PEDAGOGIKA SPOŁECZNA - ODPOWIEDZI
Biografie
Helena Radlińska:
Twórczyni pedagogiki społecznej w Polsce. Głosiła ideę wychowania, za pomocą którego pragnęła budować „lepszą przyszłość”. Pierwszym krokiem na drodze do osiągnięcia niezbędnych przeobrażeń miało być kształtowanie czynnych i twórczych postaw.
Postawy tego rodzaju powinno cechować:
głębokie umiłowanie ojczyzny,
wrażliwość na krzywdy społeczne,
niezłomne dążenie do zmiany istniejących warunków
gotowość do samodoskonalenia się jednostki.
Oznacza to, że pedagogika w ujęciu Radlińskiej jest zaangażowana w proces przebudowy społecznej i wykracza poza obszar tradycyjnego stosunku wychowawczego typu nauczyciel-uczeń. PRACE: Kto to był Mickiewicz?, Podstawy wychowania narodowego i inne.
Aleksander Kamiński:
Wg Kamińskiego, pedagogika społeczna jest nauką praktyczną, ma służyć aktualnym potrzebom społecznym i jednostkowym, powinna koncentrować się na problematyce środowiska wychowawczego.
Wyróżnił 3 typy działań wychowawczych:
- kontakt oparty jest na indywidualnym stosunku wychowawca- wychowanek;
- wychowanie zespołowe w grupie odpowiednio zostało zaktywizowane wychowawczo;
- wychowanie przebiega w toku ulepszania środowiska siłami tegoż środowiska.
W organizowaniu środowiska Kamiński proponuje uwzględnić czynniki:
rozpoznawanie potrzeb ludzi poprzez rozmowy, obserwacje, wywiad środowiskowy
wyszukiwanie i określanie sił środowiska przy pomocy osób wartościowych moralnie i społecznie, uzdolnionych i wrażliwych na ludzkie potrzeby i aspiracje
Mary Richmond:
Dała podstawy do opracowania metody indywidualnego przypadku w pracy socjalnej. O pracy z indywidualnym przypadkiem mówiła ona jak o zorganizowanym, zaplanowanym procesie współpracy z klientem, na drodze której dochodzi do rozwiązania problemu jednostki. Pomoc ta ma mieć charakter wielospecjalistyczny, o szerokim spektrum działania.
Wśród przykładów pracy z jednostkami, przedstawia nam wiele trudnych, skomplikowanych i poważnych problemów. Podkreśla, że sukcesy osiągnięte w pracy z jednostkami mogą mieć miejsce wyłącznie w przypadku zaangażowania opiekuna społecznego w problem jednostki. Podaje ona również zasady, według których pomocnik socjalny winien pracować ze swym klientem. Należy:
Uwzględniać zasadę indywidualizacji w pracy z jednostką,
Pomagać z rozmysłem, nie pochopnie,
Aby pracownik socjalny kształcił się i rozwijał swoje kompetencje wiedzą specjalistyczną.
Ryszard Wroczyński:
Uznaje konieczność interwencji w pozaszkolnym środowisku życia dziecka. Kładzie nacisk na stymulowanie wyzwalania się w tym środowisku bodźców rozwojowych wspomagających proces dydaktyczno- wychowawczy szkoły oraz osiąganiu celów i realizowaniu zdań, które stają przed szkołą jako podstawową instytucją wychowawczą.
Geneza i rozwój pedagogiki społecznej w Polsce:
Narodzenie PS przypada na rok 1908 (pierwsza próba sformułowania przedmiotu i zadań pedagogiki społecznej przez Helenę Radlińską w pracy Z zagadnień pedagogiki społecznej). Jest to okres tworzenia podstaw teoretycznych pedagogiki społecznej w Polsce. Przesłanki koncepcji pedagogiki społecznej Radlińskiej w pracy: Stosunek wychowawcy do środowiska społecznego (1935) (wzajemny i aktywny stosunek jednostki i środowiska). Od roku 1950 przerwa w PS, w 1957r. zjazd uczniów i studentów Radlińskiej i reaktywacja PS. W Polsce obfitość prac teoretycznych i badań empirycznych. Rozwój naukowy przypada na lata 60. i 70 (np. czasopisma Pedagogika społeczna, Wychowanie poza szkołą). W latach 80-tych nastąpił kryzys w PS, obnażanie ograniczeń myśli i praktyk pedagogicznych (duże znaczenie polityki!), powstają koncepcje przeciwko urabianiu wychowanków. W 1999r. reforma w systemie edukacji, w służbie zdrowia, administracji kraju (zapotrzebowanie na myśl naukową PS i racjonalne rozwiązania w pracy socjalnej).
