KULT ZMARŁYCH W STAROŻYTNYM EGIPCIE Egipcjanie wierzyli mocno, że poza życiem na ziemi, istnieje jeszcze życie pozagrobowe, o wiele szczęśliwe od tego tutaj. Ciało nadal pozostawało w grobie, ale dusza utrzymywała kontakty z bóstwem. Wierzono, że dusza żyje dopóki ciało nie ulegnie rozkładowi, dlatego też przykładano tak wielkie znaczenie do mumifikowania zwłok, czyli zabezpieczania ich przed rozkładem. Zmumifikowane zwłoki wkładano do drewnianej trumny, którą umieszczano w kamiennym sarkofagu. Do grobu wkładano także wraz z żywność i przedmioty codziennego użytku. Najbogatsi ludzie budowali dla siebie jeszcze za życia okazałe grobowce, a władcy stawiali sobie piramidy (wielkie grobowce w kształcie ostrosłupa czworokątnego). Biednych ludzi jednak nie było stać nawet na kosztowne balsamowanie zwłok i musieli radzić sobie w inny sposób. Zakopywali zwłoki swoich bliskich w gorącym piasku pustyni i w ten sposób chociaż na krótki okres czasu chronili je przed rozkładem. Egipcjanie wierzyli również, że wystarczy, aby wizerunek człowieka znalazł się na malowidłach w grobowcu wielkiego pana, by dusza miała oparcie dla dłuższego trwania. czasami prawdziwy "dom na wieczność" zastępowano glinianym modelem, wypowiadano specjalne zaklęcia w nadziei, że bogowie ich wysłuchają i pomogą duszy zmarłego. Każdy faraon miał własny grobowiec. Miejsce, gdzie ma on stanąć wybierał już w dniu wstąpienia na tron. Do budowy zatrudniano nawet setki tysięcy rzemieślników i robotników. Pracami kierowali specjalnie wykształcani urzędnicy. Do pracy wzywano także chłopów, którzy pomagali przy budowie piramid po czasie swojej pracy na polu. Budowa piramid trwała bardzo długo, nawet kilkadziesiąt lat. Praca nad piramidami zaczynała się w kamieniołomach położonych z dala od Nilu, na bezwodnej i piaszczystej pustyni. Tam kamieniarze produkowali specjalne bloki kamienne, potrzebne do budowy piramidy. Obrabiali je za pomocą dłuta i pił miedzianych oraz młotów kamiennych czy drewnianych. Następnie wygładzano je ostrym piaskiem. Praca ta trwała bardzo długo i była strasznie nużąca. Czterystu kamieniarzy pracowało przez piętnaście miesięcy, dzień po dniu, od rana do wieczora, by odłupać od skały słup o długości 40 m! Gotowe bloki robotnicy umieszczali na drewnianych łódkach i Nilem przetransportowali do wyznaczonego miejsca. Aby przeciągnąć nawet jeden taki blok potrzeba było rąk setek ludzi. Gdy bloki przepłynęły już wyznaczoną trasę Nilem, wleczono je po piasku do wyznaczonego miejsca. Następnie zaczęto układać bloki te i po paru latach pracy grobowiec faraona stał się rzeczywistością. Niektórzy faraonowie woleli swoje grobowce wykuwać w skałach, by nie kusić złodziejów i rabusiów. Wykucie grobowca w skale wymagało również pracy wielu ludzi. Egipcjanie musieli dłutami z miedzi lub brązu, drewnianymi czy kamiennymi młotami bądź motykami z drewna albo rogu wydrążyć w skale długie korytarze, tak aby można było nimi swobodnie przechodzić. Gdy oni skończyli swoją pracę po paru dniach mozolnego wykuwania, do dzieła wkraczali rzeźbiarze, malarze, stolarze, jubilerzy i wielu innych rzemieślników. Gdyż grobowce faraonów, obojętnie czy były to piramidy czy te w skałach, musiały opiewać wielkimi kosztownościami, aby móc wyróżniać się spośród innych piramid, tych, które stawiali sobie zamożni mieszkańcy Egiptu. |