składają się pewne ograniczenia i obowiązki. Kara ta zawiera wyraźne treści wychowawcze i kontrolne. Kara ta trwa miesiąc.

Na karę składa się na nią:

1. sprawca nie może bez zgody sądu zmienić miejsca stałego pobytu zamieszkania

2. sprawca ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary

3. sprawca może zostać zobowiązany do naprawienia w całości lub w części szkody wyrządzonej wykroczeniem

4. można zobowiązać sprawcę do przeproszenia pokrzywdzonego

5. zobowiązuje się sprawcę do wykonania pracy wskazanej przez sąd

----- jeśli ( 5 ) nie odpowiada sprawcy może wybrać karę grzywny lub aresztu --- można też odtrącać osobie zatrudnionej wynagrodzenie za pracę na rzecz Skarbu Państwa albo na cel społeczny w zakresie od 10-25%.

36.Kara grzywny w prawie wykroczeń.

Najpopularniejsza kara w prawie wykroczeń (ponad 90% przypadków). Może być orzekana w granicach od 20 zł do 5 tyś. Zł, lecz są i wyjątki orzekające wyższe kary (np. ustawa om towarach paczkowanych to max grzywna jest 20 tyś zł)

Grzywna w kodeksie wykroczeń jest w formie kwotowej. Może być stosowana jako kara samoistna lub towarzyszyć karze aresztu. Grzywna powinna być odpowiednio dolegliwa ale i realna. Ukarany musi zapłacić grzywnę w terminie 30 dni, jeśli nie, to ściąga się ją w drodze egzekucji. Można ją zamienić na prace społeczne ( od tygodnia do dwóch miesięcy ).

37.Kara nagany w prawie wykroczeń.

Kara nagany – najrzadziej stosowana kara za wykroczenie. Nie wywołuje ona faktycznych skutków względem osoby ukaranej, ma na celu wyłącznie przywrócenie jej do porządku prawnego. Ukaranie naganą nie powoduje umieszczenia w Krajowym Rejestrze Karnym. Kary nagany nie można warunkowo zawiesić, tak jak innych kar orzekanych za wykroczenia z wyjątkiem kary aresztu.

38.Omów zakaz prowadzenia pojazdów.

Zakaz prowadzenia pojazdów określonego typu sąd może orzec w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności gdy z okoliczności przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Sąd określa wtedy rodzaj pojazdu.

Sąd może również orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, gdy sprawca w chwili popełnienia przestępstwa był:

- w stanie nietrzeźwości

- pod wpływem środka odurzającego

- gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia będącego katastrofą w komunikacji, sprowadzenie niebezpieczeństwa w komunikacji lub wypadek komunikacyjny

Sąd może również orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, gdy następstwem tego czynu była śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu lub gdy w czasie popełnienia przestępstwa ciężkiego wypadku komunikacyjnego sprawca był

- w stanie nietrzeźwości

- pod wpływem środka odurzającego

- gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia

Sąd musi orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, gdy sprawca ponownie popełnił przestępstwo w warunkach powyżej podanych, czyli

- w stanie nietrzeźwości

- pod wpływem środka odurzającego

- gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia

Stan nietrzeźwości – zgodnie z art. 155 16 zachodzi gdy:

1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub

2) zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Stan po użyciu alkoholu - gdy zawartość alkoholu we krwi jest pomiędzy 0,2% a 0,5%

Zawartość alkoholu we krwi do 0,2% uważa się za mieszczącą się w normie.

39.Nawiązka i przepadek przedmiotów

Nawiązka zawiera charakter zarówno odszkodowania jak i grzywny. Odszkodowaniem nie jest, bo orzeczona równa się wielokrotności wartości szkody, poza tym można dochodzić dodatkowo odszkodowania; a nie jest grzywną, gdyż obok nawiązki można orzec i grzywnę.

Według części ogólnej k.k. są może orzec nawiązkę, gdy:

1) sąd nie orzeka przepadku przedmiotów, które służyły lub miały służyć do popełnienia przestępstwa, gdyż byłoby to niewspółmierne do wagi przestępstwa; nawiązka idzie na rzecz Skarbu Państwa

2) sąd nie orzeka naprawienia szkody w myśl art. 46 1 – nawiązka ma być zadośćuczynieniem na rzecz pokrzywdzonego

3) sąd skazuje sprawcę za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu lub za inne umyślne przestępstwo, którego skutkiem jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu; nawiązka na wskazany cel społeczny związany z ochroną zdrowia.

4) W razie skazania za przestępstwo przeciwko środowisku nawiązka idzie na określony cel społeczny związany z ochroną środowiska

5) W razie skazania za przestępstwo określone w art. 173-174, 177, 175 lub 355 prowadzącego pojazd mechaniczny, jeżeli był on w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środków odurzających lub zbiegł z miejsca zdarzenia – orzeka się obligatoryjnie nawiązkę na rzecz instytucji lub organizacji społecznej, której statutowymi zadaniami jest świadczenie pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach komunikacyjnych.

Przepaść mogą przedmioty pochodzące bezpośrednio z przestępstwa lub przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Nadto sąd może orzec przepadek przedmiotów, których wytwarzanie, posiadanie, obrót, przewóz jest zakazany.

Wszystkie te przedmioty, jeśli nie są własnością sprawcy, mogą ulec przepadkowi tylko gdy ustawa tak stanowi. Zezwala na to art. 316 w stosunku do:

- Pieniędzy, dokumentów i znaków wartościowych, jeśli zostały podrobione lub przerobione lub usunięto z nich oznakę umorzenia

-podrobionych narzędzi pomiarowych i środków technicznych, służących do popełniania przestępstw określonych w rozdziale XXXVII – „Przestępstwa przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi”.

40.Wymień i omów zasady wymiaru kary.

ZASADY WYMIARU KARY

- ze względnej swobody organu orzekającego sąd wymierza karę wg własnego uznania w granicach przewidzianych przez prawo

- zasada indywidualizacji kary – karę trzeba indywidualnie dostosować do sprawcy

- z urzeczoności kary – wymiar kary musi być w każdym przypadku wyraźnie określony

DYREKTYWY WYMIARU KARY:

- dyrektywa stopnia szkodliwości społecznego i winę sprawcy – na społeczną szkodliwość czynu wpływają okoliczności wykroczenia, jakie naruszono dobro, czy została wyrządzona szkoda, sposób popełnienia wykroczenia i okoliczności.