Tło historyczne: zabory, II Rzeczypospolita, okres okupacji, początek Polski Ludowej,
Czynniki, które wzbudziły zainteresowanie problemami społecznymi: pobudki: patriotyczne, dobro narodu, jego odrodzenie, krzewienie kultury narodowej, odczuwanie związku z przeszłością; czerpanie z dorobku H. Kołłątaja, S. Staszica i innych, problem roli środowiska w procesie wychowawczym i organizowania środowiska wychowawczego, sposoby profilaktyki szerzenia się patologii społecznej.
Problemy: obrona przed warunkami środowiskowymi hamującymi i obniżającymi życie i rozwój człowieka, życie i edukacja człowieka w starszym wieku, problemy sieroctwa, rodzin niepełnych,
Funkcje pedagogiki społecznej + definicje:
Kompensacyjna - wyrównywanie braków utrudniających prawidłowe funkcjonowanie; może dotyczyć jednostki lub grupy społ.; Może być:
pośrednia (np. pomoc w organizowaniu warunków życia)
bezpośrednia (np. zasiłek)
Profilaktyczna - redukowanie zagrożeń zw. z patologiami (alkoholizm, przemoc, narkomania, prostytucja, wandalizm); prowadzenie szkoleń, organizacja czasu w inny sposób; mogą je organizować różne instytucje państwowe;
Doskonalenie - rozwijanie osobowości ludzi w taki sposób, żeby nastąpiła zmiana w naszym otoczeniu.
OPIEKA- forma świadcząca w tych wszystkich sytuacjach życiowych, w których ludzie dotknięci nieszczęśliwym układem wydarzeń losowych nie umieją lub nie mogą dojść do sił, aby samodzielnie pokonać trudności, np. domy małego dziecka
WSPARCIE - pomoc w sytuacjach trudnych, rodzaj interakcji , pomoc w sytuacjach problemowych; działania nieformalne i nieprofesjonalne, wynikające z dobrych chęci, pobudek moralnych, religijnych; przedmiotami wsparcia mogą być sąsiedzi, koledzy, znajomi; typowymi sytuacjami wymagającymi wsparcia są sytuacje przeciążenia, konfliktu, ubóstwa materialnego, duchowego, izolacji społecznej, uzależnień np. alkoholizm, lekomania, pracoholizm.
POMOC - oznacza działania jednostki albo określonej grupy czy też instytucji na rzecz drugiego człowieka, który znalazł się w sytuacji problemowej, przełomowej, niepomyślnej, której nie będzie w stanie własnymi siłami przezwyciężyć; działania pomocowe mają na celu przywrócenie stanu normalności.
TERAPIA - działania ukierunkowane na osiągnięcie pożądanego stanu zdrowia (fizycznego i psychicznego) przy pomocy różnych zabiegów: leczenia, psychoterapii, hipnoterapii, bioenergoterapii.
PREWENCJA - oddziaływanie na społeczeństwo przez wymierzanie sprawiedliwości w sprawach karnych; wyróżniamy prewencję ogólną negatywną (odstraszanie potencjalnych sprawców przez istnienie kar) oraz prewencję pozytywną (kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa przez wymierzanie sprawiedliwości w sprawach o przestępstwa).
SIŁY SPOŁECZNE - cechy, zdolności, możliwości do podejmowania działań; źródłem sił społecznych jest motywacja (np. organizacja drużyny piłkarskiej)
KAPITAŁ LUDZKI - ekonomiczny zasób wiedz, umiejętności, zdrowia i energii witalnej zawarty w każdym człowieku i społeczeństwie jako całości, określający zdolność do pracy, do adaptacji do zmian w otoczeniu oraz możliwości kreacji nowych rozwiązań.
Marginalizacja, jej znaczenie, osoby nią zagrożone, powody:
To brak uczestnictwa jednostki w życiu gospodarczym, kulturalnym, politycznym. Jeśli brak jest uczestnictwa, to występuje marginalizacja lub wykluczenie ze społeczeństwa.
