Historia

Historia Internetu sięga już ponad ćwierć wieku wstecz. Zaczyna się ona 1 września 1969 roku, kiedy to w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), a wkrótce potem w trzech, następnych uniwersytetach, zainstalowano w ramach eksperymentu finansowanego przez ARPA (Advanced Research Project Agency, zajmującą się koordynowaniem badań naukowych na potrzeby wojska) pierwsze węzły sieci ARPANET - bezpośredniego przodka dzisiejszego Internetu. Eksperyment miał zbadać możliwość zbudowania sieci komputerowej bez wyróżnionego punktu centralnego, która mogłaby funkcjonować nawet pomimo uszkodzenia pewnej jej części. Wszystkie istniejące do tej pory sieci zarządzane były przez jeden główny komputer, którego awaria pozbawiała możliwości pracy całą sieć. Sieć taka nie nadawała się do dowodzenia armią podczas wojny, gdyż taki główny węzeł sieci byłby oczywiście pierwszym celem ataku przeciwnika. Postanowiono więc wypróbować zaproponowaną kilka lat wcześniej przez RAND Corporation (kolejną instytucję związaną z badaniami wojskowymi) koncepcję sieci rozproszonej.
W ciągu dwóch następnych lat sieć była rozbudowywana, w pracach nad nią brała udział coraz większa liczba naukowców z różnych ośrodków. Trzeba było opracować konkretne aplikacje, umożliwiające wykorzystanie możliwości komunikacyjnych dawanych przez sieć; jednym z pierwszych zastosowań było zdalne wykonywanie obliczeń na komputerach dużej mocy znajdujących się w innych ośrodkach.

Adresy IP (protokół TCP/IP)

TCP/IP (ang. Transmission Control Protocol / Internet Protocol) jest pakietem najbardziej rozpowszechnionych protokołów komunikacyjnych współczesnych sieci komputerowych. Najczęściej obecnie wykorzystywany standard sieciowy, stanowiący podstawę współczesnego Internetu. Nazwa pochodzi od dwóch najważniejszych jego protokołów: TCP oraz IP. Protokoły te mają następujące cechy charakterystyczne:

• dobrą odtwarzalność po awarii

• możliwość dodawania nowych sieci bez przerywania pracy istniejących

• wysoki współczynnik korekcji błędów

• niezależność od platformy

• mały stopień obciążenia danych własnymi strukturami

• dużą wydajność

Protokoły TCP i IP łącznie zarządzają przepływem większości danych przez sieć. IP odpowiada za przesyłanie dowolnych danych z punktu do punktu i zawiera w sobie na przykład TCP lub UDP. Zadaniem TCP jest:

• zgadnianie tożsamości (handshake)

• zarządzanie pakietami (mogą docierać do adresata w innej kolejności, niż były wysłane)

