• polaco - Polak; polaca - Polka (w języku hiszpańskim pisane z małej litery).
  Na marginesie warto dodać, że tak też są w Hiszpanii nazywani Katalończycy (Katalonia to region w północno-wschodniej Hiszpanii ze stolicą w Barcelonie). Podobno wzięło się to stąd, że mówią oni swoim własnym, dziwnie brzmiącym, niezrozumiałym dla innych Hiszpanów językiem.

spójnik y zamienia się na e, gdy stoi przed wyrazami zaczynającymi się na i lub hi. Ta zasada jest w mowie potocznej często pomijana.

el novio/la novia to zarówno chłopak/dziewczyna, z którym/-ą się chodzi, jak też narzeczony/narzeczona; nieformalnie używa się też w tym sensie mi chico/mi chica (mój chłopak/moja dziewczyna), zwłaszcza jeśli związek nie jest jeszcze zbyt poważny

czasownik regularny II grupy aprender - nauczyć się; należy odróżnić od czasownika estudiar (uczyć się, studiować), który oznacza raczej sam akt uczenia się, podczas gdy aprender znaczy bardziej przyswajać

W Hiszpanii panują stosunki bardzo bezpośrednie i formy usted/ustedes używa się generalnie dosyć rzadko. Per Pan/Pani zwraca się do osób w podeszłym wieku lub też gdy chce się wyrazić szczególny szacunek (np. rozmawiając z rodzicami swojego kolegi). Jak łatwo zauważyć, Pan/Pani oraz Państwo to tak jak w języku polskim trzecia osoba (odpowiednio liczby pojedynczej oraz mnogiej), a więc czasownik odmienia się tak jak przy osobach on/ona oraz oni/one. Odnośnie bezpośrednich stosunków panujących w Hiszpanii warto też skomentować, iż hiszpańskie hola (cześć) można powiedzieć praktycznie do każdego (czasami łącząc je z innym powitaniem, np. z buenos días jak w pierwszym dialogu tej lekcji). Bardzo często trzeba wobec tego przetłumaczyć hola na polskie dzień dobry, bo przecież nie jest w Polsce do pomyślenia powiedzenie cześć wchodząc np. do sklepu.

Warto pamiętać, że w Ameryce Łacińskiej nie istnieje w ogóle forma vosotros. Zamiast tego używa się formy ustedes wraz z odmianą czasownika w trzeciej osobie liczby mnogiej. Ustedes znaczy tam wobec tego zarówno Państwo, jak też po prostu wy. Generalnie używa się tam też częściej formy usted zamiast tú.

W dialogach można również zauważyć, iż inaczej mówi się po hiszpańsku przepraszam, zwracając się do kogoś na ty (wtedy mówi się perdona) a inaczej gdy używa się formy Pan/Pani (perdone). Istnieje też forma neutralna (perdón), którą można użyć niezależnie od wspomnianej kwestii.

la entrada - bilet; dotyczy wszelkiego rodzaju spektakli, koncertów, etc., natomiast nie transportu (taki bilet to el billete)

Uds. (lub Vds.) to używany w pisowni skrót od ustedes; Ud. (lub Vd.) to skrót od usted (przeczytać należy pełną formę)

17. ese/esa/esos/esas to coś pośredniego między este i aquel; gdy mówimy esta casa - mamy na myśli ten dom tutaj (np. pokazując dom na zdjęciu); esa casa - ten dom trochę dalej (np. wskazując palcem dom stojący obok); aquella casa - tamten dom (np. dom poza zasięgiem wzroku)

moreno - to zarówno opalony, jak też brunet

niños - dzieci (ogólnie); należy odróżnić od hijos - dzieci (w sensie własne dzieci)

mono/mona - najlepiej tłumaczy się na angielskie cute

w hiszpańskim zdrobnienia tworzy się zwykle przez dodanie końcówki -ito/-ita; np. mesa - mesita (stół - stolik), delgado - delgadito (szczupły - szuplutki)