Etapy: 1. Problemy finansowe - są przyczyną nie brania udziały w imprezach kulturowych (kino, teatr); ZAGROŻONE: osoby bezrobotne (trwałe bezrobocie), osoby z patologiami w rodzinie, osoby z niskim wykształceniem, samotne matki, osoby niepełnosprawne i chore, osoby skazane, osoby starsze, pracujące dzieci, mniejszości etniczne i religijne, sieroty, osoby samotne, uchodźcy.
Powody marginalizacji:
lenistwo
utrata pracy
sytuacja ekonomiczno - polityczna w kraju
wypadki losowe
choroby
niepełnosprawności
patologiczne wzorce życia
nieumiejętność dostosowania się do zmian społecznych
Kluczowe pojęcia pedagogiki społecznej:
ŚRODOWISKO - to wszystko co nas otacza i co na nas wpływa; zestaw osób oraz grup oddziałujących na człowieka; kształtuje każdą osobę podczas jej rozwoju częściowo determinując jej poglądy zachowania i możliwości.
WYCHOWANIE - całość zamierzonych oddziaływań środowiska społecznego, przyrodniczego na jednostkę, trwające całe życie; wychowanie naturalne, instytucjonalne, samochowychowanie; oddziaływanie to ma wpływ na stosunek jednostki do otaczającego świata, kształtowanie się systemu wartości, norm, celu życia;
SOCJALIZACJA - to proces nabywania przez jednostkę systemu wartości, norm oraz wzorów zachowań, obowiązujących w danej zbiorowości; trwa przez całe życie człowieka, lecz w największym nasileniu występuje, gdy dziecko rozpoczyna życie w społeczeństwie; największą rolę na tym etapie odgrywają jego rodzice, później także wychowawcy i rówieśnicy oraz instytucje (takie jak szkoła czy Kościół).
SIŁY SPOŁECZNE - cechy, zdolności, możliwości do podejmowania działań; źródłem sił społecznych jest motywacja (np. organizacja drużyny piłkarskiej).
SIŁY LUDZKIE - uzdolnienia i cechy jednostek i grup społecznych wyróżniające się lub mogące się wyrazić w jakiejkolwiek dziedzinie aktywności.
POTENCJAŁ ROZWOJOWY - ???
Środowisko jako podstawowy termin i obszar działania, rodzaje środowiska.
Wg H. Radlińskiej środowisko to zespół warunków, wśród których znajduje się jednostka i czynniki kształtujące jej osobowość, oddziałujące stale lub przez dłuższy czas.
Ze względu na rodzaj bodźców R. Wroczyński wyróżnia środowisko:
naturalne
społeczne
kulturowe
Każdy człowiek posiada swoje własne środowisko składające się z czynników obiektywnych i subiektywnych kształtowanych, odczuwanych i przetwarzanych indywidualnie i niepowtarzalnie.
Rodzaje środowiska:
naturalne - ziemia ze wszystkimi jej zasobami, klimatem, fauną i florą;
kulturowe - składniki materialne, tzn. budowle, zabytki, kościoły, teatry, dzieła sztuki, język, itp. oraz elementy duchowe, takie jak ideologie, religie, tradycje, prawidła społeczne, filozofia, itd.
społeczne - zbiór ludzi, których łączą interakcje, np. środowisko rodzinne, szkolne, zawodowe, koleżeńskie
elektroniczne - nowoczesne technologie, media itp.
Rodzina jako środowisko wychowawcze, pojęcie rodziny, rodzina w historii, różne aspekty rodziny jej funkcje.
Rodzina jako środowisko wychowawcze - to zespół bodźców ukierunkowanych celowo na wartości społeczno-moralne jej członków.
Rodzina - podstawowa grupa społeczna, złożona z osób połączonych stosunkiem małżeńskim i rodzicielskim.
