Istota badań – badania pozwalają na określenie rozkładu naprężeń w konstrukcjach , których modele zostały wykonane z materiałów optycznie czynnych. Materiał pod wpływem obciążeń staje się optycznie anizotropowy, po odciążeniu powraca do stanu optycznie izotropowego. Badania te przeprowadza się dwoma sposobami: Po wykonaniu modelu – badamy model zachowujący się jak konstrukcja; interesujący nas obszar konstrukcji rzeczywistej Materiały stosowane do badań: materiały żelatynowe, nitroceluloza, polimetakrylan metylu, poliwęglany, szkło, żywice epoksydowe i poliestrowe Izokliny – są to linie stałych (określonych kątem α) kierunków naprężeń głównych. Przy jednoczesnym obrocie analizatora skrzyżowanego z polaryzatorem izokliny ulegają przemilczeniu. Ich przebieg wyznacza się przy pomocy światła białego spolaryzowanego liniowo. O ich przebiegu decyduje czynnik sin^2 2alfa.Izochromy – linie, wzdłuż których różnica naprężeń głównych ma stałą wartość (Ϭ1- Ϭ2= const). O ich przebiegu decyduje czynnik Sin^2πn Naprężenia główne - odpowiadają siłom ściskającym lub rozciągającym, a nie ścinającym — działającym wzdłuż płaszczyzny na którą działają. Zjawiska fizyczne towarzyszące badaniom elastooptycznym: Dwójłomność wymuszona, polaryzacja światła (kołowa i eliptyczna), spiętrzenie naprężeń. Polaryzacja kołowa – dzięki wprowadzeniu do układu polaryskopu płytek dwójłomnych uzyskujemy światło spolaryzowane kołowo. Dzięki takiej polaryzacji światła z wzoru na natężenie światła znika sin^22alfa, a na ekranie widzimy tylko obraz izochrom. W miarę wzrostu naprężeń głównych zwiększa się rząd izochromy m – będą powstawać coraz to nowsze prążki wyższych rzędów. Dwójłomność wymuszona- zjawisko powstawania lub zmiany dwójłomności ośrodka izotropowego lub anizotropowego pod wpływem zewnętrznych czynników fizycznych.

Izokliny- są miejscami geometrycznymi punktów stałych kierunków naprężeń głównych. W świetle białym spolaryzowanym liniowo izokliny występują pod postacią czarnych linii dominujących nad kolorowymi izochromami. Izochromy- są miejscami geometrycznymi punktów stałych różnic naprężeń głównych lub stałych wartości naprężeń stycznych. Zależność pomiędzy różnicą naprężeń głównych, a rzędem izochrom jest wyrażona w związku, który nosi nazwę prawa Wertheima: σ1- σ2=m*K σm=2 *τmax=const. σ 1, σ2- naprężenia główne [MPa], m- rząd izochromy, K σm- elastooptyczna stała modelowa [MPa], τmax- maksymalne naprężenia styczne. W postaci odkształceniowej: ε1- ε2=m*K εM= γ=const. ε1, ε2- odkształcenia główne, KεM- elastooptyczna stała modelowa odkształceniowa, γ- kąt odkształcenia postaciowego. Potrzebny jest do tego rysunek zbiorczy wszystkich izoklin na badanym obiekcie, następnie należy wybrać jedną z trzech metod wykreślania trajektorii naprężeń głównych: metodę krzyżaków, siecznych lub cięciw. Przypadki, gdzie brakuje wektora naprężenia sigma 2: jednoosiowe rozciąganie pręta smukłego, belka poddana czystemu zginaniu, krążek ściskany siłami osiowymi, siła skupiona działająca na półpłaszczyznę.

Istota badań – badania pozwalają na określenie rozkładu naprężeń w konstrukcjach , których modele zostały wykonane z materiałów optycznie czynnych. Materiał pod wpływem obciążeń staje się optycznie anizotropowy, po odciążeniu powraca do stanu optycznie izotropowego. Badania te przeprowadza się dwoma sposobami: Po wykonaniu modelu – badamy model zachowujący się jak konstrukcja; interesujący nas obszar konstrukcji rzeczywistej Materiały stosowane do badań: materiały żelatynowe, nitroceluloza, polimetakrylan metylu, poliwęglany, szkło, żywice epoksydowe i poliestrowe Izokliny – są to linie stałych (określonych kątem α) kierunków naprężeń głównych. Przy jednoczesnym obrocie analizatora skrzyżowanego z polaryzatorem izokliny ulegają przemilczeniu. Ich przebieg wyznacza się przy pomocy światła białego spolaryzowanego liniowo. O ich przebiegu decyduje czynnik sin^2 2alfa.Izochromy – linie, wzdłuż których różnica naprężeń głównych ma stałą wartość (Ϭ1- Ϭ2= const). O ich przebiegu decyduje czynnik Sin^2πn Naprężenia główne - odpowiadają siłom ściskającym lub rozciągającym, a nie ścinającym — działającym wzdłuż płaszczyzny na którą działają. Zjawiska fizyczne towarzyszące badaniom elastooptycznym: Dwójłomność wymuszona, polaryzacja światła (kołowa i eliptyczna), spiętrzenie naprężeń. Polaryzacja kołowa – dzięki wprowadzeniu do układu polaryskopu płytek dwójłomnych uzyskujemy światło spolaryzowane kołowo. Dzięki takiej polaryzacji światła z wzoru na natężenie światła znika sin^22alfa, a na ekranie widzimy tylko obraz izochrom. W miarę wzrostu naprężeń głównych zwiększa się rząd izochromy m – będą powstawać coraz to nowsze prążki wyższych rzędów. Dwójłomność wymuszona- zjawisko powstawania lub zmiany dwójłomności ośrodka izotropowego lub anizotropowego pod wpływem zewnętrznych czynników fizycznych.

