Stres a rozwój choroby niedokrwiennej serca

Ewa Jędrzejczyk

Katarzyna Zopołka

Wojciech Dziura

IV Lek., gr.2B

REAKCJA STRESOWA

Jest to niespecyficzna i ogólnoustrojowa reakcja organizmu na stresor, sygnalizujący zaburzenie homeostazy, bądź sytuację przedłużającej się rozbieżności pomiędzy oczekiwanym, a faktycznym stanem otoczenia

Celem tej reakcji jest mobilizacja organizmu do zmiany funkcjonowania na bardziej skuteczne

Stres

Z biologicznego punktu widzenia ma znaczenie pozytywne, służy adaptacji do określonych warunków psychospołecznych

Stres ostry, krótkotrwały - jest korzystny (EUSTRES)

Stres przewlekły nie jest sytuacją adaptacyjną, stanowi on zagrożenie dla zdrowia emocjonalnego i fizycznego

DISTRES

czyli stres negatywny

Przewlekły stres prowadzi do uaktywnienia się predyspozycji genetycznych do wystąpienia określonych schorzeń

(w tym chorób nowotworowych)

STRES A CHOROBY UKŁADU KRĄŻENIA

Wyniki wieloletnich badań zagadnień stresu wykazały związek stresu z chorobami układu krążenia. Głównie dotyczy to:

• Nadciśnienia pierwotnego

• Miażdżycy

• Choroby niedokrwiennej serca

• Zawału mięśnia sercowego

DZIAŁANIE STRESU NA UKŁAD KRĄŻENIA

• Wzrost częstości akcji serca( a co za tym idzie niemożność dostarczenia sercu odpowiedniej ilości środków energetycznych) i objętości wyrzutowej.

• Wzrost ciśnienia tętniczego krwi (zwiększający pracę serca).

• Zwężenie naczyń krwionośnych w narządach jamy brzusznej.

• Rozszerzenie naczyń na obwodzie ciała.

• Rozszerzenie naczyń wieńcowych.

Patologiczne działanie stresu w chorobie niedokrwiennej serca

Stres zwiększa wyrzut amin katecholowych z rdzenia nadnerczy wywołując przyspieszenie akcji serca i wzrost oporu obwodowego.

Stres pobudza układ renina - angiotensyna - aldosteron (RAA) co powoduje wzrost wolemii oraz wzrost oporu obwodowego.

Bodźce stresogenne działają pobudzająco na ośrodki korowe i podkorowe w OUN.

Wszystkie te czynniki zwiększają obciążenie serca!

Reakcja stresowa zwiększa wyrzut endogennej TYROKSYNY. Ta z kolei powodujące wzrost metabolizmu, zwiększenie pojemności minutowej serca, zwiększa szybkość krążenia, czynność serca przyśpiesza, zwiększa się zużycie tlenu przez serce, stężenie cholesterolu i trójglicerydów spada a zawartość wolnych kwasów tłuszczowych wzrasta.

Uwolnienie trójglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych powoduje wzrost potencjału energetycznego organizmu wspomagającego prace mięśni.

Skurcz naczyń krwionośnych i zagęszczenie krwi-zmniejsza tempo upływu krwi i przyspiesza zatamowanie w przypadku zranień, lecz zmusza serce do cięższej pracy i zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zakrzepów

Psychologiczne czynniki rozwoju chorób stanowią najczęściej zbiór określonych cech osobowości lub wzorów zachowania, predysponujących do rozwoju danego schorzenia

Koncepcja Antonovsky'ego

• Odporność na stres i tendencja do zachowań prozdrowotnych zależy od określonej orientacji życiowej (poczucia koherencji)

• Pewność że życie ma swój sens i porządek

• Pojawiające się wydarzenia są przewidywalne i wytłumaczalne

• Sprostanie wymogom życia jest możliwe, a wyzwania te są warte wysiłku i zaangażowania

INNE CZYNNIKI RYZYKA CHOROBY NIEDOKRWIENNEJ SERCA

WIEK

PŁEĆ

PRZEDWCZESNA MENOPAUZA

CZYNNIKI SPOŁECZNE

CECHY OSOBOWOŚCI

Psychologiczny typ pacjenta
z chorobą wieńcową tzw. TYP A

• Żyje w wysokiej presji, pośpiechu, przyzwyczajony do pracy jak maszyna

• Człowiek pełen zapału, ambitny

• „Pełną szybkością naprzód”

• Bywa, że odznacza się wzmożoną agresywnością i niższą tolerancją na frustrację

• Intensywnie pragnie kierować otoczeniem, sprawować nad nim kontrolę

Osoby o wzorze zachowania A

• 2-3-krotnie częściej zapadają na chorobę wieńcową;

• mają więcej patologicznych zmian w naczyniach wieńcowych;

• manifestują bardziej intensywną odpowiedź neurohormonalną i fizjologiczną na emocjonalny stres

ZMNIEJSZONE RYZYKO ZACHOROWAŃ U TYPU B

Osoby z cechami wzoru zachowań typu B są mniej zagrożone wystąpieniem choroby, dzięki takim cechom jak:

umiejętność relaksowania się

łagodne usposobienie i pogoda ducha

nie poddawanie się presji czasu

mniejsze pobudzenie w sytuacji stresowej

mniejsza skłonność do podejmowania wyzwań.

• DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ

Metody walki z narkomanią w Polsce i na świecie. Leczenie uzależnień od narkotyków

Ewa Jędrzejczyk

Kasia Zopołka

Wojciech Dziura

gr 2B

Problem uzależnienia od narkotyków stanowi przedmiot rozważań na różnych płaszczyznach: medycznej, psychologicznej, prawnej, a nawet politycznej

Chęć zmiany nastroju i przeżywania silnych emocji, poszukiwania odmiennych stanów świadomości, ucieczki od rzeczywistości- to głęboko tkwiące w naturze ludzkiej pobudki do sięgania po narkotyki, których z całą pewnością nie jesteśmy w stanie raz na zawsze wyeliminować.

Nurty strategii redukcji szkód:

• Leczenie substytucyjne

• programy wymiany strzykawek

Jakie szkody pociąga za sobą narkomania?

• Zagrożenie zakażeniem HIV i zapaleniem wątroby

• ryzyko śmiertelnego przedawkowania

• degradacja psychiczna i społeczna

• kryminogenność

Leczenie substytucyjne jako jeden z podstawowych nurtów strategii redukcji szkód

Programy substytucyjne w Polsce

Podawanie środków substytucyjnych ma na celu:

• poprawę stanu somatycznego i psychicznego

• readaptację osób uzależnionych

• ograniczenie rozprzestrzeniania zakażeń HIV i innych

Argumenty za podawaniem uzależnionym leków substytucyjnych

• Poprawa zdrowia fizycznego i psychicznego uzależnionych

• eliminacja zachowań kryminalnych

• stabilizacja życia rodzinnego

• możliwość podjęcia aktywności zawodowej

• redukcja nielegalnego handlu narkotykami

• ograniczenie epidemii chorób

• zmniejszenie liczby zgonów

Argumenty przeciw:

• Podtrzymanie i pogłębienie uzależnienia

• przenikanie legalnie wydawanych narkotyków na czarny rynek

• społeczna akceptacja uzależnienia

• początek drogi do legalizacji narkotyków- niekontrolowany dostęp do wszelkich substancji psychoaktywnych

Programy wymiany strzykawek

Zalety programów wymiany:

• Łatwe i tanie w realizacji

• nie wymagają zatrudnienia wysoko wykwalifikowanych specjalistów

• profilaktyka zakażeń HIV

Wady:

• Pomoc w używaniu nielegalnych narkotyków

• wymagana duża znajomość środowiska uzależnionych i ich zwyczajów

Leczenie uzależnień od narkotyków

Formy pomocy osobom uzależnionym:

1. Punkt konsultacyjny

2. Poradnia ambulatoryjna

3. Oddział detoksykacyjny

4. Leczenie krótkoterminowe

5. Leczenie stacjonarne średnioterminowe

6. Leczenie stacjonarne długoterminowe

7. Grupy Anonimowych Narkomanów

Punkt konsultacyjny

Poradnia ambulatoryjna

• Pomoc dla uzależnionych i członków ich rodzin

• terapeuci profesjonaliści, terapeuci neofici

• opieka medyczna, psychiatryczna, badania psychologiczne, poradnictwo prawne

• terapia indywidualna i grupowa

• program oparty na założeniach społeczności terapeutycznych(poradnie MONAR)

• trwają około 1-2 lat

• największy problem- kontrola abstynencji

Oddziały detoksykacyjne

• Odtrucie od substancji przyjmowanej

• zmniejszenie objawów niepożądanych po odstawieniu narkotyków

• diagnostyka powikłań tj. HIV,WZW

• indywidualne dobranie leków do sytuacji psychicznej pacjenta

• motywowanie do dalszego leczenia

Leczenie krótkoterminowe

• Program trwa od 6-8 tygodni

• funkcjonują przy większych jednostkach służby zdrowia

• program oparty jest na założeniach teorii psychologicznych mechanizmów uzależnienia oraz doświadczeń klinicznych

• kontynuacja w poradni bądź ośrodku średnioterminowym

Leczenie stacjonarne średnioterminowe

• 6-8 miesięcy

• intensywny program terapii połączony z podejściem indywidualnym

• nastawienie na rozwój osobistych predyspozycji do wytrwania w abstynencji oraz rozwój zainteresowań

• uczenie obowiązkowości, odpowiedzialności, dbania o higienę osobistą i kondycję fizyczną

• możliwość kontynuowania nauki szkolnej

Leczenie stacjonarne długoterminowe

• 12-24 miesiące

• oferowane przez placówki MONARU, KARANU, PTZN, ZOZy i in.