Typy rodziny:
patriarchalne / matriarchalne
rozbite / zrekonstruowane / zastępcze / adopcyjne / zdemoralizowane
w PL 2 typy rodzin:
rodzina rozszerzona: trzypokoleniowa: dziecko, rodzic, dziadek
rodzina mała: dwupokoleniowa nuklearna: para małżeńska i jej dzieci
Funkcje rodziny:
materialno-ekonomiczna - rekreacyjno-kulturalna
opiekuńczo-wychowawcza - pielęgnacyjna
prokreacyjna - socjalizacyjna
Rodzina w starożytnym Rzymie:
stanowiła ramę i narzędzie wychowania
władza zwierzchnia (ojciec rodziny) i poszanowanie (matka)
rodzina środowiskiem, w którym dziecko ma rosnąć i kształcić się
charakter patriarchalny, silna pozycja rodziny, narodziny dziecka najważniejszym wydarzeniem w rodzinie (zwłaszcza jeśli rodził się chłopiec).
Rodzina w starożytnej Grecji:
monogamia i patriarchat (władza ojca nieograniczona nad dziećmi)
małżeństwo: ma dać nowych obywateli i być oparciem na starość, potomstwo kontynuacją rodu, podtrzymaniem tradycji rodzinnej
kobieta zajmowała się domem i młodszymi dziećmi, ograniczone prawa
Problemy pedagogiki społecznej:
Ubóstwo: brak dostatecznych środków materialnych do życia, jako bieda niedostatek. Stan poniżej pewnego zmiennego w czasie progu dochodowego lub progu realizacji potrzeb w odniesieniu do jednostki, rodziny lub grupy społecznej.
Przyczyny:
* cechy i zachowania ludzi, które uniemożliwiają im osiągnięcie sukcesu we współzawodnictwie ekonomicznym, np.
niechęć do ciężkiej pracy, brak kwalifikacji, zdolności lub chęci
alkoholizm,
patologia życia rodzinnego, wielodzietność, podeszły wiek,
inwalidztwo, przeludnienie mieszkań.
* państwo
sytuacja rynkowa (niektóre jednostki otrzymują bardzo niskie dochody)
Bezrobocie: jest zjawiskiem społecznym, polegającym na tym, że część ludzi zdolnych do pracy i deklarujących chęć jej podjęcia nie znajduje faktycznego zatrudnienia z różnych powodów.
Przyczyny:
rozbieżność miejsc pracy, a chętnych do pracy (brak przeprowadzki, koszty dojazdu)
brak doświadczenia (zwłaszcza osoby zaraz po studiach -największy % bezrobotnych)
osoby poprzednio pracujące mogły utracić pracę ze względu na zmiany gospodarcze, technologiczne (teraz maszyny pracują), upadek gałęzi przemysłu
Bezdomność: względnie trwała sytuacja człowieka pozbawionego dachu nad głową albo nie posiadającego własnego mieszkania (dobrowolnie wybrany styl życia - np. włóczęgostwo, desperacka decyzja - np. uchodźstwo, własne bądź cudze zachowania dewiacyjne - np. odtrącenie od ogniska domowego, zdarzenia losowe - np. trzęsienie ziemi, wadliwa polityka społeczna - np. deficyt mieszkaniowy).
Syndrom 3B: bieda, bezrobocie, bezdomność!
Cechy rodzin dotkniętych bezrobociem:
życie na granicy nędzy, deprywacja potrzeb, niemożność opłacenia mieszkania itp.
złe wykonywanie funkcji opiekuńczo-wychowawczej (niemożność posyłania dziecka do przedszkola ze względu na brak $, więc i też nie można znaleźć innej pracy - błędne koło)
obniżenie aspiracji edukacyjnych dzieci w związku z niepewnością na rynku pracy
w pierwszych etapach zacieśnienie więzi emocjonalnych, jednak później konflikty
niekorzystny klimat do wszechstronnego rozwoju dzieci (stygmat niższości)
Kształcenie ustawiczne jako obszar pedagogiki społecznej.
Kształcenie ustawiczne dorosłych to proces systematycznego uczenia się, stałego odnawiania, doskonalenia i rozwijania kwalifikacji ogólnych i zawodowych następujący po zakończeniu obowiązku szkolnego lub wydłużonej edukacji stacjonarnej i trwający przez cały okres aktywności zawodowej.
Kształcenie może odbywać się poprzez uczestnictwo w:
szkoleniach, kursach zawodowych lub hobbystycznych,
studiach podyplomowych,
wyjazdach studyjnych, konferencjach, seminariach,
a także:
oglądanie lub słuchanie audycji edukacyjnych,
czytanie czasopism edukacyjnych,
naukę za pomocą internetu (na odległość).