Motywacja sprawcy, nastawienie sprawcy

- dyrektywa prewencji ogólnej – sąd wymierzając karę musi brać pod uwagę, że musi kara oddziaływać na ogół społeczeństwa

Wymiary prewencji:

+ odstraszyć innych potencjalnych sprawców

+ pokazać społeczeństwu że wymiar sprawiedliwości funkcjonuje

- dyrektywa prewencji indywidualnej – wymierzając karę sąd musi brać pod uwagę, że ma ona oddziaływać wychowawczo i zapobiegawczo na sprawcę.

ZASADA ROZWARSTWIENIA WYKROCZEŃ – polega na tym że z jednej strony są wykroczenia a sprawca może zostać łagodnie potraktowany. A druga wskazuje ze jest możliwe zaostrzenie kar za wykroczenia

ZAOSTRZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA WYKROCZENIE:

- recydywiści

- sprawcy wykroczeń o charakterze chuligańskim

KRYTERIA WYKROCZENIA CHULIGAŃSKIEGO

- kryt. Strony podmiotowej – wykroczenie popełnione umyślnie

- kryt. Przedmiotu zamachu – które godzą w porządek lub spokój publiczny lub polegają na niszczeniu lub uszkodzeniu mienia

- kryt. Sposobu działania sprawcy – takie wykroczenie w którym sprawca działa publicznie, działa w miejscu publicznym albo publicznie

- kryt. Motywów lub pobudek działania – działa albo bez powodu, albo z błędnego powodu

ZAOSTRZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI – polega na zakazie orzekania nagany w przypadku wykroczeń chuligańskich, nie można orzec zawieszenia kary aresztu. Można orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego lub innej organizacji w wysokości 1000zł.

41.Wymień okoliczności wpływające na wymiar kary.

Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym, a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągnięta w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem.

42.Wskaż przesłanki, które organ orzekający bierze pod uwagę wymierzając karę za wykroczenie.

43.Nadzwyczajne złagodzenie kary w prawie wykroczeń.

Art. 39 KW przewiduje, iż w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

Przepis powyższy wskazuje na to, że sąd kierując się dwoma kryteriami: podmiotowym (właściwości i warunki sprawcy) oraz przedmiotowym (charakter i okoliczności czynu) może nadzwyczajnie złagodzić karę lub odstąpić od jej wymierzenia.

44.Omów zasady stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary aresztu.

Przesłanki zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary są następujące:

1) orzeczono karę pozbawienia wolności nie przekraczającą 2 lat, karę ograniczenia wolności lub grzywnę samoistną (tj. grzywnę wymierzoną nie obok kary pozbawienia wolności);

2) wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim:

• postawę sprawcy,

• jego właściwości i warunki osobiste,

• dotychczasowy sposób życia,

• zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa dotyczy takich kwestii, jak: dążenie do naprawienia szkody lub jej naprawienie, przeproszenie pokrzywdzonego, podjęcie próby pojednania się z nim, gotowość poddania się mediacji, wyrażenie skruchy, żalu. Istotny jest też stosunek psychiczny sprawcy do czynu, który popełnił, do krzywd, które wyrządził.

Zawieszenia wykonania kary nie stosuje się do sprawcy, który dopuścił się przestępstwa w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej (64 § 2 Kodeksu karnego), chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Recydywa szczególna wielokrotna zachodzi wtedy, gdy sprawca był już skazany w warunkach recydywy podstawowej (art. 64 § 1 Kodeksu karnego), odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat od odbycia w całości lub w części ostatniej kary popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźby jej użycia.

Do recydywisty wielokrotnego nie stosuje się też szczególnej odmiany warunkowego zawieszenia wykonania kary, przewidzianej w ramach nadzwyczajnego złagodzenia kary.

45.Wskaż, kiedy nie stosuje się do sprawcy warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Zawieszenia wykonania kary ograniczenia wolności lub grzywny nie stosuje się wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

Nie stosuje się warunkowego zawieszenia kary do sprawcy, który dopuścił się przestępstwa a warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

46.Wskaż, kiedy ustaje karalność wykroczenia.

Zgodnie z kodeksem wykroczeń karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok.

Jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Jeżeli jednak orzeczono już karę lub środek karny (np. mandat karny), kara nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata.

47.Omów kiedy następuje zatarcie ukarania za wykroczenie.

Po 10 latach wymazuje się dane sprawcy z Krajowego Rejestru Skazanych.

48.Wymiar grzywny w postępowaniu mandatowym.

Postępowanie mandatowe odbywa się poza sądem.

Prowadzi je przede wszystkim Policja ale tez inspektor pracy lub inne organy upoważnione gdy przepis tak stanowi. W postępowaniu mandatowym max grzywna to 5 tyś zł, a w wypadku zbiegu przepisów oraz w sprawach oskarżycielem publicznym jest inspektor pracy – max 1 tyś. zł. Podstawą nałożenia grzywien jest schwytanie sprawcy na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia. Oraz stwierdzenie popełnienia wykroczenia naocznie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzeń pomiarowych lub kontrolnego, a nie zachodzi wątpliwość co do osoby sprawcy czynu.

Funkcjonariusz nakładając grzywnę jest obowiązany określić jej wysokość, zarzucone wykroczenie oraz poinformować sprawce o prawie odmowy przyjęcia mandatu i o skutkach prawnych odmowy.

Mandat gotówkowy – stos się do osób czasowo przebywającej na terytorium RP lub mniemającej stałego miejsca zamieszkania lub pobytu.

Mandat kredytowany – wywołuje obowiązek uiszczenia grzywny w terminie 7 dni od daty jego przyjęcia.

W razie nieziszczenia grzywny lub odmowy przyjęcia mandatu funkcjonariusz kieruje sprawę do sądu z wnioskiem o ukaranie. Ściganie nast. W trybie przepisów o post. egzekucyjnym.

49.Zasady wymiaru kary i środków karnych-ogólnie.

Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem.

50.Instytucja przedawnienia karalności i zatarcia ukarania

Zatarcie ukarania, obok przedawnienia karalności i przedawnienia wykonania kary lub środka karnego jest instytucją związaną z upływem czasu. Jej istota polega na tym, że po upływie określonego czasu stosuje się fikcję prawną polegającą na uznaniu, iż dana osoba nie była nigdy skazana. Wówczas wzmianka o ukaraniu zostaje usunięta, wymazana z dokumentacji danej osoby.