• Kadra: terapeuci, psycholodzy, neofici

• programy oparte na metodzie społeczności terapeutycznych

• cel: odbudowanie norm i wartości takich jak uczciwość, szczerość, przyjaźń

• PRACA- możliwość realizacji siebie w różnych rolach

• żelazne normy i zasady funkcjonowania, których złamanie powoduje nałożenie kar lub wykluczenie ze społeczności

• ukończenie terapii nie jest ostatecznym wyzdrowieniem

• każdy „absolwent” ośrodka powinien po opuszczeniu ośrodka znaleźć swojego osobistego terapeutę- skorzystać z pomocy grupy wsparcia dla neofitów lub GAN

Grupy Anonimowych Narkomanów

• Uczestnictwo otwarte dla wszystkich narkomanów

• członkowie są zachęcani do stosowania całkowitej abstynencji od wszystkich rodzajów narkotyków

• główną usługą dostępną w AN są mityngi grupowe: dzielenie się swoim doświadczeniem w zdrowieniu z uzależnienia od narkotyków

Dziękujemy za uwagę

DEFINICJA SZPITALA
PODZIAŁ SZPITALI

Katarzyna Zopołka

Wojciech Dziura

Ewa Jędrzejczyk

gr.2b

Definicja szpitala:

Szpital to zakład opieki zdrowotnej charakteryzujący się stałą gotowością przyjęcia i umieszczenia w nim pacjenta oraz zapewnienia mu całodobowej, wszechstronnej i kwalifikowanej opieki medycznej, pielęgnacji, obserwacji, rozpoznania i leczenia.

Historia szpitalnictwa

• Szpitale jako miejsca izolacji chorych istniały
  w starożytnych Chinach, Babilonii, Egipcie, Grecji
  i Rzymie.

• Pierwsze instytucje noszące nazwę szpitali powstawały w pierwszych wiekach n.e., zwykle z pobudek charytatywnych, były to jednak raczej przytułki.

• Rozwój nowożytnej idei szpitala wiąże się jednak przede wszystkim z Bizancjum i światem kultury arabskiej. Najsłynniejsze szpitale powstały w Bizancjum, Kairze, Bagdadzie, Damaszku. Były one często podzielone
  na oddziały, dysponowały własną apteką i salami wykładowymi.

Historia szpitalnictwa

• Do Europy ideę szpitala sprowadzili krzyżowcy. Do najbardziej znanych pierwszych szpitali europejskich należą: szpital św. Bartłomieja (założony w Londynie w 1123 r.), Hôtel Dieu (ufundowany przez Ludwika XII w Paryżu) czy Santa Maria Nuova (Florencja, 1288 r.). W budowie i prowadzeniu szpitali w Średniowieczu najwięcej zasług mieli zakonnicy (np. cystersi ).

Historia szpitalnictwa

• Do najstarszych szpitali w Polsce należą obiekty założone przez zakon cystersów: przy kościele Najświętszej Marii Panny we Wrocławiu (1108r.) i w Jędrzejowie (1152r.).

• W średniowiecznej Europie właściwszym określeniem na ówczesne instytucje szpitalne był termin przytułek, ponieważ w miejscach tych łączono opiekę nad chorymi i biednymi, a także izolowano chorych na choroby zakaźne.

Historia szpitalnictwa

• Sekularyzacja szpitali rozpoczęła się po Rewolucji Francuskiej .

• W XVII-XVIIIw. powstały pierwsze kliniki.

• Wraz z rewolucyjnymi zmianami w wiedzy
  i technologii medycznej z początkiem XX wieku szpitale zaczęły odgrywać dominującą rolę
  w systemach opieki zdrowotnej.

Podział szpitali

Szpitale dzielimy ze względu na:

• główne zadania funkcjonalne;

• ilość specjalizacji lekarskich;

• kategorie wiekowe pacjentów;

• zasięg terytorialny.

Ze względu na główne zadania funkcjonalne szpitale dzielimy na:

• niekliniczne - główny cel: prowadzenie pacjenta;

• badawcze - cel: prowadzenie pacjenta + badania naukowe;

• kliniczne - cel: prowadzenie pacjenta + badania naukowe + działalność dydaktyczna.

Ze względu na ilość specjalności lekarskich szpitale dzielimy na:

• jednoimienne - np. szpital zakaźny;

• wieloimienne (wielospecjalistyczne).

Ze względu na kategorie wiekowe pacjentów szpitale dzielimy na:

• szpitale dziecięce;

• szpitale dla dorosłych;

• szpitale geriatryczne.

Ze względu na zasięg terytorialny szpitale dzielimy na:

• rejonowe;

• miejskie;

• wojewódzkie;

• ponadwojewódzkie.

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ

---