Tradycja Literacka

Dziedzictwo literackie przeszłości , który determinuje aktualny w danym momencie kształt twórczości i recepcji literackiej, stanowiąc układ odniesień literackich i ocen

W skład tego dziedzictwa wchodzą wybrane fakty życia literackiego: konkretne dzieła, rodzaje i gatunki, sposoby budowy dzieła literackiego, funkcjonowanie pisarza w społeczeństwie, sposoby recepcji dziel literackich przez czytelników, stosunek do jakości estetycznych, do tego co uważa sięga tzw. kulturę wysoką i kulturę masową itp.

Te wybrane elementy z przeszłości życia literackiego tworzą współczesną, obowiązująca tradycję literacka poprzez zespół konwencji i norm literackich, które przez ogól uczestników życia literackiego są odczuwane jako decydujące o włączeniu jakiegoś dzieła w obręb literatury pięknej

Można wyodrębni tradycję określonej epoki literackiej, składają się na nią te elementy, które w określonej epoce historycznej były żywe najdłużej i przetrwały nad innymi konkurującymi z nimi składnikami

Analogicznie można mówić o tradycji właściwej dla określonego nurtu literackiego, grupy literackiej i wreszcie konkretnych pisarzy

Stosunek do tradycji literackiej, zarówno konkretnych pisarzy jak i odbiorców wyznacza pole określone dwoma skrajnymi postawami: 1 to tradycjonalizm, który nastawiony jest na konsekwencje i naśladowanie przyjętych już istniejących, przejętych z przeszłości, druga postawa to nowatorstwo, dążące do zmiany, przekształcenia lub reinterpretacji składników dominującej tradycji literackiej

Skrajne postawy nowatorskie wyrażające się poprzez próby programowego całościowego odrzucania tradycji są charakterystyczne dla ruchów awangardowych