51.Stan po użyciu alkoholu a stan nietrzeźwości.

Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

*stężenia we krwi od 0.2 do 0.5 promila alkoholu albo

*obecność w wydychanym powietrzu od 0.1 mg do 0.25 mg alkoholu w 1 dm3

Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

*stężenia we krwi powyżej 0.5 promila alkoholu albo

*objętości w wydychanym powietrzu powyżej 0.25 mg alkoholu w 1 dm3.

52. Jakiej karze może podlegać osoba, która popełnia wykroczenie drogowe znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, i prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnymi lub powietrznym.

Art. 87 KW

podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50zł.

53. Kiedy kradzież będzie miała charakter wykroczenia i czy kradzież z włamaniem stanowi wykroczenie.

ART. 119KW

Charakter wykroczenia: kradzież rzeczy ruchomej o wartości nieprzekraczającej

Zł stanowi wykroczenie.

Kradzież z włamaniem stanowi przestępstwo.

54. Na czym polega wykroczenie szalbierstwa.

Art. 121 KW

§ 1. Kto, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji,

podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza pożywienie lub napój w zakładzie żywienia zbiorowego, przejazd środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa niedysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, wstęp na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działanie automatu lub inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne.

§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2 można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyłudzonego mienia.

55. Kiedy zniszczenie cudzej rzeczy będzie miało charakter wykroczenia.

ART. 126 KW

§ 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia, przywłaszcza sobie albo umyślnie nisz-czy lub uszkadza cudzą rzecz przedstawiającą wartość niemajątkową,

podlega karze grzywny albo karze nagany.

§ 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.

56. Wskaż co może być wykroczeniem przeciwko bezpieczeństwu osób i mienia.

Wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu osób i mienia to m.in.:

x wywołanie stanu niebezpieczeństwa wadliwym wykonaniem lub użytkowaniem urządzeń,

x niezabezpieczenie miejsca niebezpiecznego dla życia lub zdrowia wbrew

obowiązkowi,

x niezawiadomienie odpowiedniego organu o grożącym niebezpieczeństwie

wbrew obowiązkowi,

x rzucanie kamieniami lub innymi przedmiotami w pojazd będący w ruchu,

x niezachowanie zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia,

x nie oświetlenie miejsc dostępnych dla publiczności wbrew obowiązkowi,

x naruszanie zabezpieczeń przeciwpowodziowych,

x nieostrożne obchodzenie się z ogniem, naruszanie przepisów dotyczących

zapobiegania i zwalczania pożarów.

57. Wskaż co może być wykroczeniem przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji.

- niszczenie, uszkadzanie usuwanie znaku, sygnału, urządzenia ostrzegawczego lub zabezpieczającego;

- spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskutek nie zachowania należytej ostrożności;

- prowadzenie pojazdu w stanie po spożyciu alkoholu;

- prowadzenie pojazdu bez wymaganych świateł;

- zniszczenie drogi publicznej, pozostawienie na niej pojazdu lub innego przedmiotu;

- niedostosowanie się do znaków lub sygnałów drogowych;

- nieudzielenie pomocy ofierze wypadku przez uczestnika wypadku drogowego;

- prowadzenie pojazdu bez uprawnień lub bez wymaganych dokumentów;

- wykraczanie przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych.

58. Wskaż co najmniej dwa wykroczenia przeciwko mieniu.

Wykroczenie przeciwko mieniu to m.in.:

- kradzież, przywłaszczenie, niszczenie lub uszkodzenie cudzej rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza 250zł;

- wyręb, kradzież lub przywłaszczenie drzewa z lasu, którego wartość nie przekracza 75zł;

- paserstwo mienia o wartości do 250zł (rzeczy ruchome), lub 75zł (drzewo);

- szalbierstwo;

- drobna kradzież ogrodowa;

- niezawiadomienie o znalezieniu rzeczy lub zwierzęcia;

- samowolne użycie cudzej rzeczy;

- kradzież, przywłaszczenie, zniszczenie lub uszkodzenie cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niemajątkową (np. pamiątkowa fotografia);

- urządzanie w celu korzyści majątkowej gry hazardowej, udostępnianie w tym celu środków lub pomieszczenia.

59. Wskaż co może być wykroczeniem przeciwko interesom konsumentów.

- spekulacja – 133KW;

- oszukanie nabywcy – 134;

- ukrywanie towary -135;

- usuwanie ceny – 136;

- brak faktur – 137;

- pobieranie nienależnych opłat – 138;

- nieokazanie dokumentów – 138a;

- niedozwolone postanowienia umowne – 138b;

- naruszenie wymogów kredytowania – 138c.

60. Wskaż, co może być wykroczeniem przeciwko obyczajności publicznej.

- publiczne dopuszczenie się nieobyczajnego wybryku;

- umieszczanie w miejscu publicznym nieprzyzwoitego ogłoszenia, napisu lub rysunku, używanie w miejscu publicznym nieprzyzwoitych słów;

- natarczywe lub w inny sposób naruszające porządek publiczny proponowanie innej osobie dokonywania z nią czynu nierządnego w celu uzyskania korzyści materialnej.

61. Na czym polega wykroczenie szkodnictwo leśne, polne i ogrodowe, wymień jakieś wykroczenie z tego rozdziału.

ART. 148-166KW

- wyrąb gałęzi, korzeni, krzewów w lesie nienależącym na własność osoby, która to robi

- zbieranie gałęzi, korzeni, krzewów w lesie niebędącym na własność

- uszkodzenie ogrodu warzywnego, owocowego, kwiatowego będącego czyjąś własnością

- wyrzucanie na czyjś grunt kamieni, śmieci, padlinę

- niszczenie urządzeń melioracyjnych

- niszczenie sadzonek, zasiewów

- nieopuszczanie gruntów, lasów, na żądanie osoby upoważnionej

- zmiana lasu na uprawę rolną bez wymaganego zezwolenia

- zanieczyszczanie w lasach gleby, wody,

- puszczanie psa luzem w lesie poza czynnościami związanymi z polowaniem

62. Wymień rodzaje postępowań w sprawach o wykroczenie.

Postępowanie w sprawach o wykroczenia jest szczególnym rodzajem postępowania karnego. Jego celem jest ujawnienie wykroczenia, wykrycie jego

sprawcy, orzeczenie w kwestii odpowiedzialności karnej oraz ewentualnie wykonanie kary i środków karnych.