Izokliny- są miejscami geometrycznymi punktów stałych kierunków naprężeń głównych. W świetle białym spolaryzowanym liniowo izokliny występują pod postacią czarnych linii dominujących nad kolorowymi izochromami. Izochromy- są miejscami geometrycznymi punktów stałych różnic naprężeń głównych lub stałych wartości naprężeń stycznych. Zależność pomiędzy różnicą naprężeń głównych, a rzędem izochrom jest wyrażona w związku, który nosi nazwę prawa Wertheima: σ1- σ2=m*K σm=2 *τmax=const. σ 1, σ2- naprężenia główne [MPa], m- rząd izochromy, K σm- elastooptyczna stała modelowa [MPa], τmax- maksymalne naprężenia styczne. W postaci odkształceniowej: ε1- ε2=m*K εM= γ=const. ε1, ε2- odkształcenia główne, KεM- elastooptyczna stała modelowa odkształceniowa, γ- kąt odkształcenia postaciowego. Potrzebny jest do tego rysunek zbiorczy wszystkich izoklin na badanym obiekcie, następnie należy wybrać jedną z trzech metod wykreślania trajektorii naprężeń głównych: metodę krzyżaków, siecznych lub cięciw. Przypadki, gdzie brakuje wektora naprężenia sigma 2: jednoosiowe rozciąganie pręta smukłego, belka poddana czystemu zginaniu, krążek ściskany siłami osiowymi, siła skupiona działająca na półpłaszczyznę.

Istota badań – badania pozwalają na określenie rozkładu naprężeń w konstrukcjach , których modele zostały wykonane z materiałów optycznie czynnych. Materiał pod wpływem obciążeń staje się optycznie anizotropowy, po odciążeniu powraca do stanu optycznie izotropowego. Badania te przeprowadza się dwoma sposobami: Po wykonaniu modelu – badamy model zachowujący się jak konstrukcja; interesujący nas obszar konstrukcji rzeczywistej Materiały stosowane do badań: materiały żelatynowe, nitroceluloza, polimetakrylan metylu, poliwęglany, szkło, żywice epoksydowe i poliestrowe Izokliny – są to linie stałych (określonych kątem α) kierunków naprężeń głównych. Przy jednoczesnym obrocie analizatora skrzyżowanego z polaryzatorem izokliny ulegają przemilczeniu. Ich przebieg wyznacza się przy pomocy światła białego spolaryzowanego liniowo. O ich przebiegu decyduje czynnik sin^2 2alfa.Izochromy – linie, wzdłuż których różnica naprężeń głównych ma stałą wartość (Ϭ1- Ϭ2= const). O ich przebiegu decyduje czynnik Sin^2πn Naprężenia główne - odpowiadają siłom ściskającym lub rozciągającym, a nie ścinającym — działającym wzdłuż płaszczyzny na którą działają. Zjawiska fizyczne towarzyszące badaniom elastooptycznym: Dwójłomność wymuszona, polaryzacja światła (kołowa i eliptyczna), spiętrzenie naprężeń. Polaryzacja kołowa – dzięki wprowadzeniu do układu polaryskopu płytek dwójłomnych uzyskujemy światło spolaryzowane kołowo. Dzięki takiej polaryzacji światła z wzoru na natężenie światła znika sin^22alfa, a na ekranie widzimy tylko obraz izochrom. W miarę wzrostu naprężeń głównych zwiększa się rząd izochromy m – będą powstawać coraz to nowsze prążki wyższych rzędów. Dwójłomność wymuszona- zjawisko powstawania lub zmiany dwójłomności ośrodka izotropowego lub anizotropowego pod wpływem zewnętrznych czynników fizycznych.

Izokliny- są miejscami geometrycznymi punktów stałych kierunków naprężeń głównych. W świetle białym spolaryzowanym liniowo izokliny występują pod postacią czarnych linii dominujących nad kolorowymi izochromami. Izochromy- są miejscami geometrycznymi punktów stałych różnic naprężeń głównych lub stałych wartości naprężeń stycznych. Zależność pomiędzy różnicą naprężeń głównych, a rzędem izochrom jest wyrażona w związku, który nosi nazwę prawa Wertheima: σ1- σ2=m*K σm=2 *τmax=const. σ 1, σ2- naprężenia główne [MPa], m- rząd izochromy, K σm- elastooptyczna stała modelowa [MPa], τmax- maksymalne naprężenia styczne. W postaci odkształceniowej: ε1- ε2=m*K εM= γ=const. ε1, ε2- odkształcenia główne, KεM- elastooptyczna stała modelowa odkształceniowa, γ- kąt odkształcenia postaciowego. Potrzebny jest do tego rysunek zbiorczy wszystkich izoklin na badanym obiekcie, następnie należy wybrać jedną z trzech metod wykreślania trajektorii naprężeń głównych: metodę krzyżaków, siecznych lub cięciw. Przypadki, gdzie brakuje wektora naprężenia sigma 2: jednoosiowe rozciąganie pręta smukłego, belka poddana czystemu zginaniu, krążek ściskany siłami osiowymi, siła skupiona działająca na półpłaszczyznę.