STOPY ALUMINIUM
Właściwości aluminium
Aluminium jest jednym z najczęściej używanych metali w różnych dziedzinach techniki, zarówno w postaci czystego metalu, jak i wielu stopów. Jest jednym z najczęściej występujących w skorupie ziemskiej pierwiastków (8,13%) po tlenie i krzemie. Aluminium krystalizuje w układzie regularnym o sieci przestrzennie centrowanej (Al). Istotny wpływ na właściwości fizyczne aluminium wywierają zanieczyszczenia. Zwiększenie zawartości zanieczyszczeń powoduje:
• wzrost gęstości,
• obniżenie temperatury topnienia i wrzenia,
• zmniejszenie przewodności cieplnej ,
• zmniejszenie przewodności elektrycznej.
Aluminium charakteryzuje dobra lejność i podatność na przeróbkę plastyczną na zimno i na gorąco oraz dobra spawalność. Właściwości mechaniczne aluminium istotnie zależą od czystości, wielkości odkształcenia i temperatury wyżarzania.
Zwiększenie właściwości mechanicznych aluminium można uzyskać przez napromieniowanie szybkimi neutronami przy jednoczesnym pogorszeniu właściwości plastycznych ok. 45%.
Do zanieczyszczeń wpływających na właściwości fizyczne i mechaniczne aluminium należą przede wszystkim:
• żelazo: nie rozpuszcza się w aluminium, tworząc kruchą fazę Al3Fe,
• krzem: nie rozpuszcza się w aluminium i nie tworzy z nim związków, występuje w nim w postaci wolnej; wraz z żelazem może tworzyć fazy międzymetaliczne a (AlSiFe) i (3 (AlSiFe) wydzielające się na granicach ziarn i silnie zmniejszające plastyczność oraz odporność na korozję.
Aluminium jest bardzo odporne na korozję atmosferyczną w wyniku tworzenia się na powierzchni cienkiej i ściśle przylegającej warstwy tlenku A12O3. Nie koroduje również pod działaniem wodoru, chloru, bromu, jodu i fluoru oraz większości ich związków.
Podział stopów aluminium
Stopy aluminium dzielą się ze względu na:
1. skład chemiczny:
• dwuskładnikowe,
• wieloskładnikowe,
2. technologię przetwarzania:
• odlewnicze,
• do przeróbki plastycznej,
. stopy typu SAP i SAS otrzymywane metodami metalurgii proszków.
Odlewnicze stopy aluminium
Do tej grupy stopów stosowanych w Polsce zalicza się stopy aluminium z krzemem, miedzią i magnezem. Odlewy z tych stopów otrzymuje się przez odlewanie do form piaskowych lub kokil oraz wtryskiwanie pod ciśnieniem.
Stopy Al-Si - dwu- i wieloskładnikowe stopy aluminium z krzemem (silumi-ny) są najczęściej stosowanymi stopami z grupy odlewniczych stopów aluminium. Charakteryzują się dobrą lejnością, małym skurczem odlewniczym, dobrą odpornością na korozję oraz nie wykazują skłonności do pękania na gorąco. Odlewa sieje z temperatury 680-780°C.
Dla odlewów wykonanych ze stopów Al-Mg wykonuje się następujące operacje obróbki cieplnej:
• wyżarzanie homogenizujące: wytrzymanie 10-12 h w temperaturze 450-480°C, powolne chłodzenie do temperatury 350°C i następnie szybkie chłodzenie,
• wyżarzanie odprężające przez 12-16 h w temperaturze 120-150°C,
• umacnianie wydzieleniowe (stopów wysokomagnezowych):
• wytrzymanie 15-20 h w temperaturze 435±5°C i przesycanie w wodzie o temperaturze 80°C,
• starzenie sztuczne w temperaturze 150°C przez 24 h lub naturalne w czasie do 60 dni.
