Czerep - skorupa ceramiczna, stanowiąca właściwą ściankę przedmiotu; wypalona, lecz nie szkliwiona i nie malowana.
Fazowanie (załamywanie krawędzi) – wykonywanie faz poprzez usunięcie materiału na krawędzi detalu (przedmiotu), najczęściej poprzez obróbkę skrawaniem za pomocą wierteł, noży tokarskich, pilników oraz specjalnych urządzeń elektryczno-gazowych
Fuga- spoina między płytkami ceramicznymi ułożonymi na ścianie lub podłodze
Glazura – cienka powłoka ze szkliwa nakładana na wyroby ceramiczne dla nadania im walorów dekoracyjnych, trwałości i zabezpieczenia przed przenikaniem wody. Stosowana do pokrywania płytek ceramicznych, cegieł. Glazura nadaje przedmiotom większą gładkość, połysk i kolor.
Terakota- wyroby z dobrze oczyszczonej i wypalanej gliny. Terakota to płytka, która jest przeznaczona do układania na podłodze. Ten rodzaj płytki nie jest mrozoodporny, dlatego nie należy jej stosować np. na taras. Jakość terakoty zależy od rodzaju gliny, z której została wyprodukowana – ta na białej glinie ma wyższą niż na czerwonej.
Gres – jednolita w strukturze płytka ceramiczna. Formowana jest z tzw. kamionki szlachetnej, czyli mieszaniny gliny, kaolinu, piasku kwarcowego, skalenia i szamotu, a następnie prasowana, czyli poddawana dużej sile nacisku oraz wypalana w piecu rolkowym w bardzo wysokiej temperaturze (1200 – 1300 stopni Celsjusza). Dzięki takiemu przygotowaniu gres charakteryzuje się podwyższoną twardością, mrozoodpornością oraz małą nasiąkliwością, dzięki czemu może być stosowany zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków. Jest materiałem bardzo twardym, odpornym na ścieranie.
WŁAŚCIWOŚCI PŁYTEK CERAMICZNYCH
Nasiąkliwość płytki jest parametrem określającym porowatość materiału. Im ona większa, tym więcej wody może wchłonąć płytka.
Od stopnia nasiąkliwości płytek zależą także inne walory użytkowe, jak odporność na zginanie, a przede wszystkim mrozoodporność. Wytrzymałość na zginanie jest o tyle większa o ile niższa jest nasiąkliwość. Obciążenie niszczące przy zginaniu zależy również od grubości płytki (im większa grubość tym większe obciążenie niszczące). im mniejsza nasiąkliwość, tym lepsza mrozoodporność. Płytki mrozoodporne są odporne na działanie ujemnych temperatur, czyli nie ulegają pęknięciom, ubytkom czy innym uszkodzeniom.
Twardość płytki jest parametrem, na który zwracamy uwagę pod kątem zastosowania, szczególnie przy płytkach podłogowych. Im większa twardość, tym płytki ceramiczne są bardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne (zarysowania, ścieranie, ognioodporność)
Im wyższa klasa ścieralności, tym odporniejsze na ścieranie płytki ceramiczne. Stopień ścieralności mówi o tym, jak bardzo płytki ceramiczne są odporne na ścieranie (np. tracie piasku z butów).
Ceramika jest odporna jest na działanie wysokich temp.
Płytki ceramiczne są w większości odporne na działanie domowych środków chemicznych, a także roztworów kwasów i zasad, z wyjątkiem kwasu fluorowodorowego
Antypoślizgowość gwarantuje bezpieczeństwo użytkownika płytek. Antypoślizgowość gwarantują nam reliefy czyli wypukłe wzory na całej powierzchni płytki lub ryfle czyli wypukłe lub wklęsłe elementy prostoliniowe przy ich krawędzi. Parametrem, który określa antypoślizgowość jest stopień krytycznego kąta poślizgu.
Ceramika ma dobre właściwości mechaniczne i izolacyjne (nieprzewoźność elektryczna)
USZKODZENIE PŁYTEK
Pęknięcie- wszelkie pęknięcia czerepu płytki widoczne na powierzchni licowej lub montażowej
Pęknięcie włoskowate- pęknięcie szkliwa widoczne jako nieregularne włoskowate spękania
Niedoszkliwienia- miejsca powierzchni licowej płytki niepokryte szkliwem
Falistość- Nierównomierne, niezgodne z wzorcem, położenie szkliwa na powierzchni płytki
Kraterki- malutkie dziurki na powierzchni szkliwionej płytki
Matowość szkliwa- niezamierzona krystalizacja szkliwa, widoczna gołym okiem
Plamy i kropki- miejsca wyraźnie różniące się od pozostałej powierzchni plytki
Wady podszkliwne- wady widoczne przez warstwę szkliwa
Wady dekoracji- wszelkie widoczne wady dekoracji
Wykruszenia- wykruszone kawałki krawędzi od strony licowej płytki
Pęcherze- małe pęcherzyki na pwierzchni pękające lub nie, powstające w wyniku wydzielania się gazu podczas wypalania
Ostre krawędzie- wszelkie niezamierzone nierówności wzdłuż krawędzi płytki
Nacieki szkliwa- obfite nagromadzenie szkliwa wzdłuż krawędzi płytki
Podciąganie kapilarne- zdolność materiału do podciągania wody ku górze za pomocą sił kapilarnych. Siły te zależą od ilości porów otwartych zawartych w materiale oraz od ich średnic. Jednym ze sposobów mierzenia tej cechy jest szybkość, z jaką woda jest podciągania przez dany materiał w określonych warunkach.