Etapami tego postępowania są:

x czynności wyjaśniające,

x postępowanie przed sądem I instancji,

x postępowanie odwoławcze,

x postępowanie wykonawcze.

Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia reguluje cztery rodzaje postępowań w sprawach o wykroczenia :

1) z w y c z a j n e - orzekanie następuje na rozprawie, która odbywa się ustnie i jawnie (wyjątkowo z wyłączeniem jawności – art. 70 § 2 k.p.w.). Ten rodzaj postępowania stanowi wyjątek : sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu zwyczajnym tylko wówczas, gdy brak podstaw do jej rozpoznania w postępowaniu przyspieszonym lub nakazowym (art. 2 § 1a k.p.w.) ;

2) p r z y s p i e s z o n e - jest to postępowanie szczególne, regulowane przez przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Ma ono zastosowanie przy spełnieniu przesłanek ustawowych, określonych w art. 90 i 91 k.p.w.

W tym trybie orzeka się tylko wówczas, gdy sprawca został ujęty na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio po jego popełnieniu i niezwłocznie doprowadzono go do sądu (art. 91 § 1 k.p.w.) ;

3) n a k a z o w e - jest to kolejne postępowanie szczególne, regulowane w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Ma ono zastosowanie, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego i wina obwinionego nie budzą wątpliwości.

Podstawy zastosowania postępowania nakazowego nie są ściśle ograniczone, jedyną przesłanką wyłączającą jego zastosowanie jest potrzeba orzeczenia kary aresztu (nie można jej orzec wyrokiem nakazowym).

Sąd wydaje wyrok nakazowy na posiedzeniu bez udziału stron. Orzeczenie jest zaskarżalne sprzeciwem, mającym charakter kasatoryjny (wskutek prawidłowo wniesionego sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc).

Ten rodzaj postępowania posiada duże znaczenie w sprawach o wykroczenia, ponieważ przytoczony już art. 2 § 1a k.p.w. stanowi, że postępowanie zwyczajne ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy brakuje podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu przyspieszonym albo nakazowym.

Możliwość rozpoznania sprawy jest jednak poważnie ograniczone przesłankami związanymi z ujęciem sprawcy, w rezultacie postępowaniu nakazowemu należy się pierwszeństwo w sprawach o wykroczenia. ;

4) m a n d a t o w e - jest to trzecie postępowanie szczególne w sprawach o wykroczenia (art. 2 § 2 k.p.w.). Ma ono charakter pozasądowy. Prowadzi je Policja, Inspektor Pracy oraz inne organy, gdy przepis szczególny tak stanowi. Polega ono na ukaraniu sprawcy wykroczenia grzywną nałożoną w drodze mandatu karnego.

Postępowanie w sprawach o wykroczenia :

1) postępowanie zwyczajne

Stanowi wyjątek – jest stosowane wówczas, gdy brak podstaw do rozpoznania sprawy w jednym z pozostałych postępowań ;

2) postępowanie przyspieszone

Jest to jeden z rodzajów postępowania szczególnego ; ma zastosowanie, gdy sprawca został ujęty na gorącym uczynku lub bezpośrednio po nim i niezwłocznie doprowadzono go do sądu ;

3) postępowanie nakazowe

Jest to postępowanie szczególne ; sąd wydaje orzeczenie na posiedzeniu, bez udziału stron. Wyrok nakazowy jest zaskarżalny sprzeciwem.

4) postępowanie mandatowe

Jest to postępowanie szczególne, pozasądowe, grzywna nałożona w drodze mandatu karnego.

63. Wskaż,czym się różni postępowanie przyspieszone od postępowania zwyczajnego.

1) z w y c z a j n e - orzekanie następuje na rozprawie, która odbywa się ustnie i jawnie (wyjątkowo z wyłączeniem jawności – art. 70 § 2 k.p.w.). Ten rodzaj postępowania stanowi wyjątek : sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu zwyczajnym tylko wówczas, gdy brak podstaw do jej rozpoznania w postępowaniu przyspieszonym lub nakazowym (art. 2 § 1a k.p.w.) ;

2) p r z y s p i e s z o n e - jest to postępowanie szczególne, regulowane przez przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Ma ono zastosowanie przy spełnieniu przesłanek ustawowych, określonych w art. 90 i 91 k.p.w.

W tym trybie orzeka się tylko wówczas, gdy sprawca został ujęty na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio po jego popełnieniu i niezwłocznie doprowadzono go do sądu (art. 91 § 1 k.p.w.)

64. Scharakteryzuj postępowanie mandatowe. Ad. 62

65. Czym się różni postępowanie zwyczajne od postępowania nakazowego. Ad. 62

66. Kiedy prawomocny mandat karny może zostać uchylony.

Prawomocny mandat karny może zostać uchylony, jeżeli grzywnę nałożono za czyn nie będący czynem zabronionym jako zagrożenie.

Uchylenie następuje na wniosek ukaranego, 7dni od uprawomocnienia się tego mandatu lub z urzędu.

Uprawniony do uchylenia mandatu jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy na obszarze działania tego sądu.

67. Wymień zasady postępowania w sprawach o wykroczenia.

Zasada prawa do rzetelnego procesu sądowego

Zasada obiektywizmu, bezstronności - organ procesowy powinien mieć bezstronny stosunek do stron i innych uczestników procesu oraz nie powinien nastawiać się kierunkowo do samej sprawy

Zasada bezpośredniości - organ procesowy powinien zetknąć się osobiście ze źródłem i środkiem dowodowym a środkiem dowodowy na , którym opiera swoje ustalenia powinien być środek pierwotny (dowód pierwotny)

Zasada skargowości - sąd nie wszczyna postępowania z urzędu, lecz tylko na skutek skargi uprawnionego podmiotu (art. 57§1KPW).

Zasada kontradyktoryjności / zasada sporności- w postępowaniu biorą udział dwie przeciwstawne strony, prowadzące spór przed niezawisłym sądem, który ma go rozstrzygnąć.

