ŚRI RAMANA GITA
Pieśń Śri Ramany

Śri Ramana Maharshi
przekazuje Wiedzę, odpowiadając na zadane Jemu pytania

istota pouczenia danego przez Bhagawana
spisana i ułożona przez Śri Vasishthę Ganapati Muni

przekład i opracowanie w języku polskim
na podstawie wydania rosyjskiego, opracowanego przez O. M. Mogilever
we współpracy z „Ekopolis & Culture” St. Petersburg, Russia 1996

Leon Zawadzki
Ramanadom Beskid Polska
2007

----------------

ROZDZIAŁ I
O ważnym znaczeniu Upasany,
czyli
O tym jak ważna jest praktyka przeżywania Atmana


1. Składając moje hołdy Maharshi Ramanie, Kartikai w człowieczej postaci, przedkładam jego nauczanie w tym przejrzystym dziele.

2 – 3. W chłodnym sezonie, 29 grudnia 1913 roku po narodzeniu Syna Bożego, gdy wszyscy uczniowie siedzieli wokół ze skupionym umysłem, poprosiłem go, Bhagavana Maharshi, by udzielił odpowiedzi na następujące pytania.

Pierwsze pytanie:
4. Czy rozróżnienie pomiędzy „Realnym” i „nierealnym” jest samo w sobie wystarczające dla Wyzwolenia? Czy też istnieją jakieś inne sadhany, by osiągnąć ten cel?

Drugie pytanie:
5. Czy dla spragnionych Wiedzy wyłącznie studiowanie Pism jest samo w sobie wystarczającym dla Wyzwolenia? Czy też, konieczną jest praktyka duchowa zgodna ze wskazaniami Nauczyciela?

Trzecie pytanie:
6. Jak człowiek „niewzruszonej wiedzy” (sthitapradżnia) rozpozna, że jest takim właśnie? Czy dzięki wiedzy o pełni swojego Oświecenia? Czy zaprzestaniem uświadamiania obiektów?

Czwarte pytanie:
7. Według jakich cech oświeceni są w stanie rozpoznać Wiedzącego (dżniani)?

Piąte pytanie:
8. Czy pogrążenie umysłu w Atmanie (samadhi) prowadzi tylko do Wiedzy (dżniana), czy też jest to spełnienie pragnień?

Szóste pytanie:
9. Jeśli człowiek praktykujący jogę by zaspokoić pragnienie, staje się sthitapradżnia, czy to pragnienie spełni się czy też nie?

10. Usłyszawszy moje pytania, mój Guru, naczynie Łaski, Bhagavan Śri Ramana Maharshi, który rozprasza wątpliwości, odpowiedział następująco:

Odpowiedź na pierwsze pytanie:
11. Tylko przebywanie w Atmanie uwalnia człowieka od wszelkich zależności. Jednakoż, rozróżnienie pomiędzy „Realnym” i „nierealnym” prowadzi do beznamiętności (vairagya).

12. Prawdziwy dżniani jest niepojęty i zawsze przebywa w Atmanie. Nie uważa on, aby Wszechświat był „nierealny” i nie postrzega go jako oddzielnego od siebie.

Odpowiedź na drugie pytanie:
13. Zwyczajne studiowanie Pism nie doprowadzi poszukującego Prawdy do ostatecznego celu. Bez upasany tego celu nie można nigdy osiągnąć. To nie ulega wątpliwości.

14. Przeżywanie „naturalnego stanu” podczas praktyki duchowej nazywa się upasana. Gdy ten stan jest ugruntowany i trwały - to nazywa się „Wiedza” (dżniana).

15. Przebywanie w swojej własnej naturze, jak w płomieniu Wiedzy, po odrzucaniu obiektów zmysłowych zwany jest naturalnym stanem (sahadża sthiti).

Odpowiedź na trzecie pytanie:
16. W ugruntowanym naturalnym stanie, za pośrednictwem najwyższej Ciszy wolnej od wszystkich skłonności umysłu (wasan), dżniani poznaje siebie jako takiego bez jakichkolwiek wątpliwości.

Odpowiedź na czwarte pytanie:
17. Jednaki stosunek człowieka do wszystkich istot pozwala uznać, że osiągnął on dżnianę.

Odpowiedź na piąte pytanie:
18. Kiedy praktyka samadhi rozpoczęta została w celu zaspokojenia pragnienia, to pragnienie również przyniesie stosowny owoc.

Odpowiedź na szóste pytanie:
19. Jeśli praktykując jogę z powodu pragnienia, człowiek staje się sthitapradżnia, to triumfowania nie będzie, chociaż pragnienie zaspokojono.

Oto pierwszy rozdział, zwany
O tym jak ważna jest praktyka przeżywania Atmana
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ II
Trzy Drogi


1. W porze deszczowej 1915 roku Bhagavan Ramana Rishi wyraził istotny sens swoich pouczeń w następujących strofach:

2. W głębinie pieczary Serca
Brahman samotnie lśni w formie Atmana,
bezpośrednio przeżywanej jako <JA - JA>.
Wejdź w Serce z pytającym umysłem,
bądź też głęboko zanurzając się we wnętrze,
lub za pomocą kontrolowania procesu oddychania
i przebywaj w Atmanie.

3. Ktokolwiek zrozumie te strofy, zawierające istotny sens Wedanty, wypowiedziane przez Bhagavana Maharshi, tego nigdy więcej nie ogarną wątpliwości.

4. W pierwszej części strofy Bhagavan wskazał na miejsce posadowienia Atmana wewnątrz tego widzialnego ciała, składającego się z pięciu elementów.

5. W niej również zawarty jest przekaz o naturze przeżywania samopoznania, nie różniącej się od Boga, potwierdzenie bezpośredniego doświadczania, w ten sposób oddalając różnorakie opisy Atmana.

6. W drugiej części strofy uczeń otrzymuje pouczenie o trzech różnych metodach praktyki, które – w istocie rzeczy – są tożsame.

7. Pierwszą Drogą – poszukiwanie (margana), drugą – pogrążenie w Sercu (madżana), trzecią – regulowanie oddechu (prana-rodha).

Oto drugi rozdział, zwany
Trzy Drogi
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ III
Najwyższy obowiązek


1. Ku radości mądrego zapisana jest w tym rozdziale rozmowa pomiędzy Dayvaratą i Ramanaczarią.

Dayvarata:
2. Na czym polega najwyższy obowiązek człowieczej istoty, schwytanej w krąg narodzin i śmierci? Bhagavanie, proszę, podejmij decyzję i wyjaśnij mi to.

Bhagavan:
3. Dla tego, kto łaknie Najwyższego, najważniejsze jest odkrycie swojej własnej, prawdziwej natury. Ta natura – ona jest osnową wszystkich działań oraz ich owoców.

Dayvarata:
4. Pokrótce, jaką praktyką duchową człowiek uświadamia sobie swoją własną naturę? Jaki wysiłek prowadzi do wzniosłego widzenia wewnętrznego?

Bhagavan:
5. Z cierpliwą uporczywością odsuwając wszystkie myśli od obiektów
zmysłowych, należy utrzymywać zogniskowane skupienie w nieustającym – pozbawionym obiektów – badaniu.

6. Taką jest – pokrótce – praktyka poznania przez człowieka własnej natury. Tylko taki wysiłek przynosi wzniosłe widzenie wewnętrzne.

Dayvarata:
7. O najlepszy z Mędrców, czy przestrzeganie zaleconych zasad postępowania (niyama) będzie wspomagać wysiłek duchowy, póki zwycięstwo w jodze nie będzie osiągnięte?

Bhagavan:
8. Niyama wspomaga wysiłek poważnych poszukiwaczy w jodze. Ta niyama opuszcza sama z siebie tych, którzy osiągnęli Zwycięstwo i nie mają więcej spraw do załatwienia.

