Rys. 9.4. Rozpoznanie drogi przez drużynę patrolową

Rys. 9.5. Rozpoznanie i opanowanie bronionego mostu przez drużynę patrolową

Patrol czołowy maszeruje z prędkością ustaloną przez przełożonego. Dowódca plutonu znajduje się w czole kolumny i w ustalony sposób melduje dowódcy, który wysłał patrol o istniejących na drodze marszu zaporach i odcinkach skażonych oraz o napotkanym przeciwniku. Uszkodzone mosty i odcinki zaminowane lub skażone obchodzi, oznaczając wskaźnikami kierunki obejścia o czym melduje przełożonemu.

Rys. 9.6. Elementy ubezpieczenia marszowego (SzCz, PCz) i bezpośredniego (DP, szperacze) w marszu dofrontowym

Szpicę boczną w sile wzmocnionej kompanii (batalionu) wysyła się w celu ubezpieczenia maszerujących wojsk z zagrożonego skrzydła przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika. Szpica boczna na zagrożone skrzydło wysyła patrol boczny na odległość do 3 km.

Przy braku dostatecznej ilości dróg równoległych do drogi, po której maszerują siły główne, szpica boczna może działać jako stałe ubezpieczenie boczne. Zajmuje wówczas dogodne rubieże na kierunku działania przeciwnika systemem punktów oporu. Po wykonaniu zadania dołącza do sił głównych lub organizuje ubezpieczenie na nowym kierunku.

Patrol boczny jest w zasadzie elementem ubezpieczenia szpicy i ubezpiecza ją z zagrożonego skrzydła przed uderzeniem przeciwnika. Zadanie swoje wykonuje maszerując równolegle do szpicy, prowadząc obserwację okrężną. Przy napotkaniu przeciwnika niszczy go z marszu lub z dogodnych stanowisk ogniowych. W zależności od potrzeb zagrożone skrzydło patrol boczny może ubezpieczyć drużyną patrolową, którą wysyła na odległość wzrokową.

Rys. 9.7. Elementy ubezpieczenia marszowego (SzB, PB) i bezpośredniego (DP, szperacze) w marszu rokadowym (wariant)

Przy działaniu jako stały patrol boczny zadanie swoje wykonuje na zasadzie obrony doraźnie zorganizowanej. W zależności od potrzeb i czasu: rozbudowuje pod względem inżynieryjnym stanowiska oporu; minuje podejścia; wykonuje zawały leśne; niszczy na rozkaz przełożonego odcinki dróg oraz mosty.

Ariergarda jest elementem wysyłanym na odległość 20-30 km od sił głównych przy marszu odfrontowym. Od tyłu ubezpiecza się szpica tylną, którą wysyła na odległość 5-10 km. W zależności od potrzeb na boki może wysyłać patrole boczne na odległość do 3 km.

Zadaniem ariergardy jest niedopuszczenie do uderzenia przeciwnika w tył kolumny sił głównych. Zadanie swoje wykonuje poprzez: walkę, po zajęciu dogodnych rubieży; zrywanie mostów; niszczenie dróg; minowanie; stawianie zawał leśnych; skażenie terenu.

Szpicę tylną w sile wzmocnionej kompanii wysyła się w celu ubezpieczenia sił głównych ariergardy lub oddziału od tyłu. Małe grupy przeciwnika niszczy ogniem z zasadzek. W przypadku zagrożenia uderzeniem przeważających sił zajmuje dogodną pozycję (punkt oporu, obiekt), niszczy przeciwnika ogniem wszystkich środków ogniowych, zatrzymuje go i nie dopuszcza do wykonania ataku na tyły sił głównych. Szpica tylna od tyłu ubezpiecza się patrolem tylnym, który zostawia na odległość do 3 km. W zależności od działania przeciwnika może ubezpieczać się patrolem bocznym.

Patrol tylny jest wysłany ze szpicy tylnej z zadaniem niedopuszczenia do uderzenia elementów rozpoznawczych i ubezpieczających przeciwnika w siły główne szpicy. Zadanie swoje wykonuje: poprzez walkę po zajęciu dogodnej pozycji ogniowej (punktu oporu, obiektu), niszczenie dróg, stawianie zawał leśnych, niszczenie mostów i wiaduktów, wykonywanie zasadzek w dogodnym terenie. W celu ubezpieczenia patrol tylny wysyła drużynę patrolową tylną na odległość wzrokową.

Rys. 9.8. Elementy ubezpieczenia marszowego (SzT, PT) i bezpośredniego (DP) w marszu odfrontowym (wariant)

Ubezpieczenie bojowe ma ochronić wojska przed niespodziewanym napadem naziemnym przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania wojsk oraz zmusić przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość umożliwiająca wsparcie ogniem środków strzelających na wprost.

Do zadań ubezpieczeń bojowych należy:

• utrzymanie lub nawiązanie utraconego kontaktu ogniowego z przeciwnikiem;

• umożliwienie ubezpieczonym pododdziałom przyjęcia odpowiedniego ugrupowania i dokonanie manewru siłami i środkami;

• bezpośrednia ochrona wojsk na stanowiskach bojowych w przerwach w walce, w czasie lokalnych przegrupowań, luzowania, wyjścia z walki lub wycofania;

• mylenie przeciwnika, co do ilości sił, kierunku działania i zamiaru.

Pododdziały w walce wysyłają ubezpieczenia bojowe w wypadku chwilowej utraty kontaktu ogniowego z przeciwnikiem lub w celu wcześniejszego jego nawiązania.

Pododdziały w styczności z przeciwnikiem nie organizują ubezpieczenia bojowego. Pododdziały ogólnowojskowe mogą być użyte w składzie ubezpieczeń bojowych wyższego szczebla.

Aby nie dopuścić do niespodziewanego ataku, pododdziały utrzymujące styczność z przeciwnikiem prowadzą wzmożoną obserwację, znajdując się w ciągłej gotowości do odparcia ataku.

Pododdziały wyznaczone na ubezpieczenia bojowe powinny być osłaniane ogniem artylerii i moździerzy sił głównych.

Dowódcy są obowiązani do zorganizowania współdziałania i zapewnienia łączności pomiędzy ubezpieczeniem bojowym a pododdziałami ubezpieczanymi. Oprócz tego, powinni oni wspierać walkę ubezpieczeń ogniem artylerii i moździerzy, prowadzonym z zapasowych stanowisk ogniowych.

Gdy wojska znajdują się w obronie przez dłuższy czas, należy co pewien okres zamieniać pododdziały wyznaczone do ubezpieczenia.

Ubezpieczenie bojowe obrony batalionu organizuje się w obronie organizowanej bez styczności z przeciwnikiem, jeżeli przed frontem batalionu nie jest zorganizowana pozycja przednia. Ubezpieczenie bojowe stanowi wzmocniony pluton wysłany na odległość do 2 km przed przednią linią obrony.

Zadaniem ubezpieczenia bojowego jest: zabezpieczenie pododdziałów przed niespodziewanym napadem przeciwnika; uniemożliwienie prowadzenia rozpoznania przez elementy rozpoznawcze i grupy dywersyjne; wprowadzenie w błąd co do przebiegu przedniej linii obrony; zmuszenie przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia się; skanalizowanie jego kierunku natarcia na kierunek dogodny dla broniącego się batalionu.

Pluton wyznaczony do ubezpieczenia bojowego obrony przygotowuje punkt oporu szerokości do 500 m. Przed punktem oporu i na skrzydłach ustawia zapory inżynieryjne. Na najbardziej prawdopodobnych kierunkach podejścia przeciwnika wystawia czujki (podsłuchy). Małe grupy przeciwnika niszczy lub bierze do niewoli. Podchodzące siły główne razi ogniem wszystkich środków ogniowych, zmuszając je do rozwinięcia. Dowódca plutonu, obserwując działanie przeciwnika, ustala jego siły oraz kierunki natarcia i składa o nich meldunek. Wycofanie następuje na rozkaz dowódcy batalionu. Odbywa się ono skokami z wykorzystaniem terenu, pod osłoną zapór i dymów. Wycofanie powinno być zsynchronizowane z broniącymi się pododdziałami.

Ubezpieczenie bojowe natarcia organizuje batalion (kompania) w celu wykrycia: punktów oporu przeciwnika; pól minowych, grup min i innych zapór inżynieryjnych; stanowisk ogniowych artylerii; luk i skrzydeł w ugrupowaniu przeciwnika; kierunku kontrataku; skrytych podejść oraz ustalenia kierunku jego wycofania się oraz zabezpieczenia zorganizowanego wejścia do walki sił głównych.

Ubezpieczeniem bojowym natarcia batalionu (kompanii) jest bojowy patrol rozpoznawczy (BPR) w sile plutonu zmechanizowanego lub plutonu czołgów. Działa on przed frontem lub na skrzydle batalionu (kompanii) w odległości zapewniającej obserwowanie jego działania i wsparcie ogniem. Otrzymane zadanie BPR realizuje przez obserwację i walkę. Walkę nawiązuje wówczas, gdy nie może jej uniknąć lub ma zapewnione wsparcie ogniowe.

Najdogodniejszym momentem wprowadzenia do walki bojowego patrolu rozpoznawczego będzie, gdy nacierające pododdziały zniszczą i opanują kompanijne punkty oporu lub w warunkach ograniczonej widoczności. Jeżeli jest wysłany z batalionu to wystawia się go z plutonu będącego w odwodzie. Dowódca batalionu podaje sygnały dla dowódcy kiedy ma wejść do walki, dlatego też BPR powinien przesuwać się w niedalekiej odległości za pierwszym rzutem i być w każdej chwili w gotowości do rozpoczęcia działania.

Bojowy patrol rozpoznawczy wysyłany z kompanii, do czasu wejścia do walki, może działać w ugrupowaniu kompanii, ale bardziej celowym będzie, jeżeli przy niszczeniu czołowych punktów oporu przeciwnika, na przedniej linii obrony będzie wykonywał marsz za jej ugrupowaniem.

Bojowy patrol rozpoznawczy umiejętnie wykorzystując teren powinien szybko zbliżyć się do przeciwnika, ustalić jego skład i charakter działań oraz rozmieszczenie środków ogniowych. Dowódca prowadzi rozpoznanie przez obserwację osobistą oraz przy pomocy obserwatorów i działań drużyn patrolowych. Po napotkaniu przeciwnika powinien dokładnie go rozpoznać i niezwłocznie złożyć o tym meldunek przełożonemu. Napotkane drobne grupy przeciwnika niszczy niespodziewanym uderzeniem ogniowym. Podczas napotkania zorganizowanej obrony przeciwnika powinien ustalić luki, słabo bronione odcinki w jego ugrupowaniu, śmiało zaatakować zmuszając go tym samym do ujawnienia swojego systemu ognia. Przy wejściu w rejon stanowisk ogniowych artylerii powinien je dokładnie rozpoznać i złożyć meldunek przełożonemu podając współrzędne położenia artylerii przeciwnika.

Bojowy patrol rozpoznawczy dla ubezpieczenia swych sił wysyła na odległość wzrokową drużynę patrolową. Zadaniem jej jest utrzymanie tempa marszu, wykrycie przeciwnika, rozpoznanie terenu i obiektów terenowych oraz rozpoznanie skażeń, czasami również kierowanie ogniem własnej artylerii i czołgów, a także obserwowanie skutków tego ognia. Wykonując zadanie powinna wykonywać marsz w terenie od jednego punktu umożliwiającego prowadzenie obserwacji do drugiego, nie zwalniając tempa maszerującego z tyłu bojowego patrolu rozpoznawczego. W miejscach najbardziej podejrzanych dowódca drużyny powinien wysłać szperaczy, każdorazowo określając co mają rozpoznać i jak meldować.

340

---