Przyroda kryje w sobie wiele tajemnic, zadziwia i prowokuje do pytań. Zabawy badawcze to forma zajeć, która umożliwia dzieciom uzyskanie odpowiedzi na nurtujące je pytania poprzez samodzielne działanie - wykonywanie prostych doświadczń.
W konspekcie zajęć "Zabawy badawcze z powietrzem" postarałam się dokładnie opisać doświadczenia, dzięki którym dzieci uzyskają odpowiedź na pytania dotyczące powietrza.
Temat: Zabawy badawcze z powietrzem.
Cel główny:
Kształtowanie postawy badawczej;
Zapoznanie z niektórymi właściwościami powietrza.
Cele operacyjne:
Dziecko:
potrafi wykonać proste doświadczenia;
umie współdziałać w zespole;
kształci umiejętność wnioskowania i uogólniania;
zna niektóre właściwości powietrza;
wie co to jest wiatr;
ma świadomość, że powietrze jest niezbędne do życia;
Pomoce, materiały: basen wypełniony wodą, butelki plastikowe, słomki, waciki, strzykawki plastikowe, balony, małe wachlarze, wentylator,
Metody:
czynne: zadań stawianych do wykonania; samodzielnych doświadczeń;
słowne: rozmowa; instrukcja słowna;
oglądowe: obserwacja; pokaz;
Przebieg zajęcia
Zaproszenie przez nauczycielkę przedszkolaków do zabaw badawczych – wykonywania doświadczeń.
Wykonywanie doświadczeń przez dzieci:
Dzieci siadają wokół plastikowego basenu wypełnionego wodą. Każde dziecko otrzymuje plastikową butelkę.. Na znak nauczycielki wszyscy naciskają na butelkę zanurzając w wodzie i szybko ją puszczają. Butelka wypływa na powierzchnię wody.
Nauczycielka pyta: "Co zaobserwowałyście"?
Dzieci wypowiadają się na temat zaobserwowanego zjawiska.
Wnioski: Butelka wypływa, bo jest lekka.
Dzieci ponownie zanurzają butelkę w basenie z wodą, przytrzymują ją i obserwują co się dzieje. Z otworu szyjki butelki wylatują "bąbelki" i butelka wolno napełnia się wodą, a następnie opada na dno basenu.
Wnioski: Z wody wypływają bąbelki, które są pęcherzykami powietrza.
W butelce było powietrze, które wydostaje się z butelki w postaci pęcherzyków. Dpiero w wodzie "bąbelki" są widoczne, bo powietrze jest bezbarwne i nie widzimy go. Butelka tonie, bo wypełnia się wodą i staje się ciężka.
Dzieci stwierdzają, że powietrze jest niewidoczne (bezbarwne) i lekkie.
Każde dziecko otrzymuje słomkę, pochylając się nad basenem jeden koniec słomki zanurza w wodzie, a w drugi dmucha. Obserwuje co się dzieje. Z wody wydobywają się pęcherzyki powietrza.
Wnioski: Przez słomkę wydobywały się pęcherzyki powietrza, które wydycha człowiek.
Dzieci próbują zatkać nos, zamknąć buzie i sprawdzają jak długo można tak wytrzymać. Po chwili wszystkie otwierają buzie, odsłaniają nos i oddychają.
Wnioski: Powietrze jest wszędzie (w każdym zakątku sali) i jest niezbędne do oddychania, do życia. Powietrze jest niewidzialne, bezbarwne i bez zapachu.
Dzieci trzymają w ręce strzykawkę, wyciągają tłoczek nabierając powietrza do strzykawki. Następnie otwór z drugiej strony zatykają palcem i próbują wcisnąć tłoczek do środka. Dzieci przekonują się, że nie można wcisnąć tłoczka do końca. Po puszczeniu tłoczka przez dziecko , tłoczek sam wysuwa się na zewnątrz.
Wnioski:
Powietrze można ścisnąć w strzykawce, a po zmniejszeniu nacisku na tłoczek, tłoczek powraca na swoje poprzednie miejsce.
Powietrze rozszerza się wypychając tłoczek, bo powietrze jest rozprężliwe.
Dzieci nadmuchuję balony, widzą, że balon jest coraz większy i zawiązują go tasiemką.
Wnioski:
Powietrze możemy zamknąć w balonie.
Powietrze rozciąga ścianki balonu przez co balon jest coraz większy.
Powietrze rozszerza się w balonie, bo jest rozprężliwe.
Dzieci rozwiązują balony, a strumień powietrza kierują na stół, na którym leżą waciki. Waciki przesuwają się po stole.
Wnioski:
Ulatujące z balonu powietrze zdmuchuje waciki ze stołu.
Ściśnięte w balonie powietrze wylatuje z dużą siłą i tak powstaje wiatr.
Dzieci otrzymują wachlarze, rozkładają je i poruszają swobodnie przy twarzy. Mówią co czuły, gdy poruszały energicznie wachlarzem.
Wnioski:
Szybko poruszany wachlarz wprawia w ruch powietrze, czyli powstaje wiatr.
Nauczycielka pokazuje w jaki sposób można zrobić duży wiatr w sali.
Włącza wentylator i podstawia dużą kartkę papieru, apaszkę. Dzieci obserwują jak szybko porusza się zarówno kartka papieru, jak i apaszka. Następnie same podchodzą do wentylatora i wypowiadają się co czują, jak wieje wiatr.
opracowała
mgr Teresa Pykosz
Ostrowiec Św.