„Cabiria” Reż. G. Patrone

• Największe osiagnięcie włoskiej szkoły historycznej;

• Akcja rozgrywa się w czasie wojen punickich

• Scenariusz: Gabriel d’Annuzio – tak pisały reklamy w prasie i takie były oficjalne wypowiedzi pisarza; w rzeczywistości scenariusz napisał sam reżyser – inżynier Pastrone, występujący pod pseudonimem Piero Fosco, D’Annuzio udzielił łaskawie swego nazwiska i opracował tchnące niezwykłą pompatycznością napisy oraz wymyslił filmowe imiona z tytułową Cabirią („zrodzona z ognia”) na czele.

• Film miał wyraźnie polityczną wymowę, był obroną chwały rzymskiego oręża; ideą filmu było zwycięstwo rasy wojowników nad starą rasą kupców.

• Analogia pomiędzy Kartaginą i Anglią;

• Tęsknota do odebrania Albinowi panowania nad basenem Morza Śródziemnego - Mare Nostrum (określenie Morza Śródziemnego używane przez mieszkańców starożytnego Rzymu)

• Dużą rolę w filmie odgrywa sprawa Numundii, afrykańskiej kolonii odebranej Kartagińczykom przez Rzymian, której miejsce na mapie współczesnej zajmuje francuski Algier.

• Produkcja filmu trwała prawie dwa lata; Swoją wspaniałością i bogactwem pobił wiele rekordów w skali światowej; W „Cabirii” był pierwszy marsz Hannibala przez Alpy, do którego mobilizowano wszystkie słonie znajdujące się w cyrkach i ogrodach zoologicznych na terenie Włoch; Armedes palący rzymską flotyllę wojenną u brzegow Sycylii; ofiary w świątyni Baala w Kartaginie.

• Na tle wielkich historycznych wydarzeń misternie przewijała się nić intrygi miłosnej, bardzo skomplikowanej i obfitującej w niezwykłe przypadki;

• W filmie wykorzystano i ulepszono doświadczenia włoskiego filmu historycznego, tworząc dzieło o wysokim poziomie technicznym, nie pozbawione walorów artystycznych.

• Reżyser, przy pomocy pierwszego operatora, Hiszpana – Segundo Chomon, znakomicie zaplanował ruch osób i przedmiotów w kadrze, uzyskując efekty monumentalizmu (wzniosłości) w scenach masowych

• Umiejętne stosowanie panoram oraz kamera na wózku podczas epizodu marszu przez Alpy, co było nowością w technice zdjęć filmowych; osiągnięto dzięki temu duże wzmocnienie wrażenia ruchu.

• Posługiwano się też umiejętnie makietami, co również należało do nowatorskich posunięć w sztuce filmowej;

• Innowacje w „Cabirii” oraz w innych historycznych filmach włoskich, możemy sprowadzić do ważnego odkryci artystycznego – stworzenia w obrazie filmowym przestrzeni, głębokiej perspektywy pozwalającej na prowadzenie akcji w wielu planach.

• Zaczęto zwracać uwagę na sposób budowania dekoracji. Wcześniej stosowano teatralny system malowanego tła jako tylnej ściany dekoracji. Zdarzało się, że niebo czy też mury zamku pod wpływem podmuchu wiatru zaczynały falować. Pod wpływem wysoko rozwinietej sztuki scenograficznej, włoscy realizatorzy filmowi starali się uzyskać poczucie głębi często jeszcze w ramach sceny atelierowej (odpowiednio wyposazona sala, w odpowiednio wbudowanymi dekoracjami, które można zmieniać według charakteru sceny), stanowiącej replikę sceny teatralnej.

• Następnym krokiem było wyjście w plener i budowanie dekoracji na świezym powietrzu; Nie było miejsca na tła malowane na płótnach; wykorzystywano natomiast tzw. Domakiet ki zastępujące budynki wznoszone w naturalnej wielkości na pierwszym planie;

• Wprowadzony został element powietrza, szerokiej przestrzeni.

• Architektura zaczęła grać właściwą rolę, stała się pełnoprawnym uczestnikiem procesu filmowego tworzenia;

• Zerwanie z płąską dwupłaszczyznową kompozycją i tworzenie trzeciego wymiaru w widzeniu plastycznym

• Na pierwszym planie bohaterowie, na drugim masy ludzkie, stanowiąe odpowiednik chóru, na trzecim tło naturalne i architektoniczne (podobny rozkład jak na obrazach malarza Giulio Romano)

• Przezwyciężenie ciasnoty scenicznej

Kino włoskie:

• Skłonność do wybierania na bohaterów ludzi z wielkiego świata, przeżywających skomplikowane tragedie miłości, zazdrości

• Prostota intrygi w scenariuszu; przepych dekoracyjny; ruch mas ludzkich (przechadzanie się statystów po scenie w ta i z powrotem)

• Włoski film był odbiciem opery;

• Synteza psychologizującej dekadenckiej literatury z tradycją i zwyczajami popularnych widowisk ludowych.

Włoski film psychologiczny:

• Rozsadnik złego smaku i nihilistycznej filozofii mieszczańskiej.

• Wywoływał tęsknotę do łatwego zycia klas uprzywilejowanych,

• Ugruntowywał poczucie róznicy społecznej, dzielącej gruntownie „doły” od „góry”

• Nie uznawał awansu społecznego

• Akcja rozgrywana w zamkniętym świecie wytwornych panów i „femmes fatales”, niosących zatruty czar miłości i zagłady;

• Najwybitniejsza diwa wśród włoskich aktorek: Franceska Bertini; jako jedyna potrafiła w swojej grze uderzyć w czulsze, bardziej ludzkie struny; wbrew konwencjom potrafiła stworzyć postać tętniącą życiem; porównywano jej zalety z zaletami Asty Nielsen;