Podaj historię hodowli i charakterystykę koni oo.

Konie czystej krwi arabskiej, ich ojczyzną jest Półwysep Arabski, prawdopodobnie pochodzą od dzikich koni libijskich. Hodowlę tej rasy zapoczątkowali arabowie między I-VI w n.e., jest to najstarsza rasa koni świadomie doskonalona przez człowieka. Zalety tych koni kształtowały się pod wpływem warunków klimatycznych - upał, nasłonecznienie, twarde podłoże oraz ciężkiej, wyczerpującej pracy pod siodłem oraz selekcji. Klacze selekcjonowano na podstawie wytrzymałości w czasie polowań i wypraw na łupy zaś ogiery na podstawie budowy ciała, harmonii ruchów i inteligencji. Dzięki temu konie te są odporne na niesprzyjające warunki, niewybredne w żywieniu, wytrzymałe na długich dysansach, zdolne do noszenia dużych ciężarów, twarde i mocne kopyta. Wyróżnia się trzy podstawowe typy: Kuhailan (mocniejsza bud. ciała, umaszczenie gniade do skarogniade, głowa o wklęsłym profilu, krótka w stosunku do całości), Saklavi (nieduży do 155 cm, łabędzia szyja, prosta głowa, często siwa maść), Munighi. Używane do sportów rajdowych, długodystansowych, pokazów, jazdy rekreacyjnej.

Zaliczane do ras późno dojrzewających (5-7 lat), kł: 148-159 cm. Konstytucja: drobna postura, rozbudowana część czołowa, szyja łabędzia, grzbiet lekko wklęsły, kłąb mało wyrazisty, kłoda mocna, cienka skóra, wysoko ogon, zad krótki, poziomy.

W Polsce w 1845 J. Dzieduszycki sprwadził do kraju szereg koni orientalnych (znakomite klacze Saharę, Mlechę i Gazellę) - od są dziś kontynuowane polskie rody. W 1931 Zeintarski sprowadził kilka ogierów orientalnych (m.in. Kuhailan Hajfi).

Podaj historię hodowli i charakterystykę koni xx.

Konie pełnej krwi angielskiej. Wyhodowana w Wielkiej Brytanii w XVII/XVIII w. w wyniku krzyżowania ogierów ras orientalnych z miejscowymi klaczami i stosowania kojarzenia krewniaczego. Ostra selekcja na podstawie wyników gonitw na torach płaskich (ocenie poddawano obie płcie). Hodowlę na cechy wyścigowe rozpoczęto już za czasów Tudorów oraz w pierwszym okresie panowania Stuartów. Klacze ze stadnin królewskich zw. Royal chares kojarzono z końmi z Italii - hiszpańskimi i orientalnymi. Wszystkie konie xx wywodzą się od 3 protoplastów, założycieli trzech linii: Byerly-Turk (koń kapitana Byerleya, 1690), Darley Arabian (przywieziony z Syrii), Godolphin Arabian (upominek dla Ludwika XV od sułtana Maroka). W 1793 roku ród Weatherby utworzył księgę stadną - General Stud Book. Konie tej rasy nazywa się także z niemieckiego vollblood - pełna krew. Do polskich sławnych koni xx należały m.in. ogiery: Ruler (1883) i Sac-a-Papiera, Villarsa, Bafura. Konie tej rasy brały udział w tworzeniu wielu innych ras, jest to rasa o zasięgu między kontynentalnym.

Rasa wcześnie dojrzewająca, choć pełny rozwój w wieku 5 lat. Średnie wymiary: [kł: 159/161; okp: 179/183; onp: 19,5-20,5; m.c. 510/560], cechy budowy: długa szyja, długa głowa, długi grzbiet, kłąb, zad i lędźwie. Wysokość w kłębie=wysokość w zadzie (zad nieco spadzisty). Sylwetka sucha, długie nogi. Klatka piersiowa niezbyt szeroka ale głęboka i długa o dużej pojemności. Przedramię długie, kopyta małe. Łopatka ustawiona ukoście, długie, mocne pęciny, skóra cienka, włos jedwabisty, delikatny, najczęściej: gniade, skarogniade i kasztanowate, bardzo rzadko siwe (3%).

Wymień i scharakteryzuj podstawowe rasy hodowane w Polsce.