Dayvarata:
9. Czy powtarzanie świętych zgłosek przynosi ten sam rezultat, co stałe praktykowanie czystego, pozbawionego obiektów Samopoznawania?

Bhagavan:
10. Poważni poszukujący, którzy nieustannie, z niewzruszonym umysłem powtarzają mantry lub świętą zgłoskę OM, osiągną zwycięstwo.

11. Powtarzaniem mantr bądź tylko czystego OM, umysł odsuwany jest od obiektów zmysłowych i osiąga jedność z Atmanem.

Oto trzeci rozdział, zwany
Najwyższy obowiązek
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ IV
Natura Wiedzy - Dżniany


Pierwsze pytanie:
1. O najlepszy z Mędrców, czym jest Wiedza (dżniana)? Czy jest to myśl (vrtti): „JA-m jest Brahman”, czy też „Brahman to JA”, a może „JA-m jest wszystkim”?

2. Bądź też dżniana to vrtti: „To wszystko jest Brahman”, a może dżniana różni się od tych czterech vrtti?

3. Bhagavan Ramana Muni, mój Guru, łaskawie wysłuchał tego pytania swego ucznia i odpowiedział tak:

4. „Wszystkie te vrtti, niewątpliwie, są po prostu koncepcjami umysłu.
Mądrzy mówią, że tylko czyste przebywanie w Atmanie jest dżnianą”.

5. Słysząc te słowa Guru, rozpraszające wątpliwości, pojawiła się następna wątpliwość, więc zapytałem ponownie.

Drugie pytanie:
6. O władco Mędrców, czy Brahmana można pojąć myślą (vrtti)? Proszę, rozwiej tę wątpliwość, co pojawiła się w moim umyśle.

7. Usłyszawszy to pytanie, Rishi, przyjaciel tych, którzy znaleźli w nim schronienie, spojrzał na mnie wzrokiem promienistym i tak powiedział:

8. „Jeśli vrtti przystępuje do pojmowania Brahmana, który w istocie jest własnym JA człowieka, Atmanem, to przybiera ona formę Atmana i traci swoje oddzielne istnienie”.

9. Ta krótka, fascynująca rozmowa odbyła się między nami 21 lipca 1917 roku.

Oto czwarty rozdział, zwany
Natura Wiedzy - Dżniany
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ V
Nauka Serca

1. W roku wspomnianym uprzednio, wieczorem 9 sierpnia, Ramana Muni wyczerpująco mówił o Sercu.

2. To, z którego wypływają na zewnątrz wszystkie myśli wcielonych istot, nazywają Sercem. Wszystkie opisy tego Serca są imaginacjami umysłu.

3. Mówią, że „ja”-myśl – to korzeń wszystkich myśli. Pokrótce, to, z czego „ja”-myśl bierze swój początek, jest Sercem.

4. Jeśli Serce znajduje się w anahata ćakra, to dlaczego praktyka jogi zaczyna się w muladharze?

5. To Serce różni się od organu przetaczającego krew. Hridayam oznacza hrit plus ayam, „To – Centrum”, w ten sposób wyrażając naturę Atmana.

6. To Serce posadowione jest z prawej strony klatki piersiowej, a nie z lewej. Światło uświadamiania płynie z Serca przez suszumnę do sahasrary.

7. Stąd opada ono na całe ciało, zaś potem pojawiają się wszystkie przeżycia tego świata. Rozpatrując je jako różne od Światła, człowiek chwytany jest w samsarę.

8. Sahasrara człowieka przebywającego w Atmanie staje się czystym Światłem. Ani jedna z myśli, które się do niej zbliżają, nie może ocaleć.

9. Jeśli nawet jakiś przedmiot z powodu bliskości odczuwany jest przez umysł, nie jest to przeszkodą dla jogi, ponieważ umysł nie przyswaja różnic.

10. Stan, w którym uświadamianie jest niewzruszone i ukierunkowane jednoznacznie, nawet gdy obiekty są odczuwane, zwie się sahadża sthiti. Stan, w którym obiekty nie są obecne, zwie się nirvikalpa samadhi.

11. Cały Wszechświat znajduje się w ciele, zaś całe ciało – w Sercu. Tak więc, cały Wszechświat zawarty jest w Sercu.

12. Wszechświat – to nic innego jak umysł, a umysł – to nic innego jak Serce. Tak więc pełna historia Wszechświata osiąga najwyższy punkt w Sercu.

13. Serce dla ciała jest tym samym, czym Słońce dla świata. Umysł w sahasrara przypomina lampion Księżyca w świecie.

14. Jak Słońce oświetla Księżyc, tak to Serce oświetla umysł.

15. Śmiertelny, unikający Serca, postrzega tylko umysł, tak samo jak w nocy, gdy Słońce nie jest widoczne, postrzegane jest tylko światło Księżyca.

16. Nie pojmując, że prawdziwym źródłem światła jest własny Atman, i myślą ujmując obiekty, jako oddzielne od siebie samego, człowiek, który nie wie, wprowadzany jest w błąd.

17. Oświecony, przebywający w Sercu, widzi światło umysłu zanurzone w Świetle Serca, podobnie jak światło księżycowe zatopione jest w świetle dnia.

18. Mądry wie, że powierzchowny sens pradżniany – to umysł, a jej prawdziwy sens – to Serce. Najwyższe – to nic innego jak tylko Serce.

19. Wyobrażenie, że widzący różni się od widzianego, tkwi wyłącznie w umyśle. Dla tego, kto przebywa w Sercu, widzący i widziane są w istocie Jednym.

20. Potok myśli, powstrzymany omdleniem, głębokim snem, nadmierną radością lub smutkiem, strachem lub czymkolwiek innym, powraca z powrotem do swego źródła – Serca.

21. Człowiek nie uświadamia sobie, że w takich momentach myśl skryła się w Sercu, ale wie to ten, kto przebywa w samadhi. To właśnie jest przyczyną różnorakich nazw opisujących ten stan.

Oto piąty rozdział, zwany
Nauka Serca
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ VI
Powściąganie umysłu

1. Objaśniwszy w taki oto sposób prawdę o Sercu, Śri Ramana Muni, najlepszy spośród znawców Prawdy, mówił o metodzie powściągania umysłu.

2. Ludzie przywiązani do obiektów zmysłowych i prześladowani przez myśl za przyczyną mocy swoich wasan, napotykają na trudności w powściąganiu umysłu.

3. Należy powściągać zmienny umysł kontrolowaniem oddechu, a w następstwie umysł ten, jak przywiązane zwierzę, przestaje się błąkać.

4. Kontrolowanie oddechu pozwala też osiągnąć powściągnięcie myśli. A kiedy myśli zostają powściągnięte, człowiek przebywa w ich źródle.

5. Kontrolowanie oddechu – to tylko obserwowanie umysłem potoku oddychania. Podczas takiej nieustającej obserwacji następuje powstrzymywanie procesu oddychania (kumbhaka).

6. Dla tych, którzy niezdolni są, by w ten sposób osiągnąć kumbhakę, właściwą jest metoda hatha-jogi.

7. Wydech (reczaka) powinien trwać przez jedną jednostkę czasu, wdech (puraka) – tak samo przez jedną jednostkę czasu, a zatrzymanie oddychania (kumbhaka) – przez cztery jednostki czasu. W ten sposób oczyszcza się kanały siły życiowej.

8. Gdy kanały te stają się czyste, stopniowo osiągana jest kontrola nad oddychaniem. Całkowita kontrola oddychania nazywa się siddha kumbhaka.

9. Inni, to znaczy dżniani, traktują reczakę jako odrzucanie idei „Ja jestem ciałem”, purakę jako poszukiwanie Atmana i kumbhakę jako sahadża sthiti, czyli przebywanie w Atmanie.