Kształcenie ustawiczne może być sprawą indywidualnej jednostki (podnoszącej swoje kwalifikacje z własnej inicjatywy i na własny koszt), bądź też może być projektowane, organizowane i finansowane przez pracodawcę. W takim przypadku kształcenie ustawiczne pracowników jest elementem uczenia się organizacji.
Ważną kwestią jest również wytworzenie przekonania, że ustawiczne kształcenie dorosłych jest warunkiem koniecznym dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa w nowej rzeczywistości polskiej, a także światowej, iż nieustannie następujące zmiany doskonalące są wyrazem prawidłowego rozwoju gospodarczego i społecznego. Trzeba też przyjąć za rzecz oczywistą, iż ciągły rozwój kwalifikacji, nabywanie wiedzy są wprawdzie warunkiem skutecznego działania, ale są również towarem na rynku pracy.
Problemy współczesnej cywilizacji - nowe uzależnienia i zagrożenia - Internet, globalizacja, emigracja.
Pedagogika społeczna wobec problemów człowieka starego.
Problemy osób starszych:
wiek biologiczny - to ogólna sprawność i żywotność komórek, tkanek człowieka; oceniani jest na podstawie wskaźników biologicznych
wiek psychologiczny - związany z funkcjonowaniem intelektualnym człowieka, funkcjonowanie zmysłów, sprawnością motoryczną, , zmianami osobowości
wiek czynnościowy - miejsce człowieka w społecznym podziale pracy tzn. podział ludzi na tych w wieku produkcyjnym i nieprodukcyjnym
Gerontologia - jest nauką o starości i o wszystkich związanych z nią zjawiskach i problemach. Jej nazwa utworzona została ze słów pochodzenia greckiego: geras - starość, geron - starzec lub mędrzec, logos - nauka.
Nauki współpracujące z gerontologią:
biologia
medycyna
demografia
socjologia
Społeczeństwo jest stare jeśli:
10% (w PL 7%) 65l. i więcej
15% (w PL 12%) 60l. i więcej
Czynniki wpływające na starzenie się:
aktywność (wzmacnia procesy adaptacyjne)
środowisko, w którym człowiek żyje
doświadczenie
Instytucjonalne formy pomocy: Nieinstytucjonalne formy pomocy:
ośrodki pomocy społecznej - sąsiedztwo
uniwersytety trzeciego wieku - rodzina
wolontariat - czytelnictwo
kościoły
harcerstwo
hospicjum
Geragogika - jest jedną z nauk gerontologicznych, wspomaga prawidłową adaptację do starości; analizuje ostatnia fazę życia ludzkiego, diagnozuje sytuację życiową ludzi starych, określa główne czynniki warunkujące proces starzenia się; prowadzi badania nad przedłużeniem i optymalizacja warunków aktywnego życia osób w wieku poprodukcyjnym.
Edukacja ekologiczna - nie obowiązuje.
Czas wolny jako obszar zainteresowań pedagogii społecznej.
Czas wolny - jest to jaki posiada do swojej dyspozycji jednostka po wykonaniu swoich obowiązkowych zadań, takich jak praca zawodowa, nauka w szkole i w domu czy niezbędne zadania domowe; czas wolny jest racjonalnie przeznaczany na takie zajęcia jak:
odpoczynek (regeneracja sił psychicznych i fizycznych
sprawiającą przyjemność rozrywkę
dobrowolną i bezinteresowną działalność społeczną
rozwój zainteresowań i uzdolnień w toku zdobywania wiedzy i amatorskiej działalności artystycznej, technicznej, naukowej i sportowej
Historia:
problem czasu wolnego arystokracji
ludzie z niższych klas społecznych za dużo pracowali, nie mieli czasu na regeneracje sił, rozrywkę itd., ich życie ograniczało się tylko do pracy, więc rozpoczęto działania w tym kierunku
do XX w. na pracę poświęcano ok. 34% swojego czasu w ciągu całego życia, teraz obliczono, że jest to ok. 6%
Funkcje:
wypoczynek
samorealizacja
rekreacja (w tym rozwijanie zainteresowań)
rozwój kontaktów społecznych
Czynniki determinujące ludzkie zachowanie w czasie wolnym:
biologiczne - stan zdrowia, kondycja, typ budowy somatycznej
psychiczne - temperament, osobowość, inteligencja
społeczno-demograficzne - płeć, zawód, wiek
społeczno-materialne - sytuacja materialna, ilość czasu wolnego
Formy spędzania czasu wolnego:
indywidualne
rodzinne
grupowe:
instytucjonalne
nieinstytucjonalne
Cechy typowe dla wsi - proszę o analizę tego jak zmienia się to miejsce życia człowieka - nowe i stare zagrożenia. Str. 164
Wieś stanowi lokalną społeczność zupełną, tzn. zamkniętą w sobie, obejmującą wszystkie prawie funkcje życia zbiorowego swoich członków, przeciwstawiającą się społecznościom podobnym i wsiom innym, a także grupom i organizacjom istniejącym poza nią lub ponad nią (S. Czarnowski).