• sterowanie przepływem

• wykrywanie i obsługę błędów

Para TCP+IP jest stosowana do tzw. transmisji połączeniowej, gdzie zagwarantowany jest przepływ danych dowolnej długości w obydwie strony, lub zwrotne poinformowanie nadawcy o nieusuwalnym błędzie.
Para protokołów UDP+IP jest najczęściej używanym standardem do tzw. transmisji bezpołączeniowej, czyli przesłania w jedną stronę, bez potwierdzenia odbioru, niewielkiej paczki danych zwanych datagramem.
Protokół internetowy został stworzony przez Agencję Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych (DARPA) we wczesnych latach 70. Po utworzeniu pionierskiego projektu ARPANET (pierwsza na świecie rozległa sieć internetowa), DARPA rozpoczęła wielokierunkowe prace nad technologiami przesyłu danych. W 1972 Robert E. Kahn został zatrudniony w DARPA Information Processing Technology Office (Biuro Technologii Przesyłania Danych), gdzie pracował nad dwoma projektami: satelitarnym przesyłaniu pakietów internetowych oraz radiowym przesyłaniu pakietów internetowych. Dostrzegł wówczas możliwości, jakie kryły się w komunikowaniu się za pomocą tych pakietów. Wiosną 1973 roku Vinton Cerf, który rozwijał pierwotny protokół sieci ARPANET (NCP), dołączył się do Kahna, by wraz z nim pracować nad modelem otwartej architektury łączeniowej i opracowaniem nowego protokołu dla ARPANET.
W lecie 1973 roku Kahn i Cerf opracowali zręby nowego systemu, w którym użyto jednego tylko wspólnego protokołu internetowego. Cerf był też inspirowany przez Huberta Zimmermana i Louisa Pouzina, który stworzył francuską sieć CYCLADES, podobną do amerykańskiej.
Stało się przy tym możliwe połączenie niemalże wszystkich sieci, także nie opartych o TCP/IP, a więc rozwiązano początkowy problem Kahna. Komputer zwany bramą sieciową (później tę nazwę zmieniono na router, by uniknąć nieporozumień w przypadku innych typów bram sieciowych) jest podpięty do każdej z łączonych sieci i dokonuje tłumaczenia pakietów pomiędzy nimi.
Pomysł TCP/IP został znacząco rozwinięty przez grupę Cerfa w Stanford w latach 1973-74. Ośrodek badawczy firmy Xerox, Xerox PARC, we wczesnych latach badań nad Internetem wyprodukował Uniwersalny Pakiet PARC, posiadających wiele wspólnych cech z TCP/IP. Protokół ten był również bardzo popularny i przez pewien czas koegzystował z TCP/IP. DARPA następnie rozpoczęła współpracę z BBN Technologies, na Uniwersytecie Stanforda oraz z londyńskim College University, w celu rozwinięcia innych wersji protokołu dla różnych urządzeń. Stworzono cztery wersje protokołu: TCP v1, TCP v2, w wiosnę 1978 roku rozdzieloną wersję TCP v3 i IP v3, a następnie stabilną wersję TCP/IP v4- standard, który jest stosowany w Internecie do dziś.
W 1975 roku przeprowadzono test komunikacyjny dwóch sieci TCP/IP pomiędzy uniwersytetami Stanforda, a College London (UCL). W listopadzie 1977 roku dokonano trójstronnego połączenia na bazie protokołów TCP/IP pomiędzy Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i Norwegią. Pomiędzy 1978, a 1983 rokiem, kilka innych prototypów TCP/IP zostało wynalezionych w centrach naukowych. 1 stycznia 1983 roku ARPANET w całości przełączyła się na TCP/IP.
W marcu 1982 roku Amerykański Departament Obrony uznał protokoły TCP/IP za standard w całej sieci należącej do wojska. W 1985 roku Internet Architecture Board (dawniej Internet Activities Board - techniczne ciało zarządzające Internetem) zorganizowało trzydniowe warsztaty na temat TCP/IP dla przemysłu komputerowego i korzystając z sił swoich 250 specjalistów pomogło wprowadzić protokoły TCP/IP do szerszego, komercyjnego użytku.
9 listopada 2005 roku Kahn i Cerf otrzymali Prezydencki Medal Wolności za ich wkład w kulturę amerykańską.

Adresy domenowe

Adres domenowy to słowny zapis internetowego adresu komputera. Składa się on z co najmniej dwóch wyrazów lub skrótów, które zastępują ciąg cyfr identyfikujących komputer (adres IP). Nazwy domenowe czyta się od prawej do lewej. Najdalej w prawo wysunięty element przedstawia domenę sieci, do której podłączony jest komputer —jest to tzw.domena I-go poziomu (Top-Level-Domain —TLD).Dalej umiejscowiona jest jej subdomena (poddomena) - domena II-go poziomu (Second-Level-Domain —SLD). Następnie znajduje się domena III-go poziomu. Na końcu adresu domenowego umiejscowiona jest nazwa hosta. Cały adres domenowy nie może być dłuższy niż 255 znaków. Poszczególne człony adresu oddzielone są kropkami. Obecnie istnieje siedem generycznych domen I-go poziomu (gTLD), w tym .com (firmy komercyjne),.net (dostawcy Internetu, instytucje zajmujące się administrowaniem siecią, adresy „techniczne ” związane z funkcjonowaniem sieci, itp.) i .org (pozarządowe organizacje non-profit).Ponadto każdy kraj na świecie posiada własną domenę TLD (cTLD). Domeny krajowe składają się z dwuliterowego kodu kraju z normy ISO,np.:.pl (Polska),.de (Niemcy),.uk (Wielka Brytania),.fr (Francja).