10. Umysł powstrzymywany jest również powtarzaniem mantr. Wówczas mantra stapia się w jedno z umysłem, a także z praną.

11. Kiedy zgłoski mantry stapiają się w jedno z praną, nazywa się to dhyana. A kiedy dhyana staje się głęboka i niewzruszona, prowadzi ona do stanu naturalnego (sahadża sthiti).

12. Takoż nieustającą bliskością z wielkim Oświeconym, umysł pochłonięty zostaje przez własne źródło.

Oto szósty rozdział, zwany
Powściąganie umysłu
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ VII
Samo-poznawanie oraz dyspozycja ku temu

1. Ten siódmy rozdział zawiera zapis doskonałej rozmowy pomiędzy Karshni z rodu Bharatvadżi i Acharya Ramana.

Karshni:
2. Na czym polega istota Samo-poznawania? Jaki jest jego cel? Czy istnieje większe dobro, osiągane innymi środkami?

Bhagavan:
3. Mówią, że „ja”-myśl jest sumą wszystkich myśli. Konieczne więc jest poszukiwanie źródła „ja”-myśli.

4. To właśnie jest Samo-poznawaniem, a nie studiowanie Pism. Podczas poszukiwania źródła, ego zostaje przezeń wchłonięte.

5. Kiedy ego, które jest zwyczajnym odbiciem Atmana, całkowicie znika, To, co pozostaje, jest istotnym, prawdziwym JA, w całkowitej swej pełni i niewinności.

6. Rezultatem Samo-poznawania jest uwolnienie od wszelakich cierpień. To – najwyższy ze wszystkich rezultatów. Nie ma niczego, co by go przewyższało.

7. Zadziwiające moce tajemne można osiągnąć innymi sposobami. Lecz ostateczna Wolność następuje wyłącznie dzięki Samo-poznawaniu.

Karshni:
8. Któż uznanym być może za godnego takiego poznawania? Czy człowiek może sam rozpoznać własną dyspozycję i gotowość?

Bhagavan:
9-10. Ten, którego umysł jest oczyszczony praktyką upasana oraz innymi środkami bądź cnotami, nabytymi w poprzednich żywotach, kto doświadcza niedoskonałości ciała i obiektów zmysłowych, a także czuje nieodpartą niechęć, gdy jego umysł działa pośród tych obiektów, i kto rozpoznał, że ciało jest nietrwałe, tego nazywają godnym ku Samo-poznawaniu.

11. Według owych dwóch znaków rozpoznania, czyli poczuciu nietrwałości ciała oraz nie przywiązywaniu się do obiektów zmysłowych, można dowiedzieć się o swojej dyspozycji i gotowości do Samo-poznawania.

Karshni:
12-13. Kiedy człowiek zdolnym jest ku Samo-poznawaniu, dzięki swemu nie-przywiązaniu do obiektów zmysłowych i rozróżnianiu, czy będzie miał jakąkolwiek korzyść z rytuałów ablucji, z modlitwy o ustalonej porze, z powtarzania mantr, z ofiary dla ognia, ze śpiewania Wed, z wielbienia bogów, ze śpiewania pieśni chwalebnych, z pielgrzymowania, ze składania ofiar, z ofiarowania potrzebującym oraz z przestrzegania specjalnych praktyk duchowych? Czy też będzie to wszystko tylko stratą czasu?

Bhagavan:
14. U nowicjuszy praktykujących Samo-poznawanie, a których przywiązania już się kończą, wszystkie te wspomagające sposoby praktykowania czynić będą umysł coraz bardziej czystym.

15. Dobroczynna aktywność umysłu, mowy i ciała niweczy tę przeciwstawnie skierowaną, błędną aktywność umysłu, mowy i ciała.

16. Cała ta aktywność dojrzałych mistrzów, obdarzonych umysłami najwyższej czystości, pomaga światu.

17. Dojrzali mistrzowie dokonują czynności dla nauczania własnym przykładem ku pomyślności innych. A nie ze strachu zaniedbania rytuałów duchowych.

18. O najlepszy z ludzi, dobroczynne działania, spełniane bez poczucia różnic i bez przywiązania, nie są przeszkodą na drodze Samo-poznawania.

19. Niewykonywanie rytualnych czynności przez człowieka, który jest dojrzały i nieustannie zajmuje się Samo-poznawaniem, nie skutkuje grzechem. Ponieważ Samo-poznawanie samo w sobie jest najbardziej chwalebną i najbardziej oczyszczającą spośród wszystkich czynności.

20. Dwa sposoby życia można zaobserwować u dojrzałych, pełnych gotowości poszukiwaczy: rezygnację z działania, by doświadczać odosobnienia w Jedności, lub działanie dla dobra innych.

Karshni:
21. Jeśli istnieje jeszcze inna droga do Wyzwolenia, to czy jest ona taka sama, czy też inna? Bhagavanie, bądź tak dobry i opowiedz mi o tym.

Bhagavan:
22. Jeden stara się osiągnąć; drugi – poszukuje tego, kto stara się osiągnąć. Pierwszy traci wiele czasu, lecz w końcu osiąga Atmana.

23. Umysł człowieka skupionego w medytacji na jedynym obiekcie osiąga zogniskowanie na jednym kierunku rozpoznania. A zogniskowanie umysłu na jednym prowadzi do przebywania w Atmanie.

24. Ten, kto wytrwale medytuje, osiąga, nawet sam tego nie pragnąc, przebywania w Atmanie. Inny, poszukujący źródła „ja”-myśli, świadomie przebywa w Atmanie.

25. Bóstwo, mantra czy też jakikolwiek inny wzniosły obiekt medytacji pochłaniane są w końcu przez wspaniałą promienistość Atmana.

26. Zarówno poprzez medytację, jak i poprzez Samo-poznawanie osiąga się ten sam Cel. Jeden ucicha w Nim medytacją, a inny – Wiedzą.

Oto siódmy rozdział, zwany
Samo-poznawanie oraz dyspozycja ku temu
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ VIII
O stadiach (aśramach) życia

1. W odpowiedzi na jeszcze jedno pytanie tegoż Karshni, Bhagavan objaśnił obowiązki związane z czterema stadiami życia (aśramami).

2. Człowiek, kimkolwiek jest – samotnym czy też związanym z rodziną, żyjącym w lesie czy też sannyasinem, czy jest kobietą, czy też siudrą – jeśli jest dojrzały i właściwie usposobiony, to może poszukiwać Brahmana.

3. Porządek aśramów, ustopniowany jak schody, służy osiągnięciu Najwyższego. Porządek ten nie ma zastosowania do człowieka obdarzonego prawdziwie dojrzałym umysłem.

4. Porządek ten ustanowiony jest tak, aby sprawy tego świata mogły następować bez przeszkód. Obowiązki pierwszych trzech aśramów nie są przeszkodami na Drodze Wiedzy (dżniana).

5. Prawdziwe wyrzeczenie (sannyasa) jest czystą Wiedzą, a nie szatą barwy pomarańczowej czy też ogoloną głową. Tym nie mniej, przeznaczeniem tego aśramu jest skuteczne pokonanie licznych przeszkód na Drodze.

6. Ten, kto właściwie rozwinął energię jeszcze w stadium cnotliwego ucznia (brahmacarya) – przestrzegając ślubów, studiując Pismo i wzrastając w Wiedzy – będzie coraz mocniej, w następnych latach, promieniować światłem.

7. Czystością w brahmacaryi osiąga się czystość w stadium gospodarza domu. Aśrama głowy rodziny wszystkim przynosi pożytek.

8. Nawet dla głowy rodziny, jeśli jest on całkowicie wolny od więzów, Świeci Najwyższe Światło. Niewątpliwie.

9. Wiedzący polecają trzecią aśramę dla tapasu. W tej aśramie można być z żoną lub bez.

10. Dla jogina o dojrzałym umyśle, którego grzechy spalone zostały tapasem, czwarta aśrama następuje w sposób naturalny w stosownym czasie.

