Sieć P2P (od ang. peer-to-peer - równy z równym) - model komunikacji w sieci komputerowej, który gwarantuje obydwu stronom równorzędne prawa.

W sieciach P2P każdy komputer może jednocześnie pełnić zarówno funkcję klienta, jak i serwera. W P2P komputer odgrywa rolę serwera przyjmując połączenia od innych użytkowników danej sieci, jak i klienta, łącząc się i pobierając dane z innych maszyn działających w tej samej sieci. Wymiana danych jest zawsze prowadzona bez pośrednictwa centralnego serwera. Sieć P2P charakteryzuje się także płynną strukturą, która zmienia się w zależności od tego, jakie komputery są w niej aktualnie zalogowane.

Sieć Klient-serwer - asymetryczna architektura oprogramowania umożliwiająca rozdzielenie pewnych funkcjonalności, w celu zwiększenia elastyczności i ułatwienia wprowadzania zmian w każdej z części. Polega to na ustaleniu, że serwer zapewnia usługi dla klientów, którzy mogą komunikować się z serwerem wysyłając żądanie (request). Podstawowe i najczęściej używane serwery to: serwer pocztowy, serwer WWW, serwer plików, serwer aplikacji. Z usług jednego serwera może zazwyczaj korzystać wielu klientów. Zdarza się, że jeden klient może korzystać jednocześnie z usług wielu serwerów.

Porównanie sieci P2P z siecią Klient serwer

Sieć "każdy z każdym"	Sieć " klient- serw er
Łatwa do wdrożenia i w obsłudze. Charakteryzuje się prostota, wykonania polegająca na po-ła.czeniu komputerów kablami z koncentratorami i zainstalowaniem odpowiedniego systemu operacyjnego.	Bardziej skomplikowana struktura sieciowa wymagająca wprowadzenia serwerów wyspecjalizowanych w indywidualnych zadaniach. Sieci tego typu posiadają większy stopień trudności w obsłudze i administracji wynikający z hierarchii ważności.
Tania eksploatacja. Nie wymagają serwerów, kosztów wydawanych na administratorów sieci, oraz wyspę cja lizo w a nych syste mó w operacyjnych.	Dużo większe koszty w porównanie z siecią równorzędną. Charakteryzują one się cenami oprogramowania i sprzętu komputerowego (głównie drogich serwerów) oraz dodatkowymi kosztami poniesionymi na zatrudnienie tzw. administratorów sieci.
Większa odporność na błędy. Uszkodzenie jednego z komputerów nie powoduje przestoju sieci i jedynie zmniejsza zasoby tejże sieci.	Mniejsza odporność na błędy niż w stosunku do sieci równorzędnych. Uszkodzenie np. serwera powoduje wyłączenie części sieci z eksploatacji.
Brak jednego punktu składowania danych jak w przypadku sieci opartych na serwerach. Powoduje to zwiększenie czasu potrzebnego na znalezienie szukanych informacji.	Serwer danych jest jednym z miejsc, w których są składowane dane wszystkich użytkowników. Powoduje to skuteczniejsze poszukiwanie materiałów w sieci.
Mniejsze bezpieczeństwo poufnych danych wynikające ze znajomości hasła zabezpieczającego nie tylko przez użytkownika danych lecz także innych osób korzystających z nich. Problemowe tworzenie kopii bezpieczeństwa na każdej stacji klienta.	Większe bezpieczeństwo niż w sieciach równorzędnych. Wszystkie zabezpieczenia są zcentralizowane. Bezproblemowa, centralna, możliwość tworzenia kopii zapasowych.
Mniejsza wydajność całej sieci polegająca na tym, że każda stacja- klient musi przetwarzać żądania innych klientów. Obciąża to zasadniczo standardowe stacje robocze nie przystosowane do usług wielodostępowych.	Większa wydajność niż w sieciach równorzędnych. Wynika to z faktu przetwarzania przez klienta żądań tylko swojego użytkownika a nie, jak w sieciach równorzędnych, żądań innych klientów. Dodatkowo serwery, które posiadają o wiele lepsze parametry techniczne niż stacje robocze są przeznaczone do obsługi właśnie żądań klientów.
Problemowa skalowalność sieci. Zwiększanie liczby komputerów zwiększa jej skuteczność i wydajność działania.	Bezproblemowa skalowalność sieci. Nie powodująca zmniejszenia wydajności jej działania przy równoczesnym zwiększeniu jej rozmiarów.

---