Indywidualności podane przez Kosę na wykładzie (podczas naszych wykładów i nie są to wszystkie przykłady, które podawał):
Nizina Nullarbor: położona w południowej części Australii, o rozciągłości równoleżnikowej; rzeki o charakterze klifowym; pod względem geograficznym tarcza prekambryjska, w budowie geologicznej skały wapienne w układzie płytowym, co doprowadziło do wykształcenia zjawisk kresowych, np. jaskinie o charakterze zapadlisk tworzące leje krasowe, poziome korytarze; krajobraz półpustynny i pustynny; od strony morskiej wybrzeża o charakterze klifowym oraz wydmy nadbrzeżne.
Arktyka: współczesne zlodowacenie pokrywowe i dolinne, przykładem Spitsbergen, lodowce (wymienić jakie) o charakterze dolinnym; tundra; coraz większy ruch turystyczny w tych obszarach.
Basen Paryski: budowa geologiczna - koncentryczny układ zrębów, które tworzą odrębne progi wieku hercyńskiego (progi strukturalno - denudacyjne to wychodnie bardziej odpornego podłoża); teren użytkowany rolniczo [teren rolniczy -> próg (materiał krystaliczny) -> obszar rolniczy -> obniżenie z Paryżem w środku].
Masyw Centralny: ogromna jednostka, gdzie dominują wyżyny i góry średnie wieku hercyńskiego; indywidualność geograficzna regionu to strefa wulkaniczna Owernii.
Nizina Wschodnioeuropejska: charakterystyczna cecha to położenie w strefie klimatu umiarkowanego kontynentalnego, w części północnej chłodnego; podstawowy typ krajobrazu to krajobrazy nizinne wykształcone na podłożu platformy wschodnioeuropejskiej; kolejnym typem są krajobrazy polodowcowe, eponiczne, dolin rzecznych oraz starych wyżyn; wyróżniającą cechą są krajobrazy płaskowyży lessowych; kolejna cecha to duża zwartość obszaru, co wytwarza wyraźną cechę kontynentalizmu klimatu, co odzwierciedla się w typach gleb i typach roślinności; kolejna cecha to czarnoziemy stepowe i lessy (w większości zdegradowane przez gospodarkę kołchozową); formacje roślinności stepowej.
Klif Kanadyjski: położony w strefie chłodnej subpolarnej, w zasięgu strefy tarczy kanadyjskiej; na powierzchni występują utwory prekambryjskie, a cechą indywidualną jest tajga, jeziora oraz progi strukturalno - denudacyjne, które lokalnie się nazywają „greenterm” (pewna nie jestem).
Wyżyna Zachodnioaustarlijska: indywidualność - położona w zachodniej części kontynentu; klimat od umiarkowanego, poprzez śródziemnomorski, do suchego; okresowe rzeki płyną dobrze rozwiniętymi korytami rzecznymi, np. rzeka Swan, Perth; w północno - zachodniej części kontynentu pustynia; w zachodniej części kontynentu swanlep(?) przykłady krajobrazu z bujną roślinnością lasu eukaliptusowego.
Rodopy: masyw alpejski o charakterze strefowym (albo zrębowym); najwyższy szczyt Goljam Perelik; skały głównie o charakterze krystalicznym; rzeźba polodowcowa z cyrkami lodowcowymi, z głęboko wciętymi dolinami rzecznymi; zręby najwyższe to Riła i Pirin w obrębie Rodopów (wg WIEM: „Ku zachodowi przedłużeniem Rodopów są wyższe od nich grupy górskie Riła i Pirin.”).
Międzymorze Fińsko - Karelskie: położone w strefie klimatu umiarkowanego, w zasięgu tarczy prekambryjskiej; podstawowa cecha krajobrazu to występowanie jezior oraz ostańców kwarcytowych (są to „tuntury” - 800metrowe wzniesienia), które stanowią wyraźne urozmaicenie obszaru.
Karpaty Południowe: górotwór obszaru alpejskiego; indywidualność geograficzna to dominująca strefa krystaliczna, charakter wysokogórski obszaru, rzeźba polodowcowa, duży kontrast z podgórzem (wyraźnie oddzielone obniżeniem od łuku karpackiego); występuje Masyw Wichoru - masyw o charakterze hercyńskim.