World Wide Web

World Wide Web (w skrócie określany jako WWW lub Web) jest hipertekstowym, multimedialnym, sieciowym (TCP/IP) systemem informacyjnym opartym na publicznie dostępnych, otwartych standardach IETF i W3C. Pierwotnym i w chwili obecnej nadal podstawowym zadaniem WWW jest publikowanie informacji.
Aby uzyskać dostęp do tak udostępnianej informacji, trzeba posłużyć się programem komputerowym, który nazywamy przeglądarką internetową. Przeglądarka łączy się z serwerem internetowym, skąd pobiera pewien zbiór informacji określany jako strona internetowa. Strona internetowa może zostać wyświetlona, zapisana w lokalnym systemie plików czy wydrukowana.
Zawartość strony internetowej jest hipertekstem, znaczy to, że użytkownik oglądając stronę internetową może podążać za hiperłączami, które przenoszą go do innych stron internetowych w ramach tego samego serwera internetowego lub innych dostępnych w ramach sieci. Częste korzystanie z WWW nazywa się "surfowaniem po sieci". World Wide Web został zapoczątkowany na początku lat dziewięćdziesiątych w CERN jako system dostępu do danych, informacji (w tym graficznych) w heterogenicznym środowisku dużej organizacji naukowej.
Tim Berners-Lee, nazywany twórcą WWW, zbudował prototyp systemu, który później został przekształcony w to czym WWW jest dzisiaj. WWW szybko przekroczył (podobnie jak Internet) granice środowiska naukowego, a po kilku latach został zaadaptowany na całym świecie.

Przeglądarka internetowa

Przeglądarka internetowa to program dzięki któremu możemy przeglądać zasoby internetowe w postaci stron internetowych HTML.
HTML (ang. HyperText Markup Language, pol. hipertekstowy język znaczników) to dominujący język wykorzystywany do tworzenia stron internetowych. Pozwala opisać strukturę informacji zawartych w dokumencie nadając znaczenie poszczególnym fragmentom tekstu (formując linki, nagłówki, paragrafy, listy, itp.) oraz osadzić w tekście dodatkowe obiekty np. statyczne grafiki, interaktywne formularze, dynamiczne animacje.
Dominującą przeglądarką internetową jest produkt firmy Microsoft Internet Explorer. Oprócz niej warto jeszcze wspomnieć o Mozilla Firefox, Opera, Safari (produkt Apple).

Uruchomienie i konfiguracja Internet Explorer 7

Przeglądarkę internetową można uruchomić na kilka sposobów

• Po przez odnalezienie ikony na pulpicie
  

• Po przez odnalezienie małej ikony na pasku szybkiego uruchamiania
  

• Po przez kliknięcie menu start i wybranie programu Internet Explorer
  
  Jeżeli nie będzie ikonki przeglądarki jak wyżej, klikamy Wszystkie programy i odszukujemy program Internet Explorer

Aby wyświetlić opcję internetowe przeglądarki Inernet Explorer należy kliknąć menu Narzędzia i wybrać Opcje internetowe
Po uruchomieniu zobaczymy okno z wieloma zakładkami. Jedna z najczęściej wykorzystywanych zakładek to zakładką Ogólne. Na tej zakładce są dostępne następujące informacje:

• Ustawnie strony głównej, która będzie się uruchamiać po uruchomieniu przeglądarki

• Usunięcie Historii przeglądania

• Ustawienia opcji wyszukiwarki

• Ustawienia sposobu wyświetlania stron sieci na kartach

• Ustawienie wyglądu(kolor, jeżyk, czcionka, dostępność)

Nawigacja między stronami WWW

Do nawigacji między stronami służą następujące przyciski:

• te klawisze służą do cofania się lub przechodzenia do następnej strony jeżeli wcześniej już jakieś strony były przeglądane. Domyślnie są klawisze nie aktywne

• klawisz służy do odświeżania strony

• klawisz służy do przerwania ładowania strony

• tutaj wpisujemy adres strony którą chcemy obejrzeć.