Konie czystej krwi arabskiej (skrót rasowy oo) [kł: 148/151; okp. 180/181; onp. 18,4/19,4; m.c. 380-450]

Araby zostały wyhodowane na Półwyspie Arabskim. Polska hodowla koni czystej krwi arabskiej jest jedną z najlepszych na świecie. Konie tej rasy charakteryzują się dobrym wykorzystaniem paszy, dużą odpornością na trudne warunki utrzymania, wytrzymałością i szybkością w biegu. Wyróżniające je cechy to: harmonijna budowa ciała, elegancja ruchu, żywy lecz łagodny temperament, sucha i mocna konstytucja oraz prawidłowe mocne kopyta. Wysokość w kłębie dorosłych koni wynosi 145-160 cm. Jest to rasa późno dojrzewająca (5-6 lat) długowieczna (rozpłodowo użytkowane są ponad 25 lat). Konie czystej krwi arabskiej są sprawdzane pod kątem dzielności na torze wyścigowym, w gonitwach płaskich. Najważniejszą gonitwą są Derby. Konie tej rasy można znaleźć w państwowych stadninach koni Janów Podlaski i Michałów, w Stadzie ogierów Białka oraz w licznych stadninach należących do hodowców prywatnych.

Konie pełnej krwi angielskiej (skrót rasowy xx) [kł: 159/161; okp: 179/183; onp: 19,5-20,5; m.c. 510/560]

Folbluty wyhodowane zostały Anglii w wyniku krzyżowania miejscowych klaczy z ogierami orientalnymi, arabskimi i berberyjskimi. Jest to rasa najstarsza, najbardziej skonsolidowana, dla której główną próbą selekcyjną są wyścigi płaskie. Jest to obecnie najszybsza rasa koni na świecie. Konie te użytkowane są także w najtrudniejszej z dyscyplin jeździeckich-wszechstronnym konkursie konia wierzchowego (WKKW). Wysokość w kłębie wynosi 160-170 cm, długa szyja, wyraźny kłąb, skośna łopatka oraz długi i suche kończyny. Konie pełnej krwi angielskiej to rasa wcześnie dojrzewająca, wymagająca intensywnego ruchu. Hoduje się je także dla polepszania i uszlachetniania innych ras. Znajdują się w czterech stadninach państwowych (Golejewko, Iwno, Kozienice, Krasne) oraz u hodowców prywatnych.

Rasa małopolska (skrót rasowy m) [kł: do 165; okp. 190; onp. 20-21; m.c. 500]

Wyhodowana została w oparciu o angloaraby. Konie tej rasy osiągają wysokość w kłębie 155-165 cm klacze i 160-170 cm ogiery. Masa ciała wynosi 450-600 kg. Wyróżnić można kilka typów lokalnych (konie kieleckie, lubelskie, sądeckie). Spadek pogłowia koni rasy małopolskich doprowadził do wpisania jej na listę ras zagrożonych. Pozwala to hodowcom uzyskać dotacje ze środków Unii Europejskiej. Ośrodki hodowlane koni tej rasy to stadniny koni w Białce, Kalnikowie, Galewicach, Janowie Podlaskim, Prudniku.

Rasa wielkopolska (skrót rasowy wlkp) [kł: 165; okp: 205; onp: 23/24]

Uformowała się na Azie koni poznańskich, trakeńskich i wschodniopruskich oraz hanowerskich. Celem hodowli koni wielkopolskich jest uzyskanie konia sportowego, przeznaczonego głównie do koków i ujeżdżenia, a także do powożenia. Masa ciała dorosłych osobników wynosi 500-600 kg. Młode ogiery wielkopolskie są uznawane na podstawie 100 dniowego testu lub tzw. Alternatywnych prób dzielności w czterech dyscyplinach: skokach przez przeszkody, ujeżdżeniu, WKKW lub powożeniu zaprzęgami jednokonnymi. Klacze mogą być poddawane stacjonarnej lub polowej próbie wierzchowej, jak również polowej próbie zaprzęgowej. W Polsce wiodącą rolę w hodowli tej rasy odgrywa Stadnina Koni w Liskach oraz hodowcy prywatni.

