Wioślarstwo
osoby niepełnosprawne dzieli się na dwie zasadnicze kategorie w zależności od liczby używanych wioseł - każdy wioślarz może operować jednym lub dwoma. Wioślarstwo jest uprawiane przez mężczyzn i kobiety.
Zawody odbywają w czterech klasach w których występują zawodnicy ścigający się na różnego rodzaju kajakach. Konkurencje są prowadzone na dwóch dystansach: 1000m i 2000m. Nie ma większych różnic pomiędzy wioślarstwem osób pełno-, i niepełnosprawnych.
Golball.
dwie trzyosobowe drużyny rywalizują ze sobą próbując wrzucić piłkę do bramki przeciwnika. Gra toczy się na boisku o wymiarach 18 x 9 metrów. Cała szerokość boiska stanowi bramkę. Aby wyrównać szanse zawodników niewidomych i niedowidzących wszyscy występują w nieprzezroczystych goglach.Pojedyncze spotkanie trwa 20 minut. Piłka do goalballa waży 1,25 kg i ma 76 cm obwodu.
Jeździectwo
W rywalizacji mogą brać udział osoby z większością rodzajów niepełnosprawności: porażeniem mózgowym, niedowidzące i osoby po amputacjach.
W ramach tej dyscypliny funkcjonuje tylko jedna konkurencja - ujeżdżenie. Składa się ona z dwóch części. W pierwszej zawodnik wykonuje określone ruchy i figury: piruety, trucht w stepie itp. Sędziowie oceniają zachowanie równowagi, kontrolę nad koniem, oraz zgranie ruchów konia i jeźdźca. W drugiej części - dowolnej, zawodnik prezentuje układ ruchów do muzyki. Ocenia się rytm i harmonię.
Judo.
Różnice pomiędzy zasadami judo sportowego dla pełnosprawnych i judo dla niewidzących są minimalne: w judo dla niewidomych i niedowidzących kontakt fizyczny pomiędzy przeciwnikami jest zachowywany jeszcze przed rozpoczęciem walki.Judo dla osób niewidomych i niedowidzących uprawiają tak kobiety jak i mężczyźni, Walka w obydwu kategoriach trwa pięć minut. Zawodnicy, stosując dozwolone chwyty i rzuty, zdobywają punkty. Zwycięzcą jest ten kto pierwszy zdobędzie ippon, czyli dziesięć punktów.
Kolarstwo.
Dziś na igrzyskach paraolimpijskich ścigają się kolarze z różnymi rodzajami niepełnosprawności, na odpowiednio dobranych do ich możliwości rowerach - dwu i trzykołowych, a także napędzanych siłą rąk.Oprócz podziału na klasy wynikającego z różnych rodzajów niepełnosprawności, funkcjonuje podział na kolarstwo szosowe i torowe.
Podczas wyścigów szosowych zawodnicy konkurują ze sobą na dystansach wytrzymałościowych o długości od 3 do 120 km. Na welodromie kolarze ścigają się na torze o długości 250, lub 333,33 m, na dystansach 1, 3 i 4 tysiące metrów, oraz w sprincie. Kolarze niewidomi startują na tandemach z widzącym pilotem.
Koszykówka.
Różnice pomiędzy koszykówką pełno i niepełnosprawnych zawodników nie są duże. Koszykówka. Rozmiary boiska, obwód i wysokość koszy jest taka sama. Zawodnicy na wózkach muszą przemieszczając się kozłować piłką tak samo jak pełnosprawni koszykarze. W obydwu przypadkach zespoły składają się z pięciu zawodników.
W koszykówkę na wózkach mogą grać osoby z różnym stopniem niepełnosprawności. Jako że jest to dyscyplina wyłącznie drużynowa, nie funkcjonuje podział zawodników na klasy. Każdy z graczy zostaje sklasyfikowany w zależności od stopnia sprawności ruchowej i oceniony wg. skali, w której 0,5 oznacza najmniejszą sprawność, a 4,5 punktu - największą. Pięcioosobowa drużyna znajdująca się w danym momencie na boisku nie może mieć więcej niż 14 punktów.
Łucznictwo.
Zawodnicy występują w trzech klasach: jednej stojącej (ARST) i dwóch siedzących - dla osób dotkniętych tetraplegią (ARW1) i paraplegią (ARW2). W każdej z nich odbywają się zawody indywidualne i drużynowe. Zawodnicy strzelają do tarczy o średnicy 122 cm, z odległości 70 m. W pierwszej kolejności odbywa się tzw. runda rankingowa, podczas której zawodnicy oddają po 72 strzały. Następnie rozpoczynają się rundy olimpijskie.