• to pole ślozy do wyszukiwania informacji w Internecie.

Aby dodać stronę do ulubionych klikamy przycisk lub przechodzimy do menu Ulubione-> Dodaj do ulubionych.
Aby przejrzeć już dodane strony w ulubionych klikamy

Pojawi się takie okienko w którym będzie lista naszych linków. Linki mogą być również pogrupowane w katalogach
Jak widzimy w tym okienku również możemy przejrzeć Historię przeglądanych stron. Po kliknięciu w Historia pokaże nam się lista ostatnich dni i po kliknięciu w dowolny dzień zobaczymy jakie strony przeglądaliśmy w danym dniu
Jeżeli literki na stronie są za małe odszukujemy lupę na dole ekranu i klikamy ją.
Rozmiar strony jest powiększany procentowo.
Aby ustawić stronę główną klikamy obok ikonki małą strzałkę i wybieramy Dodaj lub zmień stronę główną
Aby wydrukować stronę klikamy ikonkę drukarki lub wybieramy menu Plik-> Drukuj
Aby zapisać stronę na dysku klikamy ikonę Strona i wybieramy Zapisz jako.
Aby otworzyć nową okno przeglądarki klikamy jeszcze raz Strona i wybieramy Nowe okno.
Aby przełączyć przeglądarkę w tryb pełnego ekranu wybieramy menu Widok->Pełny ekran lub klikamy F11.

Wyszukiwanie informacji

Jeżeli chcemy znaleźć jakieś informacje w Internecie wystarczy skorzystać z usług

• Serwisów wyszukiwawczych - wyszukiwarka

• multiwyszukiwarek

• internetowych katalogów tematycznych

Takie serwisy wyszukiwawcze przeszukują co dziennie zasoby Internetu, automatycznie indeksując strony w specjalnych baza danych. Dzięki tym bazą możemy w łatwy sposób odnaleźć informacje jakie chcemy.

Jak działa wyszukiwarka

Wyszukiwarka - szperacz sieciowy, składa się z dwóch zasadniczych modułów:

1. Programu analizującego teksty dokumentów na stronach WWW i podążającego za odsyłaczami do kolejnych adresów.

2. Systemu obsługującego zapytania do powstającej w ten sposób bazy danych, nazywanej indeksem

Moduł 1

Bardzo trafną nazwą dla pierwszego modułu jest określenie "pająk" (ang. spider). Próbuje on samodzielnie określić tematykę dokumentu, co ma później zasadniczy wpływ na miejsce, które dany dokument zajmie w rankingu odpowiedzi. Automatyczne wybieranie słów kluczowych polega na analizie umiejscowienia poszczególnych fraz i częstości ich powtarzania w stosunku do innych słów. W pierwszej kolejności brane są tu pod uwagę wyrazy umieszczone w sekcji tytułowej dokumentu HTML, następnie znajdujące się blisko początku (np. w nagłówku). Wbrew pozorom często ignorowana jest sekcja keywords nagłówka (miejsce, gdzie autorzy stron umieszczją frazy charakteryzujące zawartość strony). Wynika to z faktu, że niektórzy autorzy umieszczali tam wielokrotne powtórzenia "atrakcyjnych" wyrazów. Z tego też powodu dobry program analizujący tekst stara się wykrywać inne, podobne zachowania i wręcz karać za ich stosowanie (poprzez wykluczenie ich z indeksu). Pomocniczym kryterium oceny wartości dokumentu jest analizowanie liczby odnośników do danej strony z innych adresów zapisanych w indeksie, co odrzuca jednak dokumenty zawierające informacje bardziej specjalistyczne.