11. To pouczenie, opowiedziane w siódmym i ósmym rozdziale, Bhagavan dał 12 sierpnia w tym samym 1917 roku.

Oto ósmy rozdział, zwany
O stadiach (aśramach) życia
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ IX
O przecinaniu węzła.

1. Wieczorem 14 sierpnia zadałem Maharshiemu pytanie o rozerwaniu węzła (granthi bheda), co do którego nawet znawcy Pism mają wątpliwości.

2. Promienisty Bhagavan, Śri Ramana Rishi, wysłuchał mnie, po czym zamilkł, a w końcu odpowiedział na swój boski sposób.

3. Więź między ciałem i Atmanem zwie się granthi, tylko dzięki tej więzi z Atmanem człowiek doświadcza cielesności.

4. To ciało – pozbawione jest czucia. Atman – jest czystą świadomością. Więź pomiędzy ciałem i Atmanem może zaistnieć dzięki intelektowi.

5. Dziecko moje, ciało jest aktywne, otulone rozproszonym światłem czystej świadomości. Ponieważ świat nie jest postrzegany w głębokim śnie, podczas omdlenia itp., należy odnaleźć miejsce przebywania Atmana.

6. Tak jak subtelne moce, podobne do prądu elektrycznego, przepływają po widocznych przewodach, tak samo światło świadomości płynie po kanałach (nadi) ciała.

7. Promieniste światło czystego uświadamiania, wypływające z Centrum, oświetla całe ciało, tak jak słońce oświetla świat.

8. Dzięki rozpraszaniu tego światła w ciele, człowiek uprzytamnia sobie swoje ciało. Mędrcy mówią, że centrum emisji świetlistej – to Serce.

9. Z gry sił w kanałach sposobi się wniosek o potoku światła uświadamiania. Moce płyną przez ciało, każda przez swój szczególny kanał.

10. Szczególny kanał, przez który płynie czyste uświadamianie, zwie się sushumna, zwą go także atma nadi, para nadi i amrita nadi.

11. Ponieważ światło obejmuje całe ciało, człowiek przywiązuje się do ciała, błędnie biorąc je za Atmana i postrzegając świat jako różny od siebie.

12. Kiedy człowiek rozróżniający Realne od nierealnego rezygnuje z przywiązania i utożsamiania siebie z ciałem i praktykuje ukierunkowane na cel Poszukiwanie, energia w kanałach zaczyna się pienić.

13. Wraz z pienieniem się kanałów (nadi), Atman oddziela się od innych nadi i od tej pory świeci, skupiony tylko w amrita nadi.

14. Kiedy promieniste światło uświadamiania lśni tylko w amrita nadi, to błyszczy już tylko Atman, nic więcej.

15. Nic z tego, co pojawia się przed takim Mędrcem, nie ma oddzielnego istnienia. On świadom jest Atmana tak samo jasno, jak nie-wiedzący przytomny jest, że ma ciało.

16. Ten, dla kogo świeci tylko Atman – wewnątrz, na zewnątrz i wszędzie, tak samo jasno, jak imię i forma dla nie-wiedzącego – zwie się tym, który przeciął węzeł.

17. Węzeł ten jest podwójny, z jednej strony – z powodu kanałów, z drugiej zaś – z powodu przywiązania umysłu. Postrzegający umysł, chociaż subtelny z natury, odczuwa pełnię materialnego świata poprzez kanały (nadi).

18. Kiedy światło, pobrane ze wszystkich innych nadi, żyje tylko w jednym kanale, węzeł pomiędzy świadomością i ciałem zostaje rozerwany i światło istnieje jako Atmanem.

19. Jak rozżarzona żelazna kula wydaje się być kulą ognia, tak i to ciało, rozżarzone w ogniu Samo-poznawania roztacza blask jak sam Atman.

20. Przestarzałe, skryte skłonności (wasany) przynależne do ciała-umysłu są unicestwione. Uwolniony od utożsamiania świadomości z ciałem, człowiek nigdy więcej nie ma poczucia, że jest działającym.

21. Ponieważ taki człowiek nie ma poczucia, że jest działającym, mówią, że jego karma została całkowicie zniweczona. W nim nie pojawiają się wątpliwości, ponieważ nic nie istnieje, oprócz Atmana.

22. Warto przeciąć węzeł, i człowiek nigdy więcej się nie przywiązuje. To – stan najwyższej Mocy i najwyższego Pokoju.

Oto dziewiąty rozdział, zwany
O przecinaniu węzła
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ X
O społeczeństwie

1. W tym, dziesiątym rozdziale zapisano rozmowę pomiędzy Jati Joganathą i Maharshi Ramaną, która będzie pociechą dla społeczeństwa.

Joganatha:
2. O wielki Mędrcze, jaka jest relacja między społeczeństwem a jego członkami? Mistrzu, bądź tak dobry i wyjaśnij to dla stopniowego polepszenia społeczeństwa.

Bhagavan:
3. Społeczeństwo, składające się z praktykujących różne rodzaje i style życia, o najlepszy z sadhu, samo przypomina ciało, a członkowie społeczeństwa podobni są do organów ciała.

4. O asceto, członek społeczeństwa rozkwita, pracując dla dobra społeczności, jak organ ciała, który ciału służy.

5. Używając umysłu, mowy i ciała, człowiek powinien zawsze postępować tak, aby być pożytecznym dla społeczeństwa. Powinien on także stymulować swoje otoczenie, aby postępowało podobnie.

6. Należy budować swoje otoczenie tak, aby służyło interesowi publicznemu. A następnie uczynić je kwitnącym, by również społeczeństwo mogło rozkwitać.

Joganatha:
7. Niektórzy z mędrców za najwyższy uznają wewnętrzny Pokój (śanti), inni zaś – Moc (śakti). Które tych dwóch, Mistrzu, jest najlepszym sposobem dla osiągania dobrobytu społecznego?

Bhagavan:
8. Śanti służy oczyszczeniu własnego umysłu człowieka, a śakti – postępowi społecznemu. Społeczeństwo należy wznieść za pomocą śakti, a wówczas ustanowione będzie śanti.

Joganatha:
9. O wielki Mędrcze, jaki na Ziemi istnieje Najwyższy cel, który osiągnąć może społeczeństwo ludzkie jako całość?

Bhagavan:
10. Braterstwo oparte na poczuciu równości, oto najwyższy cel do osiągnięcia dla ludzkiego społeczeństwa jako całości.

11. Dzięki braterstwu, pośród ludzkości może zapanować najwyższy Pokój
i wówczas cała ta planeta kwitnąć będzie jak jedna rodzina.

12. Rozmowa ta, między Joganathą, ascetą, i miłościwym Maharshi
odbyła się 15 sierpnia 1917 roku.

Oto dziesiąty rozdział, zwany
O społeczeństwie
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XI
O spójności Wiedzy i mocy jogicznych


1-2. Wieczorem 16 sierpnia, gdy on był sam, zbliżyłem się do Guru, wielkiego Mędrca, najdoskonalszemu spośród Przebudzonych, który zawsze przebywa w Atmanie, Słynnego Ramany, który teraz pojawia się w ludzkiej postaci, i wyraziłem jemu chwałę, jako uszczęśliwionemu Wiedzą, tak trudną do uzyskania:

3. "Tylko w Tobie, o Guru, przejawia się najwyższe przebywanie w Atmanie i najczystszy intelekt. Tyś jest skarbcem całej wiedzy, tak jak ocean – wszystkich wód.

4. O szeroko znany już od dzieciństwa, mając szesnaście lat Ty otrzymałeś doświadczanie Atmana, niedostępne nawet dla joginów.

5. Któż może opisać, Mistrzu, Twój stan Bytu, w którym wszystkie postrzegane obiekty są tylko zwyczajnymi cieniami?

6. Dla tonących w tej strasznej samsarze, miotających się to tu, to tam, i starających się ze wszystkich sił przepłynąć przez ten ocean ogromnego cierpienia, Ty jeden jesteś – najwspanialszym schronieniem.