Rasa śląska (skrót rasowy śl)

Powstała w wyniku krzyżowania klaczy szlachetnych z terenu Śląska z ogierami oldenburskimi i wschodniofryzyjskimi. Celem hodowlanym, obok zachowania pewnej liczby klaczy w czystości rasy, jest uzyskanie konia sportowego do powożenia i ujeżdżenia, przede wszystkim poprzez dolew pełnej krwi angielskiej. Jako rasa szybko rosnąca i wcześ nie dojrzewająca mają duże wymagania paszowe. Wysokość w kłębie 158-165 cm, masa ciała 600-800 kg.

Konie szlachetne półkrwi (skrót rasowy sp)

Jako rasa uznawane są od ponad 20 lat. Rasa ta powstała na bazie klaczy wielkopolskich, małopolskich oraz klaczy pochodzenia zagranicznego z ogierami zagranicznych ras półkrwi. Koń ten hodowany jest przede wszystkim do ujeżdżenia i skoków przez przeszkody.Hodowla prowadzona jest przez stadniny: Nowielice, Moszna, Ochaby, Pępowo, Prudnik, Racot.

Polskie konie zimnokrwiste (z)

Powstały przy udziale importowanych z Europy Zachodniej koni ardeńskich, szwedzkich i francuskich, belgijskich, jak również bulonów i bretonów. Powstały wtedy lokalne typy koni: lidzbarskie, łowickie, sztumskie, sokólskie, kopczyki podlaskie używane przez rolników do prac na roli. Obecnie konie te stanowią bazę do produkcji koni rzeźnych, głównie na rynek włoski, a część ich używana jest nadal do ciężkih prac polowych. Charakteryzują się bardzo dobrym umięśnieniem i masą ciała 700-800 kg.

Koniki polskie (kn)

Jedna z najstarszych polskich ras. Przodkiem koników polskich jest tarpan. Charakteryzuje je mocna budowa ciała, myszata maść z ciemną pręgą przez grzbiet i pręgowanie na kończynach. Są odporne na warunki środowiskowe. W Polsce są hodowane w dwojaki sposób. Jednym z nich jest utrzymanie niewielkiej liczby koników w ich środowisku naturalnym i hodowla ta nazywana jest rezerwatową. W hodowli stajennej są utrzymywane jak inne rasy koni. Mogą być wykorzystywane gospodarstwach agroturystycznych, hipoterapii i rekreacji. Masa ciała 300-450 kg, wysokość w kłębie 130-145 cm

Konie huculskie (hc)

Wywodzą się z terenów Karpat Wschodnich oraz Bukowiny. Te prymitywne, górskie konie sprawdzają się jako zwierzęta juczne, mogą spełniać rolę wierzchowców. Obecnie są wykorzystywane w gospodarstwach agroturystycznych, jako konie rekreacyjne oraz do hipoterapii. Masa ciała 350-400 kg, wysokość w kłębie 130-150 cm. Hodowla zachowawcza jest prowadzona w dwóch stadninach państwowych: w Gładyszowie i w Odrzechowej.

Kuce i małe konie

Konie tej grupy późno zawitały do naszego kraju. Wykorzystywane są głównie do nauki jazdy konnej przez dzieci i młodzież, jak również w sporcie jeździeckim. Od lat 90-tych organizowane są oficjalne Mistrzostwa Polski Pony i Małych Koni.

Wady postaw kończyn przednich widziane z boku:
*postawa przedsiebna - linia poprowadzona według powyższego opisu jest skośna i wychodzi przed konia;
*postawa podsiebna - omawiana linia "wpada" pod konia.
Wady postawy kończyn przednich widziane z przodu:
* postawa szeroka - między kopytami mieści się więcej, niż szerokość jednego kopyta, powyżej półtora tej szerokości mówimy już o wadzie;
*postawa wąska - odstęp między kopytami jest mniejszy niż jedną szerokość kopyta;
*postawa rozbieżna - nie tylko kopyta są szeroko rozstawione, ale całe nogi konia "rozchodzą się na boki" a dodatkowo kopyta na zewnątrz;
*postawa zbieżna - kopyta ustawione wąsko i do wewnątrz, a linie nóg schodzą się na kształt litery V;
*postawa ksobna, iksowata - załamanie się linii prostej kończyn widzianych z przodu na wysokości stawów nadgarstkowych, które schodzą się ku sobie na kształt litery X;
*postawa odsiebna, beczkowata - odwrotność wyżej opisanego przypadku, czyli rozchodzenie się kończyn w stawach nadgarstkowych; - przy obu tych postawach może występować wada chody zwana bilardowaniem.
*postawa rozstawna - linie nóg są proste, ale kopyta rozstawione na zewnątrz;
*postawa zestawna - przy prostych liniach nóg kopyta ustawione do siebie

