Cibora, (Cyperus) - popularnie papirus

Cibora lubi wilgoć, w warunkach naturalnych rośnie na bagnach, torfowiskach, brzegach rzek. Liście cibor są dekoracyjne - niektóre wyglądają jak kępki trawy, inne osadzone na długich łodygach, tworzą pióropusze przypinające parasolki. Na ich szczycie zakwitają drobne zielonkawe lub jasnobrązowe kwiaty, zebrane w kłosy. Niektóre gatunki np. ciborę jadalną uprawia się na większą skalę. Wytwarza ona na korzeniach, niewielkie bulwki o migdałowym smaku, które można jeść surowe lub prażone.

cibora zmienna

W doniczkach uprawia się około dziewięciu gatunków i odmian cibory.

0. Cibora zmienna - pochodzi z Madagaskaru. Jej liście, szerokości 0,5-1 cm i długości 15 cm, rosną na długich łodygach i są ułożone w rozety, na których rozwijają się małe zielonobrązowe kwiaty. W sprzyjających warunkach roślina osiąga wysokość 1,5 metra.

1. Cibora rozpierzchła - pochodzi z Afryki Południowej. Tworzy gęste, niezbyt wysokie kępy (40-60cm). Jej liście są szersze niż u cibory zmiennej, mają 1-1,5 cm szerokości. Ich długość jest z różnicowana ; liście wyrastające tuż przy ziemi mają 15-20cm, a te, które rosną na cienkich łodygach, około 10 cm. Gatunek ten kwitnie obficie przez cały rok, ale kwiaty nie są zbyt efektowne. W odróżnieniu od innych gatunków cibora rozpierzchła nie lubi obfitego podlewania, ani zanurzania doniczki w wodzie. Pielęgnacja taka powoduje żółknięcie liści i hamowanie wzrostu.

2. Cibora papirusowa - produkuje się z niej słynny papirus. Jej pędy osiągają wysokość 2-3 metry. Lubi rozproszone światło, wysoką temperaturę i wilgoć. Do uprawy w mieszkaniach raczej się nie nadaje.

Warunki uprawy

Cibory lubią podłoże próchniczne i kwaśne, pH 5,5-6. Ziemia w doniczkach nigdy nie powinna przesychać (doniczki mogą stać w wodzie). Rośliny lubią dużą wilgotność powietrza, należy je często zraszać. Brak wilgoci w powietrzu powoduje zasychanie końców liści, żółknięcie a nawet zamieranie całych liści. Latem cibory najlepiej się czują w temperaturze 20-25 stopni, zimą 15 stopni. Jeśli jest chłodniej, poniżej 10 stopni, roślina przestaje rosnąć, liście żółkną. Wszystkie cibory lubią dużo światła, ale nie lubią stać w pełnym słońcu. Jeżeli jest za ciemno liście jaśnieją, a łodygi stają się wiotkie. Wiosną i latem zasilamy rośliny co 2-3 tygodnie roztworem nawozu (najlepiej płynnego).

Rozmnażanie

Cibory najlepiej rozmnażać przez podział starszych egzeplarzy. Można też przygotować sadzonki zielne, ścinając wierzchołki pędów - należy wówczas ściąć pęd wraz z rozetą liści, łodygę skraca się do długości 10 cm, a liście do około 2 cm i zanurza "parasolkę" w wodzie, łodygą do góry. Po 2-3 tygodniach spomiędzy liści wyrosną korzenie, a kiedy osiągną 5-8 cm długości, sadzimy do ziemi.

Choroby i szkodniki

Cibory bardzo rzadko są atakowane przez szkodniki i choroby, ale niekiedy mogą pojawiać się mszyce i mączliki. Mszyce zwalczamy poprzez oprysk Pirimorem. Mączlik jest nieco trudniejszym przeciwnikiem, a preparaty są toksyczne i nie należy używać ich w mieszkaniu. Możemy zanurzyć całą ciborę na 2-3 dni w wodzie, np. w wannie. Zabieg ten nie zaszkodzi roślinie, a szkodniki zginą. Czasem zdarza się, że cibora z różnych powodów obumiera np. w zimie. Należy wówczas ściąć łodygi tuż nad ziemią i wstawić doniczkę do miski z wodą. Po takim zabiegu za 2-3 tygodnie roślina powinna wypuścić nowe pędy.