LUBELSZCZYZNA
Usamodzielnienie
Historia Lubelszczyzny jako oddzielnego regionu zaczyna się dość późno, bo dopiero w II połowie XV wieku. W 1474 roku, król Kazimierz Jagiellończyk wydzielił z województwa sandomierskiego nowe - województwo lubelskie. Województwo lubelskie posiadało dwóch senatorów: wojewodę i kasztelana lubelskiego. Sejmiki odbywały się w Lublinie. Województwo podzielone było na trzy powiaty: lubelski, urzędowski oraz łukowski.
Rozkwit
W wiekach XV-XVI kraina przeżywała rozkwit, dzięki szlakowi handlowemu znad Morza Czarnego na zachód Europy, czego efektem jest lubelska starówka czy Kazimierz Dolny. W 1569 w Lublinie zawarto unię lubelską. oraz książę pruski Albrecht Fryderyk Hohenzollern złożył hołd lenny Zygmuntowi II Augustowi. Protestantyzm na Lubelszczyźnie pojawił się dopiero w drugiej połowie XVI w., jednak ten region Polski szybko stał się jednym z najważniejszych ośrodków kalwinizmu i arianizmu aż do połowy XVII w., kiedy zwyciężyła kontrreformacja. Działała tu jedna z ważniejszych gmin braci polskich, której przedstawicielem był Jan Niemojewski, a ministrem zboru Marcin Czechowic.
Upadek
W połowie XVII wieku region uległ zniszczeniu w wyniku wojen (najazdy kozackie, potop szwedzki) oraz epidemii. Wiele miast zostało wyludnionych, na miejsce ludności polskiej, właściciele miast sprowadzali Żydów.
Wojny
Na skutek wojen i powstań kozackich region podupadł, a zabudowa miast była uboga. Po III rozbiorze w 1795 Lubelszczyzna znalazła się pod panowaniem Austrii. W 1809 region został włączony do Księstwa Warszawskiego. W 1815 znalazło się w Królestwie Kongresowym w zaborze rosyjskim, w 1837 Lublin został stolicą guberni.
W 1877 zbudowano pierwsze połączenie kolejowe. Podczas I wojny światowej rosyjski odwrót i zajęcie regionu przez wojska niemieckie i austro-węgierskie w lecie 1915 ostatecznie zakończyło rosyjskie rządy na Lubelszczyźnie.
Historia Lubelszyzny
Tereny dzisiejszego województwa lubelskiego były zamieszkane już w czasach paleolitu. W X w. prowadziła tędy ważna droga handlowa z Kijowa do Krakowa i Pragi a grodem głównym był Czerwień dziś wieś „Czermno”- powiat Hrubieszowski. Zachodnią połowę ziem lubelskich, między Wisłą a Wieprzem przyłączył do tworzącego się państwa polskiego już Mieszko I. W XII i XIII wieku wchodziła w skład księstwa sandomierskiego. Ziemie te były w tym czasie nękane najazdami tatarskimi, litewskimi i ruskimi, a Lublin przez krótki okres (przełom XIII i XIV w.) należał do Rusi. Wschodnia część województwa między Wieprzem a Bugiem od X do XIV wieku była spornym obszarem między Polską a Rusią. Obejmowała tzw. Grody Czerwieńskie. W 981 r. zajął je książę kijowski Włodzimierz Wielki, A w latach 1018- 1031 przyłączył je do Polski Bolesław Chrobry. W 1031 opanował je książę kijowski Jarosław Mądry i były one przez ok. 300 lat w posiadaniu książąt ruskich. Jako lenno do Polski przyłączył je Kazimierz Wielki (1340- 1366). Ziemia chełmska ( z Chełmem) i bełska (z Bełzem dziś na Ukrainie) została wcielona do Korony pod koniec XV wieku. W tym samym czasie tereny północno- wschodnie (obecnie powiat bielski i część włodawskiego) przeszły we władanie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wiek XIV przyniósł stabilizację tych ziem, po zawarciu Unii Polsko-Litewskiej w Krewie (1385) przez Lubelszczyznę wiodła droga polityczna, którą król podróżował z Krakowa do Wilna. Rozwinął się handel międzynarodowy (wschód-zachód, północ-południe). W XV i XVI wieku wzrosło znaczenie Lublina. W 1474 roku za panowania Kazimierza Jagiellończyka, utworzono samodzielne województwo lubelskie, niezależne od Sandomierza. Nie pokrywało się z obecnym obszarem, obejmowało jego zachodnią część. Po unii lubelskiej (1569) Lubelszczyzna zaczęła odgrywać jeszcze poważniejszą rolę polityczną. Lublin był miejscem obrad sejmu i Trybunału Koronnego i słynnych jarmarków. Przełom wieku XVI i XVII to „złoty wiek” tych terenów. Rozkwit miast, handlu i rzemiosła. Tworzyły się wielkie majątki rodów magnackich ( Firlejów, Tarnowskich, Zamoyskich). Hetman wielki koronny Jan Zamoyski zbudował „miasto idealne”, miasto twierdzę - Zamość. Rozkwitła kultura i sztuka. W 1594 roku powołano Akademię Zamojską (trzecia po krakowskiej i wileńskiej). Załamanie nastąpiło w czasie wojen w połowie XVII wieku: powstanie Chmielnickiego (1648-1654), wojna polsko - rosyjska (1654- 1656), najazd szwedzki ( 1655- 1656) i przemarsze oddziałów siedmiogrodzkich działających ze Szwedami (1657). Druga fala zniszczeń nastąpiła na początku XVIII wieku - w czasie wojny północnej (walki szwedzko - rosyjsko - saskie). Odbudowa gospodarki przypada na drugą połowę XVIII wieku. Reformy jednak zostały przerwane rozbiorami Polski. Po trzecim rozbiorze cały obszar dzisiejszego województwa został wcielony do Austrii. W 1809 roku obszar ten został oswobodzony przez księcia Józefa Poniatowskiego i dołączony do Księstwa Warszawskiego. Powstały dwa departamenty: lubelski na południu (Lublin, Chełm i Zamość) i siedlecki na północy (Siedlce, Sokołów Podlaski, Biała Podlaska i Włodawa). Wschodnia granica z Rosją biegła na lini Bugu, zachodnia wzdłuż Wisły. Do wybuchu powstania listopadowego (1830- 1831) ośrodkiem kulturalnym prócz Lublina były Puławy, gdzie mecenat sprawowali Czartoryscy, chcieli stworzyć „Polskie Ateny”. Po powstaniu nastąpiły prześladowania i rusyfikacja.
Ożywienie gospodarcze nastąpiło w drugiej połowie XIX wieku (cukrownictwo, gorzelnictwo, młynarstwo). Zbudowano kolej Warszawa - Terespol (przez Białą Podlaską, 1866) i kolej Nadwiślańską (Warszawa - Lublin - Chełm - Kowel, 1877).
Podczas I wojny światowej tereny między Wisłą a Bugiem okupowane były przez armię austriacką i niemiecką. W Lublinie w 1918 roku podjęto próbę utworzenia Tymczasowego Rządu Ludowej Republiki Polskiej - z Ignacym Daszyńskim na czele. W 1919 roku powstało województwo lubelskie (Siedlce i południowe Podlasie) typowo rolnicze. Ciężkie były losy ziemi lubelskiej podczas II wojny światowej. Były tu obozy koncentracyjne ( Majdanek, Sobibór, Bełżec) odbudowa nastąpiła w latach 50.