Zasada domniemania niewinności - nakaz uważania obwinionego za niewinnego i traktowania jako osoby korzystającej z domniemania niewinności, dopóki nie zapadnie prawomocny wyrok sadu stwierdzający o jego winie. Wszelkie wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego.

Zasada prawdy materialnej - dyrektywa wymagająca, aby podstawę rozstrzygnięć wydawanych w postępowaniach stanowiły ustalenia faktyczne zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia. Organy prowadzące postępowanie zobowiązane są do wyczerpującego zebrania i wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego.

Zasada swobodnej oceny dowodów - sąd orzekający nie jest skrępowany narzuconymi z góry regułami co do wartości dowodów, lecz wiarygodność i moc dowodów podlega jego swobodnej ocenie. Ocena ta ma być oparta na wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału dowodowego. Sąd orzekający musi przy tym uwzględniać wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Zasada obiektywizmu - organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Zasada jawności postępowania – postepowanie jest jawne dla wszystkich

Zasada In dubio pro reo – wszystkie niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygść na korzyść oskarżonego

68. Wymień negatywne przesłanki procesowe, kiedy nie wszczyna się postępowania a wszczęte umarza.

Art. 5.

§ 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia;

2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia wykroczenia;

3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;

4) nastąpiło przedawnienie orzekania;

5) obwiniony zmarł;

6) obwiniony jest:

a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa obcego,

b) osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,

c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tego przedstawicielstwa,

d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a–c i pozostaje z nimi we wspólnocie domowej,

e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,

f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnym państwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych;

7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu;

8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie zakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się;

9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzą-cego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tego wymaga;

10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postę-powaniu na podstawie niniejszego kodeksu.

69. Omów właściwość sądu.

W I instancji orzeka sąd rejonowy. W większości sądów rejonowych sprawy

te rozpoznają sądy grodzkie, jako wydziały sądów rejonowych. Sądem odwoławczym jest:

x sąd okręgowy – do rozpoznawania apelacji oraz zażaleń na postanowienia

i zarządzenia zamykające drogę do wydania wyroku,

x sąd rejonowy w innym równorzędnym składzie – do rozpoznawania pozostałych zażaleń

70. Sąd odwoławczy w sprawach o wykroczenia. ???

ART. 104kpw

1. Sąd odwoławczy uchyla na posiedzeniu zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli:

1) orzeczenie wydała osoba nieuprawniona do orzekania albo sędzia podlegający wyłączeniu z mocy prawa lub niezdolny do orzekania;

2) sąd był nienależycie obsadzony lub orzeczenie nie zostało podpisane;

3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wojsko-wego albo sąd wojskowy orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego;

3a) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższe-go rzędu;

4) orzeczono karę lub środek karny nieznany ustawie;

5) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie;

6) obwiniony nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 21 § 1 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obo-wiązkowy;

7) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 5 § 1 pkt 4–10.

§ 1a. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 6 oraz w art. 5 § 1 pkt 4 i 5 może nastąpić tylko na korzyść obwinionego.

§ 2. Sąd odwoławczy może orzec surowszą karę aresztu tylko wtedy, gdy nie zmienia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

71. Omów strony w sprawach o wykroczenia.

Stronami postępowania są oskarżyciel publiczny i obwiniony. Ten, czyje

dobro prawne zostało naruszone lub zagrożone wykroczeniem, czyli pokrzywdzony, może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego.

Każda strona ma prawo: składać wnioski dowodowe, wypowiadać się na temat

wszystkich kwestii podlegających rozstrzygnięciu, zadawać pytania świadkom

i biegłym oraz składać środki zaskarżenia od wydanych rozstrzygnięć.

72. Omów instytucję oskarżyciela w sprawach o wykroczenia.

Oskarżyciel publiczny jest w postępowaniu sądowym stroną oskarżycielską oraz rzecznikiem interesu społecznego, co zobowiązuje go do bezstronności. Ponadto jest on uprawniony do prowadzenia czynności wyjaśniających, podczas których występuje w charakterze organu procesowego. Z reguły funkcję oskarżyciela publicznego pełni policja. W niektórych sprawach funkcję tę pełnią inne organy (np. w sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika – Państwowa Inspekcja Pracy). W każdej sprawie wniosek o ukaranie może wnieść prokurator, stając się oskarżycielem publicznym.

73. Omów rolę pokrzywdzonego i obwinionego w sprawach o wykroczenia.

Obwinionym jest osoba, przeciwko której wniesiono wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenie. Oprócz uprawnień przysługujących każdej stronie, obwinionego chronią gwarancje procesowe, zapewniające mu możliwość obrony przed niesłusznym ukaraniem. Należą do nich:

x prawo do traktowania go jako niewinnego, zgodnie z zasadą domniemania

niewinności,

x prawo do korzystania z pomocy obrońcy,

x prawo do obrońcy z urzędu, jeżeli wykaże on, że nie jest w stanie ponieść

kosztów obrony,

x prawo do ogłoszenia lub doręczenia mu wniosku o ukaranie oraz rozstrzygnięcia podlegającego zaskarżeniu wraz z tłumaczeniem, jeżeli obwiniony

nie zna języka polskiego,

x prawo do milczenia; obwiniony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani dostarczania dowodów na swoją niekorzyść,

x prawo składania wyjaśnień,

x prawo odmowy składania wyjaśnień,

x prawo odmowy odpowiedzi na poszczególne pytania.

74. Omów zasadę prawa do obrony.

Obwinionemu przysługuje prawo do obrony, w tym do korzystania z pomocy jednego obrońcy, o czym należy go pouczyć.

75. Wymień środki dowodowe.

Dowodami w postępowaniu w sprawach o wykroczenia są: wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków, opinia biegłych, oględziny miejsca, rzeczy lub

osoby, dokumenty, eksperyment procesowy.

76. Wymień i omów stosowanie środków przymusu.

Środki przymusu w postępowaniu w sprawach o wykroczenia to zatrzymanie, zabezpieczenie i zajęcie przedmiotów, kary porządkowe i pozostałe środki przymusu.

Zatrzymanie

Policja ma prawo zatrzymać osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem, jeżeli zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego lub nie można ustalić jej tożsamości. W postępowaniu w sprawach o wykroczenia stosuje się zasady tzw. obywatelskiego ujęcia i niezwłocznego oddania sprawcy policji.