Stopy aluminium do przeróbki plastycznej
Stopy aluminium do przeróbki plastycznej dzielą się na:
• stopy Ał-Mn,
• stopy Al-Mg,
• stopy Al-Cu-Mg (durale),
• stopy Al-Cu-Mg-Zn (durale cynkowe),
• stopy żarowytrzymałe.
Stopy AI-Mn - zawartość manganu w tych stopach wynosi 1-1,6%. Mikrostruktura stopów Al-Mn składa się z roztworu stałego X i wydzieleń fazy międzymetalicznej Al6Mn.
Dwuskładnikowe stopy Al-Mn po odlaniu mają budowę gruboziarnistą i skłonność do mikropęknięć. Niewielka zmienna rozpuszczalność manganu w aluminium w stanie stałym nie pozwala na umacnianie wydzieleniowe. Obecność żelaza i krzemu powoduje tworzenie fazy AIMnSiFe bardzo utrudniającej przeróbkę plastyczną.
Do tych stopów stosuje się obróbkę cieplną:
• wyżarzanie homogenizujące; chłodzenie po wyżarzaniu prowadzi się w powietrzu,
• wyżarzanie rekrystalizujące; chłodzenie po wyżarzaniu prowadzi się w powietrzu.
Stopy te charakteryzują się bardzo dobrą podatnością do przeróbki plastycznej na zimno i na gorąco, są odporne na korozję oraz spawalne. Wykonuje się z nich urządzenia dla przemysłu spożywczego i chemicznego, spawane zbiorniki cieczy i gazów.
Do stopów Al-Mg stosuje się operacje obróbki cieplnej:
• wyżarzanie homogenizujące (rzadko stosowane), chłodzenie na powietrzu,
• wyżarzanie rekrystalizujące, chłodzenie na powietrzu,
• wyżarzanie odprężające, po spawaniu lub przeróbce plastycznej na zimno.
Stopy Al-Mg o zawartości magnezu do 8% nie są poddawane umacnianiu wydzieleniowemu, ponieważ nie ulegają zmianie właściwości mechaniczne stopu. Jest natomiast możliwe wykonywanie obróbki cieplno-plastycznej, która zwiększa właściwości mechaniczne o blisko 20%.
Stopy Al-Mg charakteryzują się dobrą odpornością na korozję wodną i morską, dobrą podatnością na przeróbkę plastyczną na zimno i na gorąco, spawalnością, podatnością na polerowanie i wykonywanie anodowe powłok tlenkowych. Wykonuje się z nich urządzenia dla przemysłu chemicznego i spożywczego, złożone odkuwki matrycowe, elementy dla przemysłu lotniczego, sportowego i budowlanego.
Dodatek krzemu (do 1,5%) do stopów Al-Mg powoduje możliwość umacniania wydzieleniowego stopów Al-Mg-Si. Do tych stopów stosuje się obróbkę cieplną:
• wyżarzanie odprężające (rzadko stosowane),
• wyżarzanie rekrystalizujące ,
• utwardzanie wydzieleniowe:
• przesycanie,
• starzenie.
Stopy po umacnianiu wydzieleniowym mają bardzo dobre właściwości. Stopy Al-Mg-Si są bardzo podatne na przeróbkę plastyczną na zimno i na gorąco, na polerowanie i anodowe wytwarzanie powłok tlenkowych oraz spawalne i zgrzewalne. Wykonuje się z nich elementy aluminiowej stolarki budowlanej, sprzęt sportowy i turystyczny, złożone odkuwki matrycowe, średnio obciążone elementy konstrukcji lotniczych, pojazdów mechanicznych i mechanicznego sprzętu domowego.
Stopy Al-Cu-Mg - durale to popularna nazwa tej grupy stopów z dodatkiem manganu.
Durale dzielą się na:
• niskostopowe ,
• średniostopowe,
• wysokostopowe.
Oprócz wymienionych faz pierwotnych przy niewielkiej zawartości żelaza, krzemu i manganu mogą powstawać fazy wpływające szkodliwie na właściwości technologiczne i odporność korozyjną.