Moduł 2

Za kontakt użytkownika z wyszukiwaczem i przeszukiwanie indeksu odpowiada oprogramowanie zbliżone do typowego systemu obsługującego bazę danych. Użytkownik, jeśli zada sobie nieco trudu i pozna zasady formułowania zapytań, może zaoszczędzić wiele czasu, uzyskując krótszą i lepiej posortowaną listę odpowiedzi. Zdarza się jednak, że adresy na liście nie są już aktualne lub ulegają powieleniu. To pierwsze wiąże się z częstotliwością, z jaką mechanizm weryfikuje dane w indeksie. Jeśli uświadomimy sobie, że np. Google posiada w bazie kilkaset milionów poindeksowanych stron, to samo tylko ich okresowe sprawdzenie jest zadaniem naprawdę czasochłonnym. Przyczyną powtarzania się dokumentu w indeksie są często wirtualne serwery WWW, na których ten sam plik może być dostępny przez różne adresy URL. Oczywiście, przyczyna może też tkwić po stronie wyszukiwarki, niesprawdzającej dostatecznie dokładnie "nowych" dokumentów przed ich dodaniem do indeksu.

Internetowe katalogi tematyczne

W sieci istnieje ponadto cały szereg tzw. katalogów internetowych, uporządkowanych według pewnych kryteriów. Serwisy takie zwykle już na swojej głównej stronie zawierają odsyłacze do podstron poświęconych danemu tematowi (np. sportowi, nauce czy kulturze). Każda strona takiego katalogu zawiera szereg odnośników do serwisów, zawierających informacje na dany temat.
Zazwyczaj serwisy te na pytania ze znanej im dziedziny wiedzy udzielają lepszych, tzn. pełniejszych i bardziej dokładnych odpowiedzi niż wyszukiwarki ogólne. Podobnie jest z krajowymi serwisami, które znacznie lepiej od światowych szperaczy nadają się do przeszukiwania polskich zasobów Internetu. Podstawową zaletą katalogów internetowych w porównaniu z serwisami wyszukiwawczymi jest to, że odnalezienie informacji w gąszczu setek odpowiedzi udzielanych przez wyszukiwarki często graniczy z cudem, podczas gdy skorzystanie z usług katalogów przynosi czasem (zwłaszcza wtedy, gdy poszukujemy typowych danych z danej dziedziny) natychmiastowe efekty.
Wadą katalogów jest natomiast oczywiście znacznie skromniejsza liczba odnośników do stron, zawierających informacje na inny, niezwiązany z danym katalogiem temat.

Pobieranie plików ze stron WWW

Na stronach WWW znajdziesz nie tylko interesujące cię informacje, lecz także gotowe do skopiowania pliki, które zawierają m.in. programy komputerowe. Wiele programów dostępnych poprzez strony WWW należy do kategorii shereware lub freeware, można je zatem pobrać z sieci za darmo. Należy pamiętać, że aby móc korzystać z programów typu shareware, trzeba najpierw zaakceptować warunki umowy licencyjnej. Zazwyczaj zezwala ona użytkownikowi na bezpłatne korzystanie z programu tylko w wyznaczonym czasie, po upływie którego musi on uiścić opłatę licencyjną lub usunąć program z dysku. Istnieje wiele serwisów internetowych, specjalizujących się w udostępnianiu wspomnianych przeze mnie aplikacji. Pliki z programami można też pobrać z witryn czasopism komputerowych takich jak
Chip - www.chip.pl
Pc World - www.pcworld.pl
Komputer ŚWIAT online - www.komputerswiat.pl

Co to jest poczta elektroniczna

Poczta elektroniczna to obecnie jedna z najczęściej wykorzystywanych usług w Internecie. Dzięki niej możemy w szybki sposób dostarczyć wiadomość do innej osoby. Zazwyczaj jest niezawodna usługą. Jedyne koszty związane z pocztą elektroniczną to koszt za połączenie internetowe. Korzystając z poczty elektronicznej możemy przesłać nie tylko wiadomość tekstową ale również zdjęcia, muzykę, filmy, programy komputerowe itd. Zaletą poczty elektronicznej jest łatwy dostęp. Możemy ją odbierać z dowolnego komputera bądź telefonu komórkowego z dostępem do Internetu.
Aby zacząć korzystać z poczty elektronicznej najpierw musimy założyć konto na jednym bezpłatnych serwerów lub wykupić miejsce na płatnym serwerze.
Przykładowy proces zakładania skrzynki pocztowej:

1. Łączymy się ze stroną internetową

2. Deklarujemy chęć założenia konta pocztowego na wybranym serwerze

3. Zatwierdzamy po przeczytaniu Regulamin.

4. Wypełniamy formularz

• Wpisujemy nazwę użytkownika

• Ustalamy hasło do naszego konta. Dzięki haśle żadna inna osoba nie odczyta naszej poczty

• Dane kontaktowe

Oprócz powyższych informacji powinniśmy zapamiętać adres naszego konta pocztowego, adres serwera dla poczty przychodzącej (POP3) oraz adres serwera dla poczty wychodzącej (SMTP) i oczywiście wcześniej wpisany przez nas login i hasło.
Te dane będą nam potrzebne do skonfigurowania klienta pocztowego - programu który służy do odbierania poczty.

Z jakich elementów składa się adres poczty internetowej?

Nadanym przez administratora adresem naszego konta pocztowego będziemy się posługiwać tak, jak naszym adresem domowym. Dlatego warto wiedzieć, z jakich elementów się składa i omówimy je poniżej.
Każda internetowa skrzynka pocztowa (inaczej: konto pocztowe) ma swój unikatowy adres, który wygląda następująco: nazwa_użytkownika@nazwa_serwera
Nazwa_użytkownika to identyfikator, jaki wybieramy sami lub otrzymujemy od administratora serwera podczas zakładania konta pocztowego. Znaczek @ to symbol angielskiego słowa at - dosł. na, przy.

Nazwa_serwera to po prostu adres serwera, na którym działa program-serwer pocztowy obsługujący naszą pocztę.

Konfiguracja poczty na przykładzie Outlook Express

Outlook Express jest klientem korzystającym z usług serwera, na którym są umieszczone konta pocztowe. Przejdźmy do konfiguracji programu obsługującego pocztę w naszym komputerze.
Konfigurację Outlook Expressa rozpoczynamy od sprawdzenia, czy w ogóle został on zainstalowany w systemie. W menu Start powinna być dostępna opcja Internet Explorer/Outlook Express. Jeśli jej nie ma, należy wywołać Panel sterowania, kliknąć ikonę Dodaj/Usuń programy, wybrać kartę Instalator systemu Windows i zaznaczyć Microsoft Outlook Express. Po kliknięciu przycisku OK zostaniemy poproszeni o włożenie do napędu CD-ROM krążka instalacyjnego Windows. Podczas pierwszego uruchomienia pojawia się okno powitalne. Aby skorzystać z poczty, trzeba jeszcze skonfigurować program.
W tym celu wystarczy kliknąć ikonę Poczta, co spowoduje uaktywnienie się Kreatora połączeń internetowych.
Po kliknięciu ikony Poczta uaktywniamy Kreatora połączeń internetowych. Kolejno będą się pojawiały okna kreatora, w których powinniśmy wpisywać zapamiętane 5 danych naszego konta pocztowego.

1. Pierwsze okno Imię i Nazwisko
   Wymaga podania - nazwy użytkownika - będzie się pojawiała w polu Od: każdej wychodzącej wiadomości. Logicznie rzecz biorąc, trzeba tu wpisać swoje imię i nazwisko, ewentualnie wraz z nazwą firmy i/lub pełnioną funkcją służbową.

2. Drugie okno Internetowy adres e-mail
   Wymaga podania adresu poczty internetowej (adres nadany nam przez administratora serwera pocztowego podczas zakładania konta).

3. Trzecie okno Nazwy serwerów e-mail
   Wymaga podania:

• adresu serwera poczty przychodzącej obsługiwanej protokołem POP3 (uzyskujemy podczas zakładania konta pocztowego),

• adresu serwera poczty wychodzącej obsługiwanej protokołem SMTP (uzyskujemy podczas zakładania konta pocztowego).