7. O Brahman! Dzięki subtelnemu widzeniu, które podarował mi Bóg, wciąż od nowa widzę w Tobie Subramanyę, najwybitniejszego spośród Przebudzonych w ludzkiej postaci.

8. Teraz nie mieszkasz, Mistrzu, na górze Swaminalaya, ani na górze Tiruttani, ani na szczycie Venkatachala. Obecnie Twoim miejscem pobytu jest – Arunachala.

9. O Mistrzu, w czasach zamierzchłych Ty uczyłeś Maharshi Naradę, swojego ucznia, objaśniając mu tajemnicę wiedzy o Bycie (bhuma vidya).

10. Znawcy Wed mówią, że Tyś jest – Brahmarshi Sanatkumara. A ci, którzy znają Agamy, głoszą, żeś jest Subramanya, spośród bogów najważniejszy.

11. Twoje imiona są różne, lecz człowiek – ten sam. Zaiste, Sanatkumara i Skanda – to nikt inny, lecz Ty.

12. Ongiś, urodzony jako Kumarila, najlepszy z brahmanów, Ty odrodziłeś dharmę, która zawarta jest w Wedach.

13. O Bhagavanie, kiedy pomieszanie ogarnęło dharmę, Ty narodziłeś się na ziemi tamilskiej jako Tirunyanasambandar i naprawiłeś Drogę Oddania.

14. Teraz Ty ponownie powróciłeś na ziemię, wspaniały Jedyny, strzec Wiedzy Brahmana, którą w cień usunęli ci, którzy zadowalają się zwyczajnym studiowaniem Pism.

15. Mistrzu, rozwiałeś wiele wątpliwości swoich uczniów. Bądź tak dobry, wyjaśnij mi moją wątpliwość.

16. O władco mędrców, czy wiedza (dżniana) i nadnaturalne moce wzajemnie się wykluczają? Czy też są w jakiś sposób ze sobą powiązane?"

17. Po wszystkich moich zachwytach i po zadanym pytaniu Bhagavan Ramana uważnie na mnie spojrzał i powiedział:

18. "Utwierdzony w naturalnym stanie (sahadża sthiti) sam z siebie niewzruszenie praktykuje tapas dzień po dniu. W sahadża sthiti nie ma miejsca na lenistwo.

19. Naturalne, bez wysiłku, przebywanie w Atmanie jest właśnie niewzruszonym tapasem. W tym stanie nieustannego tapasu, w każdym mgnieniu pojawia się nowa dojrzałość.

20. Na skutek takiej dojrzałości poszukującego, nadnaturalne moce (siddhis) mogą z czasem pojawić się u niego. A jeśli prarabdha taka mu sądzona, to nawet Mędrzec (dżniani) może poigrać takimi mocami.

21. Mędrzec postrzega świat tylko jako Atmana, tak samo więc grę z mocami (siddhis) postrzega jako niczym nie różniącą się od Atmana.

22. Jeśli zaś korzystanie z mocy (siddhis) nie jest Mędrcowi dane z woli Przeznaczenia, to Mędrzec, chociaż pełen nadnaturalnych mocy, zawsze pozostaje spokojny, jak ocean bez fal.

23. Przebywając w swoim własnym naturalnym stanie, nie poszukuje on innych dróg. Przebywanie w Atmanie – to wszystkie moce zebrane razem.

24. Tapas bez wysiłku nazywany jest naturalnym (sahadża) stanem. Uważa się, że moce nadnaturalne w tym stanie pojawiają się dzięki dojrzałości.

25. Wielu może być w jego otoczeniu, lecz człowiek, niezłomnie ugruntowany w Atmanie, spełnia tapas, co wzbudza bogobojne drżenie. On nie ma potrzeby odosobnienia.

26. Ignoranci myślą, że Wiedza pozbawiona jest mocy. A Mędrzec przebywa w swym prawdziwym stanie Bytu, który sam jest pełnią mocy i powszechną doskonałością."

Oto jedenasty rozdział, zwany
O spójności Wiedzy i mocy jogicznych
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XII
O śakti

1. W dziewiętnastym dniu [sierpnia] Bhataravadża Kapali, wzniosła dusza, wybitny znawca Pism, zadawał pytania Guru Ramanie.

Kapali:
2. O Bhagavanie, w codziennym życiu zarówno Mędrzec, jak i nie-wiedzący, obaj obserwują triadę – subiekt, obiekt i poznanie.

3. Jakaż więc szczególna właściwość czyni Mędrca lepszym od nie-wiedzącego? Mistrzu, wyjaśnij, proszę, tę moją wątpliwość.

Bhagavan:
4. Ten, dla kogo subiekt nie różni się od Atmana, Jest tym, dla którego obiekt i poznanie takoż nie różnią się od Atmana.

5. Ten zaś, dla kogo, na skutek przywiązania do ciała, subiekt różni się od Atmana, jest tym, dla którego obiekt i poznanie również wydają się być różne od Atmana.

6. Nawet w tym pozornym rozróżnieniu Mędrzec postrzega niewzruszoną jedność. Nie-wiedzący zaś, owładnięty pozornym rozróżnieniem, uważa siebie za kogoś oddzielnego.

Kapali:
7. O Mistrzu, ten Byt, w którym pojawiają się te różnice w triadzie, Obdarzony jest Mocą (śakti), czy też pozbawiony jest śakti?

Bhagavan:
8. Dziecko, ci, którzy znają Wedantę, ten Byt, w którym owe różnice w triadzie się pojawiają, zwą Wszechmocnym.

Kapali:
9. A owa Boska Moc, o której mówią wedantyści, dynamiczną jest czy statyczną?

Bhagavan:
10. Dziecko, tylko ruch śakti sprawia, że powstają światy, lecz Rzeczywistość, która jest rdzeniem tego ruchu, zawsze jest nieruchoma.

11. Ten ruch śakti, który osadzony jest na nieruchomym – na Rzeczywistości – a jest przyczyną tego świata, znawcy Pism nazywają nie dającą się pojąć iluzją (maya).

12. Ruch ten wydaje się być realnym, ale tylko temu, kto siebie uważa za subiekt oddzielny od Atmana. W rzeczy samej, w Bycie nie ma ruchu, o najlepszy z ludzi.

13. Pozorna różnica pomiędzy Bogiem (Iśwara) i jego Mocą (śakti) powstaje na skutek dualnego postrzegania. Jeśli umysł pogrążony jest w swoim Źródle, to tych dwoje stają się Jednością.

Kapali:
14. Bhagavanie, czy aktywność Iśwary, przyczyna tego ogromnego Wszechświata, wieczną jest czy też nie? Oświeć mnie, proszę.

Bhagavan:
15. Chociaż Najwyższy porusza się dzięki Jego własnej Najwyższej Mocy, On, w istocie rzeczy, jest nieporuszony. Tylko Mędrzec może rozumieć tę głęboką tajemnicę.

16. Ruch, sam w sobie, jest aktywnością i nazywa się śakti. Najwyższa Osoba, za pośrednictwem Swojej śakti, stworzyła wszystko, co widzimy.

17. Aktywność bywa dwóch rodzajów: rozwijanie (pravrtti) i zanikanie (nivrtti). Tekst wedyjski: „To wszystko stało się samym Atmanem” (Yatra sarvam Atmaiva abhoot) mówi o nivrtti.

18. Dlatego sanskryckie słowo sarvam (to wszystko), odnosi się do mnogości, która jest widziana przy dualnym sposobie patrzenia. A słowo abhoot (stało się) wyraża domniemanie o pewnej aktywności.

19. Specyficzne określenie „samym Atmanem” ma na względzie, że wielość wielorakich rzeczy, przez Niego zrodzonych, w końcu powróci do Atmana.

