Dom ,rodzina ,ojczyzna to wartości najwyższe i najważniejsze dla każdego człowieka. Czytając literaturę polską uświadomiłem sobie, jak wielki ból i tęsknotę poeci których okrutny los skazał na tułaczkę i wygnanie. Z dala od rodzinnych stron . Aby uciec od rzeczywistości pisali utwory przepojone uczuciem miłości do ojczyzny. Prezentowali sylwetki bohaterów zagubionych , zrozpaczonych z powodu nie możności powrotu do ojczyzny i do rodzinnego domu. W swojej pracy spróbuję pokazać (temat) po przez przedstawienie losów bohaterów literackich . Swoje przemyślenia zacznę od przypowieści „ O synu marnotrawnym ” jest to przypowieść opowiadająca o losach człowieka który zażądał od swojego ojca majątku ,który mu przypadał ruszył w drogę. Jednak bardzo szybko roztwonił majątek na zabawy. Później zaczął pracować u bogatego człowieka, cierpiał z głodu i nędzy. Postanowił więc wrócić do swojego rodzinnego domu. Ojciec bardzo ucieszył się gdy zobaczył syna powracającego do domu. W utworze tym pokazana jest wielka tęsknota za rodzinnym domem , a także miłość ojca który przebacza synowi (BIBLIA)
2- następny utwór to Legenda o św. Aleksym. Aleksy to jedyny potomek rzymskiego rodu książęcego. Już od dzieciństwa przewyższał cnotami chrześcijańskimi swoich rodziców. Zgodnie z wolą swego ojca poślubił królewnę. Wcześniej jednak złożył śluby czystości . dlatego też w noc poślubną , za zgodą oblubienicy , porzucił potajemnie dom rodzinny i wiódł życie bezdomnego tułacza , ascety , żebraka . Aleksy często zmieniał miejsce pobytu , aż w końcu powrócił na dwór ojca. Nie został jednak rozpoznany przez swoja rodzinę , służba go szykanowała , wylewano na niego pomyje. Tak upłynęło 16 lat życia Aleksego pod schodami wł domu. Wszystkie cierpienia ofiarował on „ Na chwałę bożą ” Św. Aleksy jest wzorem ascety odrzuca dla Boga wszelkie dobro materialne , dobrowolnie decyduje się na życie w skrajnej nędzy, rezygnuje z przyjemności. Lecz jedynie czego jeszcze pragnął to umrzeć w domu rodzinnym. Dzięki tej postawie doskonalił w sobie cnoty i pobożność (ŚREDNIOWIECZE)
3- następnym utworem do którego chciałbym nawiązać temat jest hymn J. Słowackiego Smutno mi Boże powstał on w czasie podróży morskiej poety do Aleksandrii w roku 1836 . Słowacki żyjący z dala od ojczyzny ,emigrant , tworzy w tym wierszy szczególnie wzruszający obraz poety-tułacza czy też poety-pielgrzyma . Podmiot liryczny wspomina o swoim wiecznym , samotnym tułaniu się po świecie. Utwór stylizowany jest na modlitwę ,na rozmowę z Bogiem , w czasie której poeta dziękuje bogu za stworzenie pięknego świata , ale stwierdza też , że wszystkie dary Boże nie są w stanie ukoić jego rozpaczy. Opis malowniczego zachodu słońca ma jednak potęgować nastrój smutku i nostalgii. W tym utworze podmiot liryczny skarży się na los wygnańca , którego kości spoczną na obcej ziemi Każda strofa wiersza kończy się , niczym żałosnym westchnięciem , słowami smutno mi boże wyrażjacymi żal za odległa i ukochana ojczyzną (ROMANTYZM)