Europa: położenie w zakresie struktur prekambryjskich, kaledońskich, hercyńskich i alpejskich (wymienić jakie to są struktury); duże rozczłonkowanie kontynentu w części zachodniej i południowej; duża zwartość kontynentu w części wschodniej; klimaty o charakterze oceanicznym w części zachodniej, przejściowe, do kontynentalnych w części wschodniej, w części południowej klimat śródziemnomorski; reżimy hydrologiczne rzek zróżnicowane od reżimu prostego do reżimu złożonego; duże rozwinięte systemy rzeczne w Europie Wschodniej; strefa silnego (żywego) wulkanizmu współczesnego w Europie Południowej; współczesne zlodowacenie na terenie Półwyspu Skandynawskiego i na terenie Alp. (podział na regiony geograficzne wypisać)
Europa Południowa: położenie w strefie śródziemnomorskiej; położona w zasięgu struktur alpejskich oraz w części wschodniej hercyńskich masywów zrębowych; klimat o charakterze śródziemnomorskim; reżimy hydrologiczne rzek zróżnicowane; żywy współczesny wulkanizm i tektonika obszaru.
Góry Dynarskie: rozciągłość południkowa; masyw alpejski o charakterze zrębowym
Durmitor: krajobraz z pozostałościami rzeźby glacjalnej; Rudawy Bośniacko-Serbskie; zbudowane z łupków krystalicznych i innych odmian; tamtejszy kras jest krasem sakryjnym (porośnięty lasami).
Europa Wschodnia prawie w całości znajduje się na prekambryjskiej platformie wschodnioeuropejskiej, z pokrywą skał osadowych od kambru po czwartorzęd, o zróżnicowanej miąższości, otoczona od wschodu i południa górami fałdowymi: hercyńskim Uralem oraz alpejskimi Karpatami, Górami Krymskimi i Kaukazem. Zachodnią granicę Europy Wschodniej wyznacza linia środkowej Wisły, tzw. linia Teisseyre'a- Tornquista. Obszar mało zróżnicowany hipsometrycznie, w przewadze równinny, z wyraźnie zaznaczoną strefowością elementów środowiska przyrodniczego, głównie klimatu, roślinności i gleb, zmieniających swoje cechy wraz ze zmianą szerokości geograficznej. Większa część EW leży w strefie klimatów umiarkowanych, chłodnych na północy i ciepłych na południu. Na skrajnej północy występują różne odmiany tundry. Większa część EW leży w strefie lasów iglastych na N (tajga) oraz mieszanych i liściastych. Ku południowi przechodzą one w stepy oraz półpustynie nad Morzem Kaspijskim.
Krym - połączony jest z lądem Przesmykiem Perekopskim, pomiędzy Morzem Czarnym i Azowskim; od Rosji oddzielony Cieśniną Kerczeńską. Długość linii brzegowej 1000km, powierzchnia 25700 km2; politycznie należy do Ukrainy. Część E-obok cieśniny Kerczeńskiej wznoszą się góry Jajła, otaczające cały brzeg południowy i ku północy rozdzielające się na kilka równoległych łańcuchów gór, pokrytych gęstym lasem. Na N przechodzą w step, zajmujący większą część półwyspu. Najwyższym szczytem Gór Krymskich jest Roman-Kosz o wys. 1545m n.p.m.; sieć rzeczna: 1657- ogólna liczba rzek na Krymie, tylko 150 ma ponad 10km dł.; najdłuższą się Sałhir. Większość rzek jest okresowa-wysychają latem, nie dopływając do morza, a woda pojawia się w nich dopiero na przełomie lutego i marca. W tym okresie zwiększają aktywność także krymskie wodospady; najwyższy z nich- Uczan-Su ma 98,5m wysokości, ale latem prawie znika; natomiast największy Dżur-Dżur, który ma 15m wys.- jest aktywny cały rok. Podział Krymu na trzy regiony: a) Krym Górski b) K. Stepowy c) Półwysep Kerczeński
Wyżyna Tybetańska: położenie: płd. -wsch. część Azji Sr; od płn. otoczona górami Kunlun, Ałtyn-Tag i Nan-szan, a od S przez Himalaje; na W graniczy z Pamir i Karakorum, a na E z górami Sino-Tybetańskimi. INDYWIDUALNOŚĆ: najwyżej położona wyżyna na Ziemi, o średniej wysokości 4500m i jedna z najrozleglejszych.
Kordyliery dzielą się na K. Północne, które obejmują N-W część gór; obejmują kilka pasm gór fałdowych i fałdowo- zrębowych, należących zarówno do strefy wschodniej Kordylierów (Góry Brooksa, Góry McKenzie) jak i do strefy zachodniej, pacyficznej (m.in. Góry Alaska, św. Eliasza) Są one przedzielone Wyżyną Jukońską. K. Środkowe -wschodnią część KŚ zajmuje łańcuch Gór Skalistych, W część podwójny łańcuch Gór Nadbrzeżnych, a Środkową- Wyżyny Wewnętrzne. K.Południowe