20. O najlepszy z ludzi, Bytu nie można pojąć bez śakti. Śakti posiada dwie strony: aktywność (vyapara) oraz podstawę (aśraya).

21. Znawcy Pism mówią, że praca nad stworzeniem, podtrzymywaniem i rozpuszczeniem Wszechświata ma naturę aktywności (vyapara). O najlepszy z ludzi, podstawa (aśraya) nie jest niczym innym, jak tylko Bytem.

22. Ponieważ zaś Byt sam w sobie jest wszystkim, to On nie jest zależny od czegokolwiek. Kto rozumie śakti zarówno jako aktywność, jak i podstawę, tylko ten zaprawdę wie.

23. Gdy umysł się nie porusza, Byt nie wykazuje różnic. Kiedy Byt ujarzmia lub uspokaja śakti, nie mają miejsca poruszenia umysłu.

24. Jeśli z biegiem czasu nastąpi wielkie rozpuszczenie Wszechświata,
to owa aktywność zostanie wchłonięta przez Byt bez jakichkolwiek różnic.

25. Bez śakti nie są możliwe jakiekolwiek przejawy tej aktywności, ani tworzenie, ani poznanie zawierające triadę: subiekt, obiekt i poznanie.

26. Jedyna transcendentna śakti, przyczyna wszystkich przyczyn, znana jest pod dwoma imionami. Jako podstawa zwana jest Bytem, a jako praca tworzenia zwana jest aktywnością.

27. O najczcigodniejszy z ludzi, tym, którzy uważają, że cechą wyróżniającą śakti jest tylko ruch, należy wskazać, że istnieje, jako jej podstawa, pewna najwyższa Rzeczywistość.

28. Tę jedyną najwyższą Rzeczywistość jedni zwą śakti, drudzy – Bytem, trzeci – Brahmanem, a ponadto niektórzy – Osobą.

29. Istnieją dwa sposoby, o dziecię, którymi poznaje się Prawdę. Jest Ona rozpoznawana poprzez jej charakterystyczne, niezbywalne cechy, bądź też bezpośrednio przeżywana jako Rzeczywistość.

30. Tak oto, poznanie Bytu osiągnąć można na dwa sposoby – za pośrednictwem Jego aktywności, bądź też przeżywaniem Go jako takowego; to znaczy, pośrednio – poprzez Jego atrybuty, lub bezpośrednio, będąc jednością z Nim.

31. Mówią, że Byt jest Podstawą, dziecię moje, a aktywność – Jego atrybutem. Osiągając źródło aktywności za pomocą aktywności, człowiek zdecydowanie przebywa w Podstawie, to znaczy w Bycie.

32. Bytowi towarzyszy atrybut, atrybutowi – Byt. Mówią, że więź między nimi jest tożsamością.

33. Ponieważ poznanie Bytu osiągane jest tylko dzięki Jego atrybutowi, a więc – aktywności, to Byt jest wiecznie aktywny.

34. W samej rzeczy, aktywność – niczym innym nie jest, jak Bytem. Wszystkie wyobrażenia o różnicach – to tylko projekcje umysłu.

35. To dzieło stworzenia, zwane grą śakti – jest tylko ideą Iśvary. Jeśli wyjść poza jej granice, to pozostaje sam Byt.

Oto dwunasty rozdział, zwany
O śakti
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XIII
Mężczyzna i kobieta jednako nadają się do wyrzeczenia (sannyasy)


1 – 3. Światło księżycowe swojego rodu, Atreya,
Niewiasta, która weszła do domu Vashisthy,
Matka niewzruszonego Mahadevy, znawcy Wed,
Idealna żona i człowiek, oddany służbie świata
I praktyce wielkiej Śri Vidya, zalecanej przez mędrców,
Pierwszy Guru południa Vindyasy w Tara Vidya,
Mój przyjaciel w tapasie, przesławna Vishalakshmi,

4. Ona przekazała przeze mnie dwa pytania Mędrcowi Ramanie, przyjacielowi Wszechświata:

5. „Jeśli kobiety, nieustannie przebywające w Atmanie, napotykają przeszkody, to czy pozwalają im Pisma wyrzec się domu i stać się wędrującymi ascetami?

6. Jeśli kobieta, która jeszcze za życia otrzymała Wyzwolenie, pozostawia ciało, To co będzie bardziej słuszne – kremacja czy pogrzeb?”

7. Bhagavan, wielki Mędrzec, który pojął sens wszystkich Pism, wysłuchał obu pytań i odpowiedział zdecydowanie:

8. „Ponieważ Pisma nie zakazują tego, to nie ma żadnego błędu w tym, gdy kobiety, przebywające w Atmanie i całkowicie przygotowane, stają się wędrującymi ascetami.

9. Wyzwolenie i Mądrość nie różnią się dla mężczyzny i kobiety, dlatego ciało kobiety wyzwolonej za życia nie powinno podlegać kremacji. Czyż ono nie jest Świątynią?

10. Wszystkie nieszczęścia, wynikające z kremacji ciała mężczyzny wyzwolonego jeszcze za życia, a wymienione w Pismach, nastąpią także wówczas, gdy kremacji poddane zostanie ciało kobiety wyzwolonej za życia”.

11. Mądry Ramana Maharshi objaśnił te pytania o kobiecie, która osiągnęła Wyzwolenie, 21 sierpnia 1917 roku.

Oto trzynasty rozdział, zwany
Mężczyzna i kobieta jednako nadają się do wyrzeczenia (sannyasy)
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XIV
Wyzwolenie za życia

1-2. Wieczorem 21 sierpnia 1917 roku roztropny Bharatvadża Vaydarbha z rodu Shivakula, wybitny znawca Pism, doświadczony mówca, pytał Mędrca Ramanę o stan wyzwolenia za życia (dżiwanmukti).
Po wysłuchaniu pytania, Maharshi odpowiedział wyraźnie.

3. Dżiwanmukti oznacza niewzruszone przebywanie w Bycie, nie skażone ideami Pism czy też świeckimi wyobrażeniami.

4. W transcendentalnym uświadamianiu (pradżniana) nie pojawia się różnicowanie, dlatego Wyzwolenie jest tylko jednego rodzaju. Człowiek wyzwolony jeszcze w ciele, za życia, nazywa się dżiwanmukta.

5. Pisma mówią nam o człowieku, który zmierza do świata Brahmy (Brahmaloka) i otrzymuje tam Wyzwolenie. Nie ma różnicy między jego doświadczaniem i stanem dżiwanmukty.

6. Doświadczenie mahatmy, którego moce życiowe łączą się z czystym Bytem w chwili śmierci, jest takie samo, jak u dwu powyżej wymienionych.

7. Przebywanie w Atmanie – takim samym jest dla wszystkich, zniweczenie więzów – takim samym jest dla wszystkich, bowiem istnieje tylko jeden rodzaj Wyzwolenia. Różnice pomiędzy Wyzwolonymi pojawiają się wyłącznie w umysłach postronnych obserwatorów.

8. O najlepszy z ludzi, moce życiowe mahatmy, przebywającego w Atmanie i jeszcze za życia Wyzwolonego, takoż pogrążają się w Atmana właśnie w tym momencie Samo-realizacji.

9. W niektórych przypadkach, dzięki dojrzałości tapasu, Wyzwolony za życia osiąga moc bycia nie postrzeganym, chociaż zachowana jest forma jego postaci.

10. Dzięki wzrastającej dojrzałości można stać się nawet niewidocznym. Pozostając tylko czystą Świadomością, człowiek, obdarzony taka mocą, uprawia taką grę, jaka mu się podoba.

11. O najlepszy z ludzi, owe dwie nadzwyczajne umiejętności ciała (siddhi) mogą pojawić się bardzo szybko dzięki Łasce Boga.

12. Owe różnice w siddhach nie oznaczają jakichkolwiek różnic w Wyzwoleniu. Przebywający w Atmanie – wyzwolony jest, w ciele czy bez ciała.

