Celem przeprowadzonego ćwiczenia, było dokonanie analizy widmowej pięciu substancji, jakimi były: sód, rtęć oraz trzy substancje nieznane, które należało zidentyfikować.

Po dokonaniu pomiarów położenia śruby spektrometru dla danych barw oraz określenia ich intensywności, można było sporządzić krzywą dyspersji dla dwóch znanych substancji, która posłużyła do odczytania nieznanych długości fal, co umożliwiło zidentyfikowanie pierwiastków nieznanych. Po przeprowadzeniu analizy wywnioskowano, iż były to rtęć z domieszką neonu, rtęć i kadm.

Z przedstawionych wcześniej tabel, zestawiających porównanie długości fal odczytanych z krzywej dyspersji z tablicowymi wartościami długości λ danych gazów, można zauważyć, że w pewnych zakresach są one porównywalne. Spowodowane jest to tym, że od ok. 490 do 600 nm wyznaczone punkty są do siebie zbliżone i wyraźnie wyznaczają krzywą. Punkty poza tym zakresem są od siebie oddalone i trudno jest jednoznacznie określić przebieg wykresu, dlatego niektóre pomiary mogą bardziej się różnić od tych w tablicach. Rozbieżności w wynikach są związane z niepewnością odczytu z wykresu jak i z niedoskonałością oka ludzkiego, które subiektywnie odczytuje barwę czy intensywność linii widmowych.

Przy rozpoznaniu rtęci z domieszką neonu, oprócz długości fal pomogło: wystąpienie bardzo mocnej barwy zielonej (charakterystycznej dla Hg) oraz koloru pomarańczowego i pomarańczowo – żółtego (charakterystycznego dla Ne), a także duża ilość zaobserwowanych linii. Następną rozpoznaną substancją była rtęć, której odczytane wartości λ niewiele różniły się od tablicowych. Ostatnim do rozpoznania był kadm, który miał dwie specyficzne barwy o wysokiej jasności tj. czerwień i zieleń. Okazał się on najłatwiejszy do zidentyfikowania. Podsumowując, na rozpoznanie pierwiastków wpływ miało nie tylko odczytanie wartości z wykonanej krzywej dyspersji, ale również dostrzeżenie charakterystycznych mocnych kolorów linii, jak i ilość linii, które udało się zobaczyć. W przypadku substancji z domieszką ujawniały się mocne linie widmowe domieszki, jednak w skali jasności słabsze, niż gdyby domieszka analizowana była jako osobna substancja.