Ciało jest niewidzialną częścią twojej duszy, a dusza jest niewidzialną częścią twojego ciała.

„Gdyby nie moje ciało nie zostałabym mamą”

Głowa to ta część ciała w której mieści Palce są potrzebne by chwytać i trzymać

się mój umysł, który sprawia, że jestem życie, które mam

tym kim jestem

Szyja to skarb, który pozwala mojej Serce pozwala kochać, szanować, wspierać

głowie obracać się we wszystkie

strony, aby wzrok uchwycił każde

piękno tego świata

Ręce, które mam są po to, by tulić moje

dziecko w chwilach, gdy tego potrzebuje

Brzuch, choć nie zawsze posłuszny?,

przyjmuje każdy pokarm, który do niego

wrzucam, aby mieć siłę iść dalej przez

życie.

Nogi, czasem zmęczone, ciągle mnie

noszą, by móc towarzyszyć synowi

w jego drodze.

A kolana są po to, by mógł usiąść na

nich każdy maluch, by poczuć się

bezpiecznie i kochany

Stopy to filar całego ciała bez nich

ciężko by było prawie wszystkie te

czynności wykonywać

Dlatego Ciało jest tak ważne - pokochaj je, szanuj je i bądź mu wdzięcznym- to największa wartość.

Joanna Stoehr_ciało_A4

Wyższa Szkoła Informatyki i Ekonomii

Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Olsztynie

WYDZIAŁ SOCJOLOGII I PEDAGOGIKI

Kierunek studiów: Pedagogika

Specjalność: Pedagogika opiekuńcza

Joanna Stoehr

numer albumu: 23021

Ciało, jako wartość

Praca zaliczeniowa

Dr. Mirosław Zientarski

Olsztyn 2012

Swoje ciało możesz kochać lub nienawidzić, ale wciąż pozostaje ono twoją własnością na całe twoje życie.

Trzeba kochać wszystkie części siebie, bo nie można ich przecież zmienić, (choć w dzisiejszych czasach chirurgia plastyczna czyni cuda jednakże w większości przypadków mało, kogo na takie zabiegi stać). Swoje części ciała zaakceptowałam takimi, jakimi są”. Choć nie zawsze jestem z moim ciałem w zgodzie to nie zamieniłabym je na inne, przecież mogłabym trafić dużo gorzej. Ciało pragnie być chronione, więc chronię je i szanuje, przecież spełnia tyle funkcji abym mogła żyć.

Głowa - to ta część ciała, w której mieści się mój umysł, który sprawia, że jestem tym, kim jestem

Palce - są potrzebne by chwytać i trzymać życie, które mam.

Szyja - to skarb, który pozwala mojej głowie obracać się we wszystkie strony, aby wzrok uchwycił każde piękno tego świata.

Serce - pozwala kochać, szanować, wspierać.

Ręce - które mam są po to, by tulić moje dziecko w chwilach, gdy tego potrzebuje.

Brzuch - choć nie zawsze posłuszny, przyjmuje każdy pokarm, który do niego wrzucam, aby mieć siłę iść dalej przez życie.

Nogi - czasem zmęczone, ciągle mnie noszą, by móc towarzyszyć synowi w jego drodze.

A kolana - są po to, by mogło usiąść na nich moje dziecko, by poczuć się, że jest kochany i bezpieczny.

Stopy - to filar całego ciała bez nich ciężko by było prawie wszystkie te czynności wykonywać.

Dzięki ciału jestem obecna i dostępna dla moich najbliższych, ale i nie tylko. Nie wolno uważać ciała za rzecz drugorzędną, za więzienie, z którego nie możemy się wydostać.

Ciało pozwala mi dostrzec piękno drugiego człowieka, ale również i jego niedoskonałości i nie ma w tym nic złego, nudny byłby ten świat gdybyśmy byli wszyscy doskonali i tacy sami. Więc tak naprawdę można wręcz powiedzieć, że „zachwyt jest jedyną adekwatną postawą” w obliczu świętości życia, człowieka i jego ciała.

Nie można jednak zatrzymywać się na tym, co zewnętrzne i powierzchowne. Trzeba dostrzegać to, co kryje się w głębi ludzkiego serca – radość i cierpienie, siłę i słabość, nadzieję oraz poszukiwanie zrozumienia i miłości. Dopiero odkrycie i obcowanie z wewnętrznym pięknem człowieka pozwala w pełni uchwycić piękno naszych ciał.

W swoim ciele noszę zdolność przekazywania życia. Dla mnie moje ciało jest wartością najwyższą, bo czy byłabym mamą gdybym była kimś innym.