aquí (tutaj) - ahí (tam trochę dalej) - allí (tam daleko)

todo el mundo - wszyscy (dosł. cały świat); polskie wyrażenie cały świat tłumaczy się na el mundo entero

istnieje w hiszpańskim tzw. superlativo absoluto (superlatyw absolutny), który wzmacnia znaczenie danego słowa; np. mucho (dużo) - muchísimo (bardzo, niezwykle dużo), interesante (interesujący) - interesantísimo (bardzo, niesamowicie interesujący/-a), guapa (ładna) - guapísima (bardzo, niezwykle ładna); tworzy się po prostu przez dodanie końcówki -ísimo/-ísima (w liczbie mnogiej dodaje się -s)

el bolso - torebka (damska); należy odróżnić od la bolsa - torba (wszystkie inne znaczenia)

Czas przeszły przedstawiony w tej lekcji to Pretérito Perfecto. W Hiszpanii jest to chyba najczęściej pojawiający się w języku mówionym czas, rzadziej używany w pisowni. W Ameryce Łacińskiej raczej nie jest w ogóle używany. Więcej o zastosowaniu można się dowiedzieć ze strony o gramatyce (Pretérito Perfecto de Indicativo).

Należy w tym miejscu również wspomnieć, iż panuje w Hiszpanii tendencja niewłaściwego używania niektórych zaimków (jest to tzw. leísmo i laísmo). Zanim powiem na czym ono polega, podkreślam, że jest to użycie niepoprawne i - przynajmniej jak na razie - na jakimkolwiek egzaminie z hiszpańskiego byłoby to uznane za błąd. Mówię jednak o tym, gdyż bardzo wielu Hiszpanów nawet nie zdaje sobie sprawy z popełnianych błędów do tego stopnia, że nawet w telewizji słyszy się je praktycznie na okrągło. Ktokolwiek jednak chce nauczyć się oficjalnie poprawnego mówienia, nie powinien zwracać uwagi na to jak zaimki są używane w hiszpańskiej telewizji oraz przez wielu Hiszpanów. Tendencja, o której mówię polega na nierozróżnianiu dwóch rodzajów zaimków osobowych, które zostały przedstawione w ostatnich lekcjach. Widać to oczywiście jedynie w trzeciej osobie. Zanika zaimek lo, natomiast le używa się zawsze i wyłącznie dla rodzaju męskiego (ta zasada akurat zaczyna już być akceptowana), oraz la zawsze dla rodzaju żeńskiego (zdecydowanie nie do zaakceptowania). Można więc się spotkać z takimi wypowiedziami: le conozco (jego znam - powinno być lo conozco) czy też la digo (jej mówię - powinno być le digo).

generalnie jak polskie k; wyjątkiem jest sytuacja, gdy występuje po niej samogłoska e lub i (ce, ci) - wtedy wymawia się jak angielskie thw wyrazie think(język należy umieścić między zębami).

W hiszpańskiej Andaluzji, na Wyspach Kanaryjskich oraz w Ameryce Łacińskiej zamiast tego skomplikowanego dźwięku używa się po prostu s. Tak więc wszelkie wyrazy zawierające ce lub ciwymawia się jak se oraz si.

W Madrycie jest charakterystyczne wymawianie końcowego d identycznie jak hiszpańską literę z (czyli jak angielskie th w wyrazie think), tak więc np. Madrid czyta się jak madrith.

ella (czyt. edzia) - ona

la lluvia (czyt. la dziubia) - deszcz

*dzi - patrz opis obok

Do niedawna uważana za jedną z liter alfabetu, natomiast obecnie jedynie za złożenie spółgłosek o jednym dźwięku. dźwięk trudny do wytłumaczenia, pośredni między polskimi j oraz ź. Można też go opisać jako bardzo miękkie dź.

W Ameryce Południowej (zwłaszcza w Argentynie), można się spotkać z twardszą wymową - coś między polskimi ź oraz ż.

---