ROZLICZ SIĘ Z WŁASNYM SUMIENIEM...
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w miłosierdziu swoim, w ogromie swej litości zgładź nieprawość moją. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego. Uznaję bowiem nieprawość swoją, a grzech mój jest zawsze przede mną." /Ps 50/
Istotnym warunkiem spotkania z Chrystusem w Sakramencie Pokuty, jest żal za grzechy. Poprzedza go uświadomienie sobie moralnego zła w swym postępowaniu, czyli rachunek sumienia. Z postawą żalu łączy się ściśle postanowienie poprawy, czyli zastosowania środków, które cierpliwie stosowane, pozwolą nam z czasem wyjść z grzechów i utrwalić się w dobrym.
Tak przygotowani wyznajemy swe grzechy człowiekowi, który mocą sakramentu kapłaństwa uobecnia Chrystusa - Kapłana. Jego zadaniem jest osądzenie naszych grzechów i naszej postawy, oraz poprzez słowa rozgrzeszenia odtworzenie w nas łaski Misterium Paschalnego: śmierci dla grzechu i powstania do nowego życia. Dokonuje sie w ten sposób zjednoczenie nas z Chrystusem, a jednocześnie zostajemy pojednani z Ludem Bożym, który jest Ciałem Mistycznym Chrystusa. Pojednani z Bogiem i ludźmi pragniemy zadośćuczynić za nasze grzechy, wykonując czyny pokutne nakazane przez spowiednika.
Przygotowanie do Spowiedzi Świętej zacznij od modlitwy do Ducha Świętego. Zastanów się, kiedy przystąpiłeś ostatni raz do tego sakramentu i jak go odbyłeś. Jeżeli wówczas zapomniałeś wyznać jakieś grzechy lub nie wypełniłeś pokuty zadanej przez kapłana, powiedz to na początku obecnej spowiedzi. Zastanów się też, czy naprawiłeś zło wyrządzone poprzednimi grzechami. Następnie zastanów się nad swoim życiem i szczerze zdaj sobie sprawę z tego, co ci wyrzuca sumienie. W sprawach ważnych trzeba sobie przypomnieć i wyznać liczbę popełnionych złych uczynków. Chodzi tutaj zazwyczaj o grzechy ciężkie. Ponadto niekóre okoliczności mogą powiększyć uczynione zło, lecz mogą też uczynic je mniejszym.
Wyznanie liczby nie jest jednak najważniejsze: wzbudź akt żalu, najważniejszy jest bowiem żal i postanowienie wytrwania w dobrym z pomocą łaski Bożej, oraz uczciwy zamiar naprawienia uczynionego zła.
Rachunek sumienia trzeba zrobić starannie, ale bez niepokoju o to, czy wszystko przy wyznaniu grzechów będziesz pamiętał. Dlatego nie należy zapisywać grzechów na kartce. Rachunek sumienia to przecież rozmowa z Ojcem, który cię kocha i którego ty chcesz kochać.
Przy wyznaniu posługuj się konkretami, nazywaj rzeczy po imieniu, mów szczerze, prosto, zachowaj wiarę w siebie i ufność w Boga. Pamiętaj, że wyznajesz grzechy w obliczu umierającego za grzechy ludzkie Chrystusa, który chce je zgładzić Krwią swoją.
Postanowienie poprawy powinno być bardzo konkretne: zrobię tę określoną czynność, w tych okolicznościach będę tak postępował itp.
Praca nad sobą wymaga zawsze cierpliwości, dlatego postanów sobie, że nie będziesz się zrażał niepowodzeniami. Moralna sprawność czynienia dobra jest zawsze owocem wytrwałego wysiłk