Zawodnik który zajął 1. miejsce w rundzie rankingowej, walczy z zawodnikiem z miejsca 32., zawodnik z miejsca 2. - z zawodnikiem z miejsca 31. itd. W tej rundzie każdy ze sportowców oddaje po 18 strzałów. Czterech najlepszych łuczników spotyka się w serii finałowej, która decyduje o miejscach na medalowym podium.
Piłka dla 5.
Wszyscy prócz bramkarzy mają oczy zasłonięte specjalnymi opaskami. Bramkarze mogą podpowiadać zawodnikom, spełniając rolę przewodników.
W piłkę dla 5 gra się na mniejszym boisku, o szerokości mieszczącej się w przedziale 18 - 22 m. i długości 38 - 42 m. Bramki mają szerokość 3 m.
Pole gry otoczone jest miękką ścianą, a piłka wydaje z siebie dźwięki - wszystko po to, by podnieść poziom bezpieczeństwa i ułatwić zawodnikom tę niezwykle wymagającą rywalizację. Mecz trwa 50 minut. Zwycięża oczywiście drużyna, która zdobędzie więcej goli.
Piłka dla 7
to dyscyplina przeznaczona dla osób niepełnosprawnych z porażeniem mózgowym, poruszających się bez wózków.iłka dla 7 to Różnice pomiędzy piłką dla 7 a piłką nożną są minimalne. W tej pierwszej zawodnicy grają na mniejszym boisku (75 m. x 55 m.), nie obowiązuje reguła spalonego, mecz trwa dwa razy po 30 minut, a piłkę z autu można wyrzucać jedną ręką.
Pływanie.
Zawodnicy niepełnosprawni walczą w tych samych konkurencjach co pełnosprawni sportowcy: stylu dowolnym, grzbietowym, klasycznym, motylkowym i zmiennym. Osobno rywalizują osoby niewidome i niedowidzące (trzy klasy), oraz pozostałe osoby niepełnosprawne.
W zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności zawodnicy startują z słupków startowych lub bezpośrednio z wody. W przypadku zawodników niewidomych dozwolony jest udział w zawodach asystentów, którzy ostrzegają ich przed zbliżaniem się do końca basenu.
Rugby.
W tej dyscyplinie rywalizują kobiety i mężczyźni o różnym stopniu niepełnosprawności. Gra toczy się na boisku o wymiarach boiska do koszykówki. Celem jest zdobycie punktu, czyli przekroczenie przez zawodnika trzymającego piłkę linii końcowej boiska.
Gracze drużyny przeciwnej mogą mu oczywiście w tym przeszkadzać blokując tor jazdy swoimi wózkami, lub próbując wybić mu piłkę z rąk. Jakikolwiek kontakt fizyczny pomiędzy zawodnikami jest jednak zabroniony. Utrudnieniem dla atakującego jest natomiast ograniczenie do 10 sekund czasu, przez jaki może on przetrzymywać piłkę. Przed jego upływam musi ją odbić lub podać do któregoś z partnerów.
Siatkówka
jest jedną z tych paraolimpijskich dyscyplin, w których nie obowiązuje podział na klasy. Zawodnicy muszą jedynie spełniać kryteria minimalnego poziomu niepełnosprawności.
Podstawowa różnica pomiędzy siatkówką na siedząco a jej pierwowzorem polega na tym, że siatka jest zawieszona znacznie niżej - na poziomie 1,15 m (1,05 m w grze kobiet). Zawodnicy podczas trwania meczu nie mogą nigdy oderwać miednicy od podłogi. Pozostałe zasady obydwu sportów nie różnią się.
Strzelectwo.
W konkurencji mogą brać udział zawodnicy ze wszystkimi rodzajami niepełnosprawności, oprócz niepełnosprawności umysłowej.
Sportowcy współzawodniczą w dwóch klasach: stojącej i na wózkach, strzelając z dwóch rodzajów broni - pistoletu lub karabinka.Strzela się do stojącego celu z odległości 50, 25 i 10 metrów. Zawodnicy biorą udział w dwóch rundach - kwalifikacyjnej i finałowej. Najlepsi z rundy kwalifikacyjnej przechodzą do finału, podczas którego walczą o medale.
Szermierka.
Specyfika szermierki na wózkach polega na tym, że zawodnicy konkurują ze sobą siedząc na unieruchomionych wózkach. Zawody odbywają się w trzech konkurencjach: szpadzie i florecie, którymi walczą i panowie, i panie, oraz szabli, która zarezerwowana jest dla mężczyzn. We florecie można atakować tylko tułów przeciwnika, a w szpadzie i szabli - całe ciało powyżej pasa. Trafienie jest sygnalizowane poprzez elektryczne sprzężenie ubrania zawodnika. Szermierka na wózkach jest podzielona na trzy kategorie. W kategorii A walczą zawodnicy po amputacjach nóg lub z niedowładem, którzy mają swobodę ruchów tułowia i rak. W kategorii B występują zawodnicy po urazie rdzenia kręgowego z bezwładem nóg, lub minimalnym niedowładem rak, a w kategorii C - osoby z całkowitym bezwładem nóg i niedowładem rąk. Sportowcy z tej ostatniej kategorii nie biorą udziału w paraolimpiadzie.