Durale poddaje się następującej obróbce cieplnej:
• wyżarzaniu rekrystalizującemu z chłodzeniem w powietrzu,
• wyżarzaniu homogenizującemu,
• umacnianiu wydzieleniowemu:
• przesycaniu w wodzie o temperaturze kilku stopni,
• starzeniu naturalnemu lub przyśpieszonemu.
Właściwości mechaniczne durali zależą od temperatury i szybkości przesycania. Po prawidłowo wykonanym przesycaniu durale mają mikrostrukturę złożoną . Przekroczenie zalecanej temperatury przesycania powoduje znaczne zmniejszenie właściwości mechanicznych.
Durale charakteryzują się dość dużym oporem plastycznym podczas przeróbki plastycznej na zimno i na gorąco, małą odpornością na korozję (w celu jej zwiększenia wyroby z durali plateruje się czystym aluminium), podatnością na umacnianie wydzieleniowe. Wykonuje się z nich blachy, druty, odkuwki i kształtowniki wykorzystywane w przemyśle lotniczym, budowlanym, maszynowym i sportowym na obciążone elementy konstrukcyjne.
Żarowytrzymałe stopy aluminium
Żarowytrzymałe stopy aluminium charakteryzują się dobrymi właściwościami mechanicznymi w temperaturze pokojowej i podwyższonej, dużą odpornością na korozję, dobrą przewodnością cieplną i przede wszystkim żaroodpornością. Obróbka cieplna żarowytrzymałych stopów aluminium polega na wyżarzaniu rekrystalizującym i umacnianiu wydzieleniowym. Stopy te są używane do produkcji elementów maszyn i urządzeń pracujących w korozyjnych środowiskach gazowych lub w podwyższonej temperaturze (do 350°C).
Stopy aluminium SAP i SAS
Stopy aluminium SAP i SAS są otrzymywane metodą metalurgii proszków.
SAP - stopy aluminium z tlenkiem aluminium o zawartości 6-22%, otrzymywane przez brykietowanie proszków w prasach hydraulicznych, spiekanie i przeróbkę plastyczną. Elementy maszyn z nich wykonane (tłoczone lub wyciskane) pracują w temperaturze 300-500°C, a przez krótki okres w temperaturze do 1000°C.
SAS - stopy aluminium z krzemem i niklem lub żelazem i krzemem. Charakteryzują się bardzo małym współczynnikiem rozszerzalności liniowej i stąd wykonuje się z nich elementy pracujące w temperaturze do 200°C.
STOPY MIEDZI
Właściwości fizyczne i mechaniczne miedzi
Miedź krystalizuje w temperaturze 1084,5°C przyjmując strukturę A l (sieć płasko centrowana układu regularnego). Temperatura wrzenia miedzi wynosi ok. 2600°C.Miedź jest stosowana w elektrotechnice na przewody, gdzie wykorzystuje się jej dużą przewodność elektryczną, oraz w energetyce i przemyśle chemicznym na chłodnice, a także wymienniki ciepła - ze względu na dużą przewodność cieplną. Miedź jest odporna na korozję atmosferyczną (dzięki pokrywaniu się patyną, tj. zasadowym węglanem miedziowym) i na działanie wody, nie wykazuje natomiast odporności na działanie amoniaku. Miedź technicznie czysta zawiera od 0,01 do 1,0% zanieczyszczeń, zależnie od sposobu wytwarzania i oczyszczania. Większość domieszek silnie zmniejsza przewodność elektryczną miedzi (fosfor, żelazo, kobalt, krzem, arsen). Domieszki utrudniają również przeróbkę plastyczną na gorąco, jak np. bizmut i ołów - nie rozpuszczające się w miedzi i tworzące niskotopliwe eutek-tyki czy też siarka tworząca niskotopliwą eutektykę z siarczkiem Cu2S. Wyżarzanie miedzi zawierającej tlen w atmosferze zawierającej wodór jest przyczyną występowania tzw. choroby wodorowej. W wyniku redukcji powstałego tlenku miedzi wodorem tworzy się woda, której pary w wysokiej temperaturze przeróbki plastycznej powoduj ą pęknięcia i naderwania.
