PRZEŻYWANIE WIELKIEGO POSTU

ŚRODA POPIELCOWA

Wielki Post rozpoczyna się Środą Popielcową. W dzień ten, wszystkich wiernych, którzy ukończyli 18 rok życia obowiązuje post ścisły (do 60 roku życia). A Ci, którzy ukończyli 14 rok życia mają obowiązek powstrzymania się od spożywania pokarmów mięsnych.

CHRZEST

W Środę Popielcową jesteśmy zaproszeni do tego, aby wraz z przyjęciem popiołu na nasze głowy, spojrzeć na chrzcielnicę. Czterdzieści dni przygotowania zmierza do tego, aby w Wigilię Paschalną przy zapalonych świecach, ochrzczeni mogli uroczyście odnowić przyrzeczenia chrzcielne, czyli kolejny raz świadomie i konsekwentnie opowiedzieć się za Chrystusem, potwierdzając gotowość Jego naśladowania w codziennym życiu. Chrzest kształtuje w chrześcijaninie nową tożsamość, rodzi „nowego człowieka”, nadaje mu „niezbywalne znamię” przynależności do Boga i Ciała Chrystusa, którym jest Kościół. Chrzest nie ogranicza się jedynie do polania dziecka wodą i odpowiedniej adnotacji w parafialnej księdze. Od momentu chrztu życie wierzącego przestaje być jego prywatną sprawą. Odtąd żyje on w bardziej zażyłej wspólnocie z Bogiem oraz braćmi i siostrami w wierze. W Wielkim Poście nie chodzi ani o chwilowe zmiany, ani o nagłą rewolucję, lecz o odnowę, która powinna rozlewać się na kolejny rok naszej pielgrzymki wiary.

POKUTA

Drugim elementem przygotowania do Triduum Paschalnego jest pokuta. Św. Ignacy Loyola w „Ćwiczeniach Duchowych” wyraźnie odróżnia pokutę wewnętrzną od zewnętrznej, kładąc szczególny akcent na tę pierwszą. Jego zdaniem, pokuta wewnętrzna wyraża się „ w smutku z powodu moich grzechów z silnym postanowieniem, aby nie popełniać ich w przyszłości”. Zaznacza przy tym, że o tę postawę serca należy prosić Boga. Właściwa pokuta wewnętrzna jest więc darem. Natomiast pokuta zewnętrzna, przybierająca postać różnych praktyk i wyrzeczeń, wypływa z pokuty wewnętrznej. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że tworzymy wspólnotę, dlatego pokuta winna być nie tylko wewnętrzna i indywidualna, lecz także zewnętrzna i zbiorowa. Sakrament pojednania jest przywróceniem w grzeszniku komunii z Kościołem, bo każdy grzech zadaje ranę nie tylko Bogu, ale także wspólnocie ochrzczonych.

Pokuta w żadnym wypadku nie może być postrzegana jako kara za grzechy, ani jako „zestaw” pobożnych praktyk, których wykonanie przysporzy nam specjalnych przywilejów. Pokuta to uważne trwanie w świadomości, że Bóg stale zwrócony jest ku nam oraz uznanie, że tylko w Nim znajdujemy prawdziwe spełnienie.

WIELKI POST

Wielki Post to dla chrześcijanina czas wewnętrznej pokuty, którą może wyrazić poprzez modlitwę, post i jałmużnę. Podczas Wielkiego Postu przygotowujemy się na owocne przeżywanie największej tajemnicy naszej wiary- Zmartwychwstania Pańskiego. W tym okresie powstrzymujemy się od zabaw, aby nawrócić nasze serca i wyzwolić się od złego. Szczególnymi czynami pokutnymi jest rozważanie Męki i Śmieci Pana Jezusa ,np. poprzez Drogę Krzyżową, Gorzkie Żale, Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Dzięki tym nabożeństwo mamy możliwość uzyskania odpustu zupełnego.

Tradycja Kościoła podaje trzy sposoby, by okres Wielkiego Postu był przeżyty owocnie: modlitwę, post i jałmużnę. Jeśli chrześcijanin ma zwrócić serce ku Bogu, to przede wszystkim powinien znaleźć czas na spotkanie ze Bogiem. Modlitwa to szczególny dialog człowieka z Bogiem i Boga z człowiekiem. Warto zatem przeznaczyć czas na modlitwę osobistą i wspólnotową, aby głębiej rozważyć mękę i śmierć Jezusa. Post jest zatrzymaniem w codziennym zabieganiu i powstrzymaniem od rzeczy, które zwracają naszą uwagę do tego stopnia, że zapominamy o swojej duszy. W czasie Wielkiego Postu warto zadać sobie pytanie: Czy jestem gotowy na spotkanie z Bogiem twarzą w twarz? Kolejny środek przybliżania się do Boga stanowi jałmużna. Nie jest ona związana tylko z pieniędzmi. Oznacza ofiarowanie czasu, zainteresowania, obecności tym, których na co dzień nie dostrzegamy, a którzy czekają na nasz uśmiech, ciepłe słowo.

POST

Wielki Post wiąże się z jakimś wyrzeczeniem, ograniczeniem, wyzwaniem. Jaki sens mają postanowienia wielkopostne? Jezus oddając swoje życie chciał odkupić nasze grzechy, abyśmy mogli doznać zbawienia.. Wybierając postanowienie powinniśmy zadać sobie pytanie: Co przeszkadza nam w wypełnianiu powołania? Ważne jest to, że Jezus mówiąc o poście, zwraca uwagę na właściwą motywację. Im mniej inni dostrzegają nasze praktyki pokutne, tym lepiej.W czasie postu Jezus Chrystus chce nauczyć nas walczyć ze wszelkimi pokusami, które nas otaczają. Szatan nigdy kusi w sposób oczywisty, ale zawsze podstępny, dlatego jesteśmy kuszeni do tego, co leży w zakresie naszych możliwości. Pokusy często zjawiają się, kiedy czujemy się silni i wolni, dlatego kuszenie Jezusa jest dla nas „schematem pokus nękających współczesnego człowieka”. Szatan kusi każdego z nas w momencie słabości, dlatego kusił Jezusa po długim poście, chcąc tym razem zwyciężyć, na co Jezus mu odpowiada: „Nie samym chlebem żyje człowiek”.

W Biblii post łączy się z pustynią, która pozbawiając człowieka podstawowych dóbr jak pokarm i napój, budzi w nim poczucie zależności i kruchości. W metaforycznym znaczeniu każde doświadczenie pustynie (pustki) odsłania obszary rzeczywistości pomijane na co dzień lub uznawane przez nas za oczywistość. W tym sensie doświadczenie pustyni, czyli czas Wielkiego Postu, może stać się źródłem odrodzenia.

U progu Wielkiego Postu, kapłan posypując nam głowę popiołem, wypowiada słowa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1,15). Dawniej można było usłyszeć słowa: "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”. Celem nawrócenia i pokuty nie są w pierwszej kolejności czyny zewnętrzne – posty i umartwienia, chodzi o przemianę naszego serca i życia, powrót do Boga i odwrócenie się od zła z mocnym postanowieniem nie grzeszenia w przyszłości.