Czwarte okno Logowanie poczty internetowej
Wymaga podania: nazwy użytkownika (aliasu) (tej części adresu pocztowego, która występuje przed znakiem @ i hasła wykorzystywanego do logowania się na konto pocztowe.
Dodatkowo pojawia się tu opcja bezpiecznego uwierzytelniania. Jeżeli tego wymaga nasz serwer pocztowy (zależnie od tego, u kogo zakładamy konto), konieczne jest zaznaczenie tej opcji, bez niej nie odbierzemy i nie wyślemy listów.

Piąte okno Gratulacje

Koniec konfiguracji programu konto pocztowe zostało dodane.
Po skonfigurowaniu poczty możemy z niej korzystać. Aby sprawdzić pocztę odszukujemy ikonę Wyślij/Odbierz Program zacznie pobierać nasze wiadomości z serwera. Aby je odczytać w drzewie po lewej stronie klikamy Skrzynka odbiorcza.
Aby napisać wiadomość klikamy ikonkę lub wybieramy menu Wiadomość->Nowa wiadomość lub wciskamy skrót klawiszowy CTRL+N
Po wpisaniu adresata w polu DO i wpisaniu treści wiadomości klikamy Wyślij W polu DW możemy wstawić kolejny adresatów tej wiadomości.
Nasze wysłane wiadomości pojawią się w Skrzynce Nadawczej po lewej stronie. Aby załączyć jakiś plik, obrazek lub tekst z pliku wybieramy menu Wstaw i jedną z opcji Plik załącznika, Tekst z pliku lub Obraz.
Aby odpowiedzieć na list wystarczy kliknąć na list który czytaliśmy i wybrać ikonkę Odpowiedz. Pojawi nam się podobne okno jak wyżej tylko już z wpisanym polem DO i treścią poprzedniej odpowiedzi.

Zarządzanie skrzynką pocztową

W oknie programu pocztowego z lewej strony widoczne są foldery lokalnych wiadomości (cztery podstawowe: Skrzynka odbiorcza, Skrzynka nadawcza, Elementy wysłane oraz Elementy usunięte). Poniżej znajduje się wykaz kontaktów - osób znajdujących się w Książce adresowej). Po prawej wyświetlana jest zawartość bieżącego folderu (podświetlonego po lewej), a pod zawartością folderu treść wiadomości wskazanej w górnej części okna.
W części Foldery mamy możliwość dodatkowego zarządzania naszą pocztą poprzez tworzenie własnych folderów. Wybieramy Foldery lokalne (lub któryś z podfolderów - zależnie od poziomu, na którym chcemy stworzyć nowy) i z menu Plik wybieramy Folder/Nowy.... W ten sposób możemy odebrane wiadomości segregować, umieszczając je w stworzonych dodatkowo folderach (podświetlenie wiadomości i wybranie menu Edycja/Przenieś-Kopiuj do folderu lub po kliknięciu prawym przyciskiem myszy na wybranej wiadomości wybranie opcji Przenieś-Kopiuj do folderu). Powiązać to możemy także z tworzeniem tzw. Reguł wiadomości (menu Narzędzia/Reguły wiadomości/Poczta).
W oknie tym:

1. w pierwszym kroku wybieramy warunki, np. list od wskazanej osoby,

2. w drugim akcję, czyli co stanie się z wiadomością,

3. w trzecim dokładnie określamy dwa pierwsze kroki:

• klikając pierwszy link wpisujemy adres odbiorcy (np. [e-mail]) lub jego nazwę,

• w drugim linku wskazujemy miejsce docelowe dla wiadomości (np. folder Kopie robocze),

• w ostatnim kroku nadajemy tej regule nazwę.