Ze względu na skład fazowy mosiądze dwuskładnikowe dzieli się na:
• jednofazowe - o zawartości cynku od 2 do 39%,
• dwufazowe - o zawartości cynku od 39 do 45% .
Faza a jest różnowęzłowym roztworem stałym o strukturze Al. Zniekształcenie krystalicznej sieci miedzi spowodowane obecnością atomów cynku jest przyczyną umocnienia stopu.
Mosiądze jednofazowe cechuje bardzo duża plastyczność, co umożliwia stosowanie ich na wyroby głęboko tłoczone i obrabiane plastycznie na zimno. Duża plastyczność w podwyższonej temperaturze umożliwia ich przeróbkę plastyczną na gorąco.Mosiądze charakteryzują się dobrą odpornością na korozję, szczególnie atmosferyczną i w wodzie morskiej. Odporność na korozję mosiądzów się zwiększa wraz ze wzrostem zawartości miedzi. Najczęściej spotykanym rodzajem korozji mosiądzów, szczególnie dwufazowych, jest korozja elektrochemiczna, zwłaszcza w ośrodkach utleniających, prowadząca do tzw. odcynkowania stopu. Mosiądze jednofazowe w stanie zgniecionym ulegają korozji naprężeniowej, zwanej pękaniem sezonowym mosiądzu, szczególnie w obecności amoniaku. Większość mosiądzów jest też podatna na korozję w takich samych ośrodkach korozyjnych, w jakich koroduje miedź techniczna.
Mosiądze dwuskładnikowe, są przeznaczone do przeróbki plastycznej na zimno i na gorąco w przypadku mosiądzów jednofazowych lub tylko na gorąco w przypadku mosiądzów dwufazowych.
Mosiądze wieloskładnikowe zawierają oprócz cynku takie dodatki stopowe, jak: krzem, aluminium, cyna, ołów, żelazo, mangan, nikiel i arsen, zwykle o łącznym stężeniu nie przekraczającym 4%. Dodawane pierwiastki stopowe powodują zwiększenie wytrzymałości i odporności na korozję mosiądzów. Mosiądze wieloskładnikowe w przeciwieństwie do dwuskładnikowych są stosowane głównie jako stopy odlewnicze. Cechuje je dobra odporność na korozję i ścieranie oraz dobre właściwości wytrzymałościowe przy obciążeniach statycznych. Stosuje się je głównie na armaturę, osprzęt, łożyska, śruby okrętowe i elementy maszyn. Mosiądze wieloskładnikowe są również stosowane do przeróbki plastycznej.
Mosiądze wysokoniklowe (tzw. nowe srebra) są przeznaczone do wyrobu przedmiotów artystycznych, naczyń stołowych, widelców, łyżek, jako imitacja srebra, części sprężynujących aparatów, opraw narzędzi chirurgicznych itp. W zależności od zawartości cynku i niklu mosiądze wysokoniklowe mogą mieć budowę jednofazową roztworu stałego lub wielofazową. Ich właściwości mechaniczne zależą bardziej od stopnia gniotu niż od składuchemicznego. Ze wzrostem zawartości niklu rośnie odporność na korozję mosiądzów wysokoniklowych; są one jednak mało odporne na działanie takich kwasów, jak: HC1, HNO3, H2SO4 i H3PO4, a odporne na działanie kwasów organicznych.
