"Ty" jesteś jezdeś ksienznickom, a ja jezdem królewicem" - mówiliśmy w dzieciństwie, bawiąc się na podwórku. Świat baśni był wtedy dla nas czymś tak samo realnym i rzeczywistym, jak obiad, mama, gra w klasy i niedojrzałe śliwki kradzione z ogrodu sąsiada. Potem dorastaliśmy. "Bawmy się w policjantów i złodziei." I znowu zestarzeliśmy się troszeczkę. "Pani Krysiu, proszę nie zapominać, że tutaj JA jestem dyrektorem!"
Zapomnieliśmy o baśniach. Elfach. Smokach i księżniczkach. Uznaliśmy, że ten świat nigdy nie istniał. Skazaliśmy go na "niebycie" w naszej świadomości. Odbyło się to w prosty sposób - ośmieszyliśmy bajki, sprowadziliśmy je do poziomu naiwnych historyjek dla dzieci. Trochę inaczej postrzega baśnie szwajcarski psycholog C. G. Jung, który stwierdził, że w nich zawiera się wszystko, co istnieje w naszej psychice. Zarówno dobra baśń, jak i mit nie poprzestają na pokazaniu pewnych konfliktów z naszego życia, ale także ukazują sposób na ich rozwiązanie. Rzadziej w sposób dosłowny, zwykle poprzez symbole, ale - co ważniejsze - te odpowiedzi możemy odnaleźć sami. I wtedy stajemy się swoimi własnymi terapeutami, lekarzami. Baśnie dają nam, więc to, czego potrzebujemy. To, na co jesteśmy gotowi.