Zatrzymanego należy natychmiast poinformować o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu uprawnieniach oraz wysłuchać go. Na żądanie zatrzymanego zawiadamia się o zatrzymaniu osobę najbliższą, a także pracodawcę. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także z upływem czasu zatrzymania.

Czas zatrzymania osoby liczy się od chwili jej ujęcia i nie może przekroczyć 24 godzin, a w wypadku jeśli zachodzą przesłanki do postępowania przyspieszonego - 48 godzin.

W żadnym wypadku nie ma zatrzymania z góry na określony okres czasu (np. zatrzymanie na 48 godzin) zatrzymanego trzeba natychmiast zwolnić, jeśli ustanie przyczyna zatrzymania, a także z upływem wyżej podanych terminów. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie na zatrzymanie do sądu. W zażaleniu zatrzymany może domagać się zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości wykonania zatrzymania. W razie uznania zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanemu przysługuje odszkodowanie.

Zabezpieczenie i zajęcie przedmiotów

Policja i inne organy uprawnione mogą dokonać tymczasowego zajęcia przedmiotu, jeżeli w zakresie swego działania dowiedziały się lub ujawniły wykroczenie zagrożone przepadkiem przedmiotów, a zajęcie takie jest niezbędne dla zabezpieczenia wykonania tego przepadku. Z czynności zajęcia sporządza się protokół. Takie tymczasowe zajęcie upada, jeśli w ciągu 7 dni od dokonania zajęcia nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu albo rozstrzygnięcie orzekające przepadek. Zabezpieczenie może nastąpić także na mocy postanowienia sądu po wszczęciu postępowania w sprawie o wykroczenie zagrożone przepadkiem przedmiotów, jeśli nie dokonano wyżej opisanego zajęcia tymczasowego. Postanowienie to wykonuje Policja. Na postanowienia w tych sprawach przysługuje zażalenie każdej osobie, której prawa zostały przy zajęciu naruszone (np. prawowity właściciel przedmiotu, wynajmujący). Zabezpieczenie majątkowe upada, jeśli nie zostanie prawomocnie orzeczony przepadek przedmiotów.

Kary porządkowe

Na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie uprawnionego organu lub bez zezwolenia tego organu samowolnie wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem albo bezpodstawnie odmówił złożenia zeznań, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty można nałożyć karę porządkową do 250 złotych, a w razie ponownego nie zastosowania się do wezwania do 500 złotych. W razie niestawienia się świadka na wezwanie bez usprawiedliwienia można, niezależnie od nałożenia kary porządkowej, zarządzić jego przymusowe doprowadzenie przez Policję. W razie nieusprawiedliwionej odmowy okazania albo wydania przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego można zarządzić jego odepanie przez Policję. Jeżeli miejsce pobytu sprawcy wykroczenia nie jest znane, sąd, a w toku czynności wyjaśniających także organ dokonujący tych czynności, mogą zarządzić ustalenie przez Policję miejsca pobytu. Sąd może także zarządzić przymusowe doprowadzenie obwinionego.

Jeśli miejsce pobytu osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia nie jest znane, sąd może zarządzić ustalenie jej miejsca pobytu przez Policję, a sąd może zarządzić przymusowe sprowadzenie takiego obwinionego.

77. Strony i ich reprezentanci w sprawach o wykroczenia.

Stronami postępowania są oskarżyciel publiczny i obwiniony. Ten, czyje

dobro prawne zostało naruszone lub zagrożone wykroczeniem, czyli pokrzywdzony, może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego.

Każda strona ma prawo: składać wnioski dowodowe, wypowiadać się na temat

wszystkich kwestii podlegających rozstrzygnięciu, zadawać pytania świadkom

i biegłym oraz składać środki zaskarżenia od wydanych rozstrzygnięć.

78. Dowody i postępowanie dowodowe w sprawach o wykroczenia

Dowodami w postępowaniu w sprawach o wykroczenia są: wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków, opinia biegłych, oględziny miejsca, rzeczy lub osoby, dokumenty, eksperyment procesowy.

Dowody przeprowadza się na wniosek stron albo z urzędu. Fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu.

Policja może przeszukać miejsce/człowieka, w celu znalezienia i zatrzymania przedmiotów podlegających oględzinom lub będącymi dowodami w sprawie ( przeszukanie następuje na mocy postanowienia prokuratora lub sądu)

Podstawowym dokumentem procesowym jest protokół. Zgodnie z treścią przepisu art. 37 p. 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, protokół spisuje się z każdej czynności mającej istotne znaczenie dla sprawy, a w szczególności z rozprawy i posiedzenia, a także z dokonanych poza rozprawą czynności dowodowych (chyba że ustawa stanowi inaczej). Wskazany zwrot oznaczać będzie, iż protokół będzie sporządzony w szczególności z następujących czynności:

- z przebiegu rozprawy

- z przebiegu posiedzenia

- z przebiegu czynności dowodowych

- tzw. sądowe czynności wyjaśniające oraz czynności wyjaśniające

Zgodnie z treścią przepisu art. 37 p. 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, notatkę urzędową sporządza się w odniesieniu do czynności co do których nie sporządza się protokołu, a także inne zdarzenia, które mają znaczenie dla postępowania. Notatka urzędowa może być odczytywana na rozprawie, a na okoliczność jej sporządzenia (oraz zawartej w niej treści) może być przesłuchiwana osoba, która sporządziła daną notatkę służbową (co może mieć istotne znaczenie dowodowe).

Dowodu z wyjaśnień lub zeznań nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych, chyba że ustawa stanowi inaczej.

79. Omów zasady dotyczące zatrzymania w sprawie o wykroczenie.

Art. 45.

§ 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem, jeżeli:

1) zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego;

2) nie można ustalić jej tożsamości.

§ 1. Zatrzymanego należy natychmiast poinformować o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu uprawnieniach oraz wysłuchać go.

§ 2. Z zatrzymania sporządza się protokół, którego odpis doręcza się zatrzymanemu za pokwitowaniem. W protokole należy podać imię i nazwisko oraz funkcję osoby dokonującej zatrzymania, imię i nazwisko zatrzymanego, a w razie nie-możności ustalenia tożsamości – rysopis tej osoby, a ponadto dzień, godzinę, miejsce i przyczynę zatrzymania z określeniem wykroczenia, w związku z którym została zatrzymana. Należy również zapisać złożone przez zatrzymanego oświadczenia i zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących pra-wach.