Miedzionikle
Ważną grupę technicznych stopów miedzi przeznaczonych do przeróbki plastycznej stanowią miedzionikle, w których głównym dodatkiem stopowym jest nikiel o stężeniu do 40%, zawierające także 1-2% krzemu, aluminium, żelaza lub manganu. Nikiel powoduje poprawę właściwości mechanicznych, odporności na korozję, oporności elektrycznej właściwej oraz siły termoelektrycznej miedzionikli. Miedzionikle są oparte na układzie Cu-Ni o nieograniczonej rozpuszczalności składników w stanie ciekłym i stałym. Można wydzielić dwie grupy miedzionikli:
• odporne na korozję,
• oporowe,
Brązy
Brązy cynowe. Miedź tworzy z cyną jeden roztwór stały graniczny a krystalizujący w strukturze A l. Brązy cynowe wykazują dobrą odporność na korozję, szczególnie w środowisku atmosfery przemysłowej i wody morskiej. Odporność ta polepsza się wraz ze zwiększeniem stężenia cyny, lecz do wartości nie większej od zapewniającej wystąpienie struktury dwufazowej, decydującej o ułatwieniu korozji. Brązy cynowe o strukturze jednorodnego roztworu cechuje duża plastyczność i z tego względu mogą być kształtowane plastycznie na zimno, podobnie jak stopy o niejednorodnej strukturze roztworu , zawierające nie więcej niż 4% cyny. W stanie obrobionym plastycznie na zimno brązy cynowe charakteryzują się dobrymi właściwościami mechanicznymi, co umożliwia stosowanie ich w przemyśle chemicznym, papierniczym i okrętowym,
Brązy cynowe wieloskładnikowe mogą również zawierać:
• fosfor - stosowany do odtleniania odlewniczych brązów cynowych przed wprowadzeniem cyny do kąpieli metalowej w celu zapobieżenia wydzielaniu się bardzo twardego tlenku cyny SnO2. W brązach do przeróbki plastycznej zawartość fosforu nie może przekraczać 0,3%, gdyż pierwiastek ten bardzo niekorzystnie wpływa na plastyczność, zwiększając jednak właściwości wytrzymałościowe i odporność brązów na ścieranie. Brązy cynowo-fosforowe są stosowane na panewki, koła ślimakowe, sprężyny,
• cynk - przeciwdziała segregacji brązów cynowych przez zmniejszenie zakresu temperatury krystalizacji fazy a, sprzyjając ujednorodnieniu ich właściwości mechanicznych i zwiększeniu właściwości wytrzymałościowych. Cynk jest dobrym odtleniaczem i poprawia lejność tych stopów
• ołów - nie tworząc roztworów, polepsza skrawalność brązu cynowego, zmniejsza współczynnik tarcia i korzystnie wpływa na szczelność odlewów. Przy większej zawartości powoduje pogorszenie właściwości mechanicznych. Brązy cynowo-cynkowo-ołowiowe stosuje się głównie na tulejki i panewki łożyskowe.
Brązy aluminiowe (brązale).. Dwuskładnikowe, jednofazowe brązy aluminiowe zawierają do 8% aluminium i ze względu na dużą plastyczność mogą być obrabiane plastycznie na zimno oraz na gorąco. W brązach wieloskładnikowych najczęściej stosuje się dodatki żelaza, niklu i manganu
• żelazo i nikiel - powodują zwiększenie właściwości wytrzymałościowych i odporności na ścieranie w wyniku działania modyfikującego i sprzyjania drobnoziarnistości stopów. Ze względu na niewielką rozpuszczalność w roztworze pierwiastki te mogą być dodawane w niewielkiej ilości, gdyż wydzielające się fazy bogate w żelazo i nikiel powodują zmniejszenie odporności korozyjnej,
• mangan , powodując znaczne zwiększenie odporności tych stopów na korozję i na ścieranie oraz właściwości mechanicznych.