Od tego momentu wiadomości nadchodzące od wskazanego nadawcy będą samoczynnie przenoszone do folderu Kopie robocze przy każdym odbiorze poczty.
W części okna programu pokazującej zawartość wskazanego folderu możemy przede wszystkim zmienić sposób wyświetlania wiadomości. Aby zmienić ilość i rodzaj informacji wyświetlanych w kolejnych kolumnach, wybieramy menu Widok/Kolumny i zmieniamy liczbę wyświetlanych kolumn oraz ich kolejność.
W menu Widok można ponadto dokonać sortowania (poukładania) wiadomości według wybranego kryterium. Te same operacje przeprowadzimy, klikając odpowiednią nazwę kolumny, np. Temat, Od.
Przy dużej ilości wiadomości (listów) pojawia się konieczność ich usuwania. Podświetlając wybraną wiadomość wybieramy Usuń z menu Edycja (lub opcję Usuń z menu podręcznego, lub klawisz Delete). Jednakże tak usunięta wiadomość nie jest kasowana, ale przenoszona z folderu Skrzynka odbiorcza do folderu Elementy usunięte. Istnieje możliwość przywrócenia usuniętej wiadomości. W folderze Elementy usunięte podświetlamy wiadomość i z menu Edycja wybieramy Przenieś do folderu, i po wskazaniu odpowiedniego folderu klikamy OK.
Ostateczne usunięcie wiadomości następuje, gdy opróżniamy folder Elementy usunięte.
Możemy tę czynność wykonać na kilka sposobów:

1. w folderze Elementy usunięte kasować wiadomości tak, jak w innych folderach,

2. w menu Edycja wybrać Opróżnij folder...,

3. w menu Narzędzia/Opcje na zakładce Konserwacja włączając odpowiednią opcję.

W sytuacji gdy liczba listów jest duża i mamy problemy z ich znalezieniem, mamy możliwość wyszukiwania wiadomości według zadanego kryterium. Wystarczy z menu Edycja wybrać Znajdź i podając kryterium znaleźć odpowiednią wiadomość.
Ważnym elementem programu pocztowego jest lista kontaktów, ściśle powiązana z Książką adresową. Program pocztowy automatycznie (o ile nie zmienimy tego w menu Narzędzia/Opcje zakładka Wysyłanie) będzie dodawał osoby, którym odpowiadamy na liście kontaktów. Klikając nagłówek Kontakty mamy możliwość dodania Nowego..., ewentualnie zarządzanie (zmiana informacji, usuwanie) kontaktami już istniejącymi. Nadawców wiadomości możemy dodać do kontaktów także poprzez wybranie przy otwartej wiadomości opcji Dodaj z menu Narzędzia. Jednakże pełną kontrolę nad kontaktami uzyskujemy przez zarządzanie Książką adresową (menu Narzędzia/Książka adresowa).
W oknie tym:

1. Dodajemy nowe kontakty klikając menu Plik lub przycisk Nowy - i podając konieczne informacje, takie jak imię, nazwisko i adres poczty elektronicznej (w razie konieczności możemy dopiąć większą ilość informacji).

2. Zmieniamy istniejące informacje (np. dodajemy drugi adres poczty elektronicznej osoby z kontaktów) - podświetlamy kontakt i klikamy przycisk Właściwości lub dwukrotnie klikamy wybrany kontakt.

3. Usuwamy niepotrzebne kontakty.

4. Dodatkowo tworzymy tzw. Grupy kontaktów, służące do szybszego wysyłania wiadomości do większej liczby odbiorców:
   - klikamy przycisk Nowy i wybieramy Grupa
   - podajemy nazwę grupy oraz jej adres e-mail (jeżeli jest)
   - następnie wybieramy członków grupy z istniejących lub bezpośrednio dodajemy nowych
   - na liście pojawia się nazwa Grupy

Po dopisaniu nowych kontaktów (stworzeniu grupy) możemy w procesie tworzenia wiadomości lub przy przesyłaniu jej dalej korzystać z zapisanych kontaktów, klikając przycisk książki, znajdujący się obok pól Do, DW (stanowiący jakby ich część). Ciekawostką jest pojawienie się w oknie wybierania adresatów dodatkowej opcji UDW. Służy ona do wysyłania wiadomości ukrytej, tzn. odbiorca główny i dodatkowi nie zobaczą adresu pocztowego osoby, do której została wysłana kopia ukryta.
Ostatnim elementem jest drukowanie wiadomości. Z menu Plik wybieramy Drukuj i w oknie zarządzania wydrukiem ustalamy:

• zakres drukowania (wszystko, kolejne strony lub w wypadku wcześniejszego zaznaczenia tylko wybrany obszar),

• liczbę kopii,

• klikamy przycisk Drukuj.

---