§ 3. Na żądanie zatrzymanego zawiadamia się o zatrzymaniu osobę najbliższą, a także pracodawcę. O zatrzymaniu osoby wskazanej w art. 10 § 1 zawiadamia się niezwłocznie właściwego dowódcę jednostki wojskowej, nawet gdy zatrzymany tego nie żąda.

§ 4. Zatrzymanemu należy na jego żądanie umożliwić nawiązanie w dostępnej for-mie kontaktu z adwokatem albo z radcą prawnym oraz zapewnić możliwość bezpośredniej z nim rozmowy; zatrzymujący może zastrzec, że będzie przy niej obecny.

§ 5. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także z upływem czasu zatrzymania.

§ 6. Czas zatrzymania osoby liczy się od chwili jej ujęcia i nie może przekroczyć 24 godzin, a w wypadkach wskazanych w art. 45 § 1 pkt 1 – 48 godzin.

Art. 47.

§ 1. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie na zatrzymanie do sądu. W zażaleniu za-trzymany może domagać się zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowo-ści zatrzymania.

§ 2. Zażalenie przekazuje się niezwłocznie sądowi rejonowemu miejsca zatrzyma-nia, który również niezwłocznie je rozpoznaje.

§ 3. Przy rozpoznawaniu zażalenia sąd stosuje odpowiednio przepisy art. 246 § 3 i 4 Kodeksu postępowania karnego.

§ 4. W razie uznania zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanemu przy-sługuje odszkodowanie, którego może dochodzić w trybie określonym w dziale XII niniejszego kodeksu.

80. Wymień kary porządkowe, które można zastosować w postępowaniu w sprawach o wykroczenie.

Ad. 76

81. Omów wniosek o ukaranie.

Wniosek o ukaranie składany przez oskarżyciela publicznego powinien ponadto

zawierać wskazanie:

1) przepisów, pod które zarzucany czyn podpada;

2) miejsca zatrudnienia obwinionego oraz, w miarę możności, danych o jego

warunkach materialnych, rodzinnych i osobistych;

3) pokrzywdzonych, o ile takich ujawniono;

4) wysokości wyrządzonej szkody;

5) stanowiska osoby sporządzającej wniosek;

6) sądu właściwego do rozpoznania sprawy;

7) danych dotyczących uprzedniego skazania obwinionego za podobne przestępstwo

lub wykroczenie, jeżeli oskarżyciel powołuje się na tę okoliczność.

Do wniosku o ukaranie oskarżyciel publiczny dołącza materiały czynności wyjaśniających

lub postępowania przygotowawczego, a także, do wiadomości sądu,

adresy świadków i pokrzywdzonych oraz po jednym odpisie wniosku dla

każdego z obwinionych.

Jeżeli wniosek o ukaranie nie odpowiada warunkom formalnym wskazanym w, prezes sądu zwraca wniosek w celu usunięcia braków w terminie 7 dni.

Jeżeli wniosek o ukaranie odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu, wszczynając postępowanie zarządzeniem, kieruje sprawę do rozpoznania na rozprawie lub na posiedzeniu albo – w razie stwierdzenia okoliczności wyłączających postępowanie – orzekając jednoosobowo, odmawia wszczęcia postępowania. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania służy zażalenie osobie, która złożyła zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia, ujawnionemu pokrzywdzonemu oraz organowi, który wniósł wniosek o ukaranie.

82. Omów ogólne warunki postępowania rozpoznawczego w sądzie I instancji.

Postawę stanowi wniosek złożony do sądu I instancji przez organ uprawniony jako występowania w charakterze oskarżyciela publicznego.

Wniosek o ukaranie powinien zawierać:

1) imię i nazwisko oraz adres obwinionego, a także inne dane niezbędne do

ustalenia jego tożsamości;

2) określenie zarzucanego obwinionemu czynu ze wskazaniem miejsca, czasu,

sposobu i okoliczności jego popełnienia;

3) wskazanie dowodów;

4) imię i nazwisko oraz podpis sporządzającego wniosek, a także adres gdy

wniosek pochodzi od pokrzywdzonego.

Wniosek o ukaranie składany przez oskarżyciela publicznego powinien ponadto

zawierać wskazanie:

1) przepisów, pod które zarzucany czyn podpada;

2) miejsca zatrudnienia obwinionego oraz, w miarę możności, danych o jego

warunkach materialnych, rodzinnych i osobistych;

3) pokrzywdzonych, o ile takich ujawniono;

4) wysokości wyrządzonej szkody;

5) stanowiska osoby sporządzającej wniosek;

6) sądu właściwego do rozpoznania sprawy;

7) danych dotyczących uprzedniego skazania obwinionego za podobne przestępstwo

lub wykroczenie, jeżeli oskarżyciel powołuje się na tę okoliczność.

Do wniosku o ukaranie oskarżyciel publiczny dołącza materiały czynności wyjaśniających

lub postępowania przygotowawczego, a także, do wiadomości sądu,

adresy świadków i pokrzywdzonych oraz po jednym odpisie wniosku dla

każdego z obwinionych.

Jeżeli wniosek o ukaranie nie odpowiada warunkom formalnym wskazanym w, prezes sądu zwraca wniosek w celu usunięcia braków w terminie 7 dni.

Jeżeli wniosek o ukaranie odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu, wszczynając postępowanie zarządzeniem, kieruje sprawę do rozpoznania na rozprawie lub na posiedzeniu albo – w razie stwierdzenia okoliczności wyłączających postępowanie – orzekając jednoosobowo, odmawia wszczęcia postępowania. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania służy zażalenie osobie, która złożyła zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia, ujawnionemu pokrzywdzonemu oraz organowi, który wniósł wniosek o ukaranie.

83. Postępowanie mandatowe

Ad. 62

84. Omów ogólne warunki stosowania postępowania nakazowego.

Ad.62

85. Omów ogólne warunki stosowania postępowania przyspieszonego.

Ad. 62

86. Wskaż na ogólne zasady dotyczące uzasadniania wyroku.

Art. 107.

§ 1. Uzasadnienie wyroku sąd odwoławczy sporządza w terminie 7 dni.

§ 2. Uzasadnienie wyroku utrzymującego w mocy wyrok sądu pierwszej instancji sporządza się wyłącznie na żądanie strony, złożone w terminie zawitym 7 dni od daty wydania wyroku przez sąd odwoławczy.

