-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ELEMENTY ORIENTACJI ZEWNĘTRZNEJ ZDJĘCIA.

Elementy orientacji zewnętrznej zdjęcia lotniczego (rys) są to wielkości okre­ślające położenie kamery względem fotogra­fowanego terenu. Umożliwiają one wyzna­czenie orientacji przestrzennej wiązki promie­ni rzutujących w momencie wykonywania zdjęcia. Elementami tymi są:

• współrzędne przestrzenne środka rzutów X_o Y_o Z_o (w układzie współrzędnych prostokątnych, przyjętym do prac po­miarowych w terenie);

• kąt nachylenia zdjęcia v - kąt nachylenia płaszczyzny zdjęcia w stosunku do płasz­czyzny poziomej. Może być on również określony jako kąt odchylenia osi kamery od pionu, a więc kąt zawarty między prostą pionową przechodzącą przez śro­dek optyczny obiektywu a osią optyczną kamery fotograficznej. Kąt v rozkłada się na dwa kąty składowe: wzdłuż osi x - kąt nachylenia podłużnego φ wzdłuż osi y - kąt nachylenia poprze­cznego ω,

• kąt kierunkowy osi kamery (azymut zdjęcia) α. Jest to kąt zawarty między kierunkiem początkowym terenowego układu współrzędnych (dodatnim kierun­kiem osi Y) a rzutem prostokątnym osi optycznej kamery na płaszczyznę XY;

• kąt skręcenia zdjęcia χ. Jest to kąt zawarty między prostą największego spa­dku v'v' a dodatnim kierunkiem osi y', mierzony w płaszczyźnie zdjęcia, w kie­runku zgodnym z ruchem wskazówki zegara.

METODY OTRZYMYWANIA EFEKTU STEREOSKOPOWEGO

1. Sposób optyczny

Polega on na rozdzieleniu promieni biegnących od lewego zdjęcia do lewego oka i promieni biegnących od prawego zdjęcia do prawego oka za pomocą specjalnych układów optycznych. Najprostszym układem optycznym służącym dla wymienionego celu jest stereoskop zwierciadlany.

2. Sposób anaglifowy

Polega na połączeniu dwóch obrazów, tego samego obiektu, zabarwionych dopełniającymi się kolorami i obserwacji ich przez filtry optyczne (barwne) tak dobrane, aby każde oko widziało tylko jeden obraz.

3. Sposób wirujących przesłon

Polega na przemiennym rzutowaniu obrazu lewego zdjęcia i prawego zdjęcia. Do przemiennego rzutowania używane są dyski z wyciętymi rowkami.

4. Sposób polaroidów

Podobny do sposobu anaglifowego, z tym, że dla rozdzielenia obrazów - zamiast kolorowych filtrów - stosowane są polaryzatory optyczne. Działanie tych polaryzatorów polega na uporządkowaniu drgań fal świetlnych w jednej wybranej płaszczyźnie.

5. Sposób rastrów

Polega na równoczesnym rzutowaniu dwu zdjęć poprzez siatki linii równoległych, co prowadzi nie tylko do uzyskania modelu stereoskopowego, ale także linii na tym modelu, które są odpowiednikami warstwic.

6. Sposób holograficzny

Różni się zdecydowanie od wszystkich metod możliwością bezsoczewkowego uzyskania modelu stereoskopowego za pomocą światła spójnego.

MODEL STEREOSKOPOWY - WARUNKI OPTYCZNE I GEOMETRYCZNE SZTUCZNEGO EFEKTU STEREOSKOPOWEGO WIDZENIA

Uzyskanie modelu stereoskopowego uzależnione jest od pewnych czynników:

1. Czynniki związane z procesem fotografowania:

• Wykonanie zdjęć z dwóch różnych punktów przestrzeni (baz fotografowania) - podobna odległość od obiektu,

• Wykonanie takich zdjęć żeby skale zdjęci lewego i prawego były w przybliżeniu jednakowe (dopuszczalna różnica 15%)

• Promienie rzutujące wykonanych zdjęć nie powinny przecinać się pod kątem większym od 15º.

• Pokrycie podłużne zdjęć 60%, poprzeczne 20 - 40%.

Czynniki ograniczające uzyskanie efektu stereoskopowego:

• Konieczność prowadzenia obserwacji punktów modelu stereoskopowego w płaszczyznach rdzennych

• Prowadzenie obserwacji zdjęć z odległości najlepszego widzenia

• Odpowiednie ułożenie zdjęć do obserwacji (zdjęcie lewe stereogramu powinno być obserwowane lewym okiem, a prawe zdjęcie - prawym

Aberracje obiektywów. Nawet najlepsze obiektywy są obarczone pewnymi wadami. Jedną z takich wad układów optycznych, pole­gającą na zniekształceniu przebiegu promieni świetlnych przez poszczególne elementy ukła­du, jest dystorsja. Błąd dystorsji powstaje na skutek różnicy kątów padania promieni wcho­dzących do obiektywu i wychodzących z niego.

Aberracja sferyczna polega ona na tym, że wiązki światła symetryczne względem osi optycznej (równoległe do osi lub wychodzące z jednego punktu na osi) po przejściu przez obiektyw przecinają się nie w jednym punkcie (rys), lecz na pewnej powierzchni, nazywanej powierzchnią diakaustyczną. Zniekształcenie to jest spowo­dowane faktem, iż poszczególne strefy so­czewek układu optycznego mają różne ogniska (strefy bliższe brzegu soczewki załamują pro­mienie silniej, ponieważ mają krótszą ogni­skową). W rezultacie promienie równoległe do osi obiektywu przecinają się w różnych płaszczyznach obrazowych, tworząc na matówce obraz o zróżnicowanej ostrości. Wpływ aber­racji sferycznej redukuje się przez dobór odpo­wiednich soczewek i konstrukcję najkorzystniej­szych ich układów.




Aberracja chromatyczna obiektywu (rys) jest spowodowana zróżnicowaniem współczynnika załamania promieni odpowia­dających składowym barwom światła białego (najsilniej są załamywane promienie fioletowe, najsłabiej - czerwone). Rezultatem tego zjawis­ka jest przecięcie się promieni poszczególnych barw w różnych płaszczyznach obrazowych, co powoduje powstawanie na obrazie barwnych obwódek, a przez to zmniejszenie ostrości obrazu. Niekorzystny wpływ tej aberracji eli­minuje się przez zastosowanie achromatycznych układów optycznych.




Fotoszkic - zespół zmontowanych zdjęć lotniczych i podklejonych na jednym podkładzie

Fotoszkic ulepszony - zespół zmontowanych zdjęć lotniczych i podklejonych na jednym podkładzie ujednolicony do jednakowej skali

---