Andrzej Kaleta 13 listopada 2000

W.S.D. w Koszalinie

Rok II

Streszczenie artykułu.

„Wokół posługi lektora w zgromadzeni liturgicznym”. Ks. Andrzej Rojewski

W pierwszym dokumencie Soboru Watykańskiego II, Konstytucji o liturgii, Ojcowie wyrazili wolę, aby wiernym podczas liturgii zapewnić odpowiednia formację Słowa Bożego

Zalecenia te zostały zrealizowane w Mszale Pawła VI i wydanym dla niego lekcjonarzu. Zalecenia Konstytucji są obecne w ogólnym wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego w nr.33-40. Przepisy te mają na celu wyeksponowanie ambony, jako miejsca podawania pokarmu Słowa Bożego.

1 Ambona, czyli stół Słowa Bożego.

Ambona powinna być wkomponowana we wnętrze Kościoła, aby czytający i mówiący byli dobrze słyszani i widziani przez wiernych.

2. Liturgiczna posługa lektora.

Podstawę do sprawowania tej funkcji przez świeckiego chrześcijanina stanowi chrzest i bierzmowanie, przez co otrzymał on uczestnictwo w powszechnym kapłaństwie Chrystusa.Posługa lektora w zgromadzeniu liturgicznym jest znakiem, że wierni biorą czynny udział w ewangelizacji, przepowiadaniu i świadczeniu dobrej nowinie zbawienia. Aby wierni słuchając natchnionych czytań przyjęli je z żywą miłością Pisma Świętego, ko0nieczne jest, aby lektorzy wykonujący te posługę nadawali się do niej i otrzymali należyte przygotowanie., chociażby nie byli formalnie ustanowieni. Lektor powinien dobrze zrozumieć, co to znaczy czytać Pismo Święte w zgromadzeniu.

3. Czytać Pismo Święte w zgromadzeniu liturgicznym.

Łacińskie słowo lektor to tłumaczenie greckiego „anagnostes”, czyli ten, który głosi innym, czyta,wyjaśnia. Czasownikowa forma tego słowa może być wyjaśniana, jako „ponowne rozpoznawanie'. Dlatego zadaniem lektora jest znać Pismo Święte, a przed odczytaniem odpowiedniego fragmentu jeszcze raz go rozpoznać, czyli przemyśleć jego treść. Dopiero potem może go naprawdę przekazać zgromadzeniu. Tekst przekazywany wiernym winien być najpierw zrozumiany i przyjęty przez lektora. Musi on go w pewien sposób zadziwić i przeniknąć tego przeniknięcia wynika sposób przekazu treści zostaje wykonania sztuka wykonania przypadku, gdy tekst nie przeniknie czytającego, może zostać odczytany przy zastosowaniu reguł retoryki, ale nie stanie się tekstem popartym świadectwem lektora, jego przemyśleniami. Należy również zwrócić uwagę na ryzyko angażowania do posługi lektora zbyt młodych członków zgromadzenia liturgicznego młodociani lektorzy nie są w stanie wyrazić w należyty sposób treści czytanego fragmentu i przekazać je z osobistym świadectwem. Nawet dorosłym lektorom należy pomóc w zrozumieniu tekstu perykopy, wskazując odpowiednie komentarze. Przed rozpoczęciem eucharystii lektor powinien być przygotowany do czytania tak wewnętrznie, jak i od strony technicznej. Dla lepszego przygotowania powinien mieć w domu mszalik, albo Biblię.

4. Szkolenie lektorów.

B. Senger kieruje pod adresem lektora pewne uwagi:

• Powinien posiadać podstawowe wiadomości z zakresu liturgii i jej sprawowania,

• Powinien orientować się w układzie lekcjonarza mszalnego

• Potrzebna mu jest wiedza o gatunkach literackich, według których napisane są księgi Pisma Świętego.

• Dla lektora nie może być też obca sztuka wymowy i przekazu słowa

• Musi posiadać umiejętność nawiązywania kontaktu ze słuchaczami.

• Konieczna jest umiejętność posługiwania się mikrofonem przez lektora oraz zdyscyplinowanie w głosie i mowie.

• Lektor powinien wiedzieć również o regułach akcentu gramatycznego i logicznego.

• Do ambony lektor powinien podchodzić spokojnie, rozpocząć czytanie spokojnym głosem po uprzednim głębszym oddechu.

5. Strój lektora

Strój lektora to alba lub komża nałożona na sutannę. Ręce powinien mieć oparte o księgę bądź pulpit. Natomiast skłon powinien wykonywać wówczas, gdy przechodzi przed ołtarzem w bezpośredniej bliskości.

2

---