§ 3. W uzasadnieniu należy podać, czym kierował się sąd wydając wyrok oraz dla-czego zarzuty i wnioski apelacji sąd uznał za zasadne albo niezasadne.

Art. 108.

Zażalenie wnosi się na piśmie w terminie 7 dni od daty ogłoszenia rozstrzygnięcia albo ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia, a gdy podlega ono doręczeniu, od daty doręczenia lub od daty dokonania zaskarżonej czynności, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 109.

§ 1. W postępowaniu odwoławczym stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące postępowania przed sądem pierwszej instancji, chyba że przepisy niniejszego rozdziału stanowią inaczej.

§ 2. Przy rozpoznawaniu środka odwoławczego stosuje się odpowiednio także prze-pisy art. 425 § 3 i 4, art. 426, 427, 429–438, 440–443, 447, 449, 453, 454 § 1, art. 455, 456, 462, 463 § 1, art. 465 § 1 i 2, art. 466 i 467 Kodeksu postępowania karnego.

87. Wymień i omów środki zaskarżenia. Odwoławcze = zaskarżenia

Apelacja, zażalenie, nadzwyczajny środek – kasacja.

88. Apelacja a zażalenie.

Środkami odwoławczymi są apelacja i zażalenie. Apelacja służy od wyroku

sądu I instancji, natomiast zażalenie przysługuje w wypadkach wskazanych

w ustawie (np. na postanowienie o umorzeniu postępowania).

Środki odwoławcze wnosi się w terminie 7 dni od daty dostarczenia odpisu rozstrzygnięcia.

§ 1. Środkami odwoławczymi są apelacja i zażalenie.

§ 2. Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja, chyba że ustawa stanowi inaczej.

§ 3. Zażalenie przysługuje w wypadkach wskazanych w ustawie. Przysługuje ono stronom, a także osobie, której postanowienie, zarządzenie lub inne czynności bezpośrednio dotyczą.

§ 4. Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub części.

§ 1. Sąd odwoławczy uchyla na posiedzeniu zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli:

1) orzeczenie wydała osoba nieuprawniona do orzekania albo sędzia podlega-jący wyłączeniu z mocy prawa lub niezdolny do orzekania;

2) sąd był nienależycie obsadzony lub orzeczenie nie zostało podpisane;

3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wojsko-wego albo sąd wojskowy orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego;

3a) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższe-go rzędu;

4) orzeczono karę lub środek karny nieznany ustawie;

5) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie;

6) obwiniony nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 21 § 1 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obo-wiązkowy;

7) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 5 § 1 pkt 4–10.

§ 1. Apelację wnosi się na piśmie w terminie 7 dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem, chyba że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie orzeczenia wywołuje skutki wskazane w art. 35 § 1 i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie wskazanym w § 1.

§ 3. O przyjęciu apelacji zawiadamia się strony, obrońców i pełnomocników, po czym akta przekazuje się niezwłocznie sądowi odwoławczemu.

Art. 106.

§ 1. Strony mają prawo uczestniczyć w rozprawie i w posiedzeniu sądu odwoławczego. Udział stron nie jest obowiązkowy, chyba że prezes sądu lub sąd tak za-rządzi. Obowiązkowy jest jednak udział obrońcy w wypadku określonym w art. 21 § 1.

§ 2. Sąd odwoławczy na żądanie obwinionego pozbawionego wolności zarządza je-go sprowadzenie na rozprawę, chyba że uzna za wystarczający udział w roz-prawie jego obrońcy. Jeżeli obwiniony nie ma obrońcy, wyznacza się obrońcę z urzędu.

§ 3. Niestawiennictwo prawidłowo zawiadomionych o terminie stron i ich przedstawicieli procesowych nie tamuje rozpoznania sprawy, chyba że stawiennictwo było obowiązkowe.

Art. 106a.

Sąd odwoławczy może, uznając potrzebę uzupełnienia przewodu sądowego, prze-prowadzić dowód na rozprawie, jeżeli przyczyni się to do przyśpieszenia postępowania, a nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub w znacz-nej części. Dowód można dopuścić również przed rozprawą.

§ 1. Uzasadnienie wyroku sąd odwoławczy sporządza w terminie 7 dni.

§ 2. Uzasadnienie wyroku utrzymującego w mocy wyrok sądu pierwszej instancji sporządza się wyłącznie na żądanie strony, złożone w terminie zawitym 7 dni od daty wydania wyroku przez sąd odwoławczy.

§ 3. W uzasadnieniu należy podać, czym kierował się sąd wydając wyrok oraz dla-czego zarzuty i wnioski apelacji sąd uznał za zasadne albo niezasadne.

Zażalenie wnosi się na piśmie w terminie 7 dni od daty ogłoszenia rozstrzygnięcia albo ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia, a gdy podlega ono doręczeniu, od daty doręczenia lub od daty dokonania zaskarżonej czynności, chyba że ustawa stanowi inaczej.

89. Wymień i omów nadzwyczajne środki zaskarżenia.

Kasacja

Kasację w sprawach o wykroczenia może wnieść wyłącznie Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich

Naczelny Prokurator Wojskowy (w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych)

Rzecznik Praw Dziecka (w sprawach naruszenia praw dziecka).

Kasację można wnieść od każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe.

Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść obwinionego wniesionej po upływie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

Kasację wnosi się bezpośrednio do Sądu Najwyższego.

Kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień wskazanych lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia; kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary.

90. Odszkodowanie za niesłuszne ukaranie lub zatrzymanie.

Art. 114.

§ 1. Obwinionemu, który w wyniku kasacji lub wznowienia postępowania został następnie uniewinniony albo, wobec którego umorzono postępowanie wskutek okoliczności nieuwzględnionych we wcześniejszym postępowaniu, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą z wykonania względem niego w całości lub części kary lub środka karnego, których nie powinien był ponieść.

§ 2. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje także osobie niewątpliwie niesłusznie zatrzymanej oraz osobie osadzonej w zakładzie karnym, która następnie została prawomocnie uniewinniona albo wobec której prawomocnie umorzono postępowanie.

W razie śmierci obwinionego, który żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia zgłosił za życia, prawa jego przechodzą na małżonka, dzieci i rodziców.

91. Postępowanie wykonawcze.