13. Ten, kto wznosi się ku wyższym światom, wychodzi z ciała przez kanał, zwany sushumna, i potem, prowadzony przez bóstwo o imieniu Archis, staje się tam Oświeconym i natychmiast otrzymuje Wyzwolenie.

14. Dla jogina o doskonale dojrzałym umyśle, spełniającego Samo-uświadamianie bądź medytującego na Bogu, to wznoszenie ku najwyższemu celowi dokonuje się dzięki Łasce Boskiej.

15. Może on wędrować, według swego życzenia, po wszystkich światach, stwarzać dla siebie tyle ciał, ile mu się żywnie podoba, a nawet obdarzać łaską innych.

16. Niektórzy mędrcy mówią, że świat wyzwolonych to – Kaylasa, inni – że Vaykuntha, a jeszcze inni – że Słońce.

17. O erudyto, wszystkie te światy wyzwolonych dokładnie takimi samymi są jak ta Ziemia oraz inne planety. Stworzone są w Atmanie dzięki zadziwiającej Energii, zwanej też mocą śakti.

Oto czternasty rozdział, zwany
Wyzwolenie za życia
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XV
Śravana, Manana, Nidydhyasana.

1. O Mistrzu, najwspanialszy z Mędrców, czym jest Śravana, Manana, Nididhyasana?

2. Wysłuchawszy mojego pytania o poranku 22 sierpnia 1917 roku, Śri Bhagavan, najlepszy spośród znawców Brahmana, powiedział do zgromadzonych uczniów.

3. „Niektórzy mówią, że Śravana – jest słuchaniem Przewodnika, gdy objaśnia on teksty Wed, ukazując sens oraz komentarz.

4. Inni mówią, że Śravana – jest słuchaniem Nauczyciela, który zna Atmana, gdy on w swoim ojczystym języku i swoimi słowami objaśnia naturę Bytu.

5-6. Jeśli człowiek, wysłuchawszy wedyjskich tekstów lub bezpośrednich pouczeń Guru, lub dzięki zasługom, nagromadzonym w poprzednich żywotach, wnikliwie wsłucha się we własne Serce, głoszące, że Ono jest korzeniem „ja”-myśli, a przy tym różni się od ciała i umysłu, to taką w rzeczywistości jest Śravana.

7. Manana, według niektórych, to studiowanie sensu Pism, w rzeczywistości zaś jest to studiowanie Bytu, czyli Atmana.

8. Niektórzy mówią, że intelektualne przekonanie o identyczności Brahmana i Atmana, gdy owo przekonanie pozbawione jest wątpliwości i błędów zrozumienia, nazywa się Nididhyasana.

9. Wiedza o tej tożsamości, po prostu zaczerpnięta z Pism, choćby nawet była pozbawiona wątpliwości i błędów zrozumienia, sama przez się nie obdarza stanem doświadczania.

10. O Vashistho, wątpliwości i błędne zrozumienie rozproszyć może tylko stan doświadczania, a nie setki Pism.

11. Pisma rozpraszają wątpliwości i błędne zrozumienie u tego, kto posiada wiarę. Gdy wiara słabnie, to one pojawiają się znowu.

12. O Vashistho, tylko przeżywanie Bytu może wykorzenić wątpliwości i błędne zrozumienie. Dlatego przebywanie w Bycie nazywa się Nididhyasana.

13. O dziecię, kiedy umysł błądzi na zewnątrz, pozbawiony niewzruszonego przebywania w Bycie, to nawet setki Pism nie mogą dać prostej, bezpośredniej Wiedzy.

14. Jeśli zaś niewzruszone przebywanie w Bycie staje się naturalne, nie wymagające wysiłku, to właśnie jest – doskonałą Wolnością i najwyższym stanem, zwanym bezpośrednią Realizacją.

Oto piętnasty rozdział, zwany
Śravana, Manana, Nididhyasana
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XVI
O bhakti

1. Po czym, na pytanie o bhakti, najlepszy z ludzi, życzliwy Bhagavan Śri Ramana Maharshi tak odpowiedział:

2. Prawdziwe JA drogie jest każdemu. Nic nie jest droższe od Atmana. Miłością, nieprzerwaną jak strumień oliwy, nazywają bhakti.

3. Poprzez miłość Mędrzec wie, że Bóg nie jest czymkolwiek innym, jak jego własnym JA. Z drugiej strony, chociaż oddany wielbiciel postrzega Go jako różnego od siebie, to przecież on też pogrąża się w Niego, istniejąc jako Atman.

4. Miłość do najwyższego Pana, nieprzerwana, upodobniona do strumienia oliwy, bezbłędnie prowadzi umysł do czystego Bytu, nawet jeśli nie pojawia się takie pragnienie.

5-6. Kiedy oddany wielbiciel, postrzegając siebie jako oddzielną, ograniczoną osobę o słabym intelekcie i pragnąc uwolnić się od cierpienia, traktuje najwyższą Rzeczywistość jako jakiegoś Bożka i czci Go, to nawet wówczas osiąga on w końcu TO.

7. O najlepszy z ludzi, ten, kto nadaje imiona i kształty Bóstwu, za pośrednictwem tychże właśnie imion i kształtów przekracza wszystkie imiona i kształty.

8. Kiedy bhakti osiąga doskonałość, wystarczy jeden raz usłyszeć o Rzeczywistości, gdyż w ów czas darem staje się doskonała Wiedza.

9. Gdy miłość nie płynie jeszcze nieprzerwanie jak strumień, to zwą ją przerywaną bhakti. Ale i ona, bez wątpienia, staje się środkiem do osiągnięcia najwyższego oddania (parabhakti).

10. Człowiek praktykujący bhakti gwoli ziemskich pragnień, nie znajduje pełnego zaspokojenia, gdy otrzyma upragnione. Potem znowu czci Boga, lecz tym razem dla błogosławionego spełnienia.

11. Oddanie, jeśli towarzyszy mu nawet pragnienie, nie wyczerpuje się wraz ze spełnieniem. Wiara w najwyższą Osobę rozwija się i postępuje, wciąż wzrastając i wzrastając.

12. Wzrastając tak oto z dnia na dzień, oddanie to z czasem staje się pełne i doskonałe. Dzięki takiemu najwyższemu oddaniu, dokładnie tak samo, jak dzięki Wiedzy (dżniana), człowiek przekracza ocean narodzin i śmierci.

Oto szesnasty rozdział, zwany
O bhakti
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XVII
O osiągnięciu dżniany

1. 25 sierpnia 1917 roku Vaydarbha, najlepszy spośród oświeconych, pokornie pokłonił się Mędrcowi i zapytał ponownie.

Vaydarbha:
2. Czy dżniana przybywa stopniowo, po trochu, z dnia na dzień? Czy też jak słońce, od razu oświetla wszystko w całej swej krasie i pełni?

Bhagavan:
3. Dżniana nie nadchodzi stopniowo, po trochu, z dnia na dzień. Jaśnieje ona od razu, w całej swej pełni, gdy praktyka dojrzeje do doskonałości.

Vaydarbha:
4. Bhagavanie, podczas praktyki „ja”-myśl czasami skierowana jest do wewnątrz, a w pozostałym czasie – na zewnątrz. Czy można zniknięcie „ja”-myśli, gdy zwraca się ona do wewnątrz, nazwać dżnianą?

Bhagavan:
5. O erudyto, jeżeli umysł, który pewnego razu wszedł do wnętrza, ponownie wychodzi, to – tylko praktyka. Gdyż dżniana – jest przeżywaniem, które nigdy nie zanika.

Vaydarbha:
6. O najlepszy z Mędrców, wielcy autorzy twierdzą w Pismach, że istnieje kilka stadiów dżniany. Jak można ustalić ich harmonijne relacje?