Tenis ziemny
Jedyna różnica pomiędzy zasadami tenisa na wózkach, a jego pierwowzorem polega na tym, że w tym pierwszym piłka może odbić się od powierzchni kortu więcej niż jeden raz. Gra toczy się do dwóch wygranych setów.
Zawodnicy poruszają się na specjalnych wózkach, których waga nie przekracza ośmiu kilogramów, a siedzisko i oparcie może być regulowane. Zawodnicy często używają też rakiet z większymi główkami i systemem tłumiącym drgania. Turnieje odbywają się w czterech kategoriach: juniorów, kobiet, mężczyzn i quad, czyli osób cierpiących na tetraplegię.
Tenis stołowy
Zasady gry różnią się minimalnie od zasad tenisa stołowego osób pełnosprawnych. Różnice wynikają z tego, że zawodnicy występujący w połowie klas siedzą na wózkach. Ci gracze nie mogą dotykać nogami podłogi.
Zawodnicy sklasyfikowani są w 11 grupach zależnych od stopnia niepełnosprawności. W grupach 1-5 grają osoby na wózkach, a w grupach 6-10 osoby stojące. Grupa 11 przeznaczona jest dla zawodników z niepełnosprawnością umysłową, ale nie biorą oni udziału w paraolimpiadzie. Gra toczy się do trzech wygranych setów. Aby wygrać seta trzeba zdobyć 11 punktów.
Żeglarstwo
Niepełnosprawni żeglarze konkurują ze sobą w trzech klasach. Dwie z nich - klasa łódek jednoosobowych i trzyosobowych - przeznaczone są dla osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Klasa łódek dwuosobowych przeznaczona jest wyłącznie dla osób dotkniętych dotkliwą niepełnosprawnością. Co ciekawe, w żeglarstwie osób niepełnosprawnych nie funkcjonuje podział na klasy ze względu na płeć.
Przed zawodami każda załoga podlega klasyfikacji medycznej w której zawodnikom przyznaje się punkty zależne od ich stopnia niepełnosprawności. Aby móc wystartować w zawodach, żaden z zespołów nie może otrzymać więcej niż 14 punktów. Dzięki temu wyrównuje się szanse wszystkich startujących ekip.
W czasie zawodów wszystkie załogi startują jednocześnie. Ich zadaniem jest przepłynięcie określonej trasy w jak najkrótszym czasie. Wyścig powtarza się kilkukrotnie w ciągu kilku dni, nie wliczając do końcowego wyniku najsłabszego występu każdej z załóg.
Punkty za każdy z wyścigów przyznawane są adekwatnie do zajętego miejsca: 1 punkt za pierwsze miejsce, 2 punkty za drugie itd. Całe zawody wygrywa ta załoga, która w sumie zdobędzie najmniej punktów.
Dźwiganie ciężarów.
Zawodnicy występują w 20 kategoriach wagowych - dziesięciu dla mężczyzn i dziesięciu dla kobiet. Większość ciężarowców to osoby po amputacjach, ale występują również sportowcy z różnego rodzaju uszkodzeniami kręgosłupa.
Dźwiganie ciężarów przez osoby niepełnosprawne odbywa się wyłącznie w pozycji leżącej, na specjalnie zaprojektowanej ławce. Dwóch pomocników podaje zawodnikowi sztangę, która musi wypchnąć tak, aby całkowicie wyprostować ręce w łokciach. Każdy z zawodników ma trzy próby. Na każdą z nich wyznaczony jest limit czasu: dwie, ew. trzy minuty - w przypadku próby bicia rekordu. Za dotknięcie pomocników, stojaka sztangi, zmianę pozycji na ławce lub brak synchronizacji ramion sportowiec może być zdyskwalifikowany.
Boccia.
Celem graczy jest umieszczenie kul własnego koloru jak najbliżej kuli białej, która wyrzucana jest na boisko na początku gry przez któregoś z zawodników.
Kule używane przez graczy są w dwóch kolorach: czerwonym i niebieskim. Rywalizuje dwóch zawodników lub dwie drużyny. Gracze dysponują 12 kulami (po sześć w każdym z kolorów), którymi rzucają na zmianę. Kule można rzucać w dowolny sposób. Można też wybijać kule przeciwnika. Po wyrzuceniu ostatniej kuli sędziowie obliczają wynik. Najwięcej punktów jest warta kula leżąca najbliżej kuli białej.
Podczas paraolimpiady gra toczy się na boisku o wymiarach 12,5 x 6 m. Gracze używają skórzanych kul wypełnionych specjalnym granulatem. Każda z nich waży 275 gram.