I)Chromofor to grupa funkcyjna, nienasycona (np. >C=C<, >C=0, -N=N-, -C=_N), która łatwo ulega polaryzacji i zdolna jest do selektywnej absorpcji promieniowania elektromagn. w zakresie 180-800nm. Grupa ta zawiera zespół elektronów π wykazujących specyficzny układ chmury elektr., zarówno w stanie podst. jak i wzbudzonym. Przejście ze stanu podst. do stanu wzbudz. związane jest z wyst. charakt. pasma w widmie absorpcyjnym.
Znaczący wpływ na absorpcję chromoforu wywierają grupy koordynacyjne nienasycone, to jest zaw. atomy z wolną parą elektronów mogących brać udział w sprzężeniu. Tego rodzaju grupy nazwano auksochromami. (np. -NH2, -NR2 -SH, -OH, -OR, -Cl, -Br).
II)Błędy pomiaru 1) Czynniki chemiczne. Zachodzą wtedy reakcje polimeryzacji albo kondensacji cząsteczek lub jonów absorbujących (zmienia się stężenie składnika), reakcje między jonem (cząsteczką) absorbującym i rozpuszcz. albo w przyp. układów wieloskładnikowych dodatkowe reakcje między poszcz. skł. (np. Cr2O7 + H2O ⇔ @CrO4 + 2H) 2) Czynniki aparaturowe. Powodują odchylenie od praw absorpcji, są najczęściej związ. z brakiem monochromatyczn. wiązki prom. Niedosttat. monoch. wyst. w przyp. pomiarów przy użyciu kolorymetrów i fotokolorym., w których czynnikami monochrom. są filtry barwne i interferencyjne. Błędy wyst. również wtedy gdy zachodzi rozproszenie promieniowania.
III) Metody spektrofotometryczne 1) Metoda krzywej wzorcowej. Polega na ustaleniu zależności pomiędzy stężeniem oznaczanej w roztworze a absorbancją, którą uzyskuje się przez porównanie pomiarów wykonanych dla roztw. subst. oznaczanej i odnośnika, to jest roztworu identycznego z badanym, nie zawierającego tylko subst. oznaczanej. Stęż. subst. ozn. odczytuje się wprost z krzywej wzorcowej. Przy wykonywaniu krzywej absorpcji badanej subst., w odpowiednio dobranym rozpuszcz., ustala się położenie maksimum absorpcji i odpowiadającą mu długość fali. To max absorpcji przyjmuje się jako analityczną długość fali. 2) Met. spektrofot. różnicowej W pomiarach fotom. popełnia się błąd wtedy, gdy mierzone roztw. są bardzo rozcieńcz. (T>80%) albo bardzo stężone (T<20%). Metodę różnicową stos. się wtedy, gdy T<20%. Zakłada się, że najmniej stężony wzorzec c1 ma transaminację T=100% Zerowa rozpuszczalność pozostaje taka, jak w normalnym pomiarze dla zaciemnionego detektora promieniowania. W ten sposób znacznie rozszerza się skalę pomiaru, a zatem zwiększa się czułość pomiaru w danym zakresie. Bardzo rozcieńczone roztw. (T<80%) można mierzyć met. analizy śladowej. Polega ona na zasadzie odwrotnej niż met. różnicowa. 3) Miareczkow. spekt. wykonuje się przy stałej długości fali. Do próbki dodaje się odczynnik miareczkujący i bada się zależność absorbancji od objętości dodanego titranta (roztw. miareczkującego). Konieczne jest spełnienie prawa Lamberta-Beera.
IV) Analiza ilościowa. W metodach bezpośrednich podstawą oznaczeń jest selektywna absorpcja oznaczanego składnika. Met. pośrednie to te, w których pomiary absorbancji prowadzi się dopiero po przeprowadzeniu działań wywołujących absorpcję, której wart. jest proporcjonalna do stęż oznacz. składnika.