Podciąganie kapilarne można ograniczyć lub wyeliminować poprzez zastosowanie chemicznych środków zwiększających izolacyjność wilgociową materiałów.
Nasiąkliwość – zdolność do wchłaniania wody przez dany materiał, maksymalne nasycenie wodą danego materiału.
ZAPRAWY
Zaprawa budowlana jest mieszaniną spoiwa, kruszywa drobnego, wody oraz ewentualnych dodatków lub domieszek.
Spoiwem nazywamy materiał, który w wyniku zachodzących reakcji w kontakcie z wodą powoduje wiązanie mieszanki.
Kruszywo drobne to kruszywo o uziarnieniu mniejszym od 4 mm. Stosowane jest w celu zredukowania ilości użytej zapraw.
Dodatki i domieszki, które mogą być stosowane do wytworzenia zaprawy mają na celu poprawienie urabialności mieszanki, a także skrócenie czasu wiązania.
Podstawową cechą zaprawy budowlanej jest jej marka, która klasyfikuje zaprawę pod względem jej wytrzymałości na ściskanie. Marka jest symbolem literowo-liczbowym, gdzie liczba po literze „M” oznacza średnią wytrzymałość zaprawy na ściskanie liczoną po 28 dniach twardnienia.
W zależności od tego jakiego rodzaju spoiwo jest użyte wyróżniamy zaprawy budowlane takie jak:
cementowa – c
stosowana jest do murowania zarówno ścian jak i innych elementów, które będą przenosić znaczne obciążenia, jako podkład pod posadzki i okładziny ceramiczne wewnętrzne i zewnętrzne
cementowo - wapienna – cw
jest to najczęściej stosowany rodzaj zaprawy w budownictwie przy wykonywaniu wszelkich prac murarskich oraz tynkarskich. Może być stosowana zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz budynku. Charakteryzują się szybkim czasem wiązania i twardnienia, a także w stosunkowo szybkim czasie uzyskują wymaganą wytrzymałość. Zmiana proporcji zawartości wapna w stosunku do cementu (więcej wapna, mniej cementu) powoduje wydłużenie czasu wiązania zaprawy.
wapienna – w
stosowane raczej rzadko, jedynie w nadziemnych częściach muru oraz do wykańczania ścian wewnętrznych. Charakteryzują się dobrymi właściwościami ciepłochłonnymi. Niestety są mało odporne na działanie warunków atmosferycznych, co powoduje ich małą trwałość i szybkie niszczenie. Charakteryzują się dużą nasiąkliwością, dlatego też nie powinny być stosowane do łączenia elementów narażonych na wilgoć.
gipsowa – g
używana najczęściej do szpachlowania ścian lub wypełniania ubytków w tynkach wewnętrznych. Z zaprawy gipsowej wyrabia się płyty gipsowe, gipsowo-kartonowe oraz elementy sztukaterii. Zaprawy te są mało odporne na wilgoć
gipsowo-wapienna – gw
charakteryzują się właściwościami podobnymi jak zaprawa gipsowa
cementowo - gliniana – cgl
obecnie bardzo rzadko stosowana zarówno przy robotach murarskich jak i do wypraw. Stosowane były w budownictwie szkieletowym.
Dodanie wapna do składników do zaprawy:
Poprawia urabialność
wydłuża czas wiązania i twardnienia zaprawy.
Dzięki dodaniu wapna zaprawa jest mocniejsza i zapewnia większy dopływ powietrza.
zwiększa przyczepność zaprawy do podłoża,
zapewnia efekt samozabliźniania się mikropęknięć w zaprawie
zmniejsza przewodnictwo cieplne zaprawy,
Rodzaj zaprawy i chłonność podłoża wpływa na wytrzymałość na ściskanie i zginanie stwardniałego betonu , nasiąkliwość i gęstość, współczynnik przewodzenia ciepła.
Chłonność podłoża ma wpływ na proces wiązania zapraw. W przypadku podłoży zbyt chłonnych następuje bardzo szybkie odciągnięcie wody z nakładanej zaprawy co zaburza proces wiązania. W efekcie zaprawa po wyschnięciu jest sypka i nie osiąga wymaganej wytrzymałości. Nadmierną chłonność podłoża można zredukować poprzez gruntowanie. Najprostszym sposobem gruntowania powierzchni jest zwilżenie jej wodą tuż przed nakładaniem zaprawy. Bardziej skutecznym sposobem zmniejszania chłonności jest zagruntowanie go emulsją, co dodatkowo wpływa na wzmocnienie podłoża. Nadmierny ubytek wody możemy także regulować poprzez dodanie do zaprawy odpowiednich domieszek i dodatków.