Cechy wsi:
mała zbiorowość i ograniczenie przestrzenne
poczucie jedności i względnej izolacji, wszyscy się znają
dominacja rolniczego charakteru pracy i instytucji
specyficzny układ autorytetów osobowych i instytucjonalnych
podział pracy
dominacja przyrody i przyrodniczy rytm życia zawodowego
kultura ludowa i folklor jako ważne składniki świadomości
presja zew. świata informacji i kultury
postępująca dezintegracja więzi pod wpływem czynników migracyjncych, urbanizacyjnych i kulturowych
narastające konflikty wew. międzypokoleniowe
szczególna rola szkoły i nauczyciela
brak tolerancji dla odmienności
poczucie bezpieczeństwa
zachowanie tradycji, naturalne tempo życia
mniej imprez kulturowych
Cechy typowe dla miasta- proszę o analizę tego jak zmienia się to miejsce życia człowieka - nowe i stare zagrożenia.
Miasto jest wtórną formą przestrzennego bytowania człowieka. Stanowi specyficzne środowisko społeczne i wychowawcze.
Cechy miasta:
uczestnictwo mieszkańców, szczególnie młodzieży w wielkiej liczbie grup celowych,
dominacja więzi rzeczowych w życiu społecznym (mieć czy być? tu mieć)
powierzchowny charakter stosunków międzyludzkich
mniejsze znaczenie rodziny, zanik autorytetów (tutaj zwłaszcza ojca!)
kontrola społeczna bezosobowa i nierygorystyczna (duże przyzwolenie na pewne zachowania, kiedyś nie wypadało czegoś, dziś jest to normą - np. noszenie spodni przez dziewczyny, awangardowe fryzury itd.)
anonimowość życia i działania (wiąże się to z przestępczością np. w tłumie)
brak przynależności
brak patriotyzmu lokalnego, zanik tradycji
zanik instytucji sąsiedztwa (życie towarzyskie z osobami o podobnym wykształceniu, niż kierowanie się kategoriami terytorialnymi)
tolerancja wobec różnic, racjonalizacja myślenia
zróżnicowanie uwarstwienia społecznego
szybkie tempo życia, więcej imprez kulturowych
większe możliwości edukacyjne, zawodowe, społeczne
duża przestrzeń, dużo mieszkańców
Stowarzyszenia - grupy (środowiska) intencjonalne, celowe, organizowane przez człowieka dla realizacji konkretnych zadań
Cechy stowarzyszenia:
a. przynależność jest dobrowolna
jest grupą zorganizowaną wedle reguł formalnych
posiada określone cele
posiada strukturę, organizację wewnętrzną i członków
kieruje się ustalonymi wzorami zachowań
posługuje się ustalonymi sankcjami wobec członków.
Wspólnoty - grupy pierwotne powstałe w sposób naturalny, bez ingerencji człowieka, w wyniku „przyrodniczej” istoty ludzkich potrzeb i dążeń
Cechy wspólnoty:
a. przynależność jest zdeterminowana urodzeniem
organizacja jest wynikiem aprobaty społecznej i jest nieformalna
cele są nieartykułowane i nie mają postaci pisanej
struktura, organizacja i członkowie są określani zasadami tradycji i poczuciem przynależności
rządzą w niej uznane za właściwe wzory zachowań, obowiązuje grupowy konformizm
istnieje system kontroli społecznej.
Niedostosowanie społeczne 396
7