Bhagavan:
7. O mądry człowieku, wszystkie stadia dżniany, o których mowa w Pismach, powstają dokładnie tak samo, jak różnice, które dotyczą Wyzwolenia, a więc tylko w umysłach „innych”, zewnętrznych obserwatorów. Dla tego, kto wie, dżniana jest tylko jedna.

8. Obserwując poruszenia ciała i zmysłów Mędrca, które następują zgodnie z jego prarabdhą, „inni” postulują, że istnieją różne stadia dżniany. W rzeczy samej, w dżnianie nie ma gradacji.

Vaydarbha:
9. Kiedy Wiedza Atmana, pogromcy wszelkiej niewiedzy, zostanie osiągnięta, czy nie zniknie ona na skutek niewiedzy, która ponownie, dzięki przywiązaniu, zakiełkuje?

Bhagavan:
10. Gdy Samopoznanie, przeciwstawne niewiedzy, zostanie osiągnięte, to nigdy już nie może Ono być utracone.

Oto siedemnasty rozdział, zwany
O osiągnięciu dżniany
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

ROZDZIAŁ XVIII
O sławie Oświeconych

1. Bhagavan Ramana, urodzony w wielkiej linii Parasara, syn nieskalanego Sundara Ayara, świetlisty nosiciel sławy brahmanów. Jego oczy są cudowne, szerokie jak płatki lotosu.

2. Nieugięty i bez skazy Paramahamsa, osiedlił się w aśramie na Arunachali, jego aktywność wypływa ze współczucia, a sam nieustannie przebywa w niewzruszonej jedności z Atmanem.

3. Jego słowa rozpraszają wszelkie wątpliwości, Jego spojrzenie ujarzmia oszukany umysł, jak ostra ankusha – szalejącego słonia. Bhagavan Ramana niestrudzenie wspomaga ludzi i obojętnie traktuje potrzeby własnego ciała.

4. Jego ciało płonie jak dojrzały owoc mango. Absolutny gospodarz zmiennych uczuć, pojął za żonę nieśmiertelną Walli, czystą Świadomość. W kilku słowach wyraża on istotną treść wszystkich Pism.

5. Swoją czystą promienistą świetlistością on, w stosownym czasie, rozprasza, jak słońce, czarne myśli oddanych mu istot. Maharshi – niewyczerpane źródło dobroczynnych wartości.

6. W mowie jest nadzwyczaj łagodny, wzrok jego spokojny jest i współczujący. Jego świetlista twarz przypomina kwitnący lotos. Jego umysł – to pustka, podobna do księżyca w świetle dnia. Świeci w Sercu, jak słońce na niebie.

7. Bezlitośnie traktując swoje ciało, skrupulatnie przestrzegając zasad dyscypliny, niechętnie traktując wszelkie przyjemności zmysłowe, On – Mędrzec, bez gniewu i pragnienia, pijący Radość czystej Świadomości.

8. Wolny od oszustwa uczuć, chciwości, nie ulegając myślom, pozbawiony zawiści, nieustannie przebywa on w stanie Łaski. W skupieniu pomaga ludziom przepłynąć ocean narodzin i śmierci, nie oczekując za to wynagrodzenia.

9. Kiedy Ganapati usiadł na kolanach Parwati, mówiąc: To moja Matka! Subramanja wdrapał się na kolana Śiwy, wykrzykując: No to co z tego: Ojciec jest mój! Ramana – znakomite wcielenie tego Subramanji, co przebił swoją włócznią górę Kraunczu.

10. On – jest mistycznym sensem mantry: OM – vachatbhuve namah. „Chwała ogniowi Brahmana, z którego wyłonił się ten świat”.

11. Asceta bez posochu, ale on nosi posoch. On – taraka, przewoźnik przez morze cierpienia, ale także wrogiem jest Taraki. On wyrzekł się bhavy, świata, a przecież wytrwałym jest wyznawcą bhavy, Śiwy. On – hamsa, (zarówno ptak żyjący w Himalajach, jak i Mędrzec, paramahamsa), lecz bez przywiązania do manasu (jezioro w Himalajach, także umysł).

12. Równie niewzruszony jak Meru, Złota Góra, bezdenny bardziej niż ocean, bardziej cierpliwy niż Matka Ziemia, On – wzorcem jest samoopanowania, bez oznak wszelkiego zniecierpliwienia.

13. Obdarza Łaską, podobnie jak księżyc światłem obdarowuje swą przyjaciółkę, lilię niebieską, a w świetlistości podobny jest do słońca – przyjaciela lotosu. Przebywaniem w Brahmanie przypomina swojego ojca, siedzącego pod bananowym drzewem. Twardy jak skała – mój młodszy brat.

14. Nawet teraz w tysiącpłatkowym lotosie jego głowy lśni Devasena, przepiękna zarówno licem, jak umysłem, w postaci dobroczynnych myśli; a jednak wolny jest od najmniejszego śladu pragnienia. Tak oto, chociaż jest głową rodziny, królem jest ascetów.

15. Darczyńca dóbr dla oddanych mu ludzi, on – Guru nawet dla wielkiego Ganapati, mistrza mantr. Podobnie jak boskie drzewo Kalpataru, łagodzi on cierpienia tych, którzy poszukują cienia u jego stóp.

16. On – wcieleniem jest Kumarilli Bhatty, sławionego przez wszystkich oświeconych, autora Vartika Tantry, brylantu Wed, błyszczącego wieloma oryginalnymi ideami. Jednakże w tym wcieleniu objaśnia on tylko naukę Wedanty.

17. On – jest Mentorem, który stworzył Arunachala Pancha Ratna („Pięć Klejnotów Arunachali”), kwintesencję Upaniszad w formie aforyzmów, a przecie wszechogarniającą i pełną ukrytego znaczenia.

18. Nie będąc biegłym w sanskrycie, języku bogów, nie znając też poezji, tym nie mniej, jest on autorem dzieł, w których setki świetlistych idei przedstawione są z inspirującą wyrazistością.

19. Oprócz tego, ten bezkresny Geniusz – ponownym jest pojawieniem się Mistrza Poezji, dwakroć zrodzonego tamilskiego dziecięcia, wykarmionego przez Macierz Wszechświata, który w radosnych melodiach śpiewał chwałę Śiwie.

20. Jest to trzecie pojawienie się na Ziemi Boga, który ongiś poraził górę Kraunczę. I teraz też przybył, by rozproszyć ciemność prostą logiką – dając żywy przykład przebywania w Brahmanie.

21. On – wspaniały poeta, piszący w tamilu, języku uwielbianym przez Agasthję oraz innych mędrców. On – ujrzał wieczne najwyższe Światło swoim subtelnym intelektem bez pomocy Guru.

22. W chłopcu, w tępym pastuchu, w małpie, czy w psie, w oszuście, w oświeconym, czy też w oddanym uczniu, On – wszędzie, bez najmniejszej stronniczości, widzi jednaki Byt.

23. Pełen Mocy, lecz napełniony Pokojem; pełen poświęcenia, lecz wolny od różnicujących uczuć; wolny od przywiązania, a przecież miłujący ludzi; Bóg przejawiony, a przecie skromny w postępowaniu.

24. Pozostawił krótki list: To odchodzi do Obecności Ojca, nie poszukujcie mnie, opuścił dom i przybył do podnóża Arunachali.

25. Bhagavana Ramanę, szczęśliwie obdarzonego obfitością dobroczynnych wartości, Amritanadha, najlepszy spośród wyrzekających się ascetów, pokornie zapytał o bezgraniczną chwałę Oświeconych (siddhów).

26. Bhagavan, mieszkaniec Świętej Góry, odpowiedział mu: "Chwała siddhów – to twoja imaginacja. Oni równi są Śiwie. W rzeczywistości, oni sami – to formy Śiwy i potrafią spełnić każdą prośbę".

Oto osiemnasty rozdział, zwany
O sławie Oświeconych
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego

KONIEC.