Odlewnicze wieloskładnikowe brązy aluminiowe wykazują większy skurcz odlewniczy niż brązy cynowe, lecz znacznie mniejszą skłonność do segregacji dendrytycznej. Brązy aluminiowe mają dobrą odporność na korozję w środowisku wody morskiej i kwasów utleniających, dzięki pasywacji i tworzeniu się warstewki na ich powierzchni. Charakteryzują się dobrymi właściwościami mechanicznymi w temperaturze pokojowej i podwyższonej oraz dużą odpornością na ścieranie. Znalazły zastosowanie na panewki łożysk ślizgowych, koła zębate, gniazda zaworowe, a także śruby okrętowe.
Brązy berylowe. Zawierają do ok. 2,1% głównego pierwiastka stopowego oraz zwykle nikiel, żelazo, kobalt i tytan, zwiększające umacniający efekt obróbki cieplnej.
Obróbka cieplna brązów berylowych polega na utwardzaniu dyspersyjnym. Obejmuje ono przesycanie i starzenie, 2, powodująca umocnienie stopu.. Brązy mogą być również umacniane przez przeróbkę plastyczną na zimno.
Stopy te są brązami o największych właściwościach mechanicznych, dobrej odporności na pełzanie i ścieranie. Cechują się dużą odpornością na korozję, przewodnością cieplną i elektryczną, brakiem skłonności do iskrzenia oraz dobrą podatnością na obróbkę plastyczną na zimno i na gorąco.
Brązy berylowe są stosowane na elementy maszyn w wytwórniach materiałów wybuchowych i prochowniach, na szczotki silników elektrycznych i przewody trakcji elektrycznej, a także na sprężyny, elementy pomp i narzędzia chirurgiczne.
Brązy krzemowe. Techniczne stopy miedzi z krzemem mają strukturę jednofazową, a zawartość krzemu nie przekracza w nich 3-4%. Jednofazowa struktura zapewnia brązom krzemowym dobre właściwości plastyczne, przy czym krzem powoduje zwiększenie ich odporności na korozję. Krzem poprawia także właściwości odlewnicze stopu. Wadą brązów krzemowych jest duży skurcz odlewniczy i mała szczelność spowodowana obecnością dwutlenku krzemu. Praktyczne zastosowanie znalazły głównie brązy krzemowe wieloskładnikowe zawierające najczęściej dodatki manganu, żelaza, cynku i niklu. Mangan, cynk i nikiel, występujące w roztworze, silnie zmniejszają rozpuszczalność krzemu, mangan i nikiel zwiększają wytrzymałość i odporność na korozję, natomiast cynk poprawia właściwości odlewnicze. Brązy krzemowe charakteryzują się dobrymi właściwościami mechanicznymi w temperaturze pokojowej i podwyższonej do ok. 300°C, dużą wytrzymałością zmęczeniową i dobrymi właściwościami ślizgowymi. Cechuje je ponadto duża odporność na korozję, dobra lejność i skrawalność.
Brązy krzemowe do przeróbki plastycznej są stosowane na elementy aparatury w przemysłach maszynowym, chemicznym i chłodniczym, w tym na sprężyny, łożyska i części samochodowe. Brązy krzemowe odlewnicze są stosowane na panewki łożysk ślizgowych, wirniki pomp, koła cierne i zębate, elementy przekładni ślimakowych. Zastępuj ą droższe brązy cynowe.
Brązy manganowe. Zawierają zwykle 5-6 lub 12-15% manganu i są przeznaczone do obróbki plastycznej. Mają dość dobre właściwości wytrzymałościowe utrzymujące się do temperatury ok. 300°C. Najczęściej stosuje się stopy wieloskładnikowe, zawierające oprócz manganu nikiel, a w niektórych gatunkach także krzem lub aluminium. Manganin o bardzo małej oporności elektrycznej jest stosowany na oporniki wzorcowe. Izabeim wykazuje dużą oporność elektryczną, a stopy Heuslera, zawierające powyżej 20% manganu i 9% aluminium cechują się dobrymi właściwościami ferromagnetycznymi. Brązy manganowe zawierające krzem (2-3%), tzw. stopy isima, mają dobrą wytrzymałość i są stosowane m.in. na łopatki turbin.