Staw nadgarstkowy powinien być szeroki i dość gruby, ponieważ jest on wówczas dobrym podparciem ciężaru ciała. W obrębie tego jednego stawu mogą wystąpić takie wady, jak:
*zeszlifowanie, czyli brak uwypuklenia widzianego z boku w nadgarstkach (częste u ras węgierskich);
*cofnięcie, kiedy nie przechodzi przez nadgarstek omawiana na początku budowy kończyn linia pionowa; powoduje to brak umięśnienia tego stawu i dyskwalifikuje konia z jakiejkolwiek użytkowości, poza tym prowadzi do zapalenia okostnej i kulawizny;
*koziniec - staw nadgarstkowy wygięty jest do przodu; może być nabyty i wrodzony, w którym to przypadku zdaniem weterynarzy nie wyklucza konia z rekreacji

Wady postawy kończyn tylnych widziane z boku:
*postawa szablasta - staw skokowy wystaje do tyłu poza linię wcześniej omówioną, co powoduje nadmierne obciążenie ścięgien;
*postawa rozstawna(!) stawu skokowego - polega na zwiększeniu konta rozwarcia pomiędzy kośćcem podudzia i nadpęcie i powoduje większe obciążenie tych kości;
*postawa podsiebna i zasiebna analogicznie do postaw kończyn przednich.
Wady postawy kończyn tylnych widziane z tyłu:
*postawa szeroka lub wąska - dotyczą szerokości między kopytami, jak w przypadku kończyn tylnych;
*postawa odsiebna i ksobna (zwana krowią tylko przy omawianiu zadnich nóg) - analogicznie do nóg przednich, tylko że dotyczą "załamania" linii prostej w stawie skokowym;
*postawy zestawna, rozstawna, zbieżna i rozbieżna również analogiczne

Mechanika kopyta

Gdy kopyto dotyka ziemi, następuje wstrząs na poziomie puszki kopytowej. Spowodowane nim wibracje są przenoszone przez płytki rogowe i tworzywo kopytowe, a tam w dużym stopniu absorbowane przez ,,układ hydrauliczny” składający się z niezliczonych małych naczynek krwionośnych. Tak więc wstrząs jako pierwsza przyjmuje podkowa lub podeszwa, o powierzchni około 50cm2, zaś falę uderzeniową pochłania system płytek, o łącznej powierzchni przekraczającej 5000cm2. W fazie podparcia, gdy staw pęcinowy jest opuszczony, pionowy nacisk wywierany ciężarem konia jest przeniesiony na przednią część kopyta, stanowiącą dwie trzecie jego obwodu. Strzałka gąbczasta zostaje ściśnięta, napiera na chrząstki po obu stronach, piętki się rozstępują, a strzałka wygina się i opuszcza. Gdy nacisk ustaje, piętki ponownie się schodzą dzięki elastyczności strzałki, chrząstek oraz samej puszki kopytowej na wysokości piętek. To ciągłe rozszerzanie i kurczenie strzałki gąbczastej oraz puszki kopytowej pozwala amortyzować wstrząsy, a ponadto wzmaga krążenie krwi w całej kończynie

Omów budowę puszki kopytowej

PUSZKA KOPYTOWA- jest wytworem rogowym skory wlasciwej. Sklada się z: podeszwy (wytwor tworzywa podeszwy), sciany (tworzywa sciany) i strzalki (tworzywa opuszki palcowej). Elementy budowy: krawędzi koronowej, rowka koronowego, warstwy listewkowej, podeszwy rogowej, listków rogowych ściany wsporowej, grzebienia strzałki. Wenatrz: kosc kopytowa z koronowa pol stawemk, trzeszczka kopytowa z kaletka podtrzeszczkowa, sciegno miesnia zginacza placow glebokiego oraz jego pochewka.

Budowa i funkcjonowanie układu pokarmowego konia

Układ pokarmowy konia możemy podzielony na dwie części przednia część składa się z: pyska gardła przełyku żołądka jelito cienkie - tylnia część składa się z: jelita ślepego jelito grube okrężnica prostnicy odbytnicy

Pysk ślina konia nie zawiera enzymów i nie bierze udziału w trawieniu jednak jest niezbędna do zachowania odpowiedniego pH w żołądku
Przełyk Ściany przełyku wytwarzają śluz, który ułatwia przesuwanie się pokarmu.

Żołądek jest elastycznym organem w kształcie litery J. Pożywienie trafia do żołądka z przełyku przez dolny zwieracz przełyku. Zwieracz zapobiega powracaniu pokarmu do przełyku i jest tak silny u konia, że uniemożliwia zwracanie pokarmu. Ściana żołądka jest zbudowana z mięśni.
Funkcje żołądka: początek trawienia białka mieszanie pokarmu z sokami trawiennymi zmiękczanie pokarmu zabijanie bakterii

Żołądek średniego konia ( 162 cm w kłębie) jest wielkości piłki do rugby. Żołądek konia może się rozciągać do rozmiaru odpowiadającego 8.5 litra pokarmu. Dla porównania żołądek krowy może pomieścić 85 litrów pokarmu. Z powodu tak relatywnie małego żołądka koń spożywa często niewielkie ilości pokarmu. Przy takim trybie jedzenia żołądek służy do tymczasowego przechowywania pożywienia i wstępnego trawienia. Soki trawienne są produkowane w żołądku konia przez cały czas. Około 10 - 30 litrów soków jest dziennie wydzielana w żołądki. Sok trawienny zawiera:kwas chlorowodorowy - zabija bakterie i aktywuje pepsynę: enzym trawiący białka

Jelito cienkie ma od 20 do 27 metrów długości i może być wypełnione przez około 55 - 70l treści pokarmowej.
Struktura dwunastnica jelito czcze jelito kręte

Podstawową funkcją jelita cienkiego jest trawienie węglowodanów, tłuszczy i białka. Pożywienie przechodzi przez jelito cienkie stosunkowo szybko, do odbytnicy dociera w przeciągu godziny. ochrona całego układu trawiennego przed infekcją.

Tylnia część układu pokarmowego rozkład złożonych węglowodanów i celulozy w procesie fermentacji.

Jelito ślepe jest dużym, ślepo zakończonym organem o pojemności około 25 - 36 litrów. Pokarm mieszany z florą bakierują odpowiedzialną za trawienie.
Jelito grube ma od 3 do 4 metrów długości i pojemność około 100 litrów. Jego podstawową funkcją jest rozwój i utrzymanie miliardów mikroorganizmów, które trawią celulozę. wchłanianie wody wchłanianie witamin oraz minerałów

Budowa i funkcjonowanie układu rozrodczego klaczy

Układ rozrodczy klaczy składa się z: jajniki - gruczoły rozrodcze, parzyste, kształtu fasolowatego lub owalnego kształtu o wymiarach 3-7 cm, produkują komórki rozrodcze oraz hormony płciowe. jajowody - przewody wyprowadzające jaja z jajnika, dł. 30-35 cm, rozpoczyna się lejkiem do którego przechodzi uwolnione jajo. Uchodzi do macicy macica - silnie umięśniony organ, tu rozwija się płód, dwa jej końce pozostają wolne, reszta zlewa się w całość, dalej występuje szyjka macicy pochwa - odcinek służący do kopulacji i wydania na świat źrebięcia, przechodzi w przedsionek moczowo-płciowy do którego otwiera się cewka moczowa. Ujście pochwy otoczone jest wargami sromowymi pomiędzy którymi znajduje się łechtaczka zbudowana z ciał jamistych.

Budowa i funkcjonowanie układu rozrodczego ogiera

Jądra ogiera są duże i nieznacznie spłaszczone z boków, umieszczone w mosznie. Budowa zrazikowa, zbudowana z licznych kanalików nasieniotwórczych, wysłanych od wewnątrz nabłonkiem plemnikotwórczym (ten nabłonek ciągle podlega spermatogenezie) w okresie pozarozpłodowym spermatogonia są wolniej przekształcane w plemniki niż w sezonie krycia. Kanaliki nasieniotwórcze zbierają siew kanaliki zbiorcze i przewody wprowadzające, które prowadzą do najądrzy.  tu plemniki dojrzewają. Z najądrza wychodzą nasieniowody  kanały wyprowadzające plemniki do cewki moczowej. Do nasieniowodów mają ujście przewody gruczołów dodatkowych: gruczoł pęcherzykowy, gruczoł opuszkowo- cewkowy, gruczoł krokowy  gruczoły te wytwarzają substancje odżywcze i tworzą ejakulat umożliwiając ruch plemnikom. Prącie ogiera zbudowane jest z ciał jamistych napełniających się krwią i limfą w czasie wzwodu. W prąciu przebiega cewka moczowo - płciowa. Prącie zakończone jest żołędziem prącia. Prącie podczas spoczynku spoczywa w puzdrze.

Funkcja układu rozrodczego samca polega na wyprodukowaniu dzięki jądrom nasienia i wprowadzeniu go w czasie kopulacji do dróg rodnych samicy. Kopulację umożliwia wzwód prącia ogiera, który następuje po podnieceniu zwierzęcia.

Pochodzenie i udomowienie koni, przodkowie i krewniacy koni dzisiejszych

Pochodzenie

Konie zalicza się do klasy ssaków, gromady kopytnych, rzędu nieparzystokupytnych, rodziny koniowatych, rodzaju koni, podrodziny koni właściwych.
Ewolucja koni przebiegała następująco:
era kenozoiczna eocen pięciopalczasty Eohippus, małe zwierzę ssące, 2551 cm wysokości w kłębie, duży palec (pierwszy) nie dotykał ziemi i był w zaniku. Kończyny tylne miały 3 palce (2 boczne były szczątkowe) oligocen Mesohippus, bardziej zaawansowany w ewolucji, miały trójpalczaste kończyny z najsilniej rozwiniętym palcem środkowym, kończyny uległy ydłużeniu, uformowały się kopyta. Zmianie uległo uzębienie i kształt szczęki.- miocen od trójpalczastych Hipparion do jednopalczastych Parahippus - pliocen - jednopalczaste equuidy Plesippus i Equus stenomis. Plesippus - pierwsze formy jednopalczaste w Azji, Europie i Afryce, dały początek koniom właściwym, osłom, półosłom i zebrom.
czwartorzęd plejstocen rodzaj Equus zróżnicował się na szereg podrodzajów: E. caballus (koń właściwy), E. hippotigris (zebry), E. asinus (osły), E. hemionus (półosły) Udomowienie koni rozpoczęło się od odławiania i wychowywania młodych źrebiąt.

Przodkowie koni

Przodkami współcześnie żyjących koni są koń Przewałskiego i tarpan, które zostały udomowione ok. 4500-5000 lat temu.

Koń Przewalskiego. Należy do rodziny koniowatych (Equidae). Występuje w małoliczebnych stadach na półpustynnych terenach Dżungarii i Mongolii. Został odkryty w roku 1879 przez ekspedycję naukową rosyjskiego uczonego Przewalskiego. Są to konie lekkie i niskie (masa ciała ogierów jest niższa niż 350 kg, a wysokość w kłębie dochodzi do 130 cm; klacze są jeszcze mniejsze). Mają dużą głowę z wypukłym grzbietem nosa, grubą szyję, krępy tułów i krótkie nogi o twardych kopytach. Na tylnych nogach nie występują kasztany. Ich grzywa jest krótka i stojąca, a ogon długi. Umaszczenie jest myszatobułane lub dzikobułane z ciemną pręgą przebiegającą przez grzbiet, lędźwie i zad. Zimą włosy są długie i gęste, a latem krótkie i gładkie.

Tarpan. Należy do rodziny koniowatych. Jest podobny do konia Przewalskiego. Występował na terenie Europy, przy czym najdłużej na Ukrainie, gdzie w roku 1880 padł ostatni osobnik tego gatunku. Oprócz tarpana stepowego występował też tarpan leśny. Żyjący jeszcze do końca XIX wieku w zwierzyńcu Zamoyskich koło Zamościa. Z przekrzyżowania osobników tarpana leśnego z końmi domowymi powstał konik polski. Tarpany były niewielkiego wzrostu (wysokość do 130 cm w kłębie), mialy niezbyt długą głowę z wysklepionym i szerokim czołem, krótkie i ostro zakończone uszy, krótką i grubą szyję, krępy tułów, suche, mocne i krótkie nogi z wysokimi kopytami. Grzywa i grzywka była krótka i stojąca. Umaszczenie było myszatobułane z czarną pręgą ciągnącą się od kłębu do nasady ogona. Obecnie trwają prace nad odtwoorzeniem tarpana, czym zajmuje się IGiHZ